Je maakt van alles mee in Thailand (124)
Foto uit archief (John And Penny / Shutterstock.com)
Als je met je Thaise partner de ouders in een Isaans dorp bezoekt, wil je wel eens wat meer zien dan het huis en de buurt. Je partner vermaakt zich wel met de ouders, andere familieleden en de buren, maar als farang kan de verveling soms toeslaan. Hans Kruit kocht daarom een fiets en trok de wijde omgeving in. Lees hieronder wat er toen gebeurde.
Zwaan kleef aan
In het algemeen wordt er niet zo veel gefietst in Thailand. Daarentegen is de bromfiets/scooter mateloos populair. Je ziet in de meeste (grotere) plaatsen dan ook meerdere handelaren, die meestal een grote hoeveelheid bromfietsen/scooters op voorraad uitgestald hebben.
De jeugd zie je op de scooter naar school gaan, vaak zie je ze rijden met meer dan twee personen tegelijk erop. Meestal ook nog zonder helm, of soms alleen de rijder en dan weer eens alleen de bijrijder(s). Ik verbaas mij telkens weer. Maar, op de fiets zie je ze niet! Dan maar met de bus of een songteaw.
In Baan Khaolam (wijk waar Jai’s ouders wonen) is weinig openbaar vervoer, daarom heb ik een fiets gekocht, kan ik toch een beetje rondkomen (omgerekend kostte mij deze 40 euro). In Thailand zeggen ze tegen een fiets takrajaan en dat heb ik de laatste dagen van onze vakantie vaak moeten horen.
Overdag ging ik een beetje rondfietsen, kreeg telkens veel belangstelling voor mijn ‘fietstalent’. Overal werd wel iets geroepen. Helaas versta ik het niet. Ja, falang takrajaan, dat verstond ik nog wel, maar de rest niet. Moet ongetwijfeld leuk zijn geweest, ze hadden er allemaal lol om. Ach, eigenlijk ik ook wel!
Respect voor de Boeddha
En op een dag kreeg ik gezelschap van een 4-5 jarige buurjongen, die met mij mee fietste. Zo zijn wij overal geweest. Zo ook even bij de tempel en daar werd een knieval gemaakt voor een beeld van een monnik, met het daarbij behorende ritueel (schietgebed).
Wat ik in eerste instantie niet had gezien, was dat op een afstand een monnik naar onze activiteiten zat te kijken. Bij het wegfietsen viel mij op, dat deze monnik tevreden naar ons lachte. Tenminste zo leek het, maar misschien dacht hij ook wel iets anders.
Die dag was het warm. Wij hadden al een behoorlijk eind gefietst en bij terugkomst hebben wij ons beloond met een ijsje. Dat was het begin van een dagelijks terugkerend ritueel. Maar, had ik de eerste dag één persoon die met mij mee fietste, de tweede dag waren dat er al twee.
Ook die dag zijn wij weer naar de tempel gefietst. De kinderen deden wat ze van huis uit hadden geleerd: respect voor de Boeddha! Ook deze keer zag ik dezelfde monnik op de achtergrond tevreden glimlachen.
En ook deze dag moest er ijs gekocht worden; dat hadden ze onderling al wel besproken. Ik hoefde ook niets te vragen, ze gingen mij al voor naar de winkel.
Veel dingen doen me aan mijn jeugd denken
Veel dingen die ik hier zie, doen mij aan mijn eigen jeugd denken. IJsjes kopen voor een dubbeltje en dan met je doortrapperfiets de ‘wereld’ verkennen.
Voor wie niet weet wat een doortrapperfiets is, daar zit geen voetrem op. Remmen doe je met je voeten op de grond (daar slijten de klompen/laarzen van) of zoals ik het eens gedaan heb: knal boem tegen een boom. Leuk was dat. Je ging boven op de pedalen staan. Lijkt op een modern sportattribuut.
De kinderfietsen die wij hadden, waren ook op de groei. Houten blokken op de trappers en als je groot genoeg was, dan gingen deze eraf. Vaak was de fiets van een oudere broer of zus geweest. In de buurt de Essekamp in Varsseveld, waar ik ben opgegroeid, kocht je vroeger bij de familie Lammers (één straat verderop) aan huis ijsjes. Heel gemoedelijk stond er een diepvrieskist voor het huis en van daaruit werd het ijs verkocht. Prachtig, zoals dat toen ging. Dat is nu ondenkbaar!
Ook in Baan Khaolam koop je nog een ijsje voor 10-20 eurocent per stuk. Ik probeer de kinderen meteen te leren om de papiertjes in een afvalbak te gooien en niet meteen op de straat, zoals je dat meestal overal ziet.
Het gezamenlijk fietsen begon met één buurjongetje en daarna kwamen er al snel enkele bij. Elke dag als ze mij zagen, vroegen ze of ik wilde fietsen met hen, met als hoogtepunt op het eind een ijsje kopen. Takrajaan, takrajaan en met een fietsend gebaar kwamen ze het mij dagelijks vragen.
Ik kwam in achterwijkjes
Onderweg hebben ze mij van alles laten zien: de school, maar ook het straatje, smalle paadjes waar je normaal gesproken niet snel doorheen zou gaan. Erg interessant! Ik kwam nu in achterwijkjes waar wel heel arme mensen woonden. Woningen die je bijna geen woning kunt noemen. Triest om te zien. Ik had het al eens eerder geschreven, de kloof tussen arm en rijk is ook in Thailand goed te zien. Dus ook in Baan Khaolam.
Ook probeerden de kinderen mij nieuwe woordjes te leren. En soms lukte dat. Ik dacht bij het fietsen terug aan mijn jonge jaren. Van huis uit kreeg je te horen: niet te ver weg. Juist dan ga je net iets verder weg. Ook toen ging ik op ‘ontdekkingstoer’. Daar ontdekte je ook diverse smalle paadjes en steegjes. Heel herkenbaar.
Zo onschuldig als ik mijn jeugd heb beleefd; zo onschuldig beleven de kinderen het in Baan Khaolam. Zo onbezorgd, spelen op straat, bijna autoloos. Geweldig! Geen straatbendes, drugs of wat ook maar. Het bestaat dus nog. Heerlijk! Ik heb ervan genoten, toen en nu weer.
Bedankt kinderen, tot de volgende keer!
Geweldig stukje Hans, In dit stukje wat je hebt geschreven komt zo duidelijk het wonderschone Thailand en met name de Isaan naar voren.
Heerlijk om te lezen ..alsof je de eerste keer zelf ook weer meemaakt.en ook leuk de “investering” van de jeugd om jou te vergezellen …uiteraard tegen “beloning”.
Ha ha het handelselement is al vroeg aanwezig…Leuk
Hans, bedankt voor je prachtige verhaal, ik vermoed dat wij ongeveer dezelfde leeftijd hebben omdat ik ook mijn jeugd zo herinner.
En idd, in Isaan beleef je het echte Thaise leven, rust, ruimte en vrede.
Het verschil tussen arm en rijk zie je overal in de wereld, maar blijkbaar zijn de minder bedeelden in Isaan daar minder gevoelig aan, en wat de kinderen betreft, die hebben het blijkbaar naar hun zin om fietstochtjes met jou te maken, je geeft ze veel plezier en een insje voor weinig geld.
Top is dat.
Grtjs, Jozef
Jozef, ik begrijp eerlijk gezegd niet, waarom je het leven in de Isaan het “echte Thaise leven” noemt. Alleen omdat men daar nog op een ouderwetse manier leeft, zoals in Nederland zo’n 50 jaar geleden, wil dat niet zeggen dat dit het “echte” leven is. Het leven in de stad, kleine steden, wat is dat dan? Echt is wat is en niet wat vroeger was of zoals wij het ons voorstellen hoe het er uit moet zien.
Geloof me maar dat ook die mensen graag meer vooruitgang willen zien. Armoede is niet het echte Thailand.
Als dit voor jou en voor anderen echt is, dan heeft men toch een verkeerd beeld van Thailand.
Dit doet echter geen afbreuk aan wat je denkt en over het verhaal. Ik vind het een leuk verhaal en ben blij dat Hans deze ervaring met ons deelt.
Sjaak, ik bedoel enkel dat plaatsen zoals Phuket, Pattaya, Samui e.d. niet het Thailand zijn zoals in het binnenland.
Uiteraard kennen de meeste toeristen enkel die plaatsen.
Het is zeker mijn bedoeling niet om te beweren dat het in Isaan allemaal rozegeur en maneschijn is hoor, en arme mensen zijn overal, ook bij ons, maar de Thai die het met minder moeten doen gaan daar beter mee om.
Vind ik dat leuk. ??? Zeer zeker niet. Kan ik meer doen dan mijn steentje bijdragen. ?? Zeer zeker wel.
Grtjs
Dat klopt ook natuurlijk, Jozef. Ik woon in de buurt van Hua Hin en ga daar slechts een keer in de week of minder naar toe. Woon op het platteland in Pranburi. Dat is ook het “echte Thailand”, want daar wonen mensen die bijna niks met de manier van leven van de buitenlanders te maken hebben.
Ik ken in Hua Hin een paar buitenlanders, die in grote huizen met zwembad leven, in resorts, waar je alleen al voor onderhoud meer dan 10.000 baht per maand betaalt. Waar de meeste Thais die daar komen alleen maar als werklui binnen komen en waar de mensen slechts aan de rand in Thailand wonen… zo onder het motto van: Thailand is leuk om te leven, als er niet zoveel Thais hier zouden zijn om het plezier te vergallen.
En dát heeft niets meer met Thailand te maken.
Ik heb feesten meegemaakt, waar dan rijke Thais en Farangs bij elkaar kwamen, die dan aan liefdadigheidsprojecten meewerkten. Geweldig alles…. die mensen doen meer dan ik, want ik help alleen maar de familie van mijn vrouw en zie me niet verantwoordelijk voor de ellende van iedere arme Thai.
Maar toch… nadat ze de nodige wijntjes ophadden, aan de loterij meegedaan hadden en tevreden dat er van hun uitgaves, 10% naar liefdadigheid gaat, weer naar hun airconditioned bunkers terug gaan, weet ik, ondanks dat zij het goed bedoelen, ikzelf wel in het echte Thailand woon en zij niet.
Wat ik wil zeggen, is dat behalve in de Isaan, het echte Thailand overal om je heen is. Ook in plaatsen als Pattaya, alleen moet je daar naar de rand van de stad gaan.
De enige plekken waarvan ik zeg dat dit niet het echte Thailand is, zijn de bubbels waar de buitenlanders samen plakken.
Momenteel moet je op zoek naar een toerist in Thailand in plaats van dat je erover struikelt. Dus is nu overal het echte Thaise leven?
En: is toerisme niet inmiddels onderdeel geworden van het Thaise leven?
Voor mij is dan weer juist de diversiteit zo interessant. Dat het allemaal naast elkaar kan. En dat je daar het een leuker van vindt dan het ander is ieders goed recht. Maar ook in Bangkok kun je het echte Thaise leven tegenkomen hoor. En zelfs in Nederland kun je het wel eens tegenkomen.
Erg leuk verhaal Hans, dank je wel.
tja,
Zeer herkenbaar Hans, ja als de Unilever kar langs komt, met zijn muziekbox en ik koopt een ijsje, buurjongentje erbij, maar ja platzak, dus die farang betaald, volgende keer 2 kids en je begrijpt het al, als Unilever nu de straat in rijd, zie je plots overal kids vandaan komen, gelukkig heeft Unilever ijsjes van 12 Bhat en die deel ik dan uit, dan ben ik net 100 bhat kwijt en het dat geeft veel voldoening.
Heerlijk. Mooi verhaal. 5x in Thailand geweest. Ik hou van Thailand.van boven tot beneden. Beneden is zo mooi. Weinig cultuur maar prachtige stranden.
Paradijs.