Wan Di Wan Mai Di: Noi (deel 3 en slot)

Chris beschrijft met enige regelmaat zijn belevenissen in zijn Soi in Bangkok, soms goed, soms minder goed. Dit alles onder de titel Wan Di Wan Mai Di (WDWMD), oftewel Goede Tijden, Slechte Tijden (de favoriete serie van zijn moeder in Eindhoven). 

Noi (deel 3 en slot)

Pakweg 4 jaar geleden leerde ik Noi voor het eerst kennen. Ze was de nieuwe uitbaatster van de was- en strijkshop in het condogebouw waar ik woon. Mijn vrouw en ik waren daar wel blij mee. Niet vanwege het wassen. We zijn zelf nog wel in staat om de was in de machine te doen en de was op te hangen. Maar het strijken is soms toch wel teveel werk ook al omdat we beiden fulltime werken en geen huishoudelijke hulp hebben.

De praktijk was dat we een deel van het strijkwerk uitbesteedden aan de shop. Maar de vorige uitbaatster, Kob, was, geplaagd door haar vele schuldeisers, op een dag met de noorderzon vertrokken. Of beter: ze vertrok in de nacht zonder het iemand te laten weten. Het nog aanwezige strijkgoed in de shop kregen we wel terug maar voortaan moesten we de strijk zelf doen. Niet zo’n probleem voor mij want ik heb geen hekel aan strijken zoals mijn ex. Maar mijn Thaise echtgenote wil niet dat ik strijk. Dat is haar eer als vrouw, als goede echtgenote, blijkbaar te na.

Mijn vrouw was dus wel blij dat Noi de zaak overnam. En enkele maanden ging het ook uitstekend. Maar langzamerhand kwam de klad erin. Het duurde ineens meerdere dagen voordat we onze kleren gestreken terugkregen terwijl er toch niet zoveel strijkgoed hing en de shop was vaak dicht. Blijkbaar had Noi andere belangrijkere activiteiten gevonden. Of een man, een vrijer. Nou, dat laatste dus. Een getrouwde Thaise man met een kaal hoofd, die ze kende uit haar vorig leven als serveerster in een karaoke restaurant. Hij kwam niet alleen regelmatig maar nam haar ook op klaarlichte dag mee naar illegale gokhuizen. Hij beloofde haar van alles en nog wat: een nieuwe auto, een eigen bar in Mae Sot. Hij zou een expat kunnen zijn. Noi droomde van dat betere, luxere leven. Maar het bleef bij dromen.

Om te tonen dat ze echt wel wat in haar mars had nam ze – naast de was- en strijkshop – ook de buurtsuper over. De kale man financierde de goodwill overname prijs van 40,000 baht, betaalde een nieuwe koelkast en de eerste inrichting van de winkel: een Toyota Trooper vol met spullen van de Makro. Noi had nu twee winkels, op 50 meter afstand van elkaar. De eerste weken pendelde ze op en neer tussen de winkels (de klanten van de buurtsuper komen vooral na werktijd en in de avond) totdat ze een vrouw gevonden had die het strijkwerk voor haar deed. De kale man bleef komen natuurlijk. Het gevolg was dat de geringe winst die de winkeltjes opleverde werd besteed aan uitgaan en casino’s. Er was niet genoeg geld om de voorraad van de winkel aan te vullen, naast de onberekenbaarheid van de openingstijden. Met een 7-Eleven op 200 meter afstand van mijn condo verloor Noi de concurrentiestrijd, door eigen schuld. Zelf was ze er tamelijk laconiek over. De winkeltjes brachten steeds minder op; soms zat er ’s avonds een ‘eenzame’ Thaise man een biertje te drinken en te wachten tot Noi de winkel zou sluiten en hem wat plezier zou gunnen (tegen betaling uiteraard) en de droom van een eigen bar in Mae Sot vergoedde veel.

Mijn vrouw probeerde haar er herhaaldelijk van te overtuigen dat ze op haar 36-ste moest proberen voor zichzelf te zorgen, het gokken binnen de perken te houden en zich niet zo afhankelijk moest maken van anderen. Het was tegen dovemansoren gezegd. Soms belde haar moeder of zoon met vragen om wat geld over te maken maar Noi gaf altijd niet thuis. Ze had nooit geld. En zodra ze het had (de kale man en een andere, meer vaste gig betaalden haar soms redelijk grote bedragen) kwamen de schuldeisers langs of ze vergokte het. Noi is ook lid van de condo-spaarcooperatie die door mijn vrouw en een vriendin wordt gerund. Ze legt elke maand braaf haar geld in maar is de enige die ook elke maand geld nodig heeft vanuit de cooperatie. En ze wordt kwaad als ze niet krijgt wat ze vraagt. De Bahts verdwijnen bij Noi immers als straathonden tijdens een tropische regenbui.

Na zich een aantal weken niet te hebben vertoond (ik vertelde al van de aanvaring met mijn vrouw) is de oude situatie zich aan het herstellen. Vorige week kreeg Noi van haar tweede gig 30,000 Baht, ze betaalde de coöperatie en een aantal schuldeisers in de condo af en betaalde de achterstallige huur. Blijkbaar was er genoeg geld over om het pokeren en het soi-casino weer in ere te herstellen. En aldus geschiedde. Gisteravond verloor ze bij het pokeren 3000 Baht. Een kniesoor die daar van wat zegt.