Arcus non semper relaxari potest: Iter interiorem (Part XVI)

Ioannes Wittenberg nonnullas meditationes personales in itinere suo per Thailandiam dat, quae antea in brevi fabulae collectione divulgatae sunt "Arcus relaxari non potest semper" (2007). Quod incepit Ioannem esse fugam doloris et doloris in quaerendo sensum. Buddhismus evasit iter pervium. Posthac eius fabulae regulariter in Thailandblog apparebit.

In tristique circa me naufragio

Ibi sum, sedens in stola ante domum meam, pulchris arboribus circumdatus, cum Musa gloriosa arbore, tanquam arx in medio cui resistibili. Cogitationes interiores verterunt. Quid ego nunc sentiens? Est solitudo!

Ego vere solus sentio et amo habens circum me. Verum est silentium in me sponte impositum, sed magno munere compensandum est. Puto de electionibus quas in vita mea facio. retrospectiva, sed etiam futura. Non me tam fragilem, sed inconveniens facit.

Puto nimium de Maria hisce momentis. Natalis eius appropinquat et tristia momenta reddunt ingrata. Musa pulchra me intuens arbor melancholia facit. Utinam cultrum capere possem et amorem Mariae amputarem et eius risu. Abierunt in secula seculorum. In uno ite, novacula acuta.

Studium Dhamma maxime me docuit omnia impermanentia, absolute omnia, nihil aeternum. Haec scientia, quamvis persuadens, nunc me non adiuvat. Sed quidni? Etiamne bonum est verum esse? Quaestio nostra in vita continuus est gradus. Etiam non finibus justo. Quaestio Socratica est, sine fine interrogo nec umquam contentus sum responso. Sicut artifex, qui numquam perfecte reflectitur suum opus videt, rectum in capite suo.

Sed Buddhismus philosophiam esse non vult. Altius non fodit et ita laetum facit. Ita recentissima post haec saecula. Est mirum in Thailandia parva tristitia. An est, nisi tristitia compressa est? Thais cum me circumspicio vere sunt sinceri et hilares populi. Veram voluptatem quaerat et beatae facere alias. Vix Calvinistica melancholia.

Buddhismus proculdubio salutarem vim habet ad hilaritatem modi. Praedicata non violentia hominem in longo spatio fortiorem facit. Doloris translatio passa ad eum qui tibi inflixit, prima specie rustica esse videtur, hic vero sanationem invenit pro anima vulnerata. Haec generalis indoles notam facit hi hilarem.

Itane Batavi mei ante aedes Musae? Monachus, hoc nunc altius perspicio coactus? Estne? An plus temporis opus est quam tres hebdomades tantum? An solum in vitae cotidianae semitam invenimus? Dicam ne cogas.

Sentio tamen aliquam contentionem ut monachus: pressus domum cum iucunda historia. Quomodo nunc illustratus es, Ioannes? Responsum iam paratum habeo (ut semper mihi responsum est paratum:) "Certe quattuor kilos", quia hic cervisiam non bibo et famem vespertinam ignorare didici.

Nunc solem post arbores sensim evanescentem video et exopto me extra templum iterum vitam meam. Magnus malus mundus est mundus felix esse volo. Forsan lectio huius reverie est quod non habeo ad imum tendere, paulum snorkelem subinde et modo placide cum fluitando circum me feror.

Alius glaciem crepito man

Sub pedibus meis vesulis callatis, domum sedulo ambulo, et noctem obscuram vigilo in seram diem converto. Haec est novissima mea Binthabad. Sordidum iaccam accepi et nummos aliquos ab homine sordido ornato. Ad defunctum pertinet et ad templum in armis monachorum porto. Significatio est gestus defunctorum in itinere suscipiendos.

Pecuniam omnem acceptam inter tres amicos monachos soleo divido (qui semper mirantur me tantum recipere, et vix aliquid sibi acquirunt) sed hos nummos mihi acceptos detineo et in orando condo. Hoc maximum donum accepi. multa obliviscar in vita, sed in lecto adhuc cogitabo. Hic homo sui doni significationem non cognoscit atque ei gratus semper sum. Mihi est in caleo ordinationis meae monachus. Hi nummi inaestimabiles sunt. Significant mihi, quantumvis pauper sis, tanto pulchrius dare quam accipere!

Postremum prandium comeditur et tunc incedo et valedico visitare monachum paene diaphanum, qui admodum infelix computator in annis minoribus erat. Nondum XXXV annos natus, sed senis habitus est. Cutis eius pallida est sicut cera et digiti eius longi et invalidi sunt. Jam magna hydria specula cavernosas oculos operit. Non potest amplius ire ad Binthabad, quia negotiatio et homines circa eum vertiginem faciunt et mentem suam cruciant. Paucos vitae postulata facit ac propterea parum eget. Mavult solus esse in domo immaculata, conciones Buddhadasa Bhikkku, viginti fere reta scripta.

Laetus est mihi gratissimum ut Latine exerceam. Valde me fragilis hic monachus machinatur. Ad horam septimam Vocem Americae audit et ad horam octavam BBC Muneris Mundi. Postea verba spectat non intelligit et sic Latine didicit. Ita retraxit et introvertit, sed certior factus est de rebus mundi et studio in vita mea.

Diligentissime et perquam cogitatione loquitur et visibiliter laetus est cum mea visitatione. Vellem aliquantulum temporis secum consumere. Lorem ipsum do lorem mi, commodo laborum aliqua et. Intellego monachatum sibi esse solutionem. Hic aequo animo vitam suam ad optatam viam pergat, qua beatum virum facit.

Monachus cum ad communem vitam redire decernit, peculiari ritu percurrit. Primus actus est poenitendi delicta coram alio monacho commissa. (Manibus meis steti in coxis, magna risit, in oryza momordit et seorsum sedit cruribus, sed relinquam ut est.)

Rituale breve officiale hoc modo sequitur: Per portam templi incedo ultimo tempore ut monachus plenus, ter genuflectitur coram abbate et cantu: "Sikkham paccakkhami, gihiti mam dharetha" (Exercitium, inopia me ut laicum recognoscam ) et hoc ter repeto ut vere id a me petatur . Tunc recedo et depone monachum meum stolas et vestitum totum in albis.

Iterum ad abbatem ter flecto et recito: "Esaham bhante, sucira-parinibbutampi, tam bhagavantam saranam gacchami ,Dhammanca, bhikkhu-sanghanca, upasakam mam sangho dharetu, ajjatagge pamipetam saranam gatam" (Reverendus domine mi, confugio in exaltationem meam. una, licet olim in Nirvana occupata, una cum Dhamma et monachis, agnoscant me monachi laicum, qui ab hac die confugerit, quamdiu durat vita mea.

Tunc ab abbate responsum accipio: "I mani panca sikkhapadani nicca-silavasena sadhukam rakkhit abbani" (haec quinque regulas praxis sicut perpetua praecepta servabo). Tunc obsequenter dico: "ama bhante" (Ita, decus tuum) his praeceptis: "Silena sugatim yanti" (Vi), "Silena bhagasampada" (Vi adipiscendae prosperitatis), "Silena nibbutim yanti" (Vi. acquirit Nirvana, "Tasma silam" (Sic pura erit virtus). Aquam sparsam sum, post quam recedo ad commutandum stolam meam albam pro vestibus consuetis, ter adorato abbati et iterum homo sum cremor.

Campaniae et ornamenta

Post meum exitum, cum Phra Arjan ad aedes eius ambulamus et sedem in solo iterum sumo et ad eius desktop iterum aspicio. Antea in eodem gradu fuimus.

Extremam Dhammam disciplinam accipio; mundus facile in duas partes dividi potest: monachi et laici. Monachi in cælestibus laicis suffulti, qui ad hoc sudorem elaborant, vacare possunt. Nunc iterum me (inquit Phra Arjan) administrationi impendam, sed monachum ab istis rebus mundanis abstinendum esse.

"Sed Phra Arjan, nunc etiam centrum meditationem tuam geris, annonne?" Et tunc ego iustus ut a risus in reditu. Saepius animadverti, meam in terram conspectum rei publicae non tam detestabilem sed dissimulatum esse. Est omnino extra mundi experientiam. Scientia simpliciter absorbetur, non vituperatur. Affectus non descriptae sed receptae sunt absque ulteriori communicatione. Hic non resolvemus sed memoria tenemus.

reprehensio non tam imperite, sed simulate vel secus, respectu aliorum opinionum eliditur. Saltem hoc est, quomodo Thais mores suos legitimat. Sentio aliter. Patientia erga eos qui aliter sentiunt, proculdubio princeps et magni pretii aspectus Buddhismi est; fanaticus islamicus inflatus nullum genus hic invenit.

Sed tolerantia non est liberalismus. Idea Illuminationis hoc omnino neglexit. Est pauca modernismi mentio. Lectura a Phra Arjan semper monologue. Quaeri quidem potest, sed respondet simpliciter repetitio praecedentis.

Doctrina proprie dogmatica est valde et non flexibilis. Buddha in cupam cupam teenager qui vadit ad disco pernoctans, intellego te non posse converti. Sed adaequari audientiam pop musicorum homicidio, furandi et violentiae est omnino inmundus.

Cum interrogo quid non bonum sit de filio diligenter discendo, parentibus dulce, sed adhuc audienti musicam, repetit, quomodo malus mundus extra templum sit. Non est igitur mirum quod iuvenes ad templum minus et minus iverunt.

Nunc cavendum est ne nimis generaliter et smartass sim. Paucis hebdomadibus tantum monachus fui, nec videor meas Occidentales specula auferre. Multi servi Dei in Hollandia solliciti erunt quod iuvenes adhuc in fide hic metuunt.

Ordinatio mea iustus est taediosum ad rem comparatam Thai. Medietas villa evadit ad supernatem ubi adveniens monachus rex sol salutatus est. Invitationes ad familiares mittuntur et rogant ut omnia peccata novi monachi remittat et ut festivitatem una cum familia celebret. E longe lateque — nuptiis comparati — confluunt cum suis bonis muneribus ad iuvenem monachum et ad templum.

Omnino est socialiter commendatio — etsi ad breve tempus — hominem monachum fuisse. Etiam rex palatium suum ad cellam monachorum brevi tempore commutavit. Regimen multique alii laboris locatores etiam tres menses permissurum licentiam praebent.

Quia tota societas Buddhismo ita imbuta est (plus quam nonaginta centesimas dicunt se Buddhistas esse) et multi nobiles cives ipsi monachi fuerunt, institutum volutatur in lecto cultus felici et incritico. Sed simul periculum est deesse progressionem celeris quam Thailandia his annis expertus est.

Nunc enim omnia hic blanda sunt. Etiam canalis televisificis est ubi sapiens monachus monologorum horas dat. Phra Arjan non tam diu mecum loquebatur, nunc vale dicere tempus est. Subtiliter et valde cosmopolitane demonstratur urna donatio. Nunc vicissim ad ultionem tacite arridere. Sed non sum pessimus, et debita deditione confero. Tum Vichaai, Surii et Brawat referto involucro vale dico. Optime uti possint studiis suis. Adiuverunt me blande, interdum etiam pessime.

Vichaai, qui mecum monachus factus est, ante duodecim annos novitius fuit et mulierem numquam tetigit, nedum eam osculatus est. Familiam postea inire vult et valde curiosus est quomodo ad mulierem accedat. Me verum Iacobum Bond videt.

Partim ego hoc reprehendo, meum potum dilectum Campaniae declarans et illum optimam lineam aperiens docens postea cum femina vult accedere: "Astine ornamenta?" Patet me iterum paratus sum propter pulchre ebullientem iratum magnum hominum mundum. Atque in Belgas calido corde revolo.

Continuanda….