Wan di, wan mai di (deel 22)

‘Wan di, wan mai di’ betekent Goede tijden, slechte tijden. Deze posting is de 22ste van een serie over alledaagse gebeurtenissen. 

Eindelijk was het dan zover. In Nederland noemen we dat de dag van je leven. De dag dat je officieel gaat trouwen. En hoewel dit voor mij de tweede keer was in mijn leven was het toch heel anders dan de eerste keer.

Ook de eerste keer beschouwde ik het huwelijk als een contract van twee mensen ten overstaan van de samenleving om elkaar te steunen, voor elkaar te zorgen en voor de kinderen die uit het huwelijk geboren zouden worden.

Het was voor mij nooit een contract om mijn liefde voor een vrouw te bevestigen en dat was het ook nu niet. Toen ik in 1989 trouwde was er wel een feest aan verbonden. Nu was het alleen een heel formele aangelegenheid waar behalve mijn vrouw en ik niemand wat van wist.

Zeewolde

Dat we zouden trouwen hadden we een aantal maanden geleden al besloten. Ik was al naar de ambassade geweest om te vragen welke documenten ik zou moeten tonen om een verklaring van hen te krijgen dat ik vrijgezel was en een vrij man om een huwelijk te sluiten.

Ik had een verklaring uit het bevolkingsregister van de gemeente waar ik getrouwd was dat mijn scheiding daar was ingeschreven. Deze verklaring dateerde echter uit 2007 en ik moest een verklaring hebben die niet ouder was dan 6 maanden. Thuisgekomen logde ik in in de website van de gemeente Zeewolde om te zien hoe snel ik een recente verklaring zou kunnen krijgen.

Ik volgde het menu en stuitte op de vraag om mijn DIGID-code in te vullen. Tja, daar had ik nog nooit van gehoord. Dan maar een email gestuurd (met een gescande oude scheidingsverklaring in de bijlage) met mijn verzoek. Ik beloofde ook dat ik het verschuldigde bedrag voor de verklaring snel kon overmaken omdat ik nog een bankrekening in Nederland heb.

De volgende morgen had ik al een email terug. De ambtenaar die het bevolkingsregister in de gemeente beheert legde uit dat ik geen DIGID-code heb omdat ik al jaren in het buitenland woon en ben uitgeschreven. Zij beloofde de verklaring te maken, hem nog dezelfde dag naar mij te emailen, en deze verklaring ook op de post te doen.

Omdat ik in het buitenland woonde, hoefde ik voor het aanmaken van de verklaring niets te betalen. Kom daar eens om. De gescande verklaring had ik ‘s avonds in mijn emailbox en het origineel een weekje later in de brievenbus. Supersnelle service en gratis!

Trouwdag

Tevoren hadden we een afspraak gemaakt met het vertaalbureau annex copyshop annex expat-hulpdienst tegenover de Nederlandse ambassade. Zij zouden de hele papierwinkel regelen om officieel voor de Thaise wet te trouwen.

Geen gewacht op allerlei burelen, geen mogelijk lastige vragen over foto’s van de familie, waar wij samenwoonden en dergelijke. Geen gedoe dus maar daar staat natuurlijk wel een bedrag in baht tegenover. Dat kan ik billijken, zou Wim Sonneveld gezegd hebben.

Op de bewuste dag namen we al vroeg de taxi naar de ambassade om de gewenste vrijgezellenverklaring te krijgen. Om 08.15 arriveerden we bij het gebouw en kregen nummertje 4 toegewezen.  Om 9.00 uur waren we aan de beurt. Inmiddels had ook blogschrijver Paul plaats genomen in de wachtkamer van de ambassade. Wel een beetje haast maken, zei Paul voordat we door de glazen deur gingen want ik heb nummer 7.

Het korte onderhoud met de ambtenaar van de ambassade bestond uit het overhandigen van alle documenten en het betalen van het verschuldigde bedrag. U kunt buiten wachten op de verklaring die in een uurtje ongeveer klaar zal zijn, vertelde de mevouw.

Thaise vervolg

Zij had niet te veel gezegd. Na een uurtje bij het bureautje aan de overkant te hebben gezeten en koffie gedronken, wandelde ik terug naar de ambassade en jawel hoor, de verklaring was klaar. De straat weer overgestoken zodat de medewerkster van het bureautje zich kon gaan bezighouden met het vertalen van de verklaringen en typen van mijn naam in Thaise letters. Gelukkig had ik een visitekaartje meegenomen waarop mijn naam ook al in het Thais prijkt. Ze hoefde zich niet echt in te spannen.

Na een half uurtje was alles gepiept en reed er een taxi voor die ons naar het districtskantoor zou brengen waar het huwelijk zou worden gesloten, in een one-stop-service formule. Ook hier was het sluiten van een huwelijk een fluitje van een cent maar in baht kostte het wat meer. Allerlei papieren moesten aan de voorkant en aan de achterkant worden ondertekend, de acte werd in een mooie doos verpakt en om 11.00 uur stonden we weer buiten in het zonnetje.

En toen met de taxi weer naar huis. Om 11.30 uur, nog voor de lunch waren we weer thuis, in 4 uur getrouwd en wel… Is dit ook Amazing Thailand?

Chris de Boer