In coma in Thailand
Archieffoto (Vipqiv88 / Shutterstock.com)
Beste lezers, ik ben eind maart naar Nederland vertrokken, maar mijn vriendin is in Thailand achtergebleven. Het duurt helaas allemaal wat langer dan we toen dachten. Zoals velen van jullie weten krijg je met een Thaise vriendin haar familie doorgaans ‘gratis’ erbij. Met name de moeder van je vriendin is vaak een sleutelfiguur. In mijn geval gaat het om een moeder met een slechte gezondheid, die onlangs voor de tweede keer in korte tijd in het ziekenhuis belandde na ernstige hartklachten.
Vanuit het lokale ziekenhuis in Sawaang Daen Din, een plaatsje in de Isaan, werd ze onmiddellijk verder getransporteerd naar het grotere Sakon Nakhon. Daar kreeg ze tijdens haar verzorging op de I.C.-afdeling een hartstilstand, die 16 minuten geduurd heeft. Einde verhaal zou je denken, maar integendeel, hier begint het verhaal pas.
Hoewel een hartstilstand van meer dan 6 à 7 minuten doorgaans fataal is, vertelden de artsen mijn vriendin dat mogelijk haar moeders hersens nog intact zouden zijn. Vervolgens hebben ze haar zeven weken in coma op de I.C. behandeld, waarbij de artsen rapporteerden over haar hartslag, bloeddruk, bloedsuikers etc. Ze vertelden mijn vriendin met regelmaat dat het weer beter ging met haar moeder. Over de hersenfuncties werd niet gesproken. Intussen kreeg mijn vriendin een cursus over hoe ze zelf haar moeder moest verzorgen. Moeder werd via een sonde gevoed, kreeg lucht via een zuurstofapparaat met een slang door een gat in haar keel en ze kreeg met een infuus massa’s medicijnen toegediend. Er moest geld naar de dokter om de verzorging op dit niveau te handhaven, naast de kosten voor specifieke medicijnen, MRIscans, bloedonderzoek etc. Na ruim zeven weken in Sakon Nakhon was moeder, die nog altijd constant in coma verkeerde, door de artsen fit genoeg bevonden om naar Sawaang Daen Din terug te keren, naar het lokale ziekenhuis waar ze eveneens vier keer per dag, om de zes uur van nieuwe sondevoeding moest worden voorzien en verzorgd moest worden.
Deze verzorging werd volledig gedaan door mijn vriendin Bibi, want hoewel haar vader ook in beeld is, kun je kennelijk van een Thaise man niet verwachten dat hij bijdraagt aan de verzorging van een patiënt. Ook niet als die patiënt zijn eigen vrouw is. Van de medische staf mag je dat kennelijk evenmin verwachten. Mijn vriendin heeft al met al ruim twee maanden in ziekenhuizen vertoefd en is al die tijd volledig ingezet geweest in de verzorging van haar moeder. Eigenlijk woont ze in Pattaya en was ze toevallig op familiebezoek bij haar ouders, toen het mis ging. Maar het verhaal gaat verder.
Het ziekenhuis in Sawaang Daen Din vond twee weken geleden dat moeder zodanig was opgeknapt dat ze naar huis kon. Dit betekende dat thuis een serre gebouwd moest worden waar ze zou kunnen liggen en dat er allerhande apparatuur aangeschaft moest worden, zoals een zuurstofapparaat en zuurstofcilinders als back-up voor als de stroom uit zou vallen. Er moest een ziekenhuisbed komen en grote voorraden medicijnen en sondevoeding, pampers en legio andere verzorgingsproducten.
Inmiddels zorgt Bibi, die intussen is omgeschoold tot een volleerd verpleegster, dus thuis voor haar moeder. Dat wil zeggen dat ze nog steeds iedere zes uur de verzorging ter hand moet nemen, waardoor ze nooit een volledige nacht kan slapen. Ze doet dit met een bewonderenswaardige blijmoedigheid. Naast mijn frustratie dat ik aan het investeren ben in iemand die er eigenlijk al lang niet meer is, is mijn zorg vooral hoelang dit kan gaan duren. Ik denk hierbij aan de gezondheid van mijn vriendin die roofbouw pleegt op haar gezondheid. Ik houd me al ruim twee maanden in, omdat ik haar eigenlijk zou willen adviseren de stekker eruit te trekken, maar ik ben bang dat ik dan ook de stekker uit mijn relatie trek. Kennelijk is het in de Thaise Boeddhistische cultuur vanzelfsprekend dat het leven zo lang mogelijk gerekt wordt en wordt het leven niet bepaald door het brein, maar door het hart. De Thaise taal leert dan ook dat aan de diverse stemmingen van het hart grote waarde moet worden toegekend, terwijl er weinig uitdrukkingen zijn die aan de staat van de hersenen refereren. Hoe dit allemaal verder gaat is afwachten natuurlijk. Het enige voordeel dat ik kan bedenken van deze toestand is dat mijn vriendin stapsgewijs afscheid kan nemen van haar moeder en dat ze er mogelijk later een goede herinnering aan overhoudt.
Ik schrijf dit verhaal mede om de in Thailand woonachtigen, voor zover ze dat nog niet gedaan hebben, te laten nadenken over wat ze afspreken met hun geliefden over hoe te handelen in zo’n situatie. Een situatie die, hoewel niemand dat hoopt, zomaar kan ontstaan.
Wreed…
Gevalletje van een ziekenhuis dat zoveel mogelijk geld eruit wil halen, wetende dat er een farang is die betaalt.
Daar ben ik het niet mee eens.
Ik heb ook een schoonzus gehad die na een herseninfarct nog een jaar geleefd heeft. Ze kon werkelijk niets meer alleen nog kijken en haar linkerhand een beetje optillen. Ze kon niet meer eten, praten, bewegen en moest continu aan de zuurstof.
Ook zij is thuis door haar kinderen verzorgt. IK heb toen tegen mijn (Thaise) vrouw gezegd dat wanneer mij zoiets overkomt ze er de stekker uit moet trekken. Ik moet er niet aan denken om ze te moeten leven.
Het Boeddhistische geloof zegt dat op dat moment je leven nog niet voltooid is.
Bij mij in de familie is een oom dmv euthanasie overleden. Mijn vrouw heeft hier geen begrip voor.
Dus niet het ziekenhuis de schuld geven.
Beste Frans de Beer,
Wanneer ik tussen de regels door jouw relaas lees, ben je het eigenlijk wél met Steven eens?
Wat Bram Siam schrijft betekent, dat wanneer er géén finaciële steun was, dat moeder al na paar dagen gehemeld was. Dan hadden de nabestaanden daarbook vrede mee gehad.
Dus moeder is voor het hospitaal ‘n melkkoetje geworden.
Helaas, toch hoop ik dat iedereen nog vrede en geluk mag hebben in deze situatie.
Beste Frans,
ik ben het volkomen met je eens en ik vind persoonlijk de reactie hierboven van Steven totaal uit de bocht en, komende van iemand die niet op de hoogte is van de Thaise gebruiken en denkwijzen. Dit heeft totaal niets te maken met het al dan het feit dat een farang betaalt. Maar sommige mensen moeten kunnen schoppen tegen elke bal die hen voorgeschoteld wordt. Euthanasie is bij de Bouddhisten onbespreekbaar en dat zou Steven moeten weten.
Steven ik ben het niet met jou eens. De Thaise staatsziekenhuizen zijn niet uit op winstbejag.
Een voorbeeld:
Enkele weken geleden is in een mij bekend staatsziekenhuis een vrouw opgenomen die al 4 jaar 100% verlamd is en straatarm. Ze kan niet lopen, niet communiceren, voeding gaat via de neus en ze heeft 24 uur per dag hulp nodig. Haar ziekenhuisbed is omgeven door machines w.o. beademing.
Ze heeft geen familie die een formulier kan tekenen waarin de artsen gevraagd wordt de behandelingen te stoppen en daarom volgen de doktoren de “protocollen”. D.w.z. de artsen doen hun best om haar terug naar huis krijgen waar ze dan dus opnieuw 100% verlamd zal liggen. Als ik hen daarop wijs en vraag wat de kwaliteit van leven is van deze patient kijken ze me verbaasd aan. En als ik zeg dat verdere behandeling niet humaan is kijken ze me nog eens verbaasd aan en wijzen ze op hun protocollen en de Thaise wetgeving waar euthanasie niet toegestaan is. (Passieve euthanasie gebeurt overigens wel mits de familie schriftelijke toestemming geeft).
Ik heb inmiddels zelf een schriftelijke verklaring getekend waarin ik vraag om levens beeindiging zodra mijn eigen situatie uitzichtloos is. Mijn Thaise echtgenote weet waar die verklaring ligt.
Ik vind het prachtig wat de dochter voor haar moeder doet.
En Vincent heeft gelijk. Euthanasie betekent alleen ‘een goede dood’. Wij denken vaak dat het alleen slaat op actieve euthanasie waar door het toedienen van medicijnen een leven wordt beëindigd.
Passieve euthanasie wil zeggen dat een zinloze behandeling wordt gestopt en dat alleen palliatieve medicijnen worden gegeven bijvoorbeeld om pijn te verlichten. Sondevoeding is ook een behandeling.
Passieve euthanasie is toegestaan in het boeddhisme en trouwens in elke religie. Hoe en wanneer moet door de arts, de patiënt en de familie worden besproken. Als er geen familie meer is en de patiënt is niet aanspreekbaar dan moet de arts zelf beslissen. Dat gebeurt ook wel in Thailand maar te weinig.
Passieve euthanasie wordt inderdaad toegepast en ook op farang. Gaat dus niet altijd om geld! Ik heb dit bij een vriend van mij meegemaakt, waarbij mij om toestemming werd gevraagd over te gaan palliatieve zorg. Hij kreeg vanaf dat moment alleen nog pijnstillende medicatie en hoogst noodzakelijke zorg. Een paar dagen later is hij in alle rust ingeslapen. Terugkijkend op die periode is hij op een zeer menswaardige manier behandeld. Ook de nazorg en het afleggen ging op een keurige en respectvolle manier. Dit was in een staatsziekenhuis.
Ik denk niet dat een staatsziekenhuis zoveel mogelijk probeert te cashen.
Stond er een farang naast toen moeders naar het ziekenhuis werd gebracht?
Waarom zou het ziekenhuis moeders dan naar huis sturen als het zo’n melk koe is?
Ik heb nooit een extra hoge rekening gezien voor mijn schoonmoeder of eigen vrouw terwijl ik naast het bed zat.
Hoe dan ook is het bewonderingswaardig wat jouw vriendin allemaal voor haar moeder doet.
En keurig van jou dat je het ondanks jouw scepsis toch accepteert.
Ik zou een second opinion laten uitvoeren naar de hersenstam en als er geen activiteit meer is de verzorging beëindigen hetgeen voor je vrouw het beste is
U zegt ik zou ,maar als het je eigen vrouw of man of vader of moeder is, is alles anders. Ik heb zelf meegemaakt dat mijn schoonvader heel veel pijn had en opgegeven was maar ik durfde er de stekker echt niet uit te trekken. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben ondanks dat hij beter af zou zijn.
Voor iedereen is dat denk ik anders.
Wat een verhaal zeg, ongelooflijk! Zoiets verwacht je in Amerika waar ze heel bang zijn voor de dood.
In Thailand waar ze geloven in wedergeboorte komt dit over als ordinaire geldklopperij.
Om een dergelijke behandelingswijze te voortkomen tekenen vele mensen een verklaring dat ze zo niet verder willen leven.
Respect voor jou en je vriendin om dit zo vol te houden. Iets als euthanasie wordt gezien als zelfmoord en dat is nogal een dingetje in Thailand, omdat je dan de komende 500 incarnaties niet als goed mens terugkomt. Het is me ooit eens uitgelegd toen ik een hypothetische casus ter sprak bracht (inderdaad ook om wat vooruit te denken in onafwendbare scenarios…), maar ik kon het niet helemaal volgen… dat zal door het wat meer rationele brein van de westerling komen.
Ouders staan sowieso in een ander aanzicht dan wij gewend zijn, dus dat je vriendin tot het einde (der tijden?) voor haar moeder wil zorgen is wel begrijpelijk. Zonder moeder had zij haar leven niet gehad, en jij je vriendin niet. Het is het soort logica waar geen speld tussen te krijgen is, maar je tegelijkertijd laat verzuchten.
Wordt het voor jou problematisch, vraag je dan af wat er gebeurd zou zijn in deze situatie als jij niet in beeld was geweest. En bedenk dan of je het verschil wat je nu maakt daadwerkelijk wilt maken met het oog op de toekomst.
idd Frank,
vooral MOEDER wordt gezien als HUN BOUDDHA. Zonder hun moeder waren zij er trouwens niet geweest. Sommige mensen moeten zich eens dieper inleren in het denken van Thaise mensen.
Dank om dit verhaal te delen. Het is een opstekertje voor ieder van ons met een Thaise vriendin.Ik begrijp je gevoel en tevens ellende.Hopelijk kent dit verhaal een gezonde afloop zonder meer. Denk dat je begrijpt wat ik bedoel. Zo kunnen jullie samen verder in het leven.
By the way: Ook ik mis mijn vriendin sinds 17/02 gezien het heen en weer reizen nu niet eenvoudig is.
Wens je en jullie heel veel moed
Omer Van Mulders uit Merelbeke (Belgie)
[email protected]
16 min hart stilstand, reanimatie? Ik vind dit lang, echter schijnt toch normaal te zijn, las ik op reanimatie site. Tot wel min zeker 20 minuten, tenzij anders wordt besloten waarover dan verantwoording afgelegd moet worden.
Hoe langer reanimatie duurt des te meer problemen. Bij mij zouden ze mogen stoppen bij 5 minuten.
.
In Thailand kennen ze geen palliatieve zorg en kun je dus lang lijden.
Soms moet je gewoon ophouden.
Zie nu, een moeder in coma, dat kan een hele tijd duren en geen garanties .
Je vriendin gaat ervoor, het is haar moeder. Je kan helaas niets doen dan haar steunen. Blijmoedig zeg je, dat is denk ik een masker. Ze zal uiteenlopende gedachten hebben, maar wel in positieve zin haar moeder weer terug te brengen. Kan een flinke klap mentaal zijn indien moe toch komt te overlijden. Steun haar dan des te meer. Ieder mens reageert daar ook weer anders op.
Kan zelfs veel later naar boven komen.
De stekker eruit is echt geen optie, zal niet gebeuren bij je Thaise vriendin, zelfs in de westerse wereld is men toch huiverig hierover. Hoewel het soms beter zou zijn. Neem de beslissing maar.
In 2019 afscheid genomen van mijn moeder, echter wel met palliatieve zorg.
Vele jaren eerder mijn vader en het doet toch altijd wat met je.
Veel sterkte bij deze situatie, hou vol, het is een onontkoombaar onderdeel van het leven.
Ik vind er zou een arts moeten zij die hierover wil beslissen .
Wie wil zoiets nu van zijn kinderen vragen .
Nu verdienen ze er allemaal aan.
En men is te laf om verantwoordelijkheid te nemen .
Zo word je gechanteerd .
Hoi Bram,
Wat een trieste situatie. Overal wordt reanimatie gepropageerd, maar wat ze er niet bij vertellen dat de IC-afdelingen vol liggen met mensen met beschadigde hersenfunctie na “heroïsche” reanimatie. Ik heb overigens veel respect voor de goedbedoelende mensen die een reanimatie starten, maar het heeft ook een minder fraaie kant. Ik zou wel eens willen weten wat Thaïse IC-afdelingen doen als de familie geen dure onderzoeken en behandelingen kan betalen. Ik vermoed dat dergelijke patiënten korter leven dan patiënten met vermogende en vrijgevige families, maar het is niet netjes van mij om dat hier zo te verwoorden.
Ik ben pas gepensioneerd verpleegkundige. Natuurlijk heb ik geen glazen bol en kan ik de toekomst niet voorspellen.
Maar ik weet wel dat patiënten in een dergelijke situatie meestal geen jarenlang meer leven. Mensen overlijden dan aan de complicaties van de bedlegerigheid. Embolieën, lucht- en urineweginfecties. Ik wil niet cynisch klinken, maar ik zou zeggen: hou vol. De kans is groot dat je schoonmoeder -ondanks alle liefdevolle zorgen- niet erg lang meer leeft.
Heftig verhaal en ik vermoed dat de familie de echte beslisser in deze is.
Ik heb in Thailand 4 keer meegemaakt dat mensen met hersenschade in het ziekenhuis terecht kwamen ( op de I.C.) waarvan 3 Thai en een buitenlandse kale kip. Bij de Thai was er overleg met de familie waardoor het na een aantal dagen was afgelopen dus een taboe is het schijnbaar niet en zo lang er iemand van de familie voor tekent dan is het qua aansprakelijkheid voor een ziekenhuis ook wel goed.
De kale kip had helemaal niemand waardoor er ook niemand aanwezig was die gemachtigd was om te tekenen waardoor het hele proces dat op dezelfde manier afliep maar wel met een kostenpost voor het ziekenhuis.
Het is daarom goed om dit onder de aandacht te brengen, want ik kan mij voorstellen dat je als geldschieter voor het blok wordt gezet met zo’n situatie en als dat de relatie moet doen beeindigen dan moet het maar zo zijn. Redelijkheid mag ook van de partner geeist worden.
Ik snap dit soort reacties niet! Bram geeft zelf aan dat hij zijn relatie niet op het spel wil zetten. Ik vraag mij ook altijd af hoe mensen op zo’n situatie in Nederland zouden reageren. Zegt men dan ook ’trek de stekker er maar uit’ want ik heb hier (financieel) geen zin in? Zo niet, dan geef je je partner maar een schop onder de kont? Het zegt wat over de mens! Wat voor behandeling verwachten dit soort mensen van hun naasten als zij zelf zorg nodig hebben? ‘Men oogst, wat men zaait!’
Iemand die een kasplantje in coma wil verzorgen heeft daar natuurlijk het recht op, maar de schrijver zegt zelf dat hij niet zo gelukkig is met de situatie aangezien het een bodemloze put is en ik mij ook kan voorstellen dat hij het geld liever gunt aan zijn partner zodra die het nodig heeft ipv de schoonmoeder die er “gratis” bij is gekomen.
De schrijver wil zijn relatie niet op het spel zetten en de partner wil niet inzien dat je in het leven ook moet kunnen loslaten en dan wordt het allemaal best lastig.
Men oogst wat men zaait en als er duidelijkheid gezaaid wordt dan zal de oogst geen vragen meer oproepen. Precies de reden wat de schrijver in de laatste zinnen aangeeft.
Het ziekenhuis had de stekker er uit moeten trekken.
Maar uw vriendin kunt u waarschijnlijk niet overtuigen, al was het alleen maar, omdat ze denkt dat ze iets goeds doet.
Haar er na al die tijd van proberen te overtuigen dat al haar werk zinloos is geweest, lijkt me niet verstandig.
Bij mij in het dorp is sterven niet ongewoon.
Er was pas geleden nog iemand die nog even in leven werd gehouden om de familie uit Bangkok over te laten komen om afscheid te nemen en daarna was het over.
Beste Bram! Met verbazing heb ik je bericht gelezen. Geen verbazing over de inhoud, des te meer over het toeval dat mijn schoonmoeder/ mijn vrouw Rak/ik in vrijwel exact dezelfde situatie verkeren.
Ik ben 29 februari teruggekomen uit Thailand en wilde 22 oktober weer voor paar maanden gaan doch Corona kwam daartussen.
6 weken terug werd mijn schoonmoeder (die al zwakke gezondheid had) onwel en raakte in coma. Hierop werd ze eerst naar lokaal ziekenhuis in Sikoraphum gebracht, doch vandaar naar ziekenhuis Surin. Ook daar konden ze niet veel doen en werd ze nog dezelfde nacht overgebracht naar ziekenhuis Khon Kaen. Intussen was mijn vrouw, hun dochter, Rak vanuit BKK (waar ze woont en werkt) naar Khon Kaen gegaan om bij haar moeder en vader te zijn. Hier ligt de moeder nog steeds in de ICU, mede vanwege bijgekomen kwalen (ik geloof dat er, behalve hartfalen, ook een maagzweer is geconstateerd) en nauwelijks aanspreekbaar. Desgevraagd heeft het ziekenhuis medegedeeld dat de overheid bijna alle kosten zal dragen en mijn vrouw heeft tot nu toe slechts 29bath betaald en wel veel pampers, toiletpapier en zeep moeten kopen. Ook mijn vrouw kreeg les in verzorging van haar moeder.
Vanwege haar werk moest mijn vrouw afgelopen weekend terug naar BKK, maar zal nu zaterdag weer voor een dag naar Khon Kaen gaan. Haar vader, een heel lieve man en boer, maar ook beperkt, kan zijn vrouw niet alle zorg geven en is heel afhankelijk van zijn dochter Rak, ook financieel. De overige gezinsleden zijn, of niet erg behulpzaam, of ze hebben slechts beperkte mogelijkheid om te helpen.
Het is frustrerend om nu hier in NL te zitten terwijl ik in feite in Thailand had moeten zijn en op zijn minst steun voor mijn vrouw had kunnen zijn. Natuurlijk heb ik wel met haar gesproken dat het allemaal wel erg lang duurt, maar het idee van euthanasie is niet in me opgekomen. Gewoon omdat ik weet dat dat niet zal aanslaan en hooguit kwaad zal doen om daarover te spreken.
Wel heb ik paar keer aangehaald hoe het straks verder moet. Wie kan voor de moeder zorgen als ze straks uit het ziekenhuis wordt ontslagen maar eigenlijk nog heel veel zorg nodig zal hebben. Helaas lopen die gesprekken altijd op niets uit omdat dat in de Thaise beleving zorgen voor morgen zijn en dus niet belangrijk!?
Ook mijn vrouw is erg zorgzaam (Tijdens een ziekenhuisopname van mij, is ze ook de hele nacht bij me gebleven) en ik vrees ook dat ze op haar gezondheid roofbouw gaat plegen t.b.v. de zorg voor haar ouders. Maar wat kan je ertegen doen, behalve waarschuwen?
Tja, ik wens je schoonfamilie en in het bijzonder je vriendin/vrouw Bibi, sterkte. Hopelijk worden de strenge Covid immigratieregels komende maanden snel versoepeld (bij nadering van het nieuwe toeristenseizoen en de in voorbereiding zijnde vacins) zodat wij er ook weer heen kunnen.
Beste Haki,
Je vermeldt dat je schoonmoeder al 6 weken in de ICU ligt. Ik zou mijn echtgenote dan wijzen op (de kwaliteit van) het leven dat er komt zodra schoonmoeder het ziekenhuis verlaat.
Zij zal waarschijnlijk bedlegerig zijn tot haar levenseinde.
Is dat wat haar dochter haar gunt ? Ik denk het niet en het is daarom redelijk om passieve euthanasie toe te passen d.w.z. haar te verlossen uit haar lijdensweg. Het grootste deel van haar leven heeft zij immers achter de rug. Wat in het belang van schoonmoeder is, zal op de eerste plaats moeten staan. Laat de naaste familie advies omtrent toekomstige kwaliteit van leven, inwinnen bij artsen en verpleegkundigen.
Geachte heer ,
Ik weet et waar u precies woont , maar wat ik wel weet is dat men in Khon Kean overeen goed hartcentrum vlakbij de Medische universiteit .
Als ik u was zou ik daar contact mee opnemen en vragen wat de mogelijkheden zijn .
Als zij er iets in zien , is een 2e opinion een mogelijkheid .
Oprechte sterkte toegewenst,
Vincent
Dank voor de reactie. Gelet op het feit dat mijn schoonmoeder gelijk na aankomst hartoperatie (bypass) van 7 uur heeft gehad, zal ze wel in dat door u bedoelde hartcentrum liggen. Contact opnemen door mij, terwijl mijn vrouw daar alles in de gaten houdt en ook dit weekend weer teruggaat voor 1 dag, lijkt me niet verstandig. Zij weet de weg beter dan wij buitenlanders. En aangezien zij nog niet heeft aangegeven te twijfelen over de geboden zorg, is een “tweede mening” opportuun, als die mogelijkheid er al helemaal bestaat. Maar dank voor het meedenken.
Haki
niet waar u woont (sorry )
Het zit in de thaise cultuur en geloof om zo lang mogelijk voor mensen te zorgen.
Hierbij hoeft men doorgaans alleen 30 baht voor alle behandelingen {mri scans,echo ,bloedonderzoek ,Rontgenfotos etc etc}.
Voorbeeld Wij leven in Nongkhai en op 9 april werd de moeder van mijn vrouw Thun onwel en raakte op onverklaarbare wijze verlamt .
naar het Nongkhai Ziekenhuis gebracht waar men niet wist wat het was .
Talloze onderzoeken gedaan en uiteindelijk daar mijn schoonmoeder van 73 jaar erg pijn nierstenen verwijdert ,hierop verdween de pijn.
Na verblijf van 8 maanden in het ziekenhuis waarbij mijn vrouw Thun in de hete zomer van smorgens 0600 tot savonds 1800/7 dagen per week aan het bed zat van mijn schoonmoeder waarna de dienst werd overgenomen door haar broer Pop die savonds onder het bed sliep op een rieten mat wat normaal is in dit ziekenhuis .
Nadat een hartdokter uit Bangkok was gearriveert vanwege het feit dat het Nongkhai ziekenhuis 3x zo groot is geworden na verbouwing en er tevens geld was voor een hartspecialist .
Deze dokter vertelde dat mijn schoonmoeder een te groot hart had en problemen met de longen en door een infectie in het ruggemerg niet meer kon lopen .
Conclusie proberen thuis te verplegen zolang ze nog leeft want mijn schoonmoeder werd beademt en was eigenlijk een plant .
Afijn tijdens de thuisverplegingmet zuurstof{170 baht per cilinder 2 p dag} is mijn thaise schoonmoeder 15x terug in het ziekenhuis geweest als ze bijna niet meer kon ademen door vocht achter de longen en elke keer met ambulance opgehaalt.
Eind van het verhaal is dat de broer van mijn vrouw zijn baan als heftruckchauffeur bij Tesco Lotus waar hij 10 jaar heeft gewerkt, heeft heeft opgegeven om voor zijn moeder te zorgen.
Door middel van een dieet van 1 keer per dag eten waarvan minimaal 1 ei centraal staat, leeft mijn schoonmoeder na 1 jaar en 8 maanden volledig bedlederig nog steeds.
Mijn schoonmoeder is nog sporadisch aan de zuurstof en kan met ondersteuning zitten.
Mijn vrouw Thun gaat smorgens om 0700tot 08.30 naar haar toe om haar te eten te geven en medicijnen en aan te kleden voor zover je hiervan kan spreken.
Van 11.30 tot 1300 weer kijken voor medicijnen voor moeder en wat voeding als dat mogelijk is.
Van 16.30 tot 1800 weer naar moeder proberen wat te eten en medicijnen en wassenvan het lichaam voor de nacht.
De broer van mijn Vrouw Pop is dag en nacht bij zijn moeder en slaapt ook naast haar zodat ze alle hulp kan krijgen en eventueel zuurstof waarvan altijd 2 volle cilinders aanwezig zijn dit is een zeer zware opgave zodoende wanneer mijn vrouw haar moeder verzorgt gaat hij even een blokje om met de honda wave om weer energie te krijgen.
Nu na 1 jaar en 8 maanden kunnen mijn vrouw Thun en haar broer Pop het een plekje geven.
Ondanks vele dramas en depressies vooral het verblijf en verzorging in het Nongkhai ziekenhuis was slopend om 12 uur per dag in een hete ruimte tot soms 40+graden met 60 andere patienten en meer dan 100 familieleden van patienten te verblijven .
Hierbij heb ik diep respect gekregen voor de Thaise bevolking die hun familieleden tegen elke prijs verzorgen waarmede banen worden opgezegt alleen om voor je Naasten te zorgen.
hierbij word duidelijk dat familie en vooral ouders een zeer sterke band hebben .
Een zeer aangrijpend verhaal, dat ik volledig kan begrijpen.
Maar ik heb tegen mijn Thaise ega en mijn stief en stiefdochter gezegt.
Daar ik afgelopen jaar in Januari een zware operatie heb mogen ondergaan met tot op heden goed resultaat.
Eenmaal In een zelfde situatie komende , mijn wens was dan ook haal de stekker er uit.
Jan Beute.
Beste bloggers, dank voor jullie commentaren en meddeleven. Ik heb wel een beeld over hoe dit zich waarschijnlijk gaat ontwikkelen. Mijn vrees dat het (te) lang gaat duren hebben jullie wel goed ingeschat.
Hallo Bram,
Volhouden is de enige remedie. Voor jouw vriendin is haar moeder
haar allessie. Gun en geef haar alle ruimte om haar moeder te verzorgen dat is het enige wat telt. Geld speelt hier geen rol dar kun je niet meenemen als je er niet meer bent. Verder gaat het niet om haar geloof maar om haar eigen moeder. Die liefde is onvoorwaardelijk en daar kan niemand tussenkomen.Probeer dus je eigen soms negatieve gevoelens en weerstanden op zij te schuiven en positief te blijven denken over jullie toekomst samen,met wederzijds begrip voor elkaar normen en waarden. Veel Sterkte samen en steun elkaar in deze moeilijke tijd.
Aangrijpend verhaal. Ook het medeleven van velen.
Het is goed om te weten voor Farang dat er zo iets als een testament bestaat waarin men zijn of haar wil omtrent leven en dood kan vastleggen. In mijn geval heb ik ook een verklaring bij het BPH ingevuld wat men wel en niet mag doen ingeval van een ongeluk of ouderdom. Dit is een ieder aan te raden.
Het verhaal over die kale kip? Hoe kan dat als je langer in Thailand verblijft dien je toch zo’n bedrag op zo’n boekje te hebben? Dan ben je toch niet kaal?