Suum cuique gladium; fabula a Charta Kobchitti

De genere superiore et klootjesfolk. Pater et mater familias suas ad epulas inducunt filium, in quo tantum licet sedere, si gladium tuum habeas. Cultrum id est privilegium superioris ordinis. Est etiam vir in lis cremoris coloratis ut melius caveas…

Haec fabula IIT habet. Non infirmis stomachis. Moneo lectorem…

---

Ad convivium venimus; filius meus excitatur, sed etiam parum sollicitus. Funale per convivii soni e piano resonabant. Iam hospites erant, et tu strepitus audivisti; homines colloquentes, glaciem cubicam vitri percussam et sonum potionis effundi. Sanguinis vestis rubra hospites expectabat.

Hospes non vidi et uxorem et filium hospitibus salutantibus accepit. Deinde ad mensam nostram inveniendam cum filio meo aliquid negotii haberem, nec errasse quicquam cum convivii tempus esset. Hac nocte initium magni temporis in vita sua fuit et nunc sciremus utrum eiusdem generis sit cum me, an defluat et unus ex nothis fiat. Lorem ipsum noluisse id.

Oportebat me hortari et adiuvare ut perfectum exemplar nostrae classis videndum esse. "Poculum", inquam, ei porrigens vitrum e ferculo tuli. "Et lente bibe," uxor suaviter monuit. Timebat ne se temulenter ante tempus esset.

Ad mensam nostram venimus. Inclinavit mensam minister et sellas densis pulvinaribus impulit coram nobis. Erat comis et diligens, sed timor in oculis erat.

Proprium gladium

Sedi et arripui gladium meum de vagina sua et iuxta laminam meam apposui. Uxor mea marsupium aperuit et cultrum suum eiecit. Tenuis erat, et eburnea manubrium erat. 'Accipe gladium tuum et pone super mensam' dixit filio meo; Manibus tremulis cultrum suum sustulit et in loco incommode posuit.

Adjuvissem autem eum cultrum suum eligere. Concessum erat sibi cultello et speciali privilegio ut paucissimi fruerentur. Vide populum qui in nostra civitate habitat; tantum parvum, coetus selectorum proprium cultrum habere permittitur. Alii pedites sunt.

“Cave, fili, quod semper uteris. Memento, sive esurias sive non, cultellus tuus semper in ordine sit.' Patris mei verba numquam oblita sum et nunc ad filium meum transeo. "Memento, cultrum tuum semper acutum esse oportet ut quovis tempore secare possis."

Pater, non audeo...'' Quid ais, fili? Aspice matrem tuam. Ea femina centum centesimis est et numquam timorem ostendit. sed fui talis in principio quoque. Ecce bibe aliud. Vitrum tuli de lance.

Homo per crepito sectam

Dixi filio meo: Videte hominem istic. Cum postea edimus, non nimis appropinquamus ei. Vir callidus est.' Vxor vix notabilis monstratur. "Vir in cremore?" Noli inspicere eum. Cultrum iam trahit cum aliquis prope ambulat. Alicuius digitos interdum praecidit; quod multis accidit. Alium potum habe. Fere tempus est.' 

"Etiam si negotium cum hominibus qui cultros habere et cum eis penitus habere concessum est, hoc illis non potest credere". addidit uxor mea. "vigila ergo te ipsum cum exieris ad capiendum, et prope nos mane."

Hospes

"Bonum vesperam!" Conversus sum et uxor mea alapam dedit. "Bonum vesperam!" Surrexi et excussi manus. "Fili, opto te huic viro occurrere." Filius meus eum honorifice salutavit. Etiam, mi est. Modo hodie ius habet cultrum suum habere.

'O! Bene, id est cultrum proprium valde pulchrum! cultrum sustulit et leniter attrivit. "Et nimis acer est", dixit ad filium meum. "Pater meus me adiuvit hunc cultrum eligo." “Accepitque te hac nocte ut experiretur.”” inquit, ferrum remittens. 'Immo hoc primum' inquit 'fili.

'Bene! Sedes lepidam habes, prope mensam convivii. Bene vespere habiturus es, adulescens, risit atque abierat. Filius meus magis ac magis securus est. Habet in pedibus negotiationes et negotiationes; eos toto orbe exportat.' "Tunc dives esse debet, pater?" "Deliciae est, et hospitis noctis." 

Uxor dicturus erat quid sibi velit cultellus. sedit audiendo gratuita. Sperabam paulo anxius et anxius ut esset unus e peditibus. Oculi eius non cupiditatem nostri generis habent. Sciat quam privilegium sit gladium tuum habere!

Multi volebant de via exire ad cultrum suum. Nonnulli etiam parentes vendiderunt frustra cultrum suum. Sed filius meus non videtur de illo cogitare. Duas turmas ei dedi, ut cultellum suum habere concessum sit. Forsitan id nimium cito feci.

"Fili, omnia bene erunt. Nihil te terrent. Tecum manemus omni tempore ...." Uxor mea hac eum hausit. Non, mater, non possum. Abominatio est. Repulsivus.'

"Si vis nigrae esse familiae, id bene est. Ascende ad vos. Sed cogita primum quia tota vita mutabit. Facis ergo tam inprobus quam pedites, et si in molestiam incides, uxorem ac liberos vendere incipies. Populus ferro coemet eos; conciderunt, bibunt sanguinem suum, cerebrumque eorum comedunt. et cum venerit hora ad me ne veniat! Non realiter!' Certus eram me terrere eum, et certus sum ut irasceretur. 

“Fili, vidisti hoc? Si mercator venit ad nos, quomodo finitur raucitas illa? uxor mea filio contemptim dixit. 'Mater, scio. Quam ob rem turpe invenio. Miseremini eorum.

“Fili, sic loqueris quia nondum temptasti. Hodie te per nunc adduxi ut gladium tuum habeas. Experiar saltem et si tibi non placet tum nihil amplius dicam. OK, fili? Molliter locutus sum, sedans, sed non respondit; Ecce bibe aliud. Faciet te melius.

Servitur…

Piano musicae cessavit. Lampades obscuratae sunt. Homines discumbebant. Hospes ambulavit in medio cubiculi. Valida voce, ut proprium hominum genus, loqui coepit. 'Bonum vespere, hospites distinc- tissimi. Utinam animum habeam te ad convivium, quod tibi institutum est, invitare...

Vxor mea mappam filio nostro posuit. Sudarium meum a viatore mensa positum est. Tum uxor mea sibi mappam induit omnium nostrarum generum velocitate et sollertia typica. Quisque erat in mappis occupatus. Similes eramus obsonatores qui carnes incidere parabant ut sanguis non funderet e fissatori in vestibus nostris pulchris.

'Hip Hip Hooray! Ibant per triclinium clamores. Tunc lux plena erat, et janua dextra aperiebatur. 

Homo quidam super mensam ferream involutus est. Extra metallum cingulum circa pectus, brachia et crura, nudus erat. Caput eius in metallo ad mensam ligatum erat. Vultus invisibilis erat et identitas eius ignota. et involutum est secundum mensam, sicut ante, nunc autem cum muliere superposita. 

Filius meus quaesivit cur tegerentur capita. Id quod lex postulat. Non dolendum est populo edendi. Non videndum est oranti vultumque suum, vocemque precantis ut pro vita parceretur. Miserere non potes aliquem horum hominum humilium ordinis. Hoc vulgus natum est ad edendum a nobis. Si hunc miserabilem inventuri sumus, non erit nobis iocum.

Cum corpora lucida essent, perspicimus quomodo exercitus se elaboraverit. Ambo carnosi erant et deliciosi vultus. Omnino munda rasa et mundata. Nihil potest errare cum tam praeclara cena.

'Magnifice hospites, tempus est prandii et omnes invitati sunt ad participandum. Gratias vobis, dominae et iudices. Hospes ivit ad tergum. Omnes convivae ardenter stabant.

'Eamus etiam, alioquin 'desideremus' dixit uxor mea et cultrum eius sumpsit. 'I ..' non audes…' filius tremula titubat voce. Age, fili. Si non temptas, numquam discas. Ecce, omnes iam ambulant. Ad pedes uxor filium meum traxit. " Cultrum tuum ne obliviscaris " severius ei dixi .

Uxor illum per. 'Ecce si sapida non esset turba!' Iam ad mensam eram, laminam arripui et ad puellam deambulavi. Praetor aciam expectare meam. Ubera eius iam abierant, sanguis libere fluebat et se avellere conabatur, sed stricti cuffes erant.

Placui circa coxas aliquid excidere. Paucos vectes in laminam meam posui et multum sanguinis erat in eis. Aliquis manum abscidit, et sanguis in faciem meam dextram eiaculatus est. Homo dixit "Paenitet" et ostendit brachium quod adhuc sanguinem excreantibus. Bene de risu simul habuimus. Accepitque manum et imposuit super laminam suam; sanguis adhuc effundebatur. 'Libenter digitos edere'. Ligamenta sunt pubentes et crunchy rodere.'

Mensa erat valde occupatus; tu solus videris proprios cultellos secare ac secare. Aliam partem abscidi coxam et super laminam meam posui. Venter quoque iam recessit et intestina sanguine perfusa sunt. Intestina non appetebam, nec lamina satis. Revertere ad mensam meam! In via audivi mulierem clamantem: 'O quam belle! Vermes sunt in intestinis!

Nondum venit uxor et filius meus, et ministra mensa me adiuvit cruentam mappa mutare. Fuit etiam solito magis serviens; Quae cum omnia eum terrerent, sciret se sic posse finire, si non omnibus ad nutum meis praeberet.

Uxor et filius redierunt. Patina eius repleta est carnibus in stagno sanguinis, et vidi etiam nonnulla ossa. Filius meus pallidus erat et putavi abiturum. In patella tantum pedis erat. ' Butthead! Estne omnia posses?' Retinere non potui; ex eo faciem perdidi.

"Pater, modo sileas," uxor dixit. "Filius noster non ante hoc fecit." Cogitavi primum cum patre meo et feci sicut filius nunc agat. Ego paulum sedavi et ad filium miserationem feci. 'Paenitet, fili! Cur non mordes?'

monstravi. Cultrum meum et furcam apprehendit et in carne penitus incidit. Concisas illud et pone in ore meo unum. Mande lente, sic gustu frueris cujusque partis. ' teneri. Vere teneri. Incrassandus est diu, dixi uxori meae. "Quid dicis, mel?" Intuens me. Os eius intus rubrum erat quasi betel commanducata. "Modo tibi dico quam tener sit cibus."

"Ita," inquit, "accepit et alium mordet". "Ego quoque costas aliquas habeo. Putasne me uno naso derigere posse? Estne bona idea?' Et haec commanducata est. "Ascendite ad vos mel." Dic fili, quare non comedis? Quid exspectas? Ede, puer, delectamentum.' Haec ad filium meum os nondum inanis erat.

Filius meus dubitare videbatur. Ille particulam carnis e pollice decisa lente gustavit ac reposuit. "Age, experire nummum. Et de moribus seu ethicis ne solliciti. Id magis nerds. Puer ede bene, mater tibi placebit spondet.'

Aliquanto incertus, fuscinulam in pollicem fixit et in os ejus posuit. Et ilico gustum lingua eius gustavit, facies eius mutatur! Ac si aliquid novi reperisset, quod non esse putaret. Feritas primitiva apparuit in oculis suis, et aspexit pedis illius avide. illud mandebat, gustu humanae carnis iam noverat. Desinit iam illud in vultu, illud "tam dolet peditum."

Filius meus manditur in pollicem, donec omnis caro abierit et solum os manserit. Expuens clavum. 'Dixi tibi ne confundaris! Et hoc est pedis magna!' Filius meus complevit et clamavit dicens: “ Plus aliquid habeo ”. "Minime, ne tempus perdis, ossa nunc tantum restant." Magnam illi escam dedi, et amplius non dubitavit, sed rodere coepit.

'Proprium cultrum debes spectare, puer. Quod tibi ius carnium humanarum edendi' dixi ei. Interrogavit matrem suam pro alia parte carnis….

filium meum iterum aspexi. Carne eius fatigata, gladium suum strenue conpinxit. Suscepit autem dapiferus bene intuens, et legi quid in oculis cogitaret possem. 

Risi apud me sicut vidi escam in lamina mea. Exscide eam, et eam ruminando cum faus- tate et felicitate pater in felici fervore familiae suae invenit.

-O-

Kobchitti Scriptor Chart (ชชติ กอกอ จิตติ1954) graduatus est Poh Chang Collegii Artium et Artium in Bangkok. Scripta eius includunt Kham Phi Phaksa (De Iudicio), quae eum vicit Asia Australi Oriens anno 1982 scribe lacus.

Introductio ad scriptorem et opusculum hunc articulum a Tino Kuis vide: https://www.thailandblog.nl/cultuur/literatuur/oude-vriend-chart-korbjitti/  De eius vita et operibus in wikipedia: https://en.wikipedia.org/wiki/Chart_Korbjitti. 

Source: Selectio Historiarum & Poematum ab Scriptoribus Asiae Australis Orientalis, Bangkok, 1986. English title: De ferro personali. Translated and edited by Ericus Kuijpers. Annus, quo haec historia scripta est, non est inventus.