Het begon met een poesje en het eindigde met een hond

Het begon met een kitten, u weet wel zo’n schattig, pluizig bolletje poes. Op onverklaarbare manier was het donsje over de muur gekomen die ons van de buren scheidt. Als een bijdetijdse moeder sprong dochter Lizzy op het beestje, dat zich aandacht en melk graag liet welgevallen. Het sliep op de sofa en de vrouwelijke leden van onze familie maakten al plannen voor de aankoop van katteneten, kattenbak en kattenhalsbandjes (met belletje, uiteraard).

De volgende ochtend verscheen echter een ongeruste moederpoes die het mormeltje in de bek nam en probeerde via de muur weg te komen. Die was aan onze kant veel hoger dan aan de kant van de buren, maar via een juist geplaatste stoel lukte het moeder om weg te komen.

Toen ontstond het ‘lege nest syndroom’. Er werd iets gemist wat we nooit hadden gehad. Het toeval wilde dat een goede vriend onlangs een nest had gekregen met maar liefst acht schattige jonge hondjes. Die waren nog te jong om bij de zogende moeder weg te halen. Een fraaie bruine was de uitverkorene van mijn twee dames. Maar toen we de boreling wilde ophalen, had iemand anders zich er al over ontfermd.

Op internet contact gemaakt met de Dog Shelter in Hua Hin, een hondenasiel onder patronaat van de overleden koning Rama 9. De website toonde tal van interessante proposities. Wij er heen. De rondgang over het uitgestrekte terrein Dochter Lizzy was ontroostbaar. De vraag was: wat nu? Ervaren als ze op 11-jarige leeftijd is, had ze via bood het zich op honderden honden, van piepjong tot stokoud.

In kooi nummer 4 sprong een jonge bruine ons tegemoet. Deze moest en zou het worden. De hond moest eerst worden gewassen en gecontroleerd voordat we die de volgende dag konden ophalen, meldde de dienstdoende kantoorman. Alleen was hij vergeten dat door te geven aan de dame die de volgende dag de formaliteiten moest afhandelen. Dus weer een dag later maar weer teruggegaan.

Dat wassen hadden we zelf ook kunnen doen en het enige wat de dierenarts deed was een pilletje tegen wormen in het keelgat van de jonge hond stoppen. Omdat het beest net had gegeten, kwam dat er in de auto op weg naar huis weer net zo snel uit.

De puzzeltocht naar de juiste naam verliep via Brownie via Four (nummer van de kooi) uiteindelijk terecht bij Chico (Spaans voor jongetje).

Vooralsnog is de angst nog niet bewaarheid dat we door geblaf en gejank geen oog dicht doen. Chico doet werkelijk geen bek open, behalve toen een dame in een televisieserie een hemelhoge gil uitstootte. Toen hoorden we wat gegorgel.

Volgende week de nodige inentingen en Chico kan zich verheugen op een verzorgd leventje…