'Hairpin curvata' - fabula per Suwanni Sukhontha

Saepe equitare cum amico. Volamus in curru quasi pennas habemus et sensum habeo quem ad caelum vel ad infernum depellere possumus. Saepe ei demonstravi lotos flores qui fossas tegunt et rogamus ut paulo tardius ad meliores illos flores respiciat. Pulchritudinem suam ostendunt lucida viridi mixta cum molli roseo, donec tandem videre potes fructus in floribus arefactis.

Folia etiam lotos involutos iuvenes intueri iuvat. Cum aperiunt, diversi sunt aspectus: tenera viridis et tenera. Hi flores loti tam pulchros spectant ut mirum non sit quod pictores eos tanquam argumentum et in parietibus templorum depingunt. 

Ieiunium repellimus. Sibilus venti praeter currus me sentit sicut sonus civilis cultus quem ego cum dolore non sentio. Subito intellego me melius exire et per villam in plaustro agello expello.  

Via ante nos nunc leviter sursum tendit. Cum respicio, video derepta per undantem Anfractus. Expellimus ergo praeter silvam quae iam ut silva cognosci non potest. Subito desinit, ubi via ad humanitatem dilatata est. Silvae quoque frumenta culturae purgatae sunt. Etiam hi campi pulchrae spectant, sed a silva pristina diversa hic profecto expectes.

Canes mortui

Multi canes mortui in via, victimae mundi motorised, mutilati et prolapsi sunt. De hoc queror, sed amici mei excusationem quaerunt sicut omnes rectores faciunt. "Non potes hercle fregisse, lapsus es et alium currus ferire, et super volve poteras." Inani vitae animal ea eos.

Ante casas agricolarum fumus surgit in sereno. Nudi toddlers ibi ludunt, laeti ac liberi. Canis niger caudam suam movit ut animos filiorum acquireret. "Si canis niger hic in platea modo ambulaverat, eum vis vulnerare?" Rogo. Ille pedem off gas accendit cigarette. 

"Si in tempore fractum esse non possum, eum feriam habebo." "Sicut Yuck!" Ingemisco et aspicio somnia ad iugum montis pro nobis. confinium inter nos et aliam mundi partem formare videtur. "Si unus ex liberis tuis esset, etiam ipsum currere vis?"

'O! Sed id ex situ pendet.' "Maior est ergo tibi vita hominis quam animantis?" 'Nate.' In sella mea reclinatus sum, destitutus. Profecto verum est quod dicit. Homo maior est ac etiam rectorem sentit in regno animali. Sed, sicut modicum tempus, et tunc populus assumet ius destruendi alia entia. 

In fundo montis vicum accedimus. Non iam miror quod hic etiam canes mortui sint. Quaedam animalia capita penitus contrita habent. Vestigia sanguinea fatigant. Agitatores probabiliter nihil aliud senserunt quam stolidum obstreperetur cum super animal ejicerent; dolor animali sensit cruciatum esse necesse est. Ingemisco iterum cum hoc cogito. Amicus meus me confirmat et dicit 'Caem cavebo ne feriam'. Rideo cum gratia.

Ventus per fenestram apertam me ferit ac comam parat. Totum currus odor mei Hair imbuit. Promissos olfacio capillos et cum id facio iterum ambo ridemus. Risus noster musicam sonat. "Numquid umquam feritur?" Rogo amicum meum. "Quid vis -something-?" "Age, canis aut homo!" "Ais eum sicut canem tantum valet quantum homo".

Aspicio ad montis iugum appropinquantem. In initio contours vagae lente clarescunt ut arbores videre possis. "Nihil video inter mortem hominis et animalis," inquam. "Quasi semel mortuus esses," obiicit. Nullam at ipsum ac risus tempor dictum. Cito me aspicit et deinde in viam remittit ne intentionem suam amittat. Sed oculi eius in scintillationem vertunt, cum ei respondeo: "Immo prius mortuus sum".

"Quando fuit?" inquit me. Cum tristis essem postquam amor vitae meae mecum concidit. Tunc sentiebam sicut mortuus fui, tametsi respirare potui. Post haec omnino rideo. Ego semper bene sentio, cum possim aliquandiu e urbe exire. Et hoc est quod e patria sum.

"Ah, aliquis te reliquit?" deridet. "Ego iustus cogitare te esse aliquem qui reliquerit." Aspicio eum misere et innocenter et dico, 'Non, multum me demittunt.'

"Ita, ita, ut per te iam multos procos habuisti." Non respondeo, sed arrideo. 'Num ego etiam procus tuus fieri possum?' placida voce rogat. "Heus, quid id est?" ipsum interrogo. 'Ita, amans'. Noli esse sic!'

Rideo VERECUNDE et crescentes aspice montes. Saxa, lapides, magnas et parvas arbores prope inter se, pallidas et opacas in pictura video. "Estne via tua amoris declarandi?" ipsum interrogo. 'Imo, haec amoris declaratio non est, ego iustus volo fieri tuus amicus permanens.'

nonne hoc est ? Melius videas illos montes pulcherrimos ibi! Noli sic agere! Non potesne videre me velle fieri tuus amicus permanens?' "Bene igitur," inquam, et arrideo. 'Numquid etiam cito dicam?' Respondet certe.

Ecce alius canis a curru percussus est et ei cadaver putidum designo. "Estne quisquam qui aspicit?" Cadaver vitat. 'Si hoc in villa mea,' inquam, 'si hoc incidit,' tunc aliquis eum ad viae oram iamdiu sepelisset. Hic autem nullus curat et canem in sole relinquunt donec nihil remaneat. Videsne nunc quam improbus est homo? 'Si homo esset,' inquit, 'non sic relinquerent. Misericorditer, mortuum de platea tollerent.'

Praeter montem agimus, et proximum montem super horizontem appropinquantem videmus et ibi expellimus. De morte ne taceas; Nunc iter ad montes accipimus!' 'Ad silvestrem semper viridem?' ipsum interrogo. Non, Khao-Yai, mons magnus. Potes te statim videre an viridis sit. Sed... et tunc prehendit manum meam et dicit cum luminibus in oculis suis, 'cum ad cacumen montis accedimus, te basiare velim.'

"Quomodo subito hoc intellexistis?" "Age, amicitiam nostram confirmare ac celebrare." Ego ridere. Subito alacrem sentio, et dico, 'Sed habes aliquid prius mihi promittere.' 'Quid ergo?' quaerit. 'Ut operam dares ne aliquem aut aliquem ferire aut occidere. Et si canem tantum curras, non dimittam te…' 'Osculari!' finit sententiam. Et si sermonem meum servavero, servabo te. Duos digitos habeo quasi iuro.

Tarde devexa adigimus. Despicio et adhuc vage videre potest derepta alba flectit in via inter arbores et bamboum. In baratro infra nos, cacumina arborum tapetem viridem faciunt. Stemus naturae terminis in subsidiis. ima videmus nubila supernantes montibus altis. Hic est aspectus; signum inquit "lata sententia".

Hoc signum me angit; Egone hic ubique locorum conspectum panoramicum fruar? Multi sunt qui aliquid pulchrum inveniunt ad fruendum et photographicum ob signum illud. Quam ob rem locum istum fugio et ad raedam revertor. “Sumus in summo nunc”, amicus meus me commemorat promissionis. Nutus sum, quia aures ambabus manibus clausas propter aeris pressuram servo meo. 

Meis copiosae in mei, adhuc nihil cu mea, ei altera blandit mea. Manum prehendit et osculatur. Tortor et miror si adhuc manus olet unguentum meum. Etiamne olfacies manum meam? Manum retraho quod nolim illum una manu gubernare. Flores purpurei in via blande movent sicut saltatores. Unum me tentant decerpere, sed hoc non licet, quia haec est naturae reservatio. Tonitru cataractae in saltu musicam silvestrem sonat.

Ubi existimo me acturum osculaturum. Non est locus quietus in cacumine montis. Est cursum, caupona, aedes aestivas, et sic porro. Nescio quo loco affectus mihi possit ostendere. eum aspicio ex parte. Malum omnino non spectat! Miror si ego illum amo. In fine autem non refert quod natura Mater nobis profecto indicabit quomodo haec relatio procedat et utrum amor an iusta cupiditas involvatur.

Osculetur me verisimiliter in os, sed si amor non scintillat nobis tum tam insulsum est quam cerevisiam vetustam. An me in fronte osculatur? Altius et altius equitamus. Amicus meus carmen fremit, sed nescio quod carmen. "Si hic parcum possem, promissum tuum statim servarem", inquit, et brachium sumit. Manus eius sic calet ut intuitus sit.

Nunc via declive descendit. Anfractus periculosissimi sunt et super abyssum inpendent, sed manum super bracchium meum servat. Vultne me fovere antequam ad propositum perveniamus?

Subito cervus parvus e dumis et criminibus ad nos currit. Priusquam scio eum in medio curru stat. Prorsus clamo: Cave! Una manu rotam flectit et declinat. Imperium autocinetorum mox in perniciosa flexu amittit.

Etiam nunc non dimisit bracchium meum. Et dum in barathrum cum curru incidimus, transit mentem meam antequam deficiam: num cadavera nostra deponet aliquis? Non relinquemur putrescere sicut omnes canes pauperes quos vidimus iacentes in platea, num illi?

fons: Kurzgeschichten aus Thailand. Translatione et edendis Erici Kuijpers. Fabula abbreviata est.

Scriptor Suwanni Sukhontha (สุวสุวณีณี สุคสุคธธ, 1932-1984), auctor et auctor emporium mulierum Lalanae ('Puellae'). In Bang Kapi in summo cursu suo trucidata est.