Een farang in Isaan (4)

Wie de verhalen van De Inquisiteur regelmatig volgde weet dat er in het nabije verleden medische problemen waren. Vier jaar geleden vijf weken hospitalisatie en in december afgelopen jaar weer een maand. Nu ja, De Inquisiteur laat er zich nauwelijks door beïnvloeden qua levenswijze.

Ondanks het vast staat dat deze problemen zich zullen herhalen, het enige wat hij doet is trouw de voorgeschreven sodamint tabletjes nemen en zijn voeding wat aanpassen: het zoutverbruik is zowat tachtig procent lager dan voorheen, alle voedsel met een hoog calciumgehalte wordt zo veel mogelijk vermeden. Zo veel mogelijk, want af en toe een stevige biefstuk (rood vlees), groene groenten als <kanaa> of spinazie, een groot glas melk, … lust hij nog steeds. En de vraag om zowat om de drie maanden op controle komen negeert De Inquisiteur tegenwoordig volkomen.

Omdat hij ontdekte dat er altijd wel wat aan de hand was: “Mijnheer, we zouden eigenlijk een speciale scan moeten nemen”. “Mijnheer, deze keer willen we een grote controle uitvoeren”. “Mijnheer, we zouden buiten je nieren ook even de lever willen controleren”. En ook omdat ze ongevraagde controles uitvoerden: cholesterol, suiker, … . Dat ontdekte De Inquisiteur op de rekeningen die iedere keer een beetje hoger werden.

Toch moet er een beetje aan de toekomst gedacht worden. De Inquisiteur had zich aangepast naar de ambities van een twintig jaar jongere partner, ambities die hij zelf helemaal niet meer had. Hij is aan het uitblazen, zij wil vooruit in het leven. Een jongere partner geeft iemand als De Inquisiteur wel nieuwe impulsen en energie doch in de toekomst zal dat minderen. Eigenlijk nu al, De Inquisiteur wordt er binnenkort eenenzestig. En werd er gepraat. Vanaf heden ten dage vermijdt De Inquisiteur zwaarder werk: moet er wat gebouwd, moeten er bomen uit, zwaar werk op de rijstvelden, het gras aan de achterzijde van de woonst continu afrijden, gedaan ermee. Dagloners kunnen dat ook.

Maar er is meer. De Inquisiteur is de persoon die de mobiliteit van het gezin waarborgt: het lief kan niet overweg met de grote pick-up truck vanwege de versnellingen. Dus ook alle aankopen voor shop en gezin kunnen alleen door hem uitgevoerd worden. Ook: toen De Inquisiteur dusdanig ziek was moest er beroep gedaan worden op familie van het lief om hem weg te brengen, op te halen, te verhuizen naar ander hospitaal. En De Inquisiteur heeft ook zoiets: gezien zijn buitenleven – wat als hij eens gebeten wordt door een giftige slang? Of hij een hartaanval, een beroerte of wat dan ook zou krijgen? Die familie werkt overdag en in zulke gevallen moet je zeer snel naar een ziekenhuis.
Toen De Inquisiteur hier arriveerde had hij een wagen met automaat en vrij snel was het lief daar mee aan het rijden. Wegens de bouw van het huis en de shop kocht hij destijds die pick-up truck doch met versnellingen. De chauffeursambities van het lief lagen eruit.

Er was al eens over gepraat, een andere auto. Maar ja, dat is een zware investering, bovendien moet De Inquisiteur zijn medische kosten zelf dragen wegens uitsluiting door de verzekeringen. Tot hij plots via een vriend hoort dat die voor eenzelfde wagen veel geld kreeg. Tweedehandswagens brengen in Thailand veel meer op dan in Europa. Simpelweg: vijf jaar geleden kocht De Inquisiteur de pick-up voor achthonderdnegentienduizend baht nieuw. En nu, vijf jaar oud, geven ze er nog vierhonderdtwintigduizend voor. Sein om even poolshoogte te gaan nemen voor een nieuwe auto. Niet te groot, niet te klein. Een SUV-model met automaat, zeven zitplaatsen met klapzetels zodat je veel kan laden, veel snufjes want hun ‘top’model draagt de voorkeur. Achthonderd vijfenvijftigduizend baht wegens wat extra’s als dashcam, speciale kleur, … . Rekenen en dagenlang voor- en nadelen afwegen, dan het besluit: we doen het.
Wat De Inquisiteur enkele dagen van voortdurende ergernis zal kosten.

Eerst de problematiek van verkoop: particulier is gevaarlijk want je weet nooit of ze het geld wel hebben. En particulieren kennen, net als De Inquisiteur, niets van de procedures. Dus opkopers. Die allen de vervelende gewoonte hebben om het uur van afspraak volkomen te negeren. De ene komt direct na het telefoontje ondanks de afspraak in de namiddag was, een andere staat er pas om negentien uur ’s avonds terwijl hij in de voormiddag zou komen. Na een poosje lijkt het of de ganse streek weet dat er een pick-up truck in goede staat te koop is en verschijnen er ongevraagd nog meer opkopers zonder afspraak.

Ook nog zoiets: in eerste instantie komt er bij je thuis iemand kijken. Ze nemen een enorm aantal foto’s, doen een uitgebreid onderzoek met argumentaties van ‘hier is een kras, daar is een bluts, de rubber van de banden slecht, …’. Om vervolgens te zeggen dat De Inquisiteur naar de baas moet met de wagen. Waar je weer minimum een uur moet wachten want zonder uitzondering: ‘de baas is even weg’. Eens de chef er is komt het loven en bieden. Sommigen komen met een bod dat volkomen onbespreekbaar is maar dan is er eentje die de vraagprijs wil geven. OK, mooi. Een uur later telefoon: hij verlaagt zijn bod want ‘de rechter achterband heeft slechte rubber’.

Gelukkig is er geen echte noodzaak, geven ze de prijs niet gaat het simpelweg niet door, ze kunnen De Inquisiteur niet onder druk zetten. Uiteindelijk is er dan toch een koper voor de vraagprijs. Papieren worden opgemaakt, voorschot ontvangen en dan de melding dat hij de volgende ochtend de wagen komt afhalen. Neen mijnheer, gaat niet door. Pas als de nieuwe wagen hier is en jij contant betaalt krijg je de sleutels.
De komende tijd zal deze opkoper meerdere keren per dag bellen: ‘of het nu kan?’.

Dan de aankoop. Moet De Inquisiteur naar de toonzaal zestig kilometer verder. Mooi, keuze gemaakt, alle details besproken van wat inclusief, wat als gratis extra’s, totaalprijs vast gepind. Papieren opgemaakt, voorschot gegeven. En de melding: overmorgen is de wagen daar tegen de middag. Wow. Moeten ze in die tijd een extra UV-behandeling uitvoeren, een dashcam plaatsen, … . Voor De Inquisiteur hoefde het niet zo snel, maar het is meegenomen. Ook de opkoper gebeld: overmorgen mag je de auto komen afhalen in de toonzaal wanneer wij de nieuwe wagen ophalen, cash geld niet vergeten ja.

Die dag melding: vanmiddag vijftien uur is de nieuwe wagen gereed. Het lief en De Inquisiteur op het afgesproken uur daar, de opkoper van de oude wagen is er al maar geen nieuwe auto te zien. ‘Is onderweg, komt uit Udon Thani’. De opkoper wil zijn zaken al afhandelen doch stuit op het veto van De Inquisiteur, die wil de nieuwe wagen eerst zien en controleren voor hij de sleutels van zijn oude auto afgeeft. Een uur later nog steeds niets, ‘het transport is op dertig kilometers van hier, <chaa jen> farang’. Nog eens twee koppen koffie en een uur later beginnen alle werknemers de zaak te verlaten. Het is zeventien uur, ze sluiten. Vier mensen moeten overuren maken: de verkoopster, de kassierster, twee werkmensen. Pas om achttien uur arriveert het transport. Moeten ze de wagen controleren, op commando van De Inquisiteur alle plastic verwijderen, beetje oppoetsen. En ja hoor, de dashcam is niet geïnstalleerd, binnen twee weken even binnen komen … . Ondertussen is de opkoper wanhopig geworden, die zit er ook nog steeds. Nu ja, OK. Papierwerk. En komt er plots nog een echtpaar uit het niets tevoorschijn – diegenen die de wagen van de opkoper kopen. En die beginnen meteen af te dingen – kan er nog niet wat korting? De Inquisiteur staat op ontploffen nu, blijft keihard en wil eventueel de verkoop afblazen. De tienduizend baht voorschot krijgt de opkoper dan wel niet meer terug. En ze stoppen met zeuren.

Uiteindelijk is alles in orde. Om achttien uur dertig … .
Vreemd genoeg hebben zeven opkopers die ieder een uitgebreid visueel onderzoek uitvoerden enkele dingen waarvoor De Inquisiteur wel wat vreesde niet gezien: een sterretje in de voorruit en een gaatje in de kast van de linker buitenspiegel. <Som na naa>.
Aan de andere kant – niemand vroeg naar de facturen van de onderhoudsbeurten. Trekken ze hun niet aan, je kan net zo goed de wagen niet naar de garage brengen, enkel olie wisselen is voldoende blijkbaar … .

Doch het lief is dusdanig trots en vrolijk dat ook het humeur van De Inquisiteur er direct terug op vooruit gaat. De technologie in deze wagen staat veel verder dan in de vorige, talloze leuke snufjes, de wagen rijdt goed, baanvast en is volledig naar onze zin. Meer dan voldoende laadruimte, comfortabele zetels, mooi interieur ook. Het lief zit te popelen om het stuur over te nemen maar dat gaat niet. Ze heeft nog geen rijbewijs, ze kan er enkel wat mee leren omgaan in en rond het dorp voorlopig.
Ze is ook enorm fier want de wagen staat op haar naam. En ze kan het niet laten, onderweg stoppen bij een 7-Eleven voor de traditionele plaatjes op Facebook. De Inquisiteur vindt het allemaal best, laat het hele gedoe aan zich voorbijgaan terwijl hij een chemische hamburger verorbert die dusdanig slecht is dat de straathond die voor zijn neus stond te schooien het gelukkigste beest van de hele parking wordt.