Je maakt van alles mee in Thailand (89)
Over visumruns valt heel wat te vertellen en op dit blog is er al veel aandacht aan besteed. Gust Feyen doet hier verslag van enkele van deze grensoverschrijdende bezoekjes, die voor een aangepast visum zorgen. Niks spectaculairs, maar altijd leuk om te lezen.
Dit is het verhaal van Gust Feyen
Aan de grens
Op 2 december 2018 vertrokken mijn vrouw en ik met een visum ‘TR’ naar Thailand om de Belgische winter te ontvluchten. We wisten dus ook dat binnen 60 dagen het visum moest verlengd worden. De eerste bedoeling was om na 3 weken Koh Samui naar Maleisië door te reizen. Het slechte weer strooide roet in ons plan. Wel wisten dat in Noord-Thailand het weer veel beter was dan in het Zuiden. We boekten een binnenlandse vlucht vanuit Surat Thani naar Chiang Mai. Met de eindejaarsfeesten waren we in het noordoosten en meer bepaald in Chiang Khong. We maakten van de gelegenheid gebruik om met een scooter naar Mae Sae te brommen om ons visum te verlengen.
Onze eerste verlenging in Mae Sae in het hoogste Noorden van Thailand, kostte mijn vrouw 1000 baht. Vreemd dat we nog eens moesten betalen, aangezien ons het visum op het Thaise consulaat in Antwerpen elk al 150 euro gekost had. Volgens de ambtenaar was mijn vrouw schijnbaar één dag te laat voor verlenging. Toen ik evenwel mijn visum overhandigde, merkte de migratie-ambtenaar dat er een fout gebeurd was in Bangkok. Bij aankomst in Bangkok was er een verkeerde datum in haar paspoort gestempeld voor een verblijfsduur van 1 maand. Gelukkig zag de dienstdoende ambtenaar in Mae Sae de fout van zijn Bangkokse collega tijdig in en mochten na teruggave van de boete even de grens met Myanmar over om weer in regel te zijn. Met de betaling van elk 500 baht aan de Myanmarese immigratie was de formaliteit van de verlenging geklaard. Omdat ik van de punctualiteit van de Thaise ambtenaren al geen hoge pet ophad, noteer ik altijd het nummer dat op het uniform van de ambtenaar gespeld is. Het bezoekje van ongeveer een uur leverde de vondst van onze – tot nog toe – enige geocache in Myanmar op aan de Golden Pagoda.
Omdat we tot 15 maart in Thailand bleven, moesten we dus nog één keer verlengen. Einde februari vertoefden we in Cha-Am. Na bevraging waar er een immigratiepost was, scooterden we voor enkele dagen westwaarts naar Ban Phu Nam Ron, zo’n 200 km ten nw van Cha-Am. Na een zwoele rit van een vijftal uren kwamen we aan de grenspost aan. Zoek het maar uit waar je precies moet zijn, maar een behulpzame dame verwees ons naar een ‘hokje’ van de immigratie. De dienstdoende ambtenaar was uiterst onvriendelijk. Op barse toon vroeg hij onze paspoorten én 1800 baht. Vreemd vonden we dat hij zoveel geld vroeg, te meer omdat de verlenging in Mae Sae 500 bath gekost had. Blijkbaar was daar de rit per minibus tot aan de Myanmarese grenspost ca. 5 km verderop inbegrepen. Na betaling moesten we wachten in een aangrenzend restaurantje.
Na een tijdje verscheen onze ‘ambtenaar’ ook. Eerst dachten we aan zijn kledij te zien dat hij rechtstreeks van een circusoptreden of zo kwam, maar omdat het te warm was, had ie zijn uniform uitgedaan en liep ie eigenlijk in zijn ondergoed rond. Hoe nors hij ook was, toch veranderde zijn stemming mettertijd, omdat ik hem met wat onnozelheden probeerde te vermurwen. Op mijn vraag of we zelf met de scooter naar Myanmar mochten rijden, kreeg ik een negatief antwoord. Met een huurscooter de grens over mag dat blijkbaar niet omwille van de verzekering. Op mijn vraag of we die ca. 5 km te voet mochten stappen, bekeek hij ons alsof we van een andere planeet kwamen. Intussentijd was zijn stemming danig verbeterd en heb ik op zijn kosten bij dat warme weer toch een lekkere Chang gedronken.
De rit naar de grenspost in Myanmar was alsof je van het paradijs in de hel kwam. Zolang je nog in Thailand was, reed je over verharde wegen, maar eens in Myanmar was het een stofferige weg vol kuilen en gaten. Aan de Myanmarese grenspost in Hteekhee verdween onze chauffeur ca 25 minuten om de visa te regelen. Intussen kon mijn vrouw ook hier tegen spotprijs sigaretten inkopen. Tientallen winkeltjes in barakken, maar omzeggens geen cliënteel.
Weer terug over een hobbelige weg naar de Thaise grenspost. Daar hingen 2 klokken boven het loket van de immigratie: één met de Thaise tijd en één met de Burmese tijd. Vreemd dat het tijdsverschil tussen deze twee landen een half uur bedraagt. Vandaar scooterden we nog een 70 km tot in Kanchanaburi. Na deze toch wel zware dag troffen we er een fijn hotel met zwembad. Het toeval wil dat de straatnaam, New Zealand Alley, die van het land is waar onze dochter woont en werkt en waar wij nà Thailand heen zouden vliegen. Twee nachten verbleven we er. Onze vrije tijd brachten we al geocachend door met een bezoek aan de spoorwegbrug en het Ereveld in het centrum van Kanchanaburi ter nagedachtenis van de ca 7000 slachtoffers van de Dodenspoorlijn.
De laatste prettige herinnering aan een grenspost was in Ban Rak Thai (2018) in het hoge noordwesten van Thailand. Ban Rak Thai, ook bekend als ‘the Chinese Village’, ligt vlakbij de grens met Myanmar. Aan de grenspost is er geen immigratiekantoor. Er ligt op een heuvel een militaire uitkijkpost van het Thaise leger. Daar stonden ook twee Thaise grenswachten zich te vervelen. We onderhielden ons een beetje met gebaren, want hun Engels en mijn Thais is even abominabel. Van mijn vrouw kregen ze elke wat sigaretjes en in ruil kregen we elk een flesje M-150, een of andere energiedrank. Na een foto met de Thaise grenswacht mochten we zelfs de grens passeren en een paar honderd meter verder een Myanmarese dorpje bezichtigen. Niet dat er veel te zien was behalve stoffige wegen en huisjes zoals ze hier 100 jaren geleden gebouwd werden. De Burmese grenswacht zat er op zijn teenslippers de wacht te houden, maar ook hier deden enkele sigaretten hun werk. Uiteraard kon een foto met de grenswacht niet ontbreken. Na een klein halfuurtje keerden we terug met een flesje Burmese zand en met een foto van de GPS met de coördinaten om te bewijzen dat we in Myanmar geweest waren.