Els van Wijlen verblijft momenteel met haar man ‘de Kuuk’ op Koh Phangan. Haar zoon Robin heeft een coffee cafe geopend op het eiland.
Vlak voor lunchtijd vraagt Robin of de Kuuk nog even organic honing kan halen. De Kuuk moet op tijd eten, anders wordt hij chagrijnig, maar een potje honing ophalen, dat moet wel lukken.
De honingman woont met zijn bijen en zijn hond in de bergen. De hond gaat vreselijk te keer als de Kuuk komt en de honingman roept de hond tot de orde. De hond luistert niet en bijt de Kuuk in de kuit. De hond krijgt stokslagen en de Kuuk heeft 2 kleine gaatjes in zijn been.
De organic honingman haalt een blad van de boom, wrijft over de wonden en stelt voor om naar het ziekenhuis te gaan. Daar wil de Kuuk niks van weten. Hij wil maar één ding..zo snel mogelijk wegwezen. Met de schrik in de benen scheurt hij met zijn potje honing naar huis.
Dan realiseert hij zich dat hij met een hondenbeet toch echt even langs het ziekenhuis moet. Als je rabiës krijgt, ga je zeker dood.
En daar is hij nog niet klaar voor, het leven heeft nog veel te bieden. Morgen moet Max Verstappen racen en zo meteen begint de kwalificatie.
Als zijn steun en toeverlaat ga ik mee naar het ziekenhuis. En nee Kuuk, niet eerst eten, dat kan later nog wel, zo lang zal het allemaal niet duren. Het zijn maar 2 kleine gaatjes. Ik weet niet hoe snel je overlijdt aan rabiës, maar beter geen risico nemen.
Hongerig en chagrijnig gaat de Kuuk mee … “als ze maar opschieten daar, want ik stik van de honger en de kwalificatie begint zo”.
In het Bangkok Hospital ziekenhuis kennen ze ons. De Kuuk wordt koninklijk onthaald en zijn bedje op de onderzoekkamer is al gespreid. Eerst even de verzekering inlichten. Enigszins beschaamd druk ik in het keuzemenu op noodgeval buitenland. Anders krijg ik geen contact. Eerlijk gezegd is er helemaal geen sprake van nood als ik naar de Kuuk met 2 piepkleine gaatjes in de kuit kijk.
De enige nood die hij heeft is hongersnood. Hij grauwt en snauwt naar de vriendelijk lachende verpleegstertjes.
Eerst checken of hij allergisch is voor het rabiës vaccin. 2 kleine prikjes…30 minuten wachten op een eventuele allergische reactie.
Tsja, zegt de dokter die gezellig met mij en 5 verpleegsters aan de balie hangt te keuvelen, ik weet na 10 minuten al of er sprake is van allergie, maar volgens de procedure moet ik 30 minuten wachten.
Traag tikt de tijd voorbij en de Kuuk ligt zich enorm op te winden. Na een half uur blijkt hij niet allergisch voor het vaccin en wordt alles uit de kast gehaald. Het is tijd voor de behandeling.
Karrenvol met verband, watten, flesjes, handschoenen en spuiten, met daarachter een stuk of wat vriendelijk lachende verpleegsters zoeken een plekje rond het bed van de Kuuk die steeds hongeriger (lees chagrijniger) wordt. “Wat is dat toch voor een gedoe…ik ben 40 jaar geleden ook gebeten en toen was ik met 1 spuit binnen 5 minuten weer buiten bij de dokter.”
Mij wordt gevraagd wanneer meneer voor het laatst een tetanus spuit heeft gehad… volgens mij 2 jaar geleden, maar zeker weet ik het niet.
Doe die dan ook maar.
Okay, dat wordt dan vandaag 5 spuiten, en de komende weken nog eens 5. “Wat???!! 10 spuiten? Zijn ze helemaal gek geworden”.
De spuiten in de wondjes doen erg veel pijn zegt de dokter, vriendelijk lachend. De Kuuk kijkt me verwilderd aan, hij zal toch niet hondsdol worden?? Rustig aan Kuuk we willen alleen het aller aller beste voor je. Als je dood gaat, is het ook zonde…vind je niet? En morgen kun je Max kijken.
Hongerig legt hij zich neer. Liggend op zijn rechter zijde ontvangt hij een reeks van spuiten variërend van gewoon vervelend tot zeer pijnlijk in bovenarm, kuit en bil.
Nou als dat de honger niet verdrijft, dan weet ik het niet. De kwalificatie is helaas al in volle gang. De Kuuk reageert als een valse hond op de aanwijzingen van de verpleegsters. Nog even volhouden Kuuk, je kunt zo wat eten en die kwalificatie kun je in de herhaling toch ook zien??
Na de spuiten wordt de broek opgehesen en met instructies voor vervolginjecties en een papieren zak vol pijnstillers en antibiotica, is de behandeling voor vandaag tot een goed einde gekomen. Vlak voor we vertrekken zegt de verpleegster: En no alcohol sir…
Zij ziet de blik in de ogen van de Kuuk en om een aanval van een valse patiënt af te wenden, zegt ze snel: Maybe little bit alcohol, sir, terwijl ze met haar duim en wijsvinger een heel klein beetje aangeeft.
Als hij thuis komt van de late lunch heb ik inmiddels al ontdekt dat er helemaal geen rabiës is op het eiland. Nou ja, de Kuuk kan met een gerust hart door van alles gebeten worden. Aan rabiës zal hij niet meer bezwijken.
De volgende dag wordt Max Verstappen onder het genot van een biertje tijdens een zinderende race winnaar bij de Formule 1 race in Maleisië.
Hallo Els,
Mens, wat heb je een heerlijke stjl van schrijven.
We lezen het alrijd met veel plezier.
Wat was er nu gebeurd als Verstappen het loodje had gelegd??
Was de Kuuk dan helemaal uit zijn bol gegaan???
Ik hoor mijn man altijd “meerijden” als er weer F1 gereden wordt.
LOUISE
Heerlijk verhaal weer, dankjewel!
Mooi geschreven hoor.
Tijd terug ook gebeten, niet door een straathond, maar een huishond van vrienden, goed ontsmet en klaar. Geef toe, als je de hond niet kent, neem je wel of niet het risico, de artsen niet.
Heb je de Kuuk al verteld dat er helemaal geen rabiës op het eiland zijn?
Ben benieuwd naar je verslag daarover.
NicoB
Kuuk moet tenminste niet bang zijn wanneer hij volgende keer honing gaat halen en de hond hem terug te pakken neemt.Rabies zal hij er niet van krijgen.
Of er nu wel of niet beweerd wordt dat een gebied (eiland of niet) vrij is van rabies, nooit het risico nemen, en gewoon de spuitjes halen. Alle 5.
Toppie Els, genoten >>>>>