'ກົບຂາທອງ' ເລື່ອງສັ້ນໂດຍ ຄຳສິງ ສີນະວົງ
ຄຳສິງ ສີນະວົງ (ພາບ: ວິກິພີເດຍ)
ໃນລະຫວ່າງປີ 1958 ແລະ 1996, ພາຍໃຕ້ຊື່ຫຍໍ້ຂອງກົດໝາຍວ່າດ້ວຍຄຳມ່ວນ, ທ່ານ ຄຳສິງ ສີນະວົງ ໄດ້ຂຽນບົດເລື່ອງສັ້ນຈຳນວນໜຶ່ງທີ່ມີຊື່ວ່າ ຟ້າບບັ້ງ 'Faa bo kan (tones: high, low, fall), Isan for: 'Heaven know no bounds' and in English translation. ພິມຈຳໜ່າຍໃນນາມ 'ຄຳສິງ ສີນາວົງ, ນັກການເມືອງ ແລະເລື່ອງອື່ນໆ', ປຶ້ມສາຍໄໝ, ປີ 2001.
ລາວອຸທິດປຶ້ມໃຫ້ 'ແມ່ຂອງຂ້ອຍທີ່ອ່ານບໍ່ໄດ້'. ມັນໄດ້ຖືກແປເປັນແປດພາສາອື່ນໆ, ລວມທັງພາສາດັດ. ຫນ້ານີ້ມີເລື່ອງກົບ, ມື້ອື່ນເລື່ອງ 'ການລ້ຽງສັດ'. ທັງສອງເລື່ອງຍັງມີຢູ່ໃນຮູບແບບ PDF.
ເລື່ອງເຫຼົ່ານີ້, ເກືອບວ່າວຽກງານດຽວຂອງລາວ, ໄດ້ກາຍເປັນຊື່ສຽງ. ໃນລະຫວ່າງປີອິດສະລະລະຫວ່າງປີ 1973 ຫາ 1976 (ສ່ວນໜຶ່ງຂອງ) ວຽກງານນີ້ໄດ້ຖືກບັນຈຸເຂົ້າໃນຫຼັກສູດຂອງໂຮງຮຽນເພື່ອເນັ້ນໃສ່ 'ຄົນທົ່ວໄປ' ໃນສັງຄົມໄທ. ຫລັງຈາກການສັງຫານໝູ່ທີ່ ມະຫາວິທຍາລັຍ ທັມມະຊາຕ ( 6 ຕຸລາ 1976 ໃນມື້ນຶ່ງ ທີ່ຝັງຢູ່ໃນຄວາມຊົງຈຳ ຂອງຊາວໄທຜູ້ສູງອາຍຸຫລາຍຄົນ), ປື້ມດັ່ງກ່າວ ໄດ້ຖືກຫ້າມ ແຕ່ໄດ້ນຳມາໃຊ້ ຄືນໃໝ່ ເປັນສ່ວນນຶ່ງຂອງ ຫຼັກສູດແຫ່ງຊາດ ໃນຊຸມປີ XNUMX, ໃນເວລາ ດຽວກັນກັບ ທ່ານ ຄຳສິງ, ຣາຊະວົງ. ການສະໜັບສະໜູນ, ໄດ້ຮັບນາມມະຍົດນັກວັນນະຄະດີແຫ່ງຊາດໄທ.
ຄຳສິງເກີດໃນປີ 1930 ທີ່ບ້ານໃຫຍ່ບໍ່ໄກຈາກເມືອງໂຄຮາດ, ເປັນລູກຊາຍຊາວນາຊາວ ອິສານ. ນອກຈາກການເຮັດວຽກຂຽນແລ້ວ, ລາວໄດ້ນຳພາຊີວິດການເມືອງແລະສັງຄົມຢ່າງຕັ້ງໜ້າ, ເຊັ່ນທ່ານເປັນຮອງປະທານພັກສັງຄົມນິຍົມຂອງໄທ. ປີ 1976 ລາວໄດ້ໜີໄປຢູ່ປ່າທີ່ລາວໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມກັບກອງທະຫານຄອມມິວນິສ ແຕ່ຫຼັງຈາກການຂັດແຍ້ງກັບພັກກອມມູນິດໄທໃນປີ 1977 ລາວໄດ້ອອກເດີນທາງຢູ່ຕ່າງປະເທດ. ລາວໄດ້ກັບຄືນໄປປະເທດໄທໃນປີ 1981, ການຊ່ວຍເຫຼືອໂດຍການໃຫ້ອະໄພຍະໂທດທົ່ວໄປ. ໃນເດືອນພຶດສະພາປີ 2011, ລາວແລະອີກ 358 ຄົນໄດ້ລົງນາມໃນ 'ໜັງສືແຈ້ງການນັກຂຽນໄທ' ເພື່ອດັດແກ້ມາດຕາ 112 ຂອງປະມວນກົດໝາຍອາຍາ (ມາດຕາການດູແລອຳນາດ).
ຜູ້ຊາຍທີ່ນັບຖືສັງຄົມ, ຜູ້ທີ່ໃຫ້ສຽງແລະປະເຊີນຫນ້າກັບຄວາມທຸກຍາກຂອງຊາວກະສິກອນໄທແລະອ້ອນວອນຂໍຄວາມຍຸຕິທໍາທາງສັງຄົມໃນສັງຄົມໄທ. ການບັນຍາຍຂອງລາວກ່ຽວກັບຊາວນາໄທໃນສອງເລື່ອງນີ້ແມ່ນບາງທີຍັງຖືກຕ້ອງ, ຍົກເວັ້ນວ່າຊາວກະສິກອນໄທໂຊກດີໄດ້ປະຖິ້ມທັດສະນະທີ່ຍອມຈໍານົນຂອງລາວ, ເຖິງແມ່ນວ່າເລື່ອງນີ້ຍັງບໍ່ທັນເຂົ້າເຖິງທຸກໆຄົນ. ຂ້ອຍມັກເລື່ອງລາວ, ມັນຄຸ້ມຄ່າຫຼາຍ. ເບິ່ງເພີ່ມເຕີມສໍາລັບຊີວະປະວັດແລະການເຮັດວຽກຂອງລາວ: http://en.wikipedia.org/wiki/Khamsing_Srinawk
ກົບທອງ
ແສງຕາເວັນໄດ້ສ່ອງແສງຄືກັບວ່າຕັ້ງໃຈຈະເຜົາໄຫມ້ທຸກສິ່ງທີ່ມີຊີວິດຢູ່ໃນທົ່ງນາອັນກວ້າງໃຫຍ່ໄພສານ. ບາງຄັ້ງ ຕົ້ນສະປາງ ແລະ ຝັ່ງທະເລ ຫຼົ່ນໃບເປັນສີເຫຼືອງ. ລາວນັ່ງເມື່ອຍກັບເຫງົ້າ, ເສື້ອສີຟ້າຂອງລາວປຽກເຫື່ອ. ພື້ນທີ່ອ້ອມຮອບພຣະອົງສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມແຫ້ງແລ້ງທັງຫມົດ. ລາວຫລຽວເບິ່ງຖັນຕົ້ນຫຍ້າແຫ້ງແລະຫຍ້ານ້ອຍໆທີ່ຄ່ອຍໆລອຍໄປຫາທ້ອງຟ້າ. ລົມໄດ້ດູດເອົາແຜ່ນດິນສີນ້ຳຕານຂຶ້ນ ແລະພັດຜ່ານອາກາດ, ສົ່ງແສງສີນ້ຳຕານໄປທົ່ວເຂດ.
ລາວຈື່ໄດ້ວ່າຜູ້ເຖົ້າແກ່ບອກລາວວ່ານີ້ແມ່ນຄວາມແຫ້ງແລ້ງ, ຄວາມປາຖະຫນາ, ໄພພິບັດແລະຄວາມຕາຍ. ທັນທີທັນໃດ ລາວຢາກຢູ່ເຮືອນ, ລາວສາມາດເຫັນຍອດໄມ້ໄຜ່ທີ່ອ້ອມຮອບເຮືອນຢູ່ໄກໆຄືກັບດາບຫຍ້າ. ລາວລັງເລ. ກ່ອນທີ່ລາວໄປຮອດເງົາຂອງຕົ້ນໄມ້, ລາວຮູ້ສຶກວ່າຫູຂອງລາວດັງແລະສາຍຕາຂອງລາວມົວ, ແລະ ລາວຮູ້ວ່າສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ເປັນລົມພະຍຸແດດ. ລາວຫລຽວເບິ່ງຕີນຂອງລາວ, ພຸມອອກຈາກດິນຊາຍທີ່ຮ້ອນອົບເອົ້າ, ແລະໃຈຮ້າຍ—ໃຈຮ້າຍຫລາຍຕໍ່ດິນຟ້າອາກາດ ທີ່ເບິ່ງຄືວ່າສາມາດທົນທຸກບໍ່ໄດ້ທີ່ສຸດ. ໃນຕອນເຊົ້າລາວໄດ້ຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມເຢັນລົງເຖິງກະດູກຂອງລາວ, ແຕ່ຕອນນີ້ມັນຮ້ອນຫລາຍຈົນເບິ່ງຄືວ່າຫົວຂອງລາວຈະແຕກເປັນຕ່ອນ.
ຕອນເຊົ້າວັນດຽວກັນ, ລາວກັບລູກນ້ອຍສອງຄົນໄດ້ໄປໃນທົ່ງນາໃກ້ເຮືອນເພື່ອຊອກຫາກົບກິນອາຫານເຊົ້າ. ອາກາດເປັນກ້ອນ. ເດັກນ້ອຍສອງຄົນຢູ່ຂ້າງໜຶ່ງຂອງລາວສັ່ນສະເທືອນໃນຂະນະທີ່ເຂົາເຈົ້າຢຸດເພື່ອຊອກຫາກົບທີ່ລີ້ຢູ່ທ່າມກາງຮອຍແຕກໃນແຜ່ນດິນທີ່ແຫ້ງແລ້ງ. ເມື່ອໃດທີ່ເຂົາເຈົ້າເຫັນຕາທີ່ສົດໃສຢູ່ໃນຂຸມເລິກ, ພວກເຂົາຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, “ພໍ່, ນີ້ແມ່ນອີກອັນໜຶ່ງ. ພໍ່, crevice ນີ້ມີສອງ. ກັບຂາທອງ! ມາໄວ, ພໍ່.”
ລາວໄດ້ແລ່ນໄປຈາກບ່ອນໜຶ່ງໃນດິນແຫ້ງເມື່ອເຂົາເຈົ້າເອີ້ນລາວ. ກົບບາງໂຕທີ່ລາວຈັບໄດ້ທັນທີ, ແຕ່ບາງໂຕໂດດອອກໄປເມື່ອລາວເລີ່ມຂຸດ. ມັນເປັນວຽກງານຂອງເດັກນ້ອຍທີ່ຈະແລ່ນແລະຈັບພວກເຂົາ. ພວກເຂົາຈັບໄດ້ສອງສາມຄົນ. ຄົນອື່ນໆໄດ້ບຸກເຂົ້າໄປໃນຮ່ອງຮອຍອີກຢ່າງວ່ອງໄວ ແລະບັງຄັບໃຫ້ລາວຂຸດເຫາະອີກດ້ວຍຮູຂອງລາວ. ຖ້າລາວໂຊກດີ, ລາວຍັງຈະຂຸດຄົ້ນຫອຍແລະຫອຍນອກເຫນືອກົບ.
ມັນເລີ່ມອົບອຸ່ນແລ້ວ ແລະລາວກໍມີກົບພໍທີ່ຈະໄປກິນເຂົ້າເຊົ້າ. ສຽງກອງ, ສຽງກອງຂອງນາຍບ້ານຮຽກຮ້ອງກອງປະຊຸມ, ດັງກ້ອງກັງວົນຈາກໝູ່ບ້ານ. ຄວາມໂກດແຄ້ນທີ່ຫລັ່ງໄຫລເຂົ້າມາສູ່ລາວອີກເທື່ອໜຶ່ງ ໃນຂະນະທີ່ຄວາມຄິດຂອງລາວກັບຄືນສູ່ຊ່ວງເວລານັ້ນ. ຖ້າຫາກລາວໄດ້ກັບບ້ານເທົ່ານັ້ນ, ເດັກຜູ້ທຸກຍາກຈະບໍ່ໄດ້ຮັບບາດເຈັບໃນປັດຈຸບັນ. ມັນກໍ່ເປັນຮອຍແຕກຄັ້ງສຸດທ້າຍ. ທັນທີທີ່ລາວຖອກທ້ອງ, ແຜ່ນດິນໂລກກໍ່ແຕກ. ກົບຂາທອງໂຕໃຫຍ່, ຂະໜາດຂອງໂປ້ມື, ໂດດຂ້າມລູກກົກ. ເດັກນ້ອຍທີ່ສຸດໄດ້ແລ່ນໄປຕາມກົບ, ໄດ້ໂດດລົງໄປໃນຮ່ອງຮອຍຄວາຍນ້ຳເລິກສິບແມັດ. ເດັກນ້ອຍໄດ້ຈັບມັນ.
ສຽງຮ້ອງໄຫ້ຂອງເດັກຊາຍຂອງລາວສັ່ນສະເທືອນເຖິງຫຼັກຂອງຄວາມເປັນລາວ. "ພໍ່, ງູ, ງູກັດມືຂອງຂ້ອຍ." ງາເງີຍໂຕໜຶ່ງຍືດຍາວເຕັມທີ່, ສຽງດັງ. ໃນທີ່ສຸດສາມາດຕອບສະຫນອງໄດ້, ເຂົາໄດ້ຕີ cobra ສາມເທື່ອດ້ວຍຮູຂອງຕົນ, ເຮັດໃຫ້ສັດເດຍລະສານສະພາບການ. ລາວໄດ້ພາລູກແລະກະຕ່າຂອງກົບກັບບ້ານ, ບໍ່ເຄີຍລືມຖາມລູກອີກຄົນໜຶ່ງໃຫ້ເອົາງູມານຳ.
ໃນທາງກັບຄືນມາ, ລູກຊາຍຂອງລາວໄດ້ຮ້ອງໄຫ້ອ່ອນໆ, ຕີໜ້າເອິກແລະຈົ່ມວ່າລາວຫາຍໃຈບໍ່ໄດ້. ມາຮອດເຮືອນ, ພໍ່ໄດ້ໂທຫາຫມໍປິ່ນປົວແລະຢາສະຫມຸນໄພທັງຫມົດທີ່ລາວຈື່ຈໍາໄວ້ແລະການໂຕ້ຖຽງໄດ້ເລີ່ມຂຶ້ນ.
“ຕັດກົບອອກເປັນຕ່ອນໆ ແລ້ວເອົາມັນໃສ່ບາດ” ຄົນໃກ້ຄຽງຮ້ອງຂຶ້ນ.
ອີກຄົນໜຶ່ງຮ້ອງວ່າ, “ເອົາຕັບງູມາກິນ” ແລະນັ່ງຂ້າງເມຍຂອງລາວທີ່ຮ້ອງໄຫ້, ລາວຟ້າວຜ່າງງູເພື່ອເອົາຕັບອອກ.
ເມື່ອຕໍ່ມາ, ຝູງຊົນໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນ. ເມື່ອໄດ້ຍິນຂ່າວ, ບັນດາເພື່ອນບ້ານທີ່ເຂົ້າຮ່ວມກອງປະຊຸມຂອງນາຍບ້ານລ້ວນແຕ່ມາຮ່ວມກັບຜູ້ທີ່ມີຢູ່ແລ້ວ. ນຶ່ງໃນນັ້ນກໍບອກໃຫ້ລາວໄປຢູ່ສາລາເມືອງ ເພາະວ່ານາຍບ້ານບອກລາວວ່າ ຣັຖບານຈະແຈກເງິນໃຫ້ຄົນທີ່ມີລູກຫ້າຄົນຂຶ້ນໄປ. ນັ້ນແມ່ນຄວາມຕົກໃຈອີກອັນໜຶ່ງ.
“ເຈົ້າບໍ່ເຫັນບໍວ່າລູກຊາຍຂອງຂ້ອຍຕາຍບໍ? ດຽວນີ້ຂ້ອຍຈະໄປໄດ້ແນວໃດ?” ລາວຮ້ອງຂຶ້ນ. “ມັນເປັນຫຍັງ? ມີທ່ານ ໝໍ ຫຼາຍຄົນຢູ່ທີ່ນີ້ເຊິ່ງເປັນຜູ້ຊ່ຽວຊານທັງ ໝົດ.”
“ຕໍ່ໄປ, ເຈົ້າດູດ! ເຂົາເຈົ້າໃຫ້ສອງຮ້ອຍບາດ. ເຈົ້າບໍ່ເຄີຍເຫັນເງິນຫຼາຍໃນຊີວິດຂອງເຈົ້າ. ສອງຮ້ອຍບາດ!”
"ຂ້ອຍຂໍໂທດທີ່ເວົ້າມັນ," ຕື່ມອີກ, "ແຕ່ຖ້າມີບາງສິ່ງບາງຢ່າງເກີດຂຶ້ນແລະລູກຊາຍຂອງເຈົ້າບໍ່ລອດ, ເຈົ້າພາດເຮືອ, ນັ້ນແມ່ນທັງຫມົດ."
“ຂ້ອຍບໍ່ໄປ!” ລາວຮ້ອງວ່າ, “ລູກຂອງຂ້ອຍຫາຍໃຈບໍ່ໄດ້ ແລະເຈົ້າບອກຂ້ອຍໃຫ້ໄປ. ເປັນຫຍັງເຂົາເຈົ້າບໍ່ສາມາດຍື່ນມັນອອກໃນມື້ອື່ນ? ແຕ່ຄວາມຈິງ, ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍມີສອງຮ້ອຍບາດຕັ້ງແຕ່ເກີດ, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ໄປ. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ໄປ."
"ຄຸກ," ຂັດຂວາງອີກ, "ຖ້າທ່ານບໍ່ໄປ, ເຈົ້າໄປຄຸກ. ເຈົ້າຈະບໍ່ເຊື່ອຟັງເຈົ້າໜ້າທີ່ໄດ້ແນວໃດ? ຖ້າພວກເຂົາບອກເຈົ້າເອົາມັນ, ເຈົ້າຕ້ອງເອົາມັນ. ຖ້າບໍ່, ຄຸກ.”
ໄພຄຸກຄາມຊ້ຳໆຂອງຄຸກເຮັດໃຫ້ລາວຕົກໃຈ, ແຕ່ລາວຕໍ່ຕ້ານໃນປັດຈຸບັນ. "ອັນໃດກໍ່ຕາມ, ຂ້ອຍບໍ່ໄປ. ຂ້ອຍບໍ່ຕ້ອງການ. ຂ້ອຍຈະປະຖິ້ມລູກຊາຍຂອງຂ້ອຍໄດ້ແນວໃດເມື່ອລາວຕາຍ?” ລາວໄດ້ຍົກສຽງຂອງລາວ. "ບໍ່, ຂ້ອຍບໍ່ໄປ."
“ໄປ. ຢ່າຕໍ່ຕ້ານລັດຖະບານ. ພວກເຮົາເປັນວິຊາ.” ຜູ້ເວົ້າໄດ້ຫັນໜ້າໄປຊອກຫານາຍບ້ານຫົວຫົວຢ່າງໜ້າອາຍຢູ່ຂ້າງລາວ.
“ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ໄປ, ຂ້ອຍຕ້ອງຕິດຄຸກແທ້ບໍ?” ລາວຖາມດ້ວຍສຽງທີ່ຮ້າງກະທັນຫັນ.
“ແນ່ນອນ,” ນາຍບ້ານເວົ້າຢ່າງເຄັ່ງຄັດ. "ບາງທີແມ່ນແຕ່ຊີວິດ."
ນັ້ນແມ່ນເຟືອງສຸດທ້າຍ. ດ້ວຍຄວາມວຸ້ນວາຍ, ລາວໄດ້ຂໍໃຫ້ຜູ້ປິ່ນປົວແລະເພື່ອນບ້ານຈົ່ງເບິ່ງແຍງລູກຊາຍຂອງລາວໃຫ້ດີແລະອອກຈາກເຮືອນ. ລາວໄປຮອດຫ້ອງວ່າການກ່ອນສິບເອັດໜ້ອຍໜຶ່ງ ແລະໄດ້ພົບກັບໝູ່ບ້ານທີ່ມາຂໍເງິນນຳ. ເຂົາເຈົ້າບອກໃຫ້ລາວເວົ້າກັບຮອງເຈົ້າໜ້າທີ່ເກົ່າ.
“ຂ້ອຍແມ່ນ Mr. Nak Na-ngam, ທ່ານ. ຂ້ອຍຢູ່ທີ່ນີ້ເພື່ອເງິນ, ເງິນເດັກນ້ອຍຫຼາຍ.”
ເຈົ້າໜ້າທີ່ຄ່ອຍໆຫລຽວເບິ່ງລາວແລະເວົ້າດ້ວຍສຽງທີ່ບໍ່ພໍໃຈ. “ໂງ່, ເຈົ້າບໍ່ເຫັນບໍ່ວ່າມີຄົນເຮັດວຽກຢູ່ນີ້. ອອກ! ອອກໄປລໍຖ້າຢູ່ຂ້າງນອກ.”
"ແຕ່, ທ່ານ, ລູກຊາຍຂອງຂ້ອຍກໍາລັງຈະຕາຍ ... " ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ລາວໄດ້ປະຕິເສດ, ເພາະວ່າຖ້າເຈົ້າຫນ້າທີ່ສົງໃສວ່າລູກຊາຍຂອງລາວຕາຍ, ມັນອາດຈະເຮັດໃຫ້ເກີດບັນຫາ. ເຈົ້າຫນ້າທີ່ເບິ່ງເອກະສານຂອງລາວແລະກັບຄືນໄປເຮັດວຽກ. ທໍ້ຖອຍໃຈ, Nak ກັບຄືນໄປຫາກຸ່ມ.
Nak ຄິດວ່າ: “ຖ້າເຈົ້າເກີດເປັນຊາວໄຮ່ນາເຮັດໄຮ່ເຮັດໄຮ່ເຮັດໄຮ່ເຮັດນາ, ຊີວິດແມ່ນຄວາມເຈັບປວດ. "ເຈົ້າທຸກຍາກແລະສິ້ນຫວັງ, ປາກຂອງເຈົ້າກາຍເປັນສີແດງເມື່ອເຈົ້າຕ້ອງກິນແຄລອດເພາະວ່າເຈົ້າຫມົດເຂົ້າ, ເຈົ້າຢູ່ປາຍສາຍຂອງເຈົ້າເມື່ອເຈົ້າຫັນໄປຫາລັດຖະບານແລະຫຼັງຈາກນັ້ນບໍ່ມີຫຍັງ."
ເຈົ້າໜ້າທີ່ລັດຍັງຂຽນຕໍ່ໄປຄືກັບວ່າບໍ່ມີຊາວກະສິກອນທີ່ລໍຖ້າຢູ່ທີ່ປະຕູ. ສອງ ສາມ ນາ ທີ ຜ່ານ ມາ ສິບ ສອງ ລາວ ໄດ້ ອອກ ມາ ຈາກ ຫ້ອງ ການ ແລະ ມີ ຄວາມ ດີ ທີ່ ຈະ ເວົ້າ ສອງ ສາມ ຄໍາ.
“ມັນສິບສອງໂມງແລ້ວ. ເວລາພັກຜ່ອນ. ກັບຄືນມາໃນຫນຶ່ງຊົ່ວໂມງ."
Nak ແລະເພື່ອນບ້ານຂອງລາວນັ່ງຢູ່ທີ່ນັ້ນເຖິງຫນຶ່ງຊົ່ວໂມງ. ເຈົ້າຫນ້າທີ່ taciturn ໄດ້ໂທຫາພວກເຂົາກັບຄືນໄປບ່ອນແລະ motion ໃຫ້ເຂົາເຈົ້າທັງຫມົດນັ່ງກັບເຂົາກັບພື້ນເຮືອນ. ລາວເລີ່ມຕົ້ນໂດຍການຖາມແຕ່ລະຄົນວ່າເປັນຫຍັງເຂົາເຈົ້າມີລູກຫຼາຍ. ຄຳຕອບໂຕ້ທີ່ບໍ່ຄ່ອຍເປັນຄ່ອຍໄປເຮັດໃຫ້ເຈົ້າໜ້າທີ່ຄົນອື່ນໆຖອນຕົວໃນຂະນະທີ່ເຂົາເຈົ້າຫັນໄປຟັງຄຳຕອບທີ່ໜ້າອາຍ. ໃນທີ່ສຸດກໍມາຮອດແລ້ວ.
"ທ່ານນາກນາງາມແມ່ນໃຜ?"
"ຂ້ອຍແມ່ນ, ທ່ານ," ລາວຕອບດ້ວຍຄວາມຖ່ອມຕົນ.
"ດີ, ເປັນຫຍັງພວກເຮົາມີລູກຫຼາຍ?" ຕະຫຼົກ.
“ໂອ້, ເມື່ອເຈົ້າທຸກຍາກ, ທ່ານ…” ລາວລະເບີດອອກມາດ້ວຍຄວາມລຳຄານທີ່ບໍ່ເປີດເຜີຍຕົວຕົນ.
“ຢູ່ແຜ່ນດິນໂລກມັນມີຄວາມທຸກຍາກອັນໃດ?” ເຈົ້າໜ້າທີ່ຖາມດ້ວຍຄວາມຜິດຫວັງໃນສຽງຂອງລາວ.
“ພວກເຮົາທຸກຍາກທີ່ສຸດ ແລະບໍ່ມີເງິນຊື້ຜ້າຫົ່ມ. ແລະບໍ່ວ່າກິ່ນຫອມຈະບໍ່ດີປານໃດ, ຂ້ອຍຕ້ອງໃຊ້ເມຍຂອງຂ້ອຍເປັນຜ້າຫົ່ມແລະເດັກນ້ອຍສືບຕໍ່ມາ.”
ແທນທີ່ຈະຫົວເຍາະເຍີ້ຍ, ມີຄວາມງຽບສະຫງົບຕາຍ, ໃນທີ່ສຸດຖືກແຍກອອກຈາກສຽງຮາບພຽງຂອງເຈົ້າຫນ້າທີ່ຈືດໆ. “ບະ! ໂຈກຄົນນີ້ໃຊ້ເມຍຂອງລາວເປັນຜ້າຫົ່ມ.”
ລົມພັດຂຶ້ນອີກ. ຕົ້ນສະປາງ ແລະ ຕົ້ນກ້າໄດ້ປ່ອຍໃບອີກ. Spears ຂອງແສງແດດເຮັດໃຫ້ເຂົາ dizzy. ລົມບ້າຫມູນ້ອຍໆຢູ່ໃນທົ່ງນາທີ່ຢູ່ຂ້າງລາວພັດລົມໃສ່. Nak ອອກຈາກເງົາຂອງຕົ້ນໄມ້ໃຫຍ່ແລະຍ່າງກັບຄືນບ້ານຜ່ານແສງຕາເວັນໃນຕອນບ່າຍທີ່ສົດໃສ.
“ເຮີ້ຍ…ນາກ…” ສຽງດັງມາຈາກໝູ່ຊາວບ້ານກຸ່ມໜຶ່ງທີ່ເຂົ້າມາຫາລາວຈາກທາງກົງກັນຂ້າມ. ອີກຄົນ ໜຶ່ງ ສຳ ເລັດລາວ. "ເຈົ້າໂຊກດີ, ເວົ້າ."
ຖ້ອຍຄຳໄດ້ເຮັດໃຫ້ຫົວໃຈຂອງລາວເບົາບາງ. ຮອຍຍິ້ມປະກົດຂຶ້ນເທິງຮິມຝີປາກຂອງລາວໃນຂະນະທີ່ລາວຖາມດ້ວຍຄວາມຄາດຫວັງວ່າ, “ໂຊກດີບໍ? ເຈົ້າຫມາຍຄວາມວ່າແນວໃດ?"
“ສອງຮ້ອຍບາດ. ເຈົ້າມີພວກມັນ, ແມ່ນບໍ?"
"ຂ້ອຍມີພວກມັນຢູ່ທີ່ນີ້." ລາວ patted ຖົງຂອງລາວ.
“ຊົມເຊີຍ! ເຈົ້າໂຊກດີແທ້ໆ Nak. ລໍຖ້າມື້ ໜຶ່ງ ຕໍ່ໄປແລະແນ່ນອນວ່າເຈົ້າຈະບໍ່ໄດ້ຮັບພວກມັນ.”
ມື້ອື່ນໃນ Thailandblog.nl ເລື່ອງ 'ການລ້ຽງສັດ'.
ມີຄວາມເຊື່ອທົ່ວໄປໃນປະເທດໄທວ່າກົບທອງສາມາດນໍາເອົາຄວາມໂຊກດີໄດ້, ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ການຄາດຄະເນການຊະນະເລກຫວຍ.
https://www.thailanddiscovery.info/golden-frog-who-villagers-hope-can-predict-lottery-nos/
ໃນເລື່ອງອື່ນ, 'De Plank', ນັກຂຽນ Khamsing ຍັງສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມເຊື່ອໃນສະຖານະການແລະການປະຕິບັດ magical ປະເພດເຫຼົ່ານີ້ສາມາດນໍາໄປສູ່. ມັນມັກຈະເປັນການກະທໍາຂອງຄວາມສິ້ນຫວັງໂດຍຄົນທຸກຍາກທີ່ບໍ່ເຫັນທາງອື່ນອອກຈາກຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງເຂົາເຈົ້າ.
ຂອບໃຈ Tino.
ຈະມີການປັບປຸງຫຼາຍປານໃດໃນພາກພື້ນພາກຕາເວັນອອກແລະພາກພື້ນທຸກຍາກອື່ນໆ? ທາງດ້ານການເງິນເປັນໄປໄດ້, ແຕ່ຍັງມີຄວາມສົມດຸນຂອງພະລັງງານ? ສົງໃສມັນ. ຄົນທຸກຍາກບໍ່ໄດ້ເປັນທາດຢ່າງເປັນທາງການ, ແຕ່ໃນຄວາມຈິງແລ້ວລາວເປັນຜູ້ຮັບເອົາມັນ, ຂຶ້ນຢູ່ກັບ ‘ປິດປາກຂອງເຈົ້າຫຼືເພື່ອເຈົ້າສິບຄົນ’.
ລໍຖ້າເລື່ອງໃນມື້ອື່ນ.
ແທ້ຈິງແລ້ວ, Erik, ມີບາງສ່ວນແຕ່ບໍ່ໄດ້ຮັບການປັບປຸງຫຼາຍປານໃດໃນການດຸ່ນດ່ຽງອຳນາດຂອງໄທ. ເຈົ້າຫນ້າທີ່ໃນປະເທດໄທເອີ້ນວ່າ "ຂ້າຣາຊການ kharaachakaan" (ສຽງ: ຫຼຸດລົງ, ຫຼຸດລົງ, ສູງ, ກາງ) ແລະຫມາຍຄວາມວ່າ "ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງກະສັດ". ແນ່ນອນ, ມັນຍັງເປັນແບບນັ້ນຢູ່ໃນປະເທດນ້ອຍໆຂອງພວກເຮົາ, ແຕ່ມີຫນ້ອຍລົງ. ເມື່ອໄປຢ້ຽມຢາມຫໍພັກ (ຫ້ອງວ່າການ) ເຈົ້າຮູ້ສຶກ ແລະ ໄດ້ຍິນຄວາມຮັບຮູ້ຂອງຄົນທົ່ວໄປ.
ແມ່ນແລ້ວ, ການຄ້າ, ແຕ່ຂ້ອຍຍັງມີຄວາມຮູ້ສຶກກ່ຽວກັບຕີນ / ຂາ, ຕ່ໍາສຸດຂອງ, ວິຊາທີ່ອ່ອນແອ, ລຸງຂອງຂ້ອຍຍັງເອີ້ນຕີນຂອງລາວວ່າວິຊາຂອງລາວ, ແຕ່ຕີນ, ເດັກຊາຍເຮັດວຽກຂອງກະສັດ, ສໍາລັບໃຜ. ໄທຖິ້ມຕົນເອງລົງພື້ນ.
ເມື່ອຫລາຍປີກ່ອນ ເມື່ອຂ້ອຍໄປກັບແຟນຢູ່ຫ້ອງວ່າການປົກຄອງບ້ານ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກແປກໃຈ, ຕົກໃຈແທ້ໆ, ໃນຕອນທີ່ນາງສັ່ນສະເທືອນ ແລະສະແດງພຶດຕິກຳທີ່ອ່ອນໂຍນຕໍ່ຄົນທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງໂຕະ, ໃນຂະນະທີ່ນາງເບິ່ງຄືວ່າຂ້ອຍເປັນ ບິດ.
…..….