Den Dag huet ugefaang wéi déi meescht aner Deeg am Dschungel. Eng opsteigend Sonn iwwer den Osten vun der Palmenölplantage, sou datt et nach e schéinen rouegen Dag versprach gëtt.
Zoals dagelijks: koffietje drinken, e-mails doornemen, het blog lezen, links en rechts een reactie schrijven…. zo is het snel 8 uur en dan komen de fruitkappers zich aanmelden om hun dagtaak te beginnen. Vandaag moesten ze naar plantage II, op de heuvelflank langs de weg naar Ta Sae. Ondanks het feit dat het daar moeilijk werken is, vanwege van de helling van het terrein, gaan ze er graag kappen want het is een goed opbrengende plantage en ze worden immers per gekapte kilo betaald.
Nog geen uur later stonden de fruitkappers hier terug. Grote ontstentenis want er viel geen fruit te kappen! Het fruit was reeds gekapt. Niet mogelijk want een week geleden bleek, bij inspectie, dat er voldoende fruit te kappen viel om een paar dagen zoet mee te zijn. Bij nader toezicht bleken enkel de buitenste rijen bomen niet gekapt te zijn, enkel de aan de binnenkant gelegen bomen. Het was ook niet netjes gedaan want ervaren, goede werkers kuisen ook de bomen op en verwijderen de drogen palmbladeren. Dit was hier niet gedaan. Dus het leek hem meer op een werk dat op een loopje in korte tijd gedaan werd.
Dit rook naar “diefstal” … welke snoodaards hadden dit geflikt? Zoals gewoonlijk, niemand iets gehoord of gezien, hoewel ze met een deftige truck het terrein op moesten en zeker een ganse dag bezig geweest moeten zijn met verschillende mensen.
De lokale politie stond machteloos: te weinig gegevens om degelijk onderzoek te doen en dit konden ze niet klasseren als een zelfmoord van een balkonvaller. De oplossing kwam wel uit zeer onverwachte hoek, namelijk van “No Name”. De trouwe lezer weet wel wie lung addie bedoelt. Op een van zijn wandel/zwerftochten werd hij aan de plantage verjaagd en beschimpt door voor hem onbekende mensen. Niet normaal want niemand zou No Name ook maar enig kwaad berokkenen. Hoewel No Name niet kan horen of praten is zijn verstand nog steeds goed genoeg om zich de voornaamste kenmerken van de nummerplaat van de truck te herinneren. Op deze wijze kwamen wij erachter wie met de 2300 kg palmoliefruit “per vergissing” aan de haal ging.
Uiteindelijk werd alles, op zijn Thais, in de minne geregeld met bemiddeling van de poejaaibaan. De fruitkappers kregen hun geld want zij waren tenslotte niet verantwoordelijk voor het feit dat ze geen fruit konden kappen en dus “technisch werkloos” waren.
Mooi verhaal, zo zie je maar, No Name geleid nog steeds af en toe de train. Prachtig, wat een kerel. De komende dagen wat meer water of een colaatje voor hem neerzetten?
Nico B
Had reeds Naam Som voor hem neergezet maar dat bleef staan …. hij verkiest gewoon Naam Plaw … rare kwiet maar goeie kerel … mogelijk deed die trui die hij nu draagt het nodige?