Geland op een tropisch eiland: Het Demerklokje op Koh Phangan

Els verblijft regelmatig op Koh Phangan. Haar zoon Robin heeft een coffee cafe geopend op het eiland. 

Op het eiland wonen veel mooie mensen, een ervan is Jimmy, een vriend van me.

Regelmatig drinken we koffie aan de grote tafel bij Bubba’s.
Vandaag hebben we het over onze jeugd.
Voor me zit een prachtige lange man met kleine schoteltjes in de oren en piercings in het gezicht.
Een ketting van doodshoofden hangt om zijn getatoeëerde hals.
Het fancy bloesje bedekt een deel van zijn slanke lijf,
vol artistieke tattoos.

Met een brede glimlach vertelt hij over zijn korte carrière als Demerklokje.
Hoe hij als kind van een jaar of 10 furore maakte in de tot op You tube bekeken
Demerklokjes; het plaatselijke kerkkoor.

Ik zoek het snel op.
Een filmpje uit de vorige eeuw vertoont een onbevlekt kinderkoor met engelachtige stemmetjes.
Ja, zo zou het kunnen klinken in de hemel.
Het devoot en onbevangen talentje, toen nog een onbeschreven blad,
werd uitgenodigd om te gaan zingen op scholen en in de kerk.

Ik zie een zachtaardige, kleine brave jongen, met een rein hartje.

Wellicht uitverkoren om als geestelijke een plekje te veroveren binnen de Rooms Katholieke kerk.

Ach hoe kan het lopen in het leven.

Toen hij 12 jaar werd, realiseerde hij zich meer en meer dat
het zalige kerkkoor niet meer bij zijn image paste.
Jimmy besloot om de rest van zijn leven cool te zijn,
zei het geloof en de Demerklokjes vaarwel.

Jimmy groeit op en gaat underground.
Tijdens een bezoek aan een van de vele illegale technofeestjes,
ontmoet hij zijn grote liefde.
Hij werkt als piercer, in de zorg en in de fashion
en besluit op een mooie dag om zijn dromen waar te maken.

Hij wil weg.
Weg uit het bekrompen wereldje
waar hij zich gevangen voelt in regels en waar alles moet zoals het hoort.
En zo komt het voormalig Demerklokje, samen met zijn lief aan op Koh Phangan.
Samen runnen ze er in inmiddels 2 hippe kledingzaken.

Hij is nu een volwassen man van een jaar of 40,
geniet van de vrijheid en dat vertaalt zich in zijn non conformistische uiterlijk.
Aan de buitenkant lijkt hij in niets meer op het onschuldige kind
dat in een lichtblauw kostuumpje,
keurig in het gelid, in het kerkkoor de sterren van de hemel zong.

Maar terwijl hij vertelt, kijk ik in zijn donkere ogen en zie daar een kleine Jimmy.
zachtaardig, oprecht en openminded.

Zo veel is hij nou ook weer niet veranderd.