Arcum non semper remittitur (Part VII)

Ioannes Wittenberg nonnullas meditationes personales in itinere suo per Thailandiam dat, quae antea in brevi fabulae collectione divulgatae sunt "Arcus relaxari non potest semper" (2007). Quod incepit Ioannem esse fugam doloris et doloris in quaerendo sensum. Buddhismus evasit iter pervium. Posthac eius fabulae regulariter in Thailandblog apparebit.

Nova terra

Laos in nunc sum. Laos inter Vietnam et Thailandia et Sinas ad septentrionem confinia sita est. Sex miliones incolarum, eadem magnitudine ac nucleum Angliae corruperunt. America patriam per annos eiecit ope Thai nisl, mediocris quingenta kilos bomb in incola. Plebs Thai despicit multo pauperiorem Laos. Eos audio conquerentes de profugis oeconomicis in Thailandia. Omnis terra opinor indiget patria etiam pauperiore ut se ab oeconomicis exulibus tueatur. In via Thailand relative magnae prosperitatis ex compensatione ab Americanis nisl utendi accipiuntur, sed nullam Thaidem de illa loquentem audis.

Et tunc sollemnitates termini, difficillimi. Diploma tuum sub parva fovit laberis et tunc subito manum vides emergere gestus in lingua immaculata, ut triginta et unum dollarium vel quindecim centum balneas solvas (quod nimis est viginti centesimas). Cum pecuniam acceperis, aliquam notam ferendi audis (aliquid non vides) ac deinde rursus manum tuam ad proximum currendum ire. Paucis deinde argentariis et calculis post tergum meum passport mihi et per limitem immoderatum ambulo, ubi omnis pecuniae ratio excidit mirans.

Primum agmen exspecto et patienter exspectabo donec primum agmen cum aliis vectoribus impletur. Omnia a foro referta sunt et omni tempore me intuentur, modo benigne rideo. Mihi destinatum est civitas Pakse, oppidum provinciale terribiliter odiosum. Quia longum liberum volutpat est, non possum unum cubiculum invenire. Tandem cubiculum valde sordidum invenio, sed nihil aliud est. Dentes ergo crines.

Postero die iterum per bus ad destinationem meam: Wat Phu Champasak, templum pulcherrimum complexum ab saeculo XII, tamquam hereditatem culturalem UNESCO designatam. Est vere pulchra complexus, longam ambulationem ducens ad palatium, inde gradus altus cum septuaginta septem gradibus ad medium conclave ducens. Habet statuam pulchram Buddha ex auro factam. Ter flecto, semel ad Buddha, semel ad doctrinam, semel ad sectatores. (Miror cum tertio me adorabo).

Votum facere potes et si gravem lapidem levare potes, voluntas tua implebitur. Lapis foeminis certe, inique, levius. Commemorat me feminarum tee in golf emissa.

Cubiculum medium pulchrum est argumentis, saltationibus, figuris mythologicis et Garoedas copiose ornata. Post eum sunt gradus ad saxum, ex quo aqua in saecula visenda est. Mons Phu Pasek sacer est et aqua etiam sacratior. In utribus plasticis colligitur ex canali plastico. Age, sanctifica aquam, sed non uno ex iis claudis, vel fistulas plasticas, dixerim. Manus meae scabiosae multo magis commercium tractaverunt, sed sane teneo quia nunc feriatus sum.

Laos vere est pauper sordium, quamquam mirum in modum satis est idem pretium edendi et dormiendi sicut in Thailandia reddo. Puto, quia hic sum ad misericordiam Gentium (Iudaei, amita mea dixerim). Mille balnei notae (viginti nummorum) solvo et, praeter ientaculum, circiter 200.000 mercaturas recipio. In centum notis, eleganter cum cohorte elastica per viginti partes (immediate diligenter a sodali meo Judaico mensa numerata, sed postea ad illud revertor). Nescio si verum est, sed dum multum cibi capio pro toto hoc acervo et multa uter cerevisiae (sapiens Laos cerevisiae) non curo.

Nunc in xystum deversorii, in Mekong fluvium sedeo. Flumen admodum quietum, circa unum chiliometra latum, navigiis angustis, curvis, declivis ripis ac multae viriditatis, nullae domus, nulla fila electricitatis, natura iusta, arbores pulchrae, agri oryzae, sonus cicadae et avium.

Vespere ambulo in villa Champasak una cum puella pulchra Hierosolymitano (idem qui tantam pecuniam numerare potest). Et deinde cenam cum ea usque ad multam vespertinam, multae fabulae de vita violenta in Israel, eu in eundo admirabili conspectu superstites sunt. Interdum a cicadae submerguntur. Vita non est insanis post omnes.

Magnum donum

Nunc in Thailandia reversus sum, per duos taxis et iter navigii in Mekong. Iustus ostende mihi passport et chartam explere ut alium mensem manere possum. Nunc iter directe ad templum internationale, extra Ubon Ratchathani. Et certe satis exacte novit taxi exactor ubi sit. Thais tam laeta est cum homo albus interest in Buddha et praesertim cum monachi sunt, insaniunt.

Habetis etiam duo genera monasteriorum, unum in civitate vel villa, in medio communitatis, et unum in silva. Soli vivunt in tugurio silvae et solum aliquoties in die conveniant ad comedendum et simul in templo orent. Reliquum diei omnes soli sunt ad meditandum.

Incolae circumiacentes cibum praebent, ut cotidie adferant. hoc non vident prorsus oneri, imo dat facultatem bene faciendi et sic merendi; Post, donum majus acceptio. Multum adhuc globuli convertendi habeo antequam illuc perveniam, sed opus est in progressu.

Sordida taxi agitator iubeo paucas horas exspectare et viam ad templum deambulare. Ordinarium, modernum rectangulum sine multo frills aedificio. Ex una parte est suggestum cum magna Buddha statua et nonnulla parva circumcirca, et quaedam statuae nobilium monachorum passim sparsae, nonnullae flores et alia ornamenta et parva suggestum abbatis monachi, qui orationem ducit.

Nunc primum video monachos albos nudis pedibus in silva incedere, et nonnulla in grallis in distantia casas. Smiling, primum monachum attingo qui viam meam traiicit et colloquium peto. Apologetice alteri plus experientie demonstrat, sed pudore delector et - gravius ​​- sine accentu Latine loquitur. Benigne ab eo peto si cum eo loqui possum et mox in scamno sub arbore in umbra sedemus. Ille statim in lotum locum (me adhuc valde incommodum) uno humero nudo, aurantiaco amictu involutus, ut toga Romana, plantas pedum praeclare illibatas. Is Americanus est circiter triginta quinque, media classe, VESPA typica, facie eximie aperta et molli. Purissimum in facie et capite rasum, sed aliter pilosum.

Raro occurritis alicui, qui incredibiliter temperata et serena tranquillitas a primis momentis diffundit. Certus non est mundus, actu communis Americanus qui necessitatem habet ut monachus fiat. Ego ab eo aliquid petam et mihi respondeat valde dissolutum - quomodo aliter fieri potest?

Priusquam id sciamus, in sella colloquentis sedet et, iucunde, meis interrogationibus ad terram delapsis excitatus, paucas horas loquimur. Et quod homini qui in casa annis meditabatur! Conatur ad respondendum quaestionis meae pressissimae subtiliter: cur non est Buddha deus?

Postremum crepitum (secundum eum multi praecesserunt) una tantum figurae praecipuae cum maximis potestatibus ab initio: Vishnu, qui putabat se summum deum esse, quia primus fuit. Cum plures ad terram venirent, omnes idem sentiebant. Buddha quaesivit Vishnu (vel e converso) et Vishnu explicavit quod, licet altissima potentia sit, etiam ante eum potestates aequales sunt (ante ultimam 'magna bang'). Et vel maiores. Cum ad id effectum pervenerit, Vishnu Buddha per altiorem suam cognitionem, quam ipse Vishnu, salutat. Sed ipse Buddha summum imperium esse non fingit. Quis est ergo summus?

Cum Buddha inluminatus factus est, omnes incarnationes eius respicere potuit (putavi quingentos, sed haec Americana de multis plura locutus est). Buddha ulterius et ulterius respicere potuit retro, sed incarnationes nunquam finiuntur, sicut circulus ubi centrum ubique est et punctus finis nusquam est. Tandem Buddha emisit. A frenum claudus.

Summum igitur nescio quis sit, sed nondum quaero omisso. Quid multae fabulae. In causa, magna erat cum radio personalitatis meridiem. Singulis subinde etiam putavi iucunde apud eum tempus habere in De Witte.

Eundo vale dico, manibus complicatis et leviter inclinatis digitis in frontem meam percutiens (honorem summam Buddha, monacho et regi das). Monachus non me salutat, sed ridet et gratias agit colloquio. Colloquia permutamus et polliceor litteras ei scribendas cum reversus sum in Hollandia.

Libros aliquos dono accipio, et lente ad me revertor adhuc exspectanti taxi (qui eadem tranquillitas exit, sed dormiens). Respicio et adhuc calorem huius sermonis sentio. Tam pulcher, etsi hanc vitam non concupiscam. Taxi venio et magna cum gratia iterum respicio. Hic monachus maximum donum mihi hodie dedit.

Continuanda….