Nee beste lezers, dit is niet de titel van de nieuwste Peter Greenawayfilm maar een uit het leven gegrepen stukje, een cursiefje over de kleine dingen die me gelukkig kunnen maken in mijn persoonlijke leefwereldje.

Niet ver van ons huis is er een 7/11 – Waar niet, hoor ik u al vragen en dat is niet geheel onterecht – Hoe dan ook, ik beschouw de 7/11 als een microkosmos van de Thaise samenleving waar alle lagen van de bevolking, jong en oud, rijk en arm, elkaar tussen koeltoog en kassa treffen. Of dit tot een betere verstandhouding kan leiden laat ik in het midden maar het is voor een nieuwsgierige en oplettende Farang wel een interessante biotoop, die hem een inzicht kan verschaffen in de vaak complexe sociale verhoudingen, zeden en mores van zijn gastland. Alleen al over de gesprekken die bij valavond op het kleine parkingtje of op de treden voor de winkel plaatsvinden zou ik een boek kunnen schrijven. Voor de meest recente roddels, nieuwtjes en af en toe zelfs hoogdravende debatten is er bij ons slechts één adres en dat is de 7/11.

Ik ben er ooit eens binnengewandeld op zoek naar ik weet al lang niet meer wat, wellicht iets onbenullig. Ik raakte er aan de praat met één van de twee meisjes achter de toonbank. Als onderdeel van mijn zelfbedachte inburgeringscursus doe ik dat wel meer, een praatje slaan met de locals. Het helpt je de taal beter te beheersen en geeft je meer zelfvertrouwen. En het meisje had mooie, lieve ogen.

Toen ze me zag dralen bij mijn keuze voor ik weet al lang niet meer wat, hielp ze me met de breedst mogelijke glimlach en sindsdien ga ik er af toe langs voor ik weet niet wat én een praatje. Het meisje met de lieve ogen is gezegend met een onuitspreekbare naam maar daar hadden haar ouders op geanticipeerd door haar als eerstgeborene de roepnaam Neung te geven. Neung is een toonbeeld van vriendelijkheid die de obligate van hogerhand opgelegde en vrijblijvende klantvriendelijkheid ver overstijgt.

(Tnature / Shutterstock.com)

Wie ook overloopt van vriendelijkheid is Anurak, de postbode. Ik hoor hem dagelijks al van ver aankomen want het distinctieve geluid van zijn sputterende brommertje sluit elke vergissing uit. Zelfs Sam, mijn eigengereide Catalaanse herdershond die een gezonde argwaan cultiveert voor al wie het waagt verder dan de poort te komen, geraakte vrij snel ingenomen door Anurak maar misschien ligt dat laatste wel aan het feit dat hij soms kai yang, gegrilde kip op een stokje, meebrengt voor Sammie…

Ik geef grif toe dat ik een boontje heb voor postbodes. Mijn grootvader was er een. Bijna veertig jaar reed hij door weer en wind met zijn topzware dienstfiets zijn rondes. Hij deed dit in een periode toen dienstbetoon en service nog werkwoorden waren. Ik heb mijn voornaam aan hem te danken maar hij stond wijd en zijd bekend als ‘Jan Fakteur’- voor de Noord-Nederlandse lezers: fakteur is het Vlaamse equivalent van postbode – een bijnaam die hij overigens met trots droeg. Geen inspanning was hem te zwaar en toen hij na meer dan vijftien jaar trouwe dienst in een kleine gemeente promoveerde en diende te muteren naar een grotere gemeente, werd binnen de drie dagen een petitie aan de postmeester bezorgd die was ondertekend door zowat alle inwoners, burgemeester en pastoor op kop, om Jan Fakteur toch asjeblief in het dorp te laten. Anurak doet me vaag aan hem denken want hij zou ook het vuur uit z’n sloffen lopen om je te kunnen helpen.

Hij heeft slechts één minpuntje maar dat deelt hij met héél veel van z’n landgenoten: stiptheid is niet écht zijn ding. Terwijl ik vroeger in Vlaanderen, bij ons in de straat, bij wijze van spreken mijn uurwerk kon gelijkzetten op het ogenblik van verschijnen van onze vertrouwde postbode is dat in Isaan héél andere koek. Ik geef grif toe dat dit niet alleen aan Anurak zélf ligt maar vooral aan zijn vele vrienden en kennissen die hem blijkbaar allemaal dé ideale gesprekspartner vinden om ‘even’ een praatje mee te slaan. Bovendien nopen de extreme temperaturen en de geleverde inspanningen hem met de regelmaat van een klok tot wat ik maar eufemistisch zal omschrijven als ‘kleine drinkpauzes’ waarbij zijn immer dorstige ziel van de nodige lafenis wordt voorzien. Op zich is daar niks mis mee, op voorwaarde dat Anurak zich zou beperken tot water maar héél vaak verkiest hij het nuttigen van alcoholhoudende dorstlessers en dit heeft niet alleen gevolgen voor zijn tijdsgebruik maar ook voor zijn rijstijl én dienstverlening.

Onlangs ontdekte ik dat Neung en Anurak iets met elkaar hebben. Ik was op een hondshete dag, dampend van het zweet in de 7/11 binnengesprongen om er heel even wat koelte te genieten van de op volle toeren draaiende airco. Net toen ik achteraan uit de koelkast een frisdrank wou nemen zag ik hen even snel achter de toonbank een kus en een knuffel delen. Bijna stiekem en wellicht niet in het besef dat ik hen kon zien. Toen ik bij een volgend bezoek, tussen neus en lippen door, opmerkte hoe behulpzaam en vriendelijk Anurak wel was, zag ik haar lieve ogen oplichten en haar glimlach nog breder worden dan gewoonlijk. Trots op haar ventje zeiden die ogen. Soms is het echt prachtig wat je allemaal ziet, als je écht naar de mensen begint te kijken…

18 reacties op “De 7-Eleven, de farang, het meisje & de postbode”

  1. Gringo zegt op

    Mooie verhaal, Lung Jan, leuk om te lezen.
    Even nog ter aanvulling: elke Nederlandse marineman is bekend met de term facteur. In “marinetaal” is het de benaming van de persoon, die aan boord is belast met het verzamelen, bezorgen en verzorgen van de post.

    • Wim Feeleus zegt op

      Dat klopt helemaal Gringo, aan boord van het Nederlandse fregat De Bitter was ik destijds aangesteld als “hulpfacteur” wat betekende dat ik als hulpje van de facteur meehielp met in-en uitgaande post van de bemanning van en naar het lokale postkantoor te brengen, uitgaande post stempelen met een groot slagstempel etc. Een leuk baantje wat grote voordelen had, je kon als eerste de wal op en alvast rondkijken waar zich de meest veelbelovende kroegen of andere gelegenheden bevonden…Bovendien zat de bemanning al naar onze terugkomst uit te kijken want een brief van het thuisfront was zeer geliefd, dat was eigenlijk het enige communicatiemiddel, een groot verschil met tegenwoordig met al die social media…

  2. Tino Kuis zegt op

    Over het algemeen is er weinig conversatie tussen personeel en klant. Ik probeer het ook vaak maar ja, er staan 3 mensen achter je te wachten.

    Ik maak vaak een domme grap. Ik zeg ‘ik ga naar เจ็ด สิบเอ็ด’ tjet sip-et, 7/11 in het Thais, en dus niet sewen ilewen.

  3. john zegt op

    mooi verhaal jan . Dank

  4. Louis zegt op

    Prachtig beschreven verhaal over alledaagse zaken!

  5. Alain zegt op

    Het leven zoals het is! Fijn om te lezen.
    Bedankt Lung Jan.

  6. Wil zegt op

    Jeetje ik zou willen dat ik ook zo kon schrijven.
    Leuk stukje!

    • PEER zegt op

      Inderdaad Wil,
      Ik ben het hélemaal met je eens!!
      Lung Jan zet de puntjes op de ‘i’, hahaaaa
      Het is heerlijk om van z’n vloeiend schrift te genieten. Alle leestekens op de juiste plek en geschreven om er nóg meer van te willen………

  7. GYGY zegt op

    Ik zat gisteren nog te mijmeren over Thailand en dacht eraan om eens op het forum te vragen hoe het zit in de Isaan over het aantal van die 7 eleven winkels of Family Mart. Blijkbaar zijn ze daar dus ook goed vertegenwoordigd, maar hebben ze dan ook hetzelfde aanbod zoals in de toeristische plaatsen? Goed dat Thailandblog elke dag verschijnt zodat we toch nog wat voeling met ons favoriete vakantieland houden.

    • timker zegt op

      @GYGY, ieder “ptt” benzine station heeft een 7 eleven, ook in de Isaan! Bijvoorbeeld onze gemeente stad, Sawang Daen Din, heeft totaal 3 “ptt” benzine stations en 2 aparte 7 elevens, dus totaal 5 winkels.

  8. endorfun zegt op

    Heel mooi het kleine leven beschreven. Echt een plezier om te lezen, en even weg te dromen. Doe zo verder.

  9. Ger-Korat zegt op

    Een kus en een knuffel achter de toonbank, ik denk dat toch iets teveel fantasie en dagdromen. Hand in hand ja, een schalkse aanraking of dicht bij elkaar staan maar verder zie ik al 30 jaar niet veel meer en dan compenseren de Thaise vriendinnen van mij door alle remmen los te gooien zodra we echt alleen zijn en dan is er van preutsheid, verlegenheid of bescheidenheid totaal geen sprake. Denk dat een openbare aanraking achter de toonbank met 10 camera’s erop gericht ook niet erg lekker kust alhoewel misschien was dat wel de bedoeling om iedereen te laten weten dat ze een setje zijn.

  10. Bert zegt op

    Bij iedere 7/11 staat een volgnummer op de deur, dus als er een nieuwe opent kun je zien hoeveel er al voor zijn gegaan. De laatste nieuwe bij ons in de buurt (3 maanden geleden) heeft een nummer boven de 15.000

    Heb mij ook laten vertellen (dus als ik lieg lieg ik in commissie) dat CP eerst een franchiser een zaak laat openen en als het goed gaat ze zelf op korte afstand ook een zaak openen. Daarom zie je zoveel winkels dicht bij elkaar.

    • pete zegt op

      7//11 is al een tijdje overgenomen door CP.

  11. Rob V. zegt op

    Leuk beschreven beste Jan! Wat service van de post betreft.. ik heb een tijdje bij de post gewerkt en deed mijn best om de mensen blij te maken, helaas kregen we van boven te horen dat wij er niet zijn om de fouten van een ander te herstellen: staat er straat en huisnummer op dan gooi je het daar door de bus… ook als je ziet dat het adres een schrijffout heeft. Als er per abuis nummer 3 ipv 13 op staat dan bezorg je gewoon op 3.. Maar ik was eigenwijs dus corrigeerde de fout van de afzender dan toch.

  12. Marcel zegt op

    Wat mooi beschreven, mijn complimenten!

    “ als je goed luistert, hoor je meer…”.

  13. Ginette zegt op

    Prachtig verteld dankjewel

  14. Jack zegt op

    In Frankrijk heb je een glas dat heet ‘ un verre de Facteur ‘ dat is een speciaal wijnglas in borrelglas formaat.

    De “facteur” hoeft dus het drankje niet elke keer te weigeren.


Laat een reactie achter

Thailandblog.nl gebruikt cookies

Dankzij cookies werkt onze website het beste. Zo kunnen we je instellingen onthouden, jou een persoonlijk aanbod doen en help je ons de kwaliteit van de website te verbeteren. Lees meer

Ja, ik wil een goede website