Je maakt van alles mee in Thailand (112)

Khao San Road (Sanga Park / Shutterstock.com)

In het algemeen mag je van buitenlanders, die in Thailand een relatie hebben, verwachten, dat zij een vooral financiële bijdrage leveren aan die partner en familie om hun levensstandaard enigszins te kunnen verhogen. Dat dat niet altijd zonder slag of stoot gaat weten wij maar al te goed, want regelmatig verschijnen er artikelen op dit blog over dit onderwerp.

Niet elke Thai, die die steun zou kunnen gebruiken, is zo gelukkig banden met een farang te hebben. David Diamant schreef een verhaal over de lotgevallen van een jongen uit de Isaan, die in Bangkok woont, werkt…. en studeert.

Dit is het verhaal van David Diamant

Je mag geen dromen hebben en je leeft van dag tot dag

Tja, ik ken een sympathieke Thaise jongen. Laten we hem Anousone noemen, afgekort Son (fictieve naam).

Son werkt in het gelijkvloerse café annex internetcorner en check-in desk van een typisch guesthouse op twee minuten wandelen van Khao San Road (Bangkok). Een beter voorbeeld vind je niet om het leven van een plattelandsjongen uit het Noordoosten van Thailand te beschrijven. Die in Bangkok voor 8.000 baht per maand komt werken om zijn studies aldaar te bekostigen, en eer aan zijn familie te bewijzen. Allereerst wat nuttige info:

Huisvesting

Woont samen met twee anderen in een kleine studio, in de wijk Dusit. Op 15 minuten van zijn werk, met de motorbike. Ben er eens geweest. Er is weliswaar een kingsize bed, maar daar slaapt men gezamenlijk in. Koelkast, daarop een magnetron, daarnaast een gasvuurtje met één bekken. Zoiets om mee te nemen op trekking, maar best wel geriefelijk.

Verder een fan, kleerkast, TV, desktop PC op een applique, een grondtoilet met lavabo en waterton die tegelijk douche is. Daar wordt in gewassen, kledij wordt gedroogd aan het enige raam. Schat de ruimte op 40 vierkante meter. De jongen betaalt zijn deel, 4.000 baht per maand. Daar zit alles in, huur tot nutsvoorzieningen, en internet.

Inkomsten

Son verdient per dag 250 baht in de ‘gelagzaal’ van het guesthouse. Klanten zijn meestal backpackers of ook regulars, maar die elke baht tellen. Fooien worden daar zelden gegeven. Eten hoeft Son niet te betalen, tenminste als hij aan het werk is; van 8 tot 20 uur. Maar heb Son al zien werken tot de sluit, met slechts een snelle snack tussendoor. Dag verlof kan, maar dan heeft hij natuurlijk niets verdiend. Zelf zegt hij gemiddeld 8.000 baht per maand te verdienen.

Kosten

Vervoer 10 baht per rit, motorbike. Mobieltje ‘top up’, naar gelang. Streetfood buiten het werk om, shampoo, waspoeder, cosmetica, tandenborstel, enzovoort. Al eens een cinema of bowling, op een al dan niet verplichte vrije dag. Heeft Son eens geen geld dan is er altijd een vriend bij die er wel goed voor zit en trakteert.

Er gaat ook geld naar zijn familie in Chaiyaphum, Noordoost Thailand. Durf verder bij wijze van voorbeeld te schrijven dat hij al eens naar de kapper gaat. Maar alleen als hij daar geld voor heeft, dat is een luxe, zich laten verwennen. Meestal knippen de kamergenoten mekaar (knipoog) volgens de laatste nieuwe trends. Een T-shirt of jeans, zou dat nog lukken? We zijn dus einde verhaal want zijn pree is al lang op.

Die jongen is gelukkig, leeft van dag tot dag

Nu, die jongen is gelukkig, leeft van dag tot dag. Even ter info, heb al sinds 1998 in Bang Plat, Arun Amarin, naast Pataa Pinklao, een condo. Een ‘pied à terre’ voor de momenten die in Bangkok worden vertoefd. Kom dan regelmatig naar Khao San Road. Gewoon vindt het leuk daar, ken er mensen. We spreken daar af en buiten de backpackers kroegen zijn er nog leuke tenten. We durven van daar nogal eens de ‘stad’ in gaan ook.

Maar onze beste vriend Anousone is mijn favoriet en niet alleen omdat het een aangename verschijning is. Gewoon een leuke kerel waar best een serieus gesprek mee aan te knopen valt, buiten het gesodemieter, de dagelijkse sleur en het gekscheren zoals in menig café. Stel maar dat het daar door Son mijn stamcafé geworden is, en ja er is al een en ander gebeurd. De jongen werkt er een goede 2 jaar.

Nu komt het, heb acht maanden geleden op een niet zo lucide moment, na wat flessen Leo en uiteindelijk Sangsom, op een laat uur eens naar zijn levensdroom gevraagd. Zijn antwoord was kort maar krachtig: studeren, universiteit, verpleegkunde. Stond perplex.

Had dat naar eigen zeggen al 1 jaar gedaan, was geslaagd met onderscheiding maar kon het niet volhouden. Immers na de les werken tot een stuk in de nacht, vier uur slapen en dan naar terug naar de les. Ondertussen nog geld bijverdienen voor het schoolgeld van zijn nichtje, want zijn schoonbroer had hen laten zitten zonder meer. Wat een moed.

Verklaar me gek, maar ben een week later naar zijn universiteit geweest. Verhaal gecheckt. Klopte 100 procent maar er stond nog een rekening open. Heb dat zonder twijfel gelijk geregeld. Waarom hij geen beurs/studielening kreeg, kon men me niet vertellen. Dat het een goede student was, beaamde men. Kreeg van de suppoost nog mee dat het spijtig was dat hij had afgehaakt.

Ondertussen studeert de brave kerel weer, al acht maanden. Werken doet hij nog, op dezelfde plek maar van 20 uur tot sluitingstijd, en niet alle dagen. Een goede lezer weet wat er gebeurd is.

Moraal van het verhaal

Leven van 9.000 baht kan, zelfs in Bangkok. Maar noem het gerust overleven. Je mag geen dromen hebben en je leeft van dag tot dag. En dan nog in de veronderstelling dat je al die dagen werkt. Maar het is een ongeschreven wet, dat je vooruit moet in het leven, wil je iets bereiken. En een zetje kan iedereen wel gebruiken, heb dat zelf vroeger ondervonden, was anders nooit in staat het nu even onbaatzuchtig te doen.