De Inquisiteur en ‘Isaan-Liefde’
Isaan en de liefde. Deel 2
In het vorige blog observeerde De Inquisiteur enkele relaties in zijn dorp. En besefte dat hij zich zou moeten aanpassen.
De Inquisiteur en ‘Isaan-Liefde’
In de vorige woonplaats van De Inquisiteur, ergens vlak bij Pattaya, begon de relatie met de liefde van zijn leven. Aangenaam, vrolijk, ontspannen. Want veel leuks te doen, nauwelijks verplichtingen, niets te onderhouden of te herstellen, slechts een enkel familielid van het lief in de buurt, haar dochter ver weg, kortom, een eeuwigdurende vakantie. En vooral, er werd quasi gewoon westers geleefd. In de omgang met elkaar, in de omgang met anderen. Een voornamelijk westerse vriendenkring waar Kerstmis belangrijker is dan Songkran. Dagelijks westers eten, heel af en toe iets van een eetstalletje. Privacy in huis, privacy in de tuin.
Maar er was een afspraak gemaakt. Het lief, wanhopig in haar heimwee, wou terug in haar geboortedorp gaan wonen, terug bij de dochter zijn – die werd haar eerste tien levensjaren noodgedwongen door de grootmoeder verzorgd, wegens armoede in de familie moesten de kinderen, eens volwassen, uit werken gaan elders in Thailand.
De Inquisiteur, verliefd tot over zijn oren, had daar mee ingestemd na enkele bezoeken aan het dorp. Per slot van rekening verdwijn je niet van de wereld, een dagrit en je bent terug indien nodig.
En eerlijk gezegd, hij was de dolce-vita in en rond Pattaya een beetje beu aan het worden.
Zo begonnen er enerverende tijden wegens de bouw van een huis. Toezicht houden middels telkens achthonderdvijftig kilometer heen en na twee weken achthonderdvijftig kilometer weer terug te rijden. Niet vol te houden, dus de inboedel maar verhuizen en voorlopig stockeren om te gaan logeren bij haar moeder. Iets dat De Inquisiteur slechts twee maanden volhield. Vervolgens logeren in een veel te sobere kamer in een simpel ‘short-time’-resort. Waar je wel lao kao kon krijgen doch geen kop koffie.
Bouwproblemen, omgangsproblemen, relatieproblemen – want al direct kwam het boven dat er sociaal een wereld van verschil was met Pattaya, laat staan met de eigen Belgische roots. Taalproblemen ook, De Inquisiteur is de Thaise taal redelijk machtig maar eens in het dorp begreep hij niks meer. Kon hij zich niet uiten. Frustrerend, weer een taal bij te leren, doch Isaans of Lao, het ging er slecht in.
Kortom, de stress was terug in het leven van De Inquisiteur.
Na zeven maanden kwam de definitieve verhuis. Het lief bloeide open want bevrijd van de farang-stress waar zij had tussen moeten leven, eerst in Bangkok, daarna in Pattaya. Ze had zich keihard ingezet voor een beter leven en is nu eindelijk zover. Relaxed haar eigen leefwereld, haar familie, haar dorpsgenoten.
De Inquisiteur was echter als een hond in het kegelspel. Botsende met alles.
Gelukkig bleken we beiden bereidt om te vechten voor een goeie relatie, we hadden enkel tijd nodig, we beseften dat het momenteel lastig was wegens al die beslommeringen.
De Inquisiteur moest allereerst toleranter worden. Zo is hij afgeleerd om zaken zichtbaar af te keuren, wat de mensen ook doen, hoe ze ook handelen, dat is onze zaak niet. Praat hij nog enkel in alle intimiteit over met zijn schone. En voelt zich daar nu goed bij.
Hij leerde dat hij het lief nooit in het openbaar mag wijzen op iets waarmee hij niet akkoord is. Dat, zelfs wanneer we enkel met z’n twee zijn, hij nooit zijn stem moet verheffen bij meningsverschil, hoe lastig dat ook is vanwege zijn temperament. Ook tegenover anderen moet hij opletten. Geen confronterende gesprekken aangaan. Nooit met de vinger wijzen. Gezichtsverlies maakt een Isaaner gesloten, en is in staat om je dagenlang te negeren.
Wat en hoe je het gedaan wil krijgen, je verkrijgt het enkel door omwegen. Iets waar De Inquisiteur stilaan een meester in geworden is.
De Inquisiteur dacht na enkele maanden Isaan dat hij het voor elkaar had. Huisje gebouwd dus eega tevreden want toekomst verzekerd. Gewoon zorg dragen voor lief en dochter in het dagelijks leven en de kous was af. We zouden een normaal, ontspannend leven hebben. Mis poes.
Na de bouw van het huis voelde De Inquisiteur dat er nog steeds wat was. Het lief was onrustig. En na veel omwegen en praten kwam het boven. Ze had weinig eigen geld, en had geen inkomen meer.
Het eerste antwoord was echt egoïstisch : ‘Ik draag toch zorg voor jou?’.
Maar bij beter nadenken begreep De Inquisiteur het wel, het is voor niemand leuk om telkens weer de hand moeten ophouden voor wat dan ook. Bovendien wist eega dat hij goed in de gaten hield of er niet al te veel financiën richting familie ging, ze kon geen weg op.
Terwijl familiezorg in deze samenleving eigenlijk doodgewoon is, eigenlijk zelfs verplicht.
Na lang overleg kwam het idee om een shop te beginnen, want eega ergens uit werken gaan zag De Inquisiteur niet echt zitten, hij hier thuis de ganse dag alleen? Hij was leep genoeg om te weten dat eventuele ‘familiesteun’ dan gedeeltelijk terug zou keren via aankopen in de shop. En wist ook dat het gratis bier verstrekken hier thuis aan de stroom van aanwaaiers uit de wereld zou gaan, integendeel, er zou geld terugvloeien.
De Inquisiteur tevreden, eega tevreden want eigen inkomen. Zo, in orde dus. Weer mis poes.
Het item bij uitstek is goud. De Inquisiteur had er een hekel aan.
Maar het toont welvaart en status. En vertegenwoordigt ook een soort sociale verzekering, iets waar De Inquisiteur niet aan dacht. Zo vinden Isaaners het heel normaal dat ze een armband, ketting, of wat dan ook, terug gaan verkopen indien er slechte tijden komen. Zelfs al was het een geschenk naar aanleiding van een speciaal iets. Het is meer dan status.
Het lief bleef altijd lang voor die speciale winkels hangen, zo lang dat zelfs De Inquisiteur het begon te beseffen, hij wist wel wat ze bedoelde.
En begonnen de gesprekken weer. Hij : ‘Wanneer kan je dat nu dragen?’. Zij : ‘Wel, bij iedere gelegenheid waar veel volk is’. Hij : “Waarom dan?” : “Moet je showen, het geeft respect, status. Bovendien, het geeft ook aanzien tegenover de schenker, lieve schat.”
De Inquisiteur heeft geluk. De mooiste der aarde verjaart op vijftien februari, de dag na Valentijn. Twee vliegen in een klap. En schenkt nu, iedere vijftiende februari, een armbandje. Of een ketting, of een stel oorbellen, of een ring. Het moet zelfs niet duur zijn. Voor Valentijn en haar verjaardag samen.
En eigenlijk staat dat goud best mooi op zo’n gebruinde huid, sexy zelfs wanneer dat het enige is wat ze draagt….
De Inquisiteur dacht dat hij gek werd toen de kinderwens bovenkwam en bleef aanhouden. Hij vond zichzelf veel te oud. Is de nakomeling er, bijvoorbeeld, vijftien, hoe gaat hij daar mee om kunnen wanneer hij dan bijna zeventig is ? Nog steeds geeft De Inquisiteur daar niet in toe, maar hij wordt er dagelijks mee geconfronteerd, niet alleen door het lief. Familie, vrienden, buren, eigenlijk iedereen heeft altijd als eerste vraag: zijn er nog geen kinderen ?
De samenleving zit hier anders in elkaar.
Het is te vergelijken met iemand die in De Lage Landen aan Zee ziekteverzekering en pensioenvoorziening zou weigeren. Wat voor een idioot zou dat nu doen. En dat zijn de kinderen hier. Verzekering voor later. De Inquisiteur beseft dat dit een heikel onderwerp blijft.
De Inquisiteur voelt zich helemaal niet uitgezogen of geplukt, of wat dan ook. Integendeel, de relatie is langzaam maar zeker uitgegroeid naar meer respect en liefde voor elkaar – na heel veel praten, soms zelfs hevige discussies. Ook het lief heeft zich aan de farang aangepast.
Ze moet dingen aanvaarden die hij echt niet wil, ondanks ze allemaal heel gewoon zijn in haar eigen cultuur.
Zoals inwonende familieleden – dat wil De Inquisiteur niet.
Alles zomaar weggeven, delen, uitlenen. Dat wil hij ook niet, hij is erg selectief.
Familie die hier graag continu zou komen zitten eten en drinken. Niks van.
Geld uitlenen – doet De Inquisiteur nauwelijks en als het dan toch eens mag moet er een contract bij.
Zij af en toe bij de dochter slapen? Nooit van z’n leven. Het lief hoort bij De Inquisiteur in bed.
Zorg dragen voor de moeder en het broertje? Nooit. Moeten ze maar gaan werken voor de kost.
Moeder in huis nemen, die is nu alleen. Nooit. Gênant – die is twee jaar jonger dan De Inquisiteur. Ze moet maar een partner zoeken.
Op stap gaan voor enkele dagen – dat doen we met z’n twee, zelfs de dochter mag niet mee, De Inquisiteur wil het lief af en toe voor zich alleen.
En, grappig genoeg een van de moeilijkste discussies, hij wil geen televisie in de slaapkamer … .
Meer wederzijdse vertrouwen kwam er na een intiem bedgesprek waarbij het lief, nu stilaan goed in haar vel, zich zeldzaam helemaal openstelde.
De Inquisiteur had, tot zo ongeveer een half jaar geleden nog steeds een gevoel van ‘Ziet ze me wel echt graag?’ ‘Zal ze me niet buitengooien binnen enkele maanden nu alles naar haar wens is?’.
Maar zei niets, kropte het op.
Wel, in dat gesprek kwam zij plotseling spontaan met hetzelfde boven : “Ik heb heel de tijd het idee dat je me nog gaat verlaten” “Dat je me gaat achterlaten, en wat moet ik dan?”.
Ze had net dezelfde twijfels als De Inquisiteur. Nog steeds beetje wantrouwen in elkaar.
De Inquisiteur is niet meer de hond in het kegelspel. Hij voelt zich nu meer als een kat, vrolijk heen en weer sluipend tussen al die onverwachte dingen die in Isaan blijkbaar gewoon zijn. Maar waarschijnlijk zit ook het lief in die situatie, altijd afwachtende hoe de farang zal reageren op bepaalde zaken….
Heerlijk Inquisiteur jou leven in Isaan. Maar er zijn toch een paar dingen die mij van het hart moeten. Als jou lief nou zo graag een kind van jou wilt hebben ach doe het dan, want zij zal denken zodra ik een kind van hem hebt dan loopt hij beslist niet weg, dan is hij voor altijd van mij. En jij hoeft je niet meer bang te maken dat zij van jou af wilt want je bent immers nu vader van haar kind. Wat jou schoonmoeder betreft, je hoeft toch geen geld aan haar te geven of voor haar te zorgen, geef haar werk. Bijvoorbeeld de tuin onderhouden, helpen in jullie shop schoon maken of iets dergelijks. Zo laat jij haar in haar eer, jou lief tevreden en geen gezeur aan jou hoofd. Zo zie je het is makkelijk op te lossen. Ik kijk weer uit naar je volgend verhaal, ik lees ze met veel genoegen, en wie weet als ik volgend jaar naar Thailand komt dat ik even langs komt gezellig kletsen met een heerlijk Shang biertje er bij. Groeten van mij aan jou en jou lief. Martin.
Als iemand geen adviezen nodig heeft dan is dat De Inquisiteur volgens mij. In de verhalen die ik van hem gelezen heb, vind ik dat hij zijn zaakjes goed op orde heeft en weet wat zijn grenzen zijn. Hiervan kunnen vele Farangs het nodige kunnen leren.
By-the-way “…een kind van jou wilt hebben ach doe het dan,….” Hoe stom kan je zijn om zo’n advies te geven. Blijf de regisseur van je eigen leven!
Openhartig verhaal. Zielenroerselen zijn nu eenmaal zo individueel dat elk verhaal waar liefde en respect in voorkomt, heel verschillend maar toch boeiend kan zijn.
Na drie en een half jaar samen in België geleefd te hebben hadden mijn vrouw en ik duidelijke afspraken over hoe ons leven in de Isaan er zou uitzien. Tot nu toe hebben we ons daar zonder problemen aan gehouden en zien we, noch met de familie van mijn vrouw, noch met haar zoon en noch met eventuele financiële eisen, van wie dan ook, enige onverwachte situaties opduiken. Zo zie je maar dat ieder leven zijn eigen specifieke gangetje gaat.
Wat ik er in ieder geval gemeenschappelijk aan vind tussen zijn en onze relatie is zijn liefde voor “zijn lief”, zijn respect voor de bevolking en zijn gehechtheid aan de streek.
Ik wens de Inquisiteur nog een lang en boeiend leven toe, maar dat weet hij, en de kracht of de moed om tijdig afstand te nemen van zijn shop om met hun tweetjes regelmatig een lekkere vakantie te nemen op de plaatsen waar hij eveneens erg van houd.
We moeten elkaar kortelings nog eens bezoeken!
Deze keer van mij niet alleen complimenten voor het altijd boeiende verhaal maar ook waardering voor het respect in de relatie! Net als Jan VC hecht ik erg veel waarde aan respect voor de partner, maar ook voor de familie en de Thaise dorpsgenoten. Afhankelijk van de omstandigheden met een wel of niet sterke band met de laatste groep. Wederom hoop ik weer op meer verhalen over “onze” Isan 😉
Zeer mooi geschreven , het illustreert echt zoals het is , maar voor mezelf heb ik het nog steeds moeilijk om mij aan volledig aan te passen want het is echt een totaal andere cultuur , het is nog altijd het mooiste land om te leven en als je jezelf kan aanpassen zoals de inquisiteur is het nog steeds het aards paradijs ,
Ik kijk echt uit naar je volgende verhaal ,
Christian ,
Geachte inquisiteur ( had je geen makkelijkere naam kunnen bedenken ) ik had het genoegen om jullie verliefd te zien worden, en Somchit en ik vonden jullie toen al perfect bij elkaar passen ,dus lees ik met zeer veel plezier je verhalen .wat die baby aangaat ,ik ben nu sinds 5 mnd opnieuw vader geworden op mijn 63 ste ,en gezien jou levens visie zou ik zeg ,minimaal drie want het zal je leven enorm verrijken .dus ga er voor .groetjes uit tegenwoordig hua hin ( wij hadden ook genoeg van pattaya ) Gerrit ,Somchit en Angelica
Af en toe bekruipt me het gevoel mijn eigen verhaal te lezen! Zoveel raakvlakken, Isaan, Pattaya, familie van ” mijn lief ” , eng gewoon. Alleen hebben we ” nog ” geen shop. Gokgedrag, drinkgedrag, ook hier in dit dorp in de Isaan, volop aanwezig. Vreemdgaan ook zo’n herkenbaar item. Mijn schoonouders zijn zo’n 15 jaar geleden gescheiden, na vreemdgaan van mijn schoonvader. Ze wonen beiden in ons dorp, nauwelijks 1000 meter uiteen. Als de een ons bezoekt blijft de ander weg. Ook andersom. Zuster van mijn vrouw, helemaal naar de Filistijnen, door het gokken. Mooie auto weggehaald door de bank, rest haar alleen nog maar schulden. 4 kinderen van 4 verschillende vaders, waar ze overigens totaal niet naar omkijkt. Als ik er ook maar iets van zeg, krijg ik direct te horen, bemoei je er niet mee! Al haar kinderen verkeren elders. Zelfs op verjaardagen laat ze niets van zich horen. Mijn schoonmoeder heeft al haar kleinkinderen de eerste jaren opgevoed, zowel van mijn lief als van haar zus, beiden hebben de kinderen bij oma gelaten, omdat de vaders niks betaalden, en ze dus gedwongen werden de kost te verdienen voor hen zelf, voor oma en voor hun kinderen. In de Isaan niet ongewoon.
Al’s zo veel jaren naar Thailand gaat begrijp Je de thaise beter en het is.zoals Je zegt veel geluk nog.
Beste Inquisiteur, tot nu toe heb ik al je beschrijvingen met genoegen gelezen. Je boeiende schrijfstijl helpt daar heel goed bij. Maar, wat nu nu hebt geschreven is GEWELDIG !! Je hebt gewoon even lessen geschreven over de vele valkuilen of beter gezegd de vele verschillen waar wij als westerling mee moeten leren te leven. Of door zelf wat aan te passen,of door ze wat bij te buigen of door ze gewoon af te wijzen.Bv inwonende familie, belang van goud etc etc. Alle lof dat je het zo goed opschrijft .Gewoon verplichte leesstof van velen onder ons die hun weg naar het leven in Thailand gaan inrichten. LOF !!
Niet iedere farang komt in een soortgelijke situatie terecht. Veel van wat de Inquisiteur hier schrijft is voor mij echt een ver-van-mijn-bed show. Mijn leven in Thailand is compleet anders. Ik werk fulltime, woon alleen en de Isaan is hier 1500 km vandaan.
Hetzelfde geldt voor mij en misschien vele anderen in Thailand. Verblijf trouwens in Isan, in de stad Nakhon Ratchasima, maar het leven hier is volkomen anders dan in het dorp van de Inquisiteur.
Er zijn veel verschillende leefomgevingen van personen in Thailand.
Het is interessant en leuk om de mooie verhalen van Inquisiteur te mogen volgen.
Fan-tas-tisch ! Ik herken zovéél ….Het lief van Inquisiteur is wel stukken jonger dan de mijne, wat toch wel belangrijk is in vele punten van discussie en afspraken onderling. Dank u, Inquisiteur, voor je vertelkunst alsof we , Isaan-falangs, er allemaal bij staan 🙂
Ik herken er weinig in van mijn (onze maar daar kan ik niet meer van spreken helaas) situatie maar heb scenario’s zoals onze Vlaamse inquisiteur vermeld wel links en rechts ter oren horen komen. Ik had het er ook weleens over met mijn lief, en wat haar visie was. Als ze vrij haar gedachten liet gaan over onze haar dromen dan liepen die niet ver uit de pas met die van mij. Een huisje voor onze oude dag (dat nog vele jaren weg is als mensen van rond de 30), mogelijk in het noorden westen of toch in de buurt van Khon Kaen (familie). Niet naast familie want ze wilde ook niet telkens familie over de vloer hebben, met name niet die met een gat in de hand of verslaving. Familie en vrienden moeten het samen doen maar het mag geen misbruik worden die luiheid beloont. Daar kon ik weinig tegen in brengen of op aanvullen.
Kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die niet-bejaarde (schoon)ouders of broers en zusters van een (gratis) inkomen voorzien. Iedereen moet immers werken voor de centen en de eigen boontjes (wat is daar de Thaise tegenhanger van?) doppen. Ik zou me ongemakkelijk voelen als mijn lief er op aan zou dringen toch ‘niet moeilijk’ te doen en zulk gedrag te voeden.
Dat met de kinderwens is een lastige. Een jonge vrouw wil vaak kinderen, logisch. Maar als man op leeftijd zit die daar doorgaans niet meer op te wachten. Beide hebben evenveel gelijk en recht. Een dilemma waarin eigenlijk geen goede keuze te maken valt. Dat is een van de voorzienbare dilemma’s die grote leeftijdsverschillen met zich mee kan brengen. Voor de liefde maakt leeftijd niet uit maar er zijn wel consequenties zoals omtrent de kinderwens en dat met zekerheid er niet een gezamenlijke oude dag in zit. Maar de wereld is wreed, ons was ook geen gezamenlijke oude dag gegund.
Feitelijk heeft zij zich inderdaad tijdelijk aangepast aan de westerse cultuur (zie het eerste gedeelte van het verhaal waar ze bijna westers leeft) Uit financiële noodzaak heeft zij zich aangepast aan de faxrang wereld. Echter niet van harte. Zij blijft een vrouw uit de Isaan, daar ligt haar hart en ze is geen wereldburger.
Nu is het dan de beurt aan de inquisiteur om de Isaner uit te hangen zoals zijn vrouw de farang rol leerde spelen.
De inquisiteur heeft op zijn beurt een hele waslijst aan voorwaarden van zijn kant opgesteld.
Dezelfde die wij farangs allemaal proberen op te stellen.
Geen opdringerige familieleden en niet voor Jan en alleman betalen.Daar komt het meestal op neer toch?
Alleen, betalen gaat men uiteindelijk toch. Direct of indirect. Grote bedragen of kleine beetjes hier en daar. Telt men na jaren al die kleine beetjes op dan kan men er vaak een leuke auto voor kopen.
Mis poes! Doet me denken aan “Ik heb haar precies waar zij wil dat ik haar wil”. De Inquisiteur moet zich nog al aanpassen. Ik mag toch hopen dat het een 2-way straat is. Gelukkig wil men vrouw voor geen goud langer als 2 dagen in het ouderlijk dorp zijn en wonen wij dus lekker in een berg-dorp ver weg van het ouderlijk dorp.
Ik had het verhaal gisteren al gelezen, maar ik wist niet of en hoe ik zou reageren. Het verhaal is zeer interessant en ook een les voor mij. Dit verhaal doet nadenken. Prachtig geschreven De Inquisiteur!
Soms lees ik een verhaal opnieuw, maar dan gaat mijn aandacht ook naar de reakties. Uiteraard zijn er in de reakties veel lof voor De Inquisiteur.
De reaktie van Henk geeft volgens mij ook een duidelijk beeld van hoe het er in de Isaan aan toe gaat. Gokken en spelen op de loterij komen in de Isaan zeer veel voor. Geld lijkt daar zo magisch, want de Thai geloven er steevast in dat ze zo een betere status kunnen bekomen. Helaas draait het anders uit. Zal een Thai ooit toegeven dat hij/zij iets verkeerds gedaan heeft? Nee! Want dan leidt hij/zij aan gezichtsverlies.
Ik begrijp heel goed dat De Inquisiteur heel voorzichtig is met de kinderwens van zijn vrouw. Daar hoeft niemand zich mee te moeien. Deze wens is aanwezig bij (alle) Thaise vrouwen, zodat zij zeker zijn dat ze er in hun oude dag niet alleen voor staan. In dezelfde reaktie van Henk kun je heel goed lezen wat er soms met die kinderen gebeurt. De Thai lijken te vergeten, dat kinderen hebben ook een hele verantwoordelijkheid met zich meebrengt.
Thai lijken enkel een doel te hebben zonder enige planning vooraf. Ze lijken ook te geloven dat dromen voor het grijpen zijn. Er zijn misschien toch enkele taken weggelegd voor farangs, maar de kultuur die er is, die kun je niet zomaar veranderen.
Goed stuk. Geeft een goed beeld van wat ons daar allemaal overkomt of boven het hoofd hangt. Famalie is bijna overal en altijd present. Begint al als we met de auto van het vliegeld worden afgehaald. Is het broerlief, hij heeft een goede baan bij de overheid en een eigen auto, dan rijden we de eerste benzinepomp voorbij. Zus heeft ook een auto. Ook een hele grote natuurlijk, hoe kan het anders! Bij haar kun je direct zien hoe de zaken er voor staan. Op het vliegeld kijk ik naar de benzinemeter. Vol: gaat goed, half vol: gaat matig. Maar al te vaak was het: vrijwel leeg. Soms zo leeg dat ik vreesde de auto naar de eerste de beste pomp te moeten duwen. Eerste stop dus in Bangkok: 2000 baht diesel. Tweede stop restaurant. Rekening afhankelijk van de grote van het ontvangst comite. Maar ik moet eerlijk zijn: Broer betaalt ook regelmatig. Maar meestal…….. Dan richting Isaan met de auto. Stop bij Tesco. 2000 baht voor volle karren: de bekende en bij farangs beruchte voedseldroppings in de Isaan. Onderweg eten: ik betaal de rekening. Dan op de boerderij van pa en ma. Daar blijkt plots van alles te moeten worden vertimmerd of gerepareerd. Mijn huisje: airco doet het weer niet, Farang WC kapot, verstopt. Enz Enz Enz. Portemonnee open dicht open dicht.
Uiteindelijk zou een vakantie in Frankrijk nog goekoper zijn.
Soms lukt het me te ontsnappen! Samen met mijn vrouw naar Myanmar of Maleisie voor een maand of zo.
Dan heb ik echt vakantie!
En die kinderwens waar de inquisiteur over klaagt? De lusten en de lasten. Men neemt een jonge vrouw dus dit zijn de consequenties. Ook in Nederland. Ken hier ook zestigers die met een jonge vrouw zijn getrouwd en nu met een peuter op schoot zitten. Kan heel leuk zijn. Of een last. Afhankelijk van wat oor iemand u bent.
En wat gebeurt er wanneer moeder of broertje iets ernstigs overkomt? Ziekte, ongeluk? Langdurig ziekenhuis verblijf Verzekerd? De volksverzekeringen zijn niet denderend en worden ras afgebouwd! Wie gaat betalen? Als het slecht gaat met de moeder van uw vrouw wat gaat u zeggen? Betaal ik niet? Kost u u uw relatie misschien wel. Haar verzekeren? Betaalt u toch weer. Ik heb iemand gekend die ongeveer 10.000 euro heeft betaald voor een wat langere IC opname van zijn schoonvader.
Gelukkig zijn mijn schoonouders dan nog automatisch meeerzekerd met broerlief die immers voor de overheid werkt. Dus daar hoef ik dan gelukkig niet wakker van te liggen.
Ach, broerlief…… Ook hij is slachtoffer! Hem heeft de familie nog meer gekost dan ze mij hebben gekost. Miljoenen bahts van hem zijn er in de bodemloze Isaan put verdwenen!
Zo is het leven van ons farangs in de Isaan. Geen zekerheden zoals thuis. Is de lucht vandaag nog helder, morgen kan het stormen. Ook deze mensen zoeken zekerheid en veiligheid. Dat is de belangrijkste reden om met een farang in zee te gaan.
Ondanks de armoe en de problemen preferen velen hun geboortedorpje boven Belgie of Nederland.
Voortreffelijk stuk! Realistisch en geeft een goed beeld van de dilemmas waarmee wij, en niet te vergeten zij, worden geconfronteerd. Ga zo door! Dan doen wij het ook!
Mijn complimenten voor de manier waarop je steeds weer schrijft en je hebt er goed over nagedacht.
Ik heb geen commentaar op jou manier hoe jij met jou relatie of dagelijkse dingen omgaat. Het is jou keuze en jou goed recht.
Het leven kan gezien worden als ‘een groot spel’. Over relaties zeggen de wijzen ‘Het is geven en nemen’ maar ik zou me niet te veel met de weegschaal bezig gaan houden wie er meer geeft of meer neemt dan de ander.
Ik lees iets over niet weten van elkaar of niet vertrouwen (wantrouwen) en dat is voor mij het ergste wat in een relatie kan voorkomen en dan houdt het voor mij ook op. Misschien ben ik daardoor wel gescheiden en na 16 jaar weer alleenstaand, nog steeds niet de stap gemaakt om toch weer aan een relatie te beginnen.
Ik lees over de behoefte van ‘jou Lief’ om een eigen kind samen met jou te hebben.
Ik was in Nederland 14 jaar goed gehuwd en had gekozen voor een kinderloos huwelijk totdat ik op mijn 39 ste besloot om naar Thailand te vertrekken en mijn Nederlandse vrouw niet mee wou gaan.
Na 2 jaar in Thailand (Phuket) dacht ik ‘mijn Lief’ gevonden te hebben als onwetende Farang.
Al spoedig vertelde ‘mijn grote nieuwe Liefde’ dat ze zwanger bleek te zijn. Ik was naar Thailand vertrokken omdat ik mijn leven in Nederland te voorspelbaar vond en ik wou meer ‘diepgang’, dus wat betreft kinderen, zij was 20 jaar jonger en voor zover als ik het wist, hoorde het er bij in Thailand en mochten Lief en ik eens te druk zijn om zelf voor het kind te zorgen, dan was er altijd nog ‘een familie’! Alles in overweging genomen had ik er vrede mee en liet het gebeuren.
Ik trof een straatarme schoonfamilie (Gok verslaafd) die niet eens in staat waren om voor zichzelf te zorgen, laat staan voor mijn kind.
Mijn Lief bleek ook het gokken niet te kunnen laten en vertoonde het slechte gedrag van roken, drinken, geheimen, liegen en zo voorts. Zo had ze ook verzwegen dat ze geen anticonceptie meer gebruikte (we hadden ’n opvereenkomst dat we 1 kind namen) en werd ze voor de 2de keer zwanger en nog een derde keer. Kon ik haar dat kwalijk nemen? Ik was er zelf bij geweest en zo dom om haar te vertrouwen want ik was toch ooit erg verliefd op haar geweest.
Totdat ik weigerde haar familie nog langer financieel te onderhouden en ik ’n weekje voor zaken naar het buitenland was en schoonmoeder (net zo oud als ik) de kans waarnam om bij ‘mijn Lief’ op bezoek te gaan en haar te adviseren bij mij weg te gaan want ze zag er nog steeds goed uit en nog niet te oud op haar 30 ste maar er viel bij mij geen geld meer te halen!
Ze vroeg dus om een scheiding maar wat ze niet had verwacht, ik mocht alles houden, zelfs de kinderen mochten bij mij blijven omdat ik daar voor vocht want ik wist dat zij en haar familie niet de zorg voor de 3 kinderen zouden kunnen geven, die ik wel dacht te kunnen geven. Ik heb ze uiteindelijk helemaal alleen opgevoed. Wie had dat gedacht? Op mijn 50 ste, alleenstaande vader met 3 jonge kinderen in een ver land, zonder familie en vrienden om me heen…..
Dat liep even anders dan verwacht en beslist niet comform de ‘Thaise Cultuur’ (voor zover als ik weet)
De kinderen doen het goed. Maar ik voel toch wel enige schroom om toch weer op mijn 65 ste aan een nieuwe relatie te beginnen. Zonder een duurzame relatie kan ik mijn vrijheid behouden, mijn eigen manier van leven, eigen TV en als bepaalde behoeftes komen boven drijven, kan ik vinden wat ik nodig heb zonder achteraf een groot schuldgevoel of verantwoordingsbesef er aan over te houden. ‘Singel’ zijn heeft ook zijn voordelen. Wat is het beste voor je?
Heel herkenbaar veel van de punten die ik hier lees. Wij willen ons leven hier samen in Nederland gaan opbouwen, maar veel van de discussiepunten herken ik wel. Nu zijn we allebei rond de 30, dat maakt een aantal dingen wel wat makkelijker soms. Zoals de kinderwens bijvoorbeeld.
Ik probeer er ook op dezelfde manier mee om te gaan. Af en toe accepteren, af en toe meebuigen, maar ook aangeven, wanneer je iets absoluut niet wilt. Bijvoorbeeld haar dochter bij ons in bed, daar heb ik meteen van gezegd dat ik dat niet wil en dat accepteert ze ook. Zij slaapt straks bij mij en haar dochter krijgt een eigen kamertje. Andersom accepteer ik ook dat zij in de toekomst geld naar haar ouders wil sturen om ze te ondersteunen, en de vele Animistische/Boedhistische ritueeltjes en gebruiken.
Gelukkig staan we er allebei erg open in en accepteren we allebei dat we uit verschillende werelden komen.