Els van Wijlen verbleef regelmatig met haar man ‘de Kuuk’ op Koh Phangan. Haar zoon Robin heeft een coffee cafe geopend op het eiland. Helaas is ‘de Kuuk’ overleden na een kort ziekbed.
Eigenlijk wel goed.
Net wel een huilbui gehad, dat is de schuld van de koffer waar de kleren van de Kuuk nog inzitten.
Die wilde ik naar de berging verhuizen omdat ik binnenkort weer naar Nederland ga.
De stokoude koffer heeft een kapotte rits en staat half open.
De aanblik van al zijn verschoten en uitgelubberde t-shirts werd me ff teveel.
Dan vloeien er tranen.
En dat is maar goed ook.
Want ik weet inmiddels dat je het moet laten gaan.
Al dat verdriet en de pijn en opgekropte emoties.
Als je dat niet doet, dan krijg je lichamelijke klachten.
Niet zo vreemd dat ik daar nu ook last van heb.
Vorige week besloot ik met deze klachten naar een holistische therapeut/healer/chiropractor/shamaan/reikimaster hier op het eiland te gaan.
Das best link met al die charlatans en swaffelende swami’s hier, maar deze therapeut werd me aangeraden door een fijnbesnaarde vriend uit Monaco die het beste met me voorheeft.
Nou dat heb ik geweten.
Inmiddels zijn de blauwe plekken weer weggetrokken, heb ik een hoop verdriet eruit gejankt (niet zo moeilijk als je zo hard gemasseerd wordt, dat je het uitschreeuwt van de pijn) en is er na 5 sessies een hoop verlichting, ook in de portemonnee.
Niet dat de pijn over is…maar zoals hij zegt…dat heeft tijd nodig.
Ik ben nogal nuchter en niet zo spiritueel, maar deze healer heeft iets speciaals.
Hoewel mijn klachten niet over zijn, voel ik me echt wel goed.
Daarnaast ben ik weer een ervaring rijker.
En dat past weer mooi in mijn nieuwe voornemen om regelmatig iets te doen, wat ik nog niet eerder heb gedaan.
Zo heb ik inmiddels al autogereden in een auto met versnellingen en het stuur aan de verkeerde kant.
Best spannend met die steile heuvels hier.Gisteren door Philip van KiteFlip uitgenodigd voor een boottochtje naar de Oostkant van ons prachtige eiland. Een geïsoleerd stukje van het eiland, waar je eigenijk alleen per boot naar toe kunt.
Samen met nog wat andere gasten genoten van de tocht en getoast op het leven op een ongelooflijk mooi verlaten strandje.
Om de dag wat op te spicen en omdat ik het nog nooit eerder gedaan had, werd ik nog even in zo’n grote band achter de speedboot met een bloedgang over het water gesleurd. Er waren 2 banden, een Ierse toerist in de ene en ik in de andere. Samen hingen we hulpeloos achter de speedboat.
Wow, dat maakt ook wat los!!
Vanuit mijn ooghoeken zag ik de lancering van mijn sleurgenoot en
met alle spierkracht in mijn lichaam,
hield ik me vast aan de handvatjes.
Heel spectaculair.
Vandaag wel wat stijfjes.
En nekklachten,
ach,
die had ik toch al.
Ik begrijp je emoties maar al te goed Els. Je zult nog wel vaker geconfronteerd worden met emotionele herinneringen. Gewoon je gevoel volgen. Ja het wordt minder maar ook jaren later kun je nog weleens in tranen raken. Ik heb dat ook nog steeds, dat laat ik gewoon gaan. Sterkte en een knuffel.
Bewondering voor de manier waarop jij omgaat met het verlies en verdriet om je lief. Heel veel sterkte en knuffels
Lieve Els,
Ik lees je verhaal en probeer er mijn voordeel mee te doen, mijn partner is na een kort ziekbed in oktober 2018 overleden. Ze werd slechts 61 jaar, in april 2018 diagnose longkanker. Altijd hard gewerkt in de zorg
december 2017 met vroegpensioen, gelukkig hebben we samen wel mooie reizen gemaakt.
We zijn 4 keer door Thailand getrokken, ook Koh Phagan hebben we bezocht fijne herinneringen!
Ik kijk bijna dagelijks op You Tube naar beelden van het mooie Thailand, en denk dan aan die mooie tijd die we daar samen hadden.
Heel veel sterkte,
Ad
Dag Els,
In januari heb ik mijn vrouw na 61 jaar huwelijk aan die ‘klote’ ziekte moeten afstaan.
“s Morgens stuurt mijn dochter mij een whatsapp met een bijzondere tekst omdat ze weet dat de morgen het moeilijkste is voor mij.
Ze stuurde me kort geleden deze:
‘Het gaat beter met me sinds het oké is als het even wat minder gaat’.
Die is nu voor jou, sterkte.
Simon