Buitenlandse criminelen in Pattaya

Een jaar of wat geleden bezocht een vriend van mij, die in Italië woonde, de Thaise Ambassade in Rome voor een visum van 3 maanden. Hij moest daarbij een verklaring van goed gedrag van de politie overleggen, met andere woorden het was noodzakelijk een blanco strafblad te hebben.

Nu had ik deze regel ooit wel eens gelezen, maar in Nederland en waarschijnlijk meer landen wordt daar niet om gevraagd. Dat is maar goed ook voor een heleboel farangs hier, want anders vrees ik, dat het aardig leeg zou lopen.

Royal Thai Police

De Royal Thai Police heeft onlangs bekendgemaakt, dat een nieuwe afdeling zich gaat specialiseren in het opsporen, arresteren en uitleveren van in het buitenland gezochte criminelen. Thailand wil van het idee af, dat criminelen zich hier gemakkelijk kunnen verschuilen. Er zijn inmiddels al ruim 1000 dagvaardingen uitgegeven op verzoek van een aantal buitenlandse ambassade

Een ieder heeft zo zijn eigen reden om voor korte of langere tijd in Thailand te verblijven, maar de groep, die ofwel gezocht wordt door justitie of een strafblad heeft en hun heil nu hier zoeken is niet onaanzienlijk. Laat ik vooropstellen, dat er in Pattaya heel, heel veel “gewone” buitenlanders wonen, die – net als ik – zich enkel kunnen roemen op bekeuringen voor fout parkeren, snelheidsovertredingen e.d. Maar er verblijven hier ook veel criminelen, die al dan niet door hun land worden gezocht voor misdrijven begaan in het thuisland. Ik speel pool in Pattaya en kom daardoor in nogal wat bierbars en restaurants, zodat ik er inmiddels wel enkele “ken”. Het zijn niet bepaald mijn vrienden, maar over het algemeen gedragen zij zich behoorlijk hier. Een autodiefstal, roofoverval, fraude of inbraak hoef je van hen hier niet te verwachten, daar zorgen hun Thaise collega’s wel voor.

Koerier van zwart geld

De eerste, die mij te binnen schiet is Danny. Een Engelse jongen, die regelmatig in Pattaya is op doorreis naar Hongkong of Manila. Hij reist voor een scheepvaartfirma – zegt hij – altijd Business Class en komt ook regelmatig voor een dag of twee in Amsterdam. In feite is hij een koerier van “zwart geld” en vermoedelijk ook van drugs. Hij heeft mij wel aangeboden om, als hij in Amsterdam is, sigaren voor mij mee te nemen, maar ik heb dat vriendelijk doch beslist afgewezen. Voor je het weet, zit ik met een kistje met in plaats van sigaren allerlei drugs of pilletjes.

Kruimeldieven en zakenmensen

Peter en Keith zijn een stelletje Engelse kruimeldieven. Zij komen hier ook regelmatig, maar dan zie je ze weer een aantal maanden niet. Zitten dan opnieuw in de nor voor een paar kraakjes. Niet te verbeteren, ze leven er hier lustig op los tot het geld op is en dan maar weer terug voor een nieuw project.

Ove is een Noorse ondernemer, die een firma in “olie” had. Hij heeft die met goed geld voor ettelijke miljoenen verkocht, maar ‘vergeten’ dit aan de Noorse fiscus te melden. Hij is inmiddels gearresteerd door de Thaise politie en aan de Noorse autoriteiten overgedragen.

John is een Engelse “zakenman”, die zijn geld verdiende met het smokkelen van vooral sigaretten vanuit Frankrijk/Belgie naar Engeland. Kennelijk kon hij daar goed van bestaan en zelfs een kapitaaltje opbouwen. Hij is inmiddels in Pattaya neergestreken en is een eigen zaak begonnen. Ik vermoed overigens, dat zijn handel niet alleen uit sigaretten bestond, want drugs is wel zo aantrekkelijk natuurlijk.

Gearresteerd en uitgeleverd

Hannu uit Helsinki is een man, die ik tot voor kort regelmatig met zijn Thaise vriendin zag in een poolhall en was plotseling verdwenen. Hij bleek in Finland veroordeeld te zijn voor een miljoenenfraude, gevlucht naar Thailand, maar ook door de Thaise politie gearresteerd en uitgeleverd. Volgens zijn vriendin zit hij 3 jaar uit.

Mark was een bouwvakker met een redelijke baan in Engeland. Toen zijn vrouw ziek werd (multiple sclerose), ging hij er mentaal onderdoor. Hij zette een kraak en is met dat geld naar Pattaya gevlucht en liet zijn vrouw en kinderen zonder enige financiële hulp achter. Zijn ondernemingen hier waren niet echt succesvol en inmiddels is hij berooid naar Engeland teruggekeerd. Of hij alsnog is gearresteerd weet ik niet.

Grootste diamantroof ooit

Onlangs ontmoette ik hier bij toeval ene Dennis P(hrommer) en bij deze aardige, dikke jongeman roep ik in herinnering de grootste diamantroof ooit in Amsterdam gepleegd. Als werknemer bij Gassan heeft hij in een magnetron diamanten gestolen ter waarde van ca. 10 miljoen Euro en is daarmee naar Brazilië gevlucht. Zat hem toch niet lekker en toen ook de Braziliaanse onderwereld op zijn hielen zat, heeft hij zichzelf in Nederland aangegeven. Hij heeft ca. 3 jaar in de gevangenis gezeten, al het geld is terug op een enkel miljoentje na. Waar dat nou gebleven is? Over deze roof is ook een boek geschreven en een film gemaakt en vermoedelijk heeft Dennis daar ook wel profijt van getrokken. Hier was hij slechts op vakantie en wordt – voor zover ik weet – ook niet gezocht.

Natuurlijk kent iedereen het verhaal nog van John Mieremet, die hier een paar jaar geleden werd geliquideerd. Hij wordt een topcrimineel genoemd en in verband gebracht met o.a. John Holleder, maar ik weet niet of hij ooit is veroordeeld. Ik heb destijds – na een eerste bericht over zijn moord – de lokale pers op de hoogte gebracht van zijn “status”, waarop Pattaya People met alle remmen los op deze zaak dook. Het was wereldnieuws en zij hebben daar mooi van geprofiteerd. Overigens hoor je niets meer van deze zaak, die waarschijnlijk ook nooit zal worden opgelost.

Millwall hooligan

De kleurrijkste figuur in dit gezelschap is echter Gary, een aardige vent in de omgang, kan mooie verhalen vertellen en drinkt een goed glas bier. Een Londense crimineel, die ca. 18 van zijn pakweg 50 jaar in de nor heeft gezeten. Hij woont hier sinds enkele jaren.

Gary is opgegroeid in de Londense wijk Millwall, waar de plaatselijke voetbalclub berucht is om zijn hooligans. Gary is altijd een tophooligan geweest en heeft daarvoor 5 jaar in de bak gezeten. Hij praat er met alle plezier over hoe hij en zijn maten niet voor het voetbal gingen, maar uitsluitend om grootscheeps aan vechtpartijen – door hen zelf uitgelokt – deel te nemen. Lekker ontspannen, toch?

Een gewapende roofoverval – met vermoedelijk wel dodelijke slachtoffers – leverde hem 10 jaar op. Dit werden er echter 13, want door agressief gedrag werd hij steeds langer vastgehouden. Voordat hij veroordeeld was, wilde een concurrerende bende hem liquideren. Een zevental kleerkasten heeft hem toegetakeld, maar hij overleefde dit. Hij is achter de namen van dit zevental gekomen en vier ervan heeft hij al persoonlijk opgezocht en wraak genomen. Die zijn voor het leven arbeidsongeschikt gemaakt met vooral een honkbalknuppel. De andere drie komen nog aan de beurt.

Gewone mensen en criminelen

De buitenlandse namen zijn trouwens gefingeerd. Het zijn maar een paar voorbeelden van mensen die met de criminaliteit in aanraking zijn geweest. Mensen, die gezocht worden ken ik niet, dat wil zeggen, misschien ken ik ze wel, maar ik weet van hun verleden niets. Daar praten zij uiteraard niet over. Het is dus goed mogelijk, dat de man naast je in een bar of die voor je staat in de rij voor een kassa van een supermarkt een gezochte crimineel is in zijn thuisland.

En zo leef ik dus in een gemeenschap van “gewone” mensen en criminelen van allerlei pluimage. Maar, zeg nou zelf, is dat in Nederland anders? Nee dus!