Vruchtgebruik huis: Kan je in het huis blijven wonen als je Thaise partner overlijdt?

Mijn vrouw is eigenaar van een stuk grond met een huis erop in Thailand. Ik heb de aankoop in economische realiteit betaald. Bankdocumenten kunnen dat staven. De verkoop kon enkel doorgaan indien ik heb bij de eigendomsoverdracht op de land office een document ondertekende waarin ik verklaar geen satang betaald heb voor de aankoop. De juridische realiteit staat hiermee haaks op de economische TIT

Mijn vrouw heeft één zoon in Thailand. Bij afwezigheid van testament haar enige erfgenaam.

Niettegenstaande mijn vrouw steevast gelooft en belooft dat ik als langstlevende partner vruchtgebruik zal krijgen op de gezinswoning in Thailand heb haar toch kunnen overhalen enkele “regelingen” te treffen voor het geval zij eerst zou komen te overlijden. Ook iets wat ze overigens gelooft en belooft niet te zullen doen. Hetgeen mij bijzonder gelukkig maakt, maar niet geheel gerust stelt.

Mijn vrouw heeft (op mijn verzoek) een levenslang usufruct op mijn naam op de gezinswoning (siet tie kep kin – recht op vruchtgebruik ) laten schrijven op de achterkant van de eigendomstitel (chanoot). Dit gebeurde in de landoffice (krontiedin).

De juridische gevolgen daarvan zijn ver strekkend, niet enkel voor mij, maar ook voor mijn Thaise stiefzoon. Zo kan hij juridisch gezien pas gebruik maken van de grond en het huis na schrapping van de usufruct op de chanoot. Om dat te doen moet hij op de landoffice een gelegaliseerde vertaling van mijn overlijdensattest kunnen voorleggen. Hetzelfde geldt voor mijn Thaise vrouw indien ik eerst stervende zou zijn.

Als ik langer leef dan mij vrouw en in Europa zou komen te overlijden dan is het alles behalve een evidentie dat mijn Thaise stiefzoon aan een overlijdensattest komt. Het document laten legaliseren bij het Belgische Ministerie van Buitenlandse zaken, het laat stempelen op de Thaise ambassade in Brussel en achter een gelegaliseerde vertaling gaan bij MFA in Bangkok om het vervolgens op de landoffice aan te bieden zie ik de jongen niet doen. Hij spreekt enkel Thais en zijn leef- en denkwereld gaat nauwelijks verder dan de Thaise dorpsgemeenschap waarin hij geboren is. Daarom heb ik in België (een jong) iemand verzocht in voorkomend geval hierbij ondersteuning te geven aan mijn Thaise stiefzoon.

We hebben aanvullend een “onderhandse overeenkomst” opgesteld in het Engels en het Thais, waarin alle ondertekenaars verklaren dat ik levenslang het gebruiksrecht op de grond en het huis heb. Deze overeenkomst werd ondertekend door mijn Thaise vrouw, mezelf, haar enige zoon en diens echtgenote. Kwestie dat niemand van ondertekenaars ooit kan beweren geen weet gehad te hebben van mijn levenslang vruchtgebruik op vrucht en woonst. Meer zelfs de toekomstige naakte eigenaar en diens wettelijke echtgenote verklaren zich in de onderhandse overeenkomst akkoord, hetgeen achteraf betwisten voor hen bijzonder lastig maakt.

Overigens heb ik, net als mijn Thaise vrouw, een uitstekende verstandhouding met de Thaise (stief)zoon en diens vrouw. Maar wat is kan altijd veranderen, vandaar … beter de put gedempt voor het kalf verdronken is.

Een usufruct (recht op vruchtgebruik – al dan niet levenslang – op de gezinswoning) (siet tie kep kin) laten schrijven op de achterkant van de eigendomstitel (chanoot) is vanuit juridisch oogpunt een passende (beschermings)maatregel voor de langstlevende buitenlandse huwelijkspartner in Thailand. In sociologische realiteit kan een ongeduldig hebberige naakte eigenaar uiteraard altijd nog geweldig lastig doen. Daar staat tegenover dat een “wijze” farrang ervoor zorgt dat zijn aanwezigheid in Thailand breed gedragen wordt in de familie van zijn Thaise vrouw. Dat zorgt ervoor dat de naakte eigenaar zich veel minder, of helemaal niet, hebberig kan opstellen, zonder de toorn van de familie over zich af te roepen 🙂