Wan Di Wan Mai Di: Noi (deel 2)

Chris beschrijft met enige regelmaat zijn belevenissen in zijn Soi in Bangkok, soms goed, soms minder goed. Dit alles onder de titel Wan Di Wan Mai Di (WDWMD), oftewel Goede Tijden, Slechte Tijden (de favoriete serie van zijn moeder in Eindhoven). 

Noi (deel 2)

Hoe is het toch zo gekomen dat Noi op haar 39^ste aan de grond zit? Ze komt uit Sisaket en was daar op relatief jonge leeftijd getrouwd. Getrouwd met een van de vriendjes waarmee ze al enige jaren sex had. Al snel raakte ze in verwachting, een zoon werd geboren en de vader was daar niet zo blij mee. Het schiep allerlei verplichtingen waar hij niet zoveel zin in had.

Gelukkig vingen de vader en moeder van Noi het kind op. Hij begon nu dagelijks meer te drinken en het weinige geld dat hij en Noi hadden werd op de verkeerde manier besteed, namelijk over de bierbalk gegooid. En niet alleen haar man dronk. Noi kan er ook wat van. Ze kan niet drinken, ze zuipt: bier, wijn, spy, 100pipers. En als ze teut is (en dat is vaak) begint ze hard te praten, uitdagend te dansen en naar mannen te flirten. Dat moest natuurlijk verkeerd aflopen. In haar dorp deden niet vele goede verhalen de ronde over haar. Noi besloot daarop naar Bangkok te verhuizen, haar zoon bij haar inmiddels ex-man en haar ex-schoonfamilie achterlatend.

In Bangkok vond ze een baantje als serveerster in een groot, min of meer openlucht, restaurant. U kunt ze wel. Veel grote tafels waaraan hele families zitten te eten. Ik noem ze gemalshalve maar vreetschuren. Natuurlijk een groot podium met een karaoke machine. Om de beurt komen de tafels aan de beurt en wordt een (of meer) van de gasten gevraagd zijn/haar zangtalenten te komen tonen op het podium. Dit specifieke restaurant was ook een verzamelplaats voor mannengroepen. Thaise mannen die met vrienden een avondje uit zijn, zonder de vrouwen. Eten, veel drank, zingen, een beetje lol met de serveersters en soms ietwat meer. Uit die tijd heeft Noi nog vele telefoonnummers in haar mobieltje en – uit voorzorg – ook in een adressenboekje. Kan altijd van pas komen, nietwaar?

Twee van de drie mannen die haar nu met enige regelmaat met een bezoek en zaad vereren stammen uit die tijd. De ene is een eind in de vijftig en is zo kaal als ik ben. Tot een half jaar geleden kwam hij eigenlijk elke week wel maar sinds zijn vrouw erachter is gekomen dat hij het ook (of met name) buiten de deur doet komt hij sporadisch. Deze kale man belt ruim van tevoren dat hij zijn (Chinese?) Viagra heeft ingenomen. Anders wil het niet meer lukken, zelfs niet met Noi. Dat ligt – denk ik – niet aan Noi maar aan zijn alcoholgebruik. Toen hij nog regelmatig kwam gaf hij Noi best wel veel geld en beloofde haar van alles: een nieuwe auto en een eigen cafe in Mae Sot. Noi geloofde het allemaal. Ze geloofde hem zo sterk dat ze zich in de schulden stak om hem in de watten te leggen. Uitgaan naar de duurdere restaurants, bars, bezoek aan illegale casino’s: Noi betaalde de rekening. En ze leende het geld van anderen als ze niet genoeg had. Daarnaast speelde ze (en dat doet ze nog steeds) voor veel geld, elke twee weken zo’n slordige 5 tot 8 duizend baht, in de Thaise staatsloterij. En het moet gezegd: ze wint wel eens maar de meeste keren niet.

Noi is gokverslaafd. Naast de staatsloterij heeft ze in de soi de kaartavonden geintroduceerd en als mensen daar op zijn uitgekeken, bedenkt ze een ander spelletje. Er is echter altijd een en hetzelfde kenmerk: er moet geld worden ingezet anders hoeft het van Noi niet. En eigenlijk alle avonden en met alle spelletjes verliest ze omdat ze teveel inzet op de verkeerde momenten. Sinds de kale man het laat afweten (hij is bang voor zijn vrouw kennelijk) heeft ze door de week dagelijks bezoek van een tweede man, een verkoper van computers, internet en accessoires. Hij is er al als ik van mijn werk thuiskom en dat is ongeveer half vijf. Dan zit hij in zijn shorts buiten te internetten, hij drinkt zijn pilsje, eet met Noi en trekt om ongeveer 8 uur zijn lange broek en overhemd aan en rijdt als een brave huisvader met de Toyota Camry op huis aan. Hij kwam daarvoor ook al wel maar de kale man bracht meer op dus de internetman hield ze met veel leugens op afstand. Nu zijn de verhoudingen omgekeerd want ook de kale man is weer terug op het toneel. Maar die komt niet meer in de soi maar belt ’s avonds op en spreekt met Noi ergens af. Noi snelt dan in een taxi.

O ja, voordat ik het vergeet te vertellen. De oud-gig van Ann, de politieagent, kwam vorige week plotseling opduiken in een lichtelijk benevelde toestand. Op papier is hij de huurder van de winkel, vertelde mijn vrouw mij, en daarmee heeft hij nog steeds macht over Ann. Toen hij bemerkte dat zijn plekje in Ann’s bed is overgenomen werd hij kwaad. Hij liep terug naar zijn auto (ja hoor, beneveld, politie en ook rijden) om zijn pistool op te halen. Daarmee in de hand kwam hij terug. Mijn vrouw hoorde nog net een buurman roepen: he, wat moet dat met dat pistool? Zij stoof af op de winkel en maakte de oud-gig duidelijk dat schieten geen goed idee was. Ann maakte hem wijs dat de man in de zaak alleen maar een vriend was en dat hij niet meer zou komen. Uiteindelijk keerde de politie-agant huiswaarts. De echte gig bleef de hele nacht en komt elke dag terug. Het zou mij niet verbazen dat er eerdaags een schietpartij is. Dan komt mijn soi eindelijk op TV.

(wordt vervolgd)