Je maakt van alles mee in Thailand (32)
Bangkok in 1971
Als je eenmaal een herinnering over wat je meegemaakt hebt in Thailand hebt opgeschreven en aan de redactie hebt gestuurd, is er een goede kans, dat je je nog meer herinnert uit het verleden. Dat overkwam Paul, die in aflevering 27 vertelde over zijn zeemansreizen naar Thailand.
Hij ging weer, nu als toerist, naar Thailand met Neckermann. Ouderen onder de bloglezers zullen zich mogelijk herinneren, dat Neckermann begin jaren 70 veel reizen naar Thailand organiseerde. Wellicht is toen ook voor het eerst het woord sekstoerist gebruikt.
Dit is het verhaal van Paul
Met Neckermann naar Thailand
Na de drie reizen met de Koudekerk naar het Verre Oosten, waarvan Bangkok altijd het hoogtepunt was, besloot ik te stoppen met varen. Ik ging werken in een restaurant als barkeeper en daar ontmoette ik aan de bar Hein, een klant die bijna dagelijks kwam voor een hapje en een drankje. Hij was met 35 jaar een stuk ouder dan ik en directeur van een grote fabriek. We konden erg goed met elkaar opschieten en zelfs op mijn vrije dag gingen we vaak samen ergens wat eten en drinken.
Op zo’n dag vertelde Hein dat hij de maand erop met vakantie wilde naar de zon, want hij haatte de koude winter. “Ga je mee, Paul”, was zijn vraag. Ik dacht naar de Canarische Eilanden, dat was in die tijd de plek waar je in de winter naar de zon ging, maar nee, Hein ging naar Thailand, een reisbestemming, die toen in Nederland nog niet aangeboden werd. Een retourticket bij de KLM kostte toen bijna 4000 gulden, dus ik zei gelijk dat kan ik niet betalen.
Maar bij Hein op de hoek was een nieuw reisbureau gekomen van Neckermann en die bood betaalbare reizen naar Bangkok aan vanuit Frankfurt: 10 dagen, vlucht, transfer, hotel en ontbijt voor 900 gulden. Dat was dus ongelooflijk goedkoop en ik werd helemaal gek. Hein wist dat ik al diverse malen met de boot in Bangkok was geweest en had daar al veel verhalen van mij over gehoord. Tien dagen vond ik wel erg kort, dus werden het 17 dagen voor 990 gulden.
Het is februari 1971. ik ben nu 20 jaar, op weg naar een hernieuwde kennismaking met Thailand en wie weet ook weer met mijn oude vriendin uit Khlong Toei.
Eerst moesten we dus naar Frankfurt, maar dat was met de zes cilinder Opel Commodore van Hein, die af en toe met een dikke 200 km/uur over de Autobahn raasde, geen probleem. We vlogen met een Boeing 747 Jumbo van Condor, die natuurlijk vanwege de lage prijs zoveel mogelijk met passagiers moest worden volgepropt. Ik denk wel bijna 500 man, met man bedoel ik ook mannen, want 90 procent waren het mannen.
We landden op Don Muang Airport, de deuren gingen open en de warme klamme lucht kwam naar binnen. Met een bus werden we naar ons hotel gebracht; bij Soi 3 van Sukhumvit Road kwamen we nog over een bruggetje over een khlong, waarlangs een aantal koeien liep te grazen en arriveerden bij het Rajah Hotel. Naast ons hotel was het Nana Hotel waar we ’nog dezelfde naar de disco gingen en niet lang alleen bleven.
De volgende dagen Bangkok ontdekken. Sukhumvit Road had wat hotels zoals het Chavalit Hotel, maar ook een aantal hotels speciaal voor de Amerikaanse militaire verlofgangers uit Vietnam. Die waren zeer geliefd, want zij lieten hun geld overal wapperen, in Vietnam immers konden ze het niet uitgeven, en hoe lang zouden ze nog leven? Door deze Amerikanen kwamen er ook heel veel bowlingbanen, zoals vlak bij ons hotel de Ploenchit Bowl, en Hein was een enthousiast bowler.
Sukhumvit Road was toen een stille straat, die je zo kon oversteken, wat winkeltjes en barretjes, hoogbouw was er niet. Het hoogste gebouw toen op de Sukhumvit had negen verdiepingen, met op de hoogste etage het beroemde Chokchai Steakhouse met de beste steak in Thailand van Chokchai Farm.
Natuurlijk wilde ik op zoek naar mijn vriendin van twee, drie jaar terug, dus op naar Khlong Toei. Daar een hele leuke dag gehad, de zeemansclub en de Mosquito Bar waren er nog, maar mijn vriendin van toen was spoorloos verdwenen. Het was zelfs zo, dat niemand, die ik daar sprak, haar naam kende. Gelukkig waren er nog heel veel andere meisjes waardoor ik mijn verdriet snel was vergeten.
En natuurlijk moesten we ook een dag naar Ancient City oftewel Muang Boran, opgezet door de beroemde miljonair Khun Lek, die ook Sanctuary of Truth en het Erawan Museum liet bouwen, en in 2000 overleed. Ook nu nog is een bezoek aan Ancient City zeker de moeite waard. Het is een enorm park in de vorm van Thailand met vele beroemde tempels of gebouwen kleiner nagebouwd, of afgebroken en hier weer opgebouwd, je kunt hier makkelijk een halve dag of meer doorbrengen.
Maar ook de weg er naar toe was nog een hele belevenis. De taxi’s in die tijd waren oude wrakken, die van ellende uit elkaar vielen, de deuren zaten vaak met touwen aan elkaar gebonden, geen ramen in de deuren. Toen wij op weg waren naar Ancient City kwamen we in een hoosbui terecht, ruitenwissers had de taxi uiteraard ook niet, maar geen probleem, sturen kan met 1 hand, en in die andere hand een doek om door de deur het voorraam trachten droog te houden.
Natuurlijk hebben we ook wat tempels en zo bezocht, maar blijkbaar zijn we daarbij de barretjes en disco’s niet vergeten, want toen wij teruggingen naar Nederland en bij Don Muang tussen al die bruinverbrande mensen stonden om in te checken werd ons diverse malen gevraagd of wij ziek waren geweest, we waren nog zo wit.
Neckerman werd toen ook wel Neuckermann genoemd, omdat zij vaak reizen aanboden incl. een Thaise vriendin.
Ik herinner me nog wel dat feministen van die tijd demonstreerden tegen Neuckermann.
Ik ging de eerste keer naar Thailand in 1978. Onvergetelijk. Als ik er over nadenk zijn er weinig plekken op de wereld waar ik heen ben gegaan, en dat zijn er heel wat ,die er leuker zijn op geworden.
Alleszins was het allemaal een pak relaxter …..je had veel meer vrijheid….werd stukken minder gecontroleerd….alles was een pak minder complex en veel menselijker. De commercie had nog niet alles ingepalmd. Nu moet alles geld opbrengen.
Ik herinner me nog toen ik midden jaren 80 een vriendin naar België liet komen met een toerist visa….hoe simpel en eenvoudig dat er aan toe ging bij de Belgische ambassade in Bangkok. Het was zelfs leuk en heel menselijk allemaal. Ik herinner dat mijn vriendin werd gefeliciteerd met haar visum en het personeel haar een prettige vakantie toewenste. Als ik dat vergelijk met de verhalen die ik nu hoor.
Mijn eerste dubbel toerist visa was enkel een papier invullen(naam geboortedatum en een fotootje) betalen en twee uur later mocht ik mijn visum gaan halen. Dat was toen een vriendelijk oud Thais mannetje in een muf kantoortje.De ambassade was een pak kleiner.
De laatste 40 jaar is de wereld meer veranderd dan op de 500 jaren ervoor.
Nana Hotel was/is soi 4. Soi 3 is waar het Grace Hotel is gevestigd en waar de Neckerman toeristen verbleven plus nog een ander Nederlandse tourist organisatie (ben naam vergeten). Velen, zoniet allen, kwamen hun kamer niet uit, waren dronken en verwisselden meisjes dagelijks. In de coffeeshop bevonden zich wel 200 meisjes en dan was er nog een nachtclub in het hotel die open was tot 0400 uur ’s morgens, dus keus genoeg. Het was 1976 en er was een uitgaansverbod van middernacht tot 0400 uur ’s morgens. Gouden tijden waren dat.
Grace en malaysia hotels waren beroemd en berucht in de jaren 70.
Malaysia hotel bestaat in ieder geval nog steeds.
In bangkok zijn nog enkele hotels te vinden die overgebleven zijn uit de tijd van de Vietnam oorlog.
Daarnaast nog een groot aantal short time hotels waar de Thaien vaak verbleven.
De parkeer plaatsen werden afgeschermd met doeken zodat men niet kon zien wie de bezoeker was.
Zo weet ik ook nog dat op de Sukhumvit een coffeeshop was genaamd Thurmae.
Het was in een kelder en je moest achterom naar binnen.
Daar was het na 02.00 uur altijd bomvol omdat de meisjes van Soi Cowboy die geen vriend hadden opgedaan die avond hun kansen daar nog even gingen beproeven.
Er konden wel 100 tot 200 personen binnen en sloot volgens mij pas om 06.00 uur
Later is dat afgebroken en is er een nieuwe Thurmae gekomen onder het Ruamchitt Plaza Hotel.
Deze moesten ook gewoon om 02.00 uur dicht zijn dus die oude gezelligheid van toen is nooit meer weergekeerd.
Denk er met veel plezier aan terug omdat er altijd een ongedwongen en prettige sfeer hing.
Ik ben eens een jaar of tien geleden naar het Grace gaan kijken. Daar waren bijna alleen nog maar arabieren. Hoe het nu, tien jaar later eruit ziet, weet ik niet. Ik ben zelden nog in Bangkok en dan alleen maar omdat het moet en ik ook weer zo snel mogelijk naar huis ga.
Die andere reisorganisatie was Christoffel reizen een Belgische organisatie die in Nederland veel deed met Holland International. Was in 1967 voor het eerst in Grace toen nog geen Arabieren, kwamen later. Neckerman bediende de onderkant van de markt dat is later wel totaal anders geworden.
Grace was berucht bij de meiden i.v.m. met de razzia’s. Als die in gezelschap van een farang een straattaxi aanhielden i,p.v een hoteltaxi liepen ze de kans er uit gepikt te worden. Dat werd dan Lumpini tikoek.
Grace was overgebleven uit de Vietnam War net als Park, Prince, Nana, Rex enz.
Op Phuket was een hotel gebouwd het Patong Beach Hotel en Pattaya was al verziekt door de GI’s.
Hua Hin had in die jaren twee hotels. Railway kostte 120Bht per nacht, met airco 350!
Was een leuke tijd.
Alleen de mensen die vroeger met nu kunnen vergelijken kunnen begrijpen waarover we het hebben. Het enige dat ik eigenlijk nu veel beter vind zijn de communicatie middelen. Je kan nu van overal naar overal in de wereld met iemand op een goedkope en makkelijke manier communiceren. Op zich is dat fantastisch maar het grote minpunt is dat je eigenlijk nooit meer echt weg bent. Er eigenlijk noot meer helemaal uit bent. Je brievenbus net als je dagelijkse beslommeringen blijven je overal achtervolgen waar je ook bent. Er echt eens tussenuit zijn is onmogelijk geworden. Sowieso sta je ook nog eens overal op camera gefilmd. Als je weer komt van de andere kant van de wereld heb je ook nog nauwelijks iets te vertellen want iedereen is al van alles en nog wat op de hoogte.