Klantenkaarten in Thailand

Vroeger verzamelden wij punten of we plakten zegels, die wij bij onze aankopen kregen, soms gratis, soms tegen betaling.

Toen ik nog in Nederland woonde, hadden we in een keukenla allerlei spaarkaarten en –boekjes liggen en de verkregen zegels en punten werden daar in opgespaard. Op gezette tijden mocht (!) ik er voor gaan zitten en de zegels inplakken of de punten tellen. Inleveren deed ik beslist niet, we waren niet rijk, maar ik heb dit soort van sparen altijd armeluisgedoe gevonden.

Ik herinner mij natuurlijk de te kopen punten bij Albert Heijn, 5 cent per stuk en als je voor 49 gulden had gespaard, kon je het boekje inleveren en kreeg je 52 gulden contant. Bij de Keurslager kreeg je de punten gratis, een vol boekje (had je 50 gulden besteed) leverde 1 hele gulden op. Mijn vrouw was er gek op, net als op de kortingscoupons in folders en advertentiebladen: “tegen inlevering van deze bon, een tweede pak waspoeder voor de halve prijs”of zoiets. Dan stond er nog bij: alleen vandaag! Als zij daar van wilde profiteren, mij best, ik ging beslist niet met zo’n bonnetje naar de winkel.

Ook de Shell en Texaco gaven zegels bij het tanken van benzine en daar ik nogal veel kilometers maakte, gingen die boekjes aardig snel vol. Ik moest ze dan wel krijgen, want als de bediende het vergat, vroeg ik er niet om. Ik vond dat zo kinderachtig: “je vergeet mijn zegeltjes!”. Texaco gaf geld terug voor volgespaarde kaarten, bij Shell kon je cadeaus in hun winkel kiezen. Daar had mijn vrouw (niet ik natuurlijk!) een flink aantal mooie en sterke handdoeken van verzameld. Dat laatste moet wel 25 jaar geleden geweest zijn en geloof het of niet, enkele handdoeken gebruik ik nog steeds hier in Thailand.

Ik weet niet of punten sparen of zegeltjes plakken nog steeds gebeurt in Nederland. Ik wil aannemen, dat het een aflopende zaak is, want de functie van punten sparen om op de een of andere manier geld te verdienen wordt toch steeds meer overgenomen door de klantenkaarten. Een plastic kaartje, zo groot als een creditcard, die allerlei winkels verstrekken, soms tegen betaling, soms gratis, maar in ieder geval nadat je jezelf hebt laten registreren. Het is een aardige marketing tool, want men kan per klant precies nagaan wat en hoeveel men gekocht heeft en bovendien is het een vorm van klantenbinding. .

Hier in Thailand is het niet anders, ook hier kun je heel wat klantenkaarten verzamelen. Zelf heb ik er geen, maar mijn Thaise vrouw (doen alleen vrouwen aan deze gekte?) heeft er een hele rits in haar portefeuille. Tesco-Lotus, Big C, HomePro, Toys ‘R Us, Mike’s Shopping mall en nog zo wat. Op Thaisvisa las ik deze week een forumdiscussie over dit fenomeen. Er waren er op tegen, dat je geregistreerd werd, want dat schaadt de privacy en anderen vonden dat geen probleem als het maar geld opleverde. Daar stonden ook enkele voorbeelden van en ik kon van die miserabele besparingen en cadeautjes niet enthousiast worden. Alleen Home Pro werd geprezen, maar die man kocht zijn gehele interieur bij die winkel en kon op die manier met zijn klantenkaart een behoorlijke korting scoren.

Toch nog een positieve afsluiting dan. Mijn vrouw heeft dus een klantenkaart van Mike’s Shopping Mall hier in Pattaya, waar zij jaarlijks 100 of 200 Baht voor betaalt. Die kaart, die alleen aan Thai’s verstrekt wordt, levert 10% korting op elke aankoop van kleding, schoenen, sieraden, tassen, enz. Toch mooi meegenomen, nietwaar?