Als je geen volgeling bent van De Profeet of tenminste een profeet, dan weet je dat het leven slechts een illusie is. Door het te structureren en in te bedden in culturele kaders menen wij er enige realiteit in te kunnen brengen, maar wat die realiteit behelst blijkt bij nadere inspectie toch niet erg helder.

Uiteindelijk liften we allemaal een poosje mee op een achtbaan door de tijd waarbij de illusie zich voltrekt tussen begin en einde. De twee zekerheden waar we het mee moeten doen.

In het mijn directe omgeving ken ik weinig volgelingen van enige profeet. Dat geeft de vrijheid een eigen weg te kiezen of tenminste de illusie te hebben dat ik dat doe. Omdat mijn weg soms afwijkt van de gangbare paden is het wellicht aardig als ik je een stukje kan meenemen op die weg.

Een veel gehoorde mening is dat mannen simpele wezens zijn, die maar één ding willen en ik kan bevestigen dat dit bij mij het geval is. Het is alleen lastig om dat ene ding te definiëren. In mijn geval leidt de zoektocht ernaar doorgaans naar Thailand. Vraag me niet waarom, maar het is empirisch bewezen. De afgelopen twee jaar is hij uitgekomen bij een bevallige jonge dame wie het op gezette tijden lukt om me te overtuigen dat ik het ‘ene’ ding gevonden heb. Halleluja, en ze leefden nog lang en gelukkig zou je zeggen. Ja ja, maar zo eenvoudig gaat dat niet.

Eén van de vele obstakels op de weg naar ultiem geluk zijn potentiële schoonouders. Gelukkig heb ik daar inmiddels enige ervaring mee. Ook nu weer heb ik besloten dat het tijd werd die te ontmoeten, omdat zo’n ontmoeting altijd leidt tot dieper inzicht in de achtergrond van je geliefde. Ik heb derhalve vliegtickets geboekt naar Udon in N.O.-Thailand, de Isan, en daar op de luchthaven een auto gehuurd en me met de huidige vrouw van mijn dromen begeven naar haar geboortedorp Sawaang Daen Din, de oorsprong van al mijn geluk. Vanaf dat moment begint het avontuur.

Je komt nog aan op een redelijk moderne luchthaven en krijgt een eigentijdse Japanse wagen mee, eko-drive, wat wil je nog meer. Je voelt eigenlijk pas dat je wegrijdt uit de beschaving als je op de eerste provinciale weg belandt, waar het rijgedrag niet helemaal is wat je gewend was en de voertuigen ook steeds primitiever worden. Dan kom je op een gegeven moment in het suffige dorpje waarvan je dacht dat het de eindbestemming was, maar dan ben je er nog niet. Vandaar begint een tocht over steeds kleinere en steeds minder geasfalteerde weggetjes, uitmondend in een hobbelig paadje tussen rijstvelden, waarvoor de eko-drive niet is ontworpen, maar dat hij toch trotseert.

Uiteindelijk sta je voor een primitieve bouwval, van het soort waar boeren bij ons hun landbouwgereedschappen in opslaan. Dit is pas de eindbestemming. Je geliefde blijkt hier opgegroeid te zijn, in een hutje waar geen bedden te bekennen zijn en eveneens geen toilet. Er is wel elektra en dientengevolge een TV. Zelfs een koelkast ontbreekt, maar er is stromend water en wat er verder is, zijn de schoonouders in spe.

De kennismaking is een boeiend ritueel. Als Westerse man ben je per definitie een interessante verovering door de dochter, maar uitgestoken handen of hartelijke omhelzingen zitten hier niet in het arsenaal. De begroeting en het gesprek richten zich eerst op dochterlief. Dan wordt langzaam de aandacht verlegd naar de “alien” die ze bij zich heeft. Die moet natuurlijk ergens zitten en hij moet water hebben. Aarzelend worden dan wat woorden tot hem gericht en als blijkt dat hij wat terugzegt raakt het ijs enigszins gebroken. Na een kwartiertje ontspint zich iets wat op een gesprek lijkt. Het gaat dan een beetje over het dorpsleven en over de reis met het vliegtuig en een passend onderkomen, want heel veel van het in de Isan gebezigde Thais blijkt hij nu ook weer niet te kennen.

Gelukkig is dat onderkomen nooit een probleem. In de eerste plaats omdat je, dankzij de losse Thaise seksuele moraal, altijd in laatste instantie terecht kunt in een “short-time” motel. Dat zijn hotelletjes bestaande uit eenvoudige kamers met carport. Je kunt er met je een auto naar binnen rijden en deze discreet achter een gordijn verbergen, om met je liefje enige uren door te brengen op een bed onder TL-verlichting. Daar is overal in de Isan behoefte aan. Wonderbaarlijk genoeg was er echter in dit geval binnen één kilometer van het ouderlijk onderkomen een prachtig resort, bestaande uit mooie uit teakhout opgetrokken luxe ingerichte huisjes, gelegen in een prachtig aangelegde tuin met vijvers en bloemperken. Naast ons waren er slechts twee andere gasten en zo’n huisje kost iets meer dan een tientje per nacht. Vraag niet hoe het kan, maar geniet ervan. Deze slogan geldt eigenlijk voor alles in Thailand.

Als dat dan geregeld is, dan kan aan de verdere invulling van de kennismaking gewerkt worden. Hierbij speelt de voor de vader meegebrachte fles whisky een belangrijke rol. Van de aanvankelijke schroom is na een paar glazen van dit geestrijk vocht weinig over en al spoedig komt ook nog eens uit het niets allerlei ander volk, bestaande uit verre neven en ooms opduiken die de fles niet mijden en ook die “farang”, wiens roem hem al vooruitgesneld is, wel eens in levende lijve willen aanschouwen. Aldra heerst er dan een uitgelaten sfeer. Helaas gaat die sfeer, zo leert de ervaring, nadat nog wat flessen lao-khao, een afgrijselijk destillaat van rijst dat sterk naar petroleum ruikt, worden aangerukt, vrijwel altijd over in totale laveloze dronkenschap. Het is toch even slikken om de vader, die door dochterlief vooraf zo opgehemeld was dat ik meende een van de meest respectabele Thais in het land te gaan ontmoeten, starnakel bezopen op een matje te zien rollen om z’n roes uit te slapen. De verschijning van de man hield het midden tussen een Apache-Indiaan en een verlopen gitarist van een hardrockband. Het enige pluspunt was dat wederom mijn vooroordeel is bevestigd, namelijk dat Thaise mannen nergens voor deugen en waar mogelijk gemeden moeten worden.

Zelden herken ik het beeld dat men zo graag neerzet over arme hardwerkende rijstboeren uit de Isan. Arm, zeker, maar hardwerkend? Ik weet dat rijst zichzelf niet oogst, maar vaak gebeurt dit door dezelfde vrouwenhand die ook het hele huishouden bestuurt en die de rijst kookt. Terecht staat de moeder centraal in de Thaise cultuur, naast de koning en de Boeddha.

Ook deze moeder was een heel ander verhaal. Een bescheiden vriendelijke vrouw, die als mia noi, ofwel bijvrouw van vader functioneerde en hem deze lieftallige dochter geschonken heeft. Daarnaast heeft hij nog een mia luang, ofwel hoofdvrouw die al wat ouder is en bij wie hij vier andere kinderen heeft verwekt. Voordat er te enthousiaste beelden ontstaan even de opmerking dat het ongebruikelijk is in Thailand dat een man openlijk twee vrouwen heeft. Hoewel huwelijkse trouw hier schaars is, gaat het toch meestal in het geheim. Dat deze twee vrouwen samen bleken te leven onder één dak in één huishouden met één man is een grote uitzondering en vanaf het eerste moment is mij duidelijk gemaakt dat zoiets voor mij niet weggelegd is.

Gedurende mijn vierdaags verblijf zijn er nog wat uitstapjes gemaakt met de familie en zat uiteindelijk mijn plicht er weer op. Je bent als Westerling altijd een Don Quichotte-achtige verschijning in N.O.-Thailand als je door een lokale dame geïntroduceerd wordt, maar ik heb me er goed doorheengeslagen. Het is altijd zaak, zonder dit te laten blijken, de regie goed in handen te houden. Daarbij zijn drie ingrediënten cruciaal. Het tijdig inschatten hoe situaties zich kunnen ontwikkelen, het bezit van een autosleutel en voldoende Bahts op zak.

De verwondering blijft dat aan deze vreemde wereld zo’n innemende verschijning als mijn charmante Bibi kan ontspruiten. Niet alleen aan de rand van het ravijn groeien de mooiste bloemen blijkbaar, maar ook in de rijstvelden van Sawaang Daen Din, dat hoe toepasselijk ‘het licht van de dageraad dat zich uitspreidt over het land’ betekent.

21 reacties op “‘Aan de rand van het ravijn groeien de mooiste bloemen!’”

  1. Leendert zegt op

    Je kunt echt schrijven! Doorgaan a.j.b!

  2. ceesvankampen zegt op

    Realistisch, mooi vertelt. Dankjewel en graag een vervolg. vr. groet , Ceesvankampen

  3. theoweert zegt op

    Leuk geschreven en ook wel veel herkenbaar. De lao-khao speelt zeker een rol, ook de vader van mijn vriendin, als hij een flesje krijgt buigt en wait die onderdanig en huppelt op zijn spillepootjes met de fles naar een matras om na het nuttige een dut te gaan doen.

    Echter dat de hele mannelijk bevolking lui is kan ik niet beamen. Want overal in het dorp is men aan het bouwen, betoon aan storten. Het ene huis of shop naar de andere wordt gebouwd. Lijkt wel of de “gouden” eeuw hier is begonnen in het dorp.

    Soms is men met twee of drie huizen tegelijk bezig.
    Na de werkzaamheden wordt er steeds gezamenlijk nog even een borrel lao-khao gedeeld. Nu doen ze met zo zes personen met 1 flesje met blokjes ijs. Dus het valt hier op de bow wel mee.

  4. Phoe maa haa zegt op

    Een prachtig geschreven ontmoeting in Isaan !

  5. Bart zegt op

    Boeiend om te lezen Bram, je verhaal houdt het midden tussen het groeiend begrip van de Inquisiteur en het eendimensionale gemopper van sommigen hier op dit Blog 🙂
    Persoonlijk verbaas ik mij mijn leven lang al over gedrag van mannen in andere culturen. 40 jaar geleden was ik als dienstplichtig militair in Libanon. Op het land werkten de vrouwen en mannen dronken vooral thee. Op weg naar huis na gedane arbeid zette de man zich op de ezel en liepen de vrouwen..
    In Nederland word ik wel eens moe van al teveel feminisme maar wereldwijd kan ik niet anders constateren dat onze categorie (man dus) het er vaak beroerd vanaf brengt. Hoe dit komt weet ik nog steeds niet en zal ik ook wel nooit helemaal doorgronden. Uiteindelijk denk ik dat biologische gegeven dat vrouwen kinderen baren er zeer aan bijdraagt dat ze zich uiteindelijk vaak veel verantwoordelijker gedragen in het leven. Overigens is de vader (84) van mijn Thaise vriendin wel een hardwerkende verantwoordelijke arme rijstboer in de Isaan, die zijn behoeftige vrouw (81) naar beste kunnen verzorgt.

  6. Dirk zegt op

    Mooi geschreven Bram zelfs een beetje dichterlijk, maar met realisme en een goede feitenweergave.
    Hopelijk een goede en mooie toekomst met je lief , haar familie zal je nooit kunnen ontkennen, maar weten waar je aan begint en je verdiepen in haar cultuur zullen kunnen bijdragen aan het overbruggen van de verschillen. Veel geluk gewenst nu en in de verre toekomst…

  7. Jan zegt op

    Geweldig stukje, Bram. Bedankt voor deze weerspiegelingen. Ik hoop, dat je met deze Bibi jouw wensen vervult zie worden, het ziet er in ieder geval goed uit.

  8. Ser zegt op

    Prachtig en herkenbaar verhaal. Zo wil ik er nog wel meer lezen van de goede waarnemer en schrijver, Bram. Hulde.

  9. timker zegt op

    Sawang Daen Din is ook onze gemeente (amphur), daaronder vallen diverse dorpen (tambon) met vele deel dorpen (moo baan). Zo wonen wij in het deel dorp Moo.9 (nieuwe naam Ban Pho Chai) van tambon Ban Thon. Dit ligt op zo’n 6 km ten noorden van het centrum van “Sawang”. Ik ken hier in het dorp veel hardwerkende mensen, maar als je alleen maar rijstboer bent heb je het niet altijd druk, met maar 1 oogst per jaar. Daarom doen ze er meestal suikerriet bij en nog wat andere tijdelijke baantjes, maar het blijft pover. Beter hebben de dorpsgenoten die rondom Bangkok werk hebben gevonden en maar maximaal 2x per jaar (phimai en songkran) naar huis komen.

    • timker zegt op

      Ik was nog vergeten te zeggen dat dit een mooi verhaal van een, hoop ik, toekomstige veel schrijver op dit blog.

  10. Paul schiphol zegt op

    En heerlijk herkenbaar verhaal, niet alleen voor hen met een Isaanse vrouw, maar ook voor mij met een Isaanse man. Het feit dat mijn destijds vriend een man meenam, was nooit een probleem, er kwam een farang in huis, dus feest voor de hele familie en eigenlijk bijna alle bewoners van de Moo Baan. Na twintig jaar hebben wij een echt stevige relatie, hij heeft een goede baan in NL en dat geeft ons de mogelijkheid jaarlijks De Isaan te bezoeken en flink uit te pakken. Na aankomst op het vliegveld van Khon Kaen, staat de Toyota Fortuner door het Rent a Car bedrijf al met draaiende airco op ons te wachten. Voordat we richting familie rijden, allereerst langs de Tesco-Lotus, ten minste 10 dozen Lao en 4 flessen Jhonny Walker, frisdrank, kip en vis inslaan. Bij aankomst thuis ligt het zojuist geslachte varken al op een zijl op de grond en zijn het juist de mannen die hun best doen dit beest tot eetbare stukken te verkleinen. Veel mooi vlees wordt tot “laab” gehakt en slechts het buikspek en ribbenkast belanden op de BBQ. Het nieuws van onze komst, gaat al weken vooraf door het dorp, zodat ook de enkelen die buitenaf werken, tijdig huiswaards kunnen keren het jaarlijks farang bezoek mee te kunnen vieren. Helaas blijft de conversatie met mijn zeer vriendelijke schoonouders, schoonzuster, zwagers en hun kinderen, beperkt tot gebarentaal. Mijn Thais is na 20 jaar nog immer onvoldoende voor een gesprek. Verder dan zinnen van zo’n 4 woorden kom ik eigenlijk nooit. Alhoewel het jonge spul Engels op school onderwezen krijgt, voelt geen van hem enige behoefte om het geleerde op mij uit te proberen. Een volle week in De Isaan, blijft voor mij toch altijd weer om naar uit te kijken, de rust en het kalme tempo van het leven aldaar vormen een heerlijk contrast met dat in NL en de verwesterde delen van Thailand. Heerlijk over 4 weken weer voor een maand naar TH.

  11. joy zegt op

    Beste Bram,

    Alhoewel herkenbaar en leuk beschreven, ben ik het niet eens met de onderliggende toon van arrogantie en superioriteit. Ook in de reacties zover, herken ik mij niet.
    Misschien ligt het aan mij, maar ik bespeur toch weinig respect, begrip en verstand van zaken hoe het gaat in een boerengemeenschap in de Isaan. Dat kan liggen aan de communicatie of het gebrek daaraan.
    Fijn dat je een liefde hebt gevonden, maar als je werkelijk gelukkig wilt worden, is er nog wel wat meer nodig.

    Met vriendelijke groet,

    Joy

    • hans songkhla zegt op

      u bent waarschjnlijk de enigste die negatief is, prachtig verteld en beschreven. Bovendien erg realistisch. Dit is net als wijlen frans amsterdam een prachtige verteller die je laat voelen of je er zelf bij was.

  12. Johan zegt op

    Een goed geschreven verhaal Bram. Ga zo door!

  13. Andy zegt op

    Geweldig geschreven Bram komt zeer bekend voor bij de “Farangs”die zich in het wondermooie Isaanse gebied begeven en/of bevinden. Mag zelf al menige jaren mij daar vertoeven,leuk ,met een vrolijke noot geschreven.Hoop dat wij nog meerdere ervaringen van je mogen beleven in schrift.
    Dank je Bram enne veel geluk met je schoonouders en aangetrouwde famillie
    Met vr Gr Andy

  14. Pamela zegt op

    Geweldig geschreven!

  15. harry zegt op

    alhoewel ik met het script voor een romantische detective bezig ben en binnenkort ook zal debuteren hier met wat korte verhaaltjes zat ik hier eigenlijk op te wachten idd.
    keep up the good work bram!

  16. john zegt op

    lekker leesbaar en met milde spot geschreven. PLUIM !!

  17. frans zegt op

    “en vanaf het eerste moment is mij duidelijk gemaakt dat zoiets voor mij niet weggelegd is.”

    geniaal ;’-)

  18. Frans Lavaert zegt op

    Prachtig stuk.
    Doet me denken aan de stukjes van ..ja, hoe heette hij ook weer. De Inquisteur?

  19. Ferry zegt op

    Heel herkenbaar Bram ben al 14 jaar in nederland met een Taise vrouw uit de Isaan en zag daar ook menig verlopen apache indiaan of hardrock bandlid waarvan het leven alleen maar bestaat om op elke feestje op te duiken en driftig mee te drinken. Helaas worden ze net als de bandleden niet zo oud.


Laat een reactie achter

Thailandblog.nl gebruikt cookies

Dankzij cookies werkt onze website het beste. Zo kunnen we je instellingen onthouden, jou een persoonlijk aanbod doen en help je ons de kwaliteit van de website te verbeteren. Lees meer

Ja, ik wil een goede website