Wan di, wan mai di (deel 18)

Door Chris de Boer
Geplaatst in Leven in Thailand
Tags: ,
13 september 2016

Wij hebben Thaise vrienden in Udon en zo nu en dan is het dan ook weer tijd om ze op te zoeken. De directe vriend, Eak (half 30), is een oud-collega van mijn vrouw. Na de universiteit in Udon Thani te hebben afgemaakt, vond hij als bouwtechnisch tekenaar werk in Bangkok.

Hij ontwikkelde zich voortvarend en al gauw was hij het hoofd van de afdeling die haar werk meer en meer met de computer ging doen. Dingen waar ik niks van begrijp en met verbaasde ogen naar zit te kijken zoals driedimensionale tekeningen die ook nog kunnen draaien op het computerscherm.

Zijn moeder kreeg vier jaar geleden een ongeneeslijke ziekte en omdat er niemand voor haar kon zorgen nam Eak ontslag en keerde terug naar zijn geboortedorp. Maar niet nadat mijn vrouw hem beloofd had dat hij vanuit huis als free-lancer kon werken voor zijn oude werkgever.

Zij beloofde hem een minimaal aantal uren werk (en dus inkomen) per week. De andere uren moest hij zelf aan opdrachten zien te komen. Eak zorgde voor zijn moeder totdat zij stierf. Vervolgens trad hij in de plaatselijke tempel – volgens de gewoonte – voor drie maanden als monnik in.

Vader

De vader van Eak maakte dit allemaal niet direct mee. Al meer dan twintig jaar werkte hij in het buitenland als bouwvakker om zijn familie in Udon te ondersteunen. Hij kwam zelden thuis maar stuurde elke maand geld op. Hij begint echter op leeftijd te komen en twee jaar geleden kwam hij definitief terug naar Thailand en werkt nu als nachtwaker in een hotel in Pattaya, tot zijn pensionering.

Soms komt hij ons in Bangkok bezoeken, meestal wanneer hij op weg is naar Udon voor een korte vakantie of voor familie-aangelegenheden, meestal sterfgevallen. Toen mijn vrouw hem dan ook vertelde dat wij plannen hadden om naar Udon te gaan voor een paar dagen, vroeg hij zijn baas ook om een paar dagen vrij.

Vader reisde direct vanaf Pattaya met de bus naar Udon, wij vanuit Bangkok (altijd met Nahkonchai Air). Wij maakten wat geld naar hem over zodat hij niet de gewone bus maar de Vipbus kon nemen en hopelijk wat kon slapen gedurende de reis. Om geen tijd te verliezen vertrekt hij namelijk altijd direct na zijn nachtdienst.

De terugreis

Omdat de vader van Eak nog een paar dingen in Bangkok moest doen, boekten we drie kaartjes voor de terugreis. De busterminal van Nahkonchai Air is niet ver van busstation Mochit maar geheel tegen mijn verwachting in vertelde mijn vrouw dat wij in de bus zouden blijven zitten tot Mochit.

Waarom, vroeg ik haar. Nou, de vader van Eak wil graag zijn dochter spreken die een winkeltje runt in Mochit. Hij heeft nauwelijks contact met haar, ze neemt zelden de telefoon op en – dat hoorde ik nu pas – de vader van Eak had al drie keren geprobeerd haar te zien op Mochit.

Ook dit keer had hij zijn bezoek niet aangekondigd. Dat kan ook moeilijk als je dochter de telefoon niet opneemt. Terwijl wij op een bankje zaten te wachten, probeerde vader het opnieuw. Ook dit keer zonder resultaat. Eak heeft hem verteld dat zijn zus meer met mannen (zoeken) bezig is dan met het winkeltje maar dat wil vader niet geloven.

Hij heeft zijn leven hard gewerkt om haar een goede toekomst te bezorgen maar zij heeft van haar leven een potje gemaakt: al na een jaar op de universiteit (met veel drank en yaba) zwanger geraakt en met de studie gestopt. Daarna twaalf ambachten en dertien ongelukken.

De volgende dag

Wat ik ook niet wist was dat vader bij ons zou blijven slapen en de volgende dag door zou reizen naar Pattaya. Ma pen rai. De volgende morgen zei mijn vrouw tegen me: Kom, we gaan met vader nog een bezoek brengen aan een tante die in Bang Na woont en dan zetten we hem op de bus naar Pattaya.

Eerlijk gezegd had ik niet zoveel zin in zo’n bezoek aan een tante aan de andere kant van de stad die ongetwijfeld geen Engels sprak maar mijn vrouw keek mij liefdevol aan en ja…dan kan ik niet weigeren. Dat is soms ook wel prettig (wink).

We liepen naar de hoek van de straat en wachten op een taxi. Die kwam al snel. Ongeveer 280 baht later stapten we uit bij een voetgangersbrug (in het Thais sapaloi geheten, niet te verwarren met sapalot want dat betekent ananas) vlakbij Central Bang Na. Na ongeveer vijf minuten gelopen te hebben, arriveerden we op de plaats van bestemming. Ik vond het al vreemd dat mijn vrouw precies de weg wist en ook de juiste etage van de condo van die tante. Zij vertelde me dat ze hier al een keertje met Eak was geweest.

Tante

De tante was helemaal geen familie, geen tante dus maar een waarzegster; blijkbaar met een keurmerk van de familie. We kwamen niet verder dan een soort voorportaal, afgeschermd van de rest van de condo met Chinese houten panelen waar de tante (zo zal ik haar maar blijven noemen) plaatsnam achter een bureau.

Voor zover ik kon zien leek de condo op het huis van Stiefbeen en zoon uit de gelijknamige televisie-serie. Voor degenen die dit niets zegt: zie YouTube. Na opgemerkt te merken dat ik wel een knappe farang man was voor mijn leeftijd begon ze in boeken te bladeren en te rekenen met behulp van een liniaal en een geo-driehoek.

Vader wilde weten wanneer het het beste moment was om met pensioen te gaan en te gaan leven in Udon EN een vrouw mee te nemen als zijn partner die hij in Pattaya had leren kennen. Vader moest haar bellen en er ontspon zich een telefoongesprek tussen de vrouw en de waarzegster.

Daarna sloeg de waarzegster weer aan het rekenen en tekenen. Wat het uiteindelijk advies was, weet ik niet. Wat ik wel weet is dat de waarzegster niet echt bij de tijd was, want alle koninklijke kalenders in haar kantoor waren al maandenlang niet afgescheurd.

Lunchtijd

Toen we de condo verlieten was het inmiddels half een in de middag. De hoogste tijd voor lunch. Ik stelde voor dat we in de buurt zouden eten, bijvoorbeeld in Central Bang Na waarna we vader per taxi naar Suvarnabhumi konden sturen waar hij de bus naar Pattaya kon nemen.

Niks hoor. Mijn vrouw stond erop dat we vader op de bus zouden zetten in busstation Saitai, aan de westkant van de stad en dichtbij ons huis, dus helemaal terug. Je kon daar beter en goedkoper lunchen volgens haar. Mij ontging deze logica ten ene male. Om de lieve vrede in huis te bewaren zweeg ik vanaf dat moment.

280 baht en een half uur later arriveerden we in Saitai, lunchten en kochten voor vader een kaartje voor de bus naar Pattaya. Vader vertrok en kort daarop viel er een echte tropische stortbui over mijn vrouw en mij heen. Natuurlijk waren we de paraplu vergeten. En natuurlijk stond de aircon in de bus naar huis op maximum. Leuke dag.

Chris de Boer

 

Het condominiumgebouw waar Chris in woont, wordt gerund door een oudere vrouw. Hij noemt haar grandmother, omdat ze dat zowel naar status als naar leeftijd is. Grandmother heeft twee dochters (Daow en Mong) van wie Mong op papier de eigenaresse is van het gebouw.


3 reacties op “Wan di, wan mai di (deel 18)”

  1. Daniël M zegt op

    Ja Chris,

    vrouw baas hier… vrouw baas daar… man nergens baas 🙁

    Ik plan niks meer alleen in Thailand. Maar wat vrouwen met farang mannen doen in Thailand, kunnen wij, farang mannen, evengoed doen in Europa 🙂

    Zo had ik 2 maanden geleden gezegd tegen mijn vrouw dat we gingen piknikken aan de Schelde (…). Mijn vrouw dacht meteen aan de Schelde ten westen van Dendermonde en had de koelbox al gevuld. Zelf rijden wij met een Toyota Picnic… Maar in plaats daarvan ben ik via Antwerpen naar Middelburg gereden (lekkere portie echte Zeeuwse mosselen met frieten). Van daaruit zijn we naar Zoutelande gereden, waar de Schelde in de zee uitmondt. Mijn (Thaise) echtgenote begreep er niks van 🙂

  2. noortje bergmans zegt op

    Haha! Dit verhaal gebeurd mij ook heel veel vooral de laatste tijd nu een Farang vriend van mij voor t eerst een Thaise vrouw heeft…we weten nooit waar de reis eindigt noch met wie we terug komen, heerlijk! T is altijd avontuur !

  3. Pieter1947 zegt op

    Zou zeggen.Welkom in Thailand.Weer een geweldig verhaal uit het leven gegrepen..


Laat een reactie achter

Thailandblog.nl gebruikt cookies

Dankzij cookies werkt onze website het beste. Zo kunnen we je instellingen onthouden, jou een persoonlijk aanbod doen en help je ons de kwaliteit van de website te verbeteren. Lees meer

Ja, ik wil een goede website