Muros civitatis Ayutthaya

Tabula geographica Ayutthaya 1686

Superiore anno mense Novembri scripsi duas additamenta huius diarii de muris urbis historicis Chiang Mai et Sukhothai. Hodie cogitare vellem de - late evanuit - murus urbis Ayutthaya, capitis Siamese veteris.

Ayutthaya, quae a multis admirantibus Occidentis visitatores in saeculo XVI et XVII sicut picturae, fere mediocris metropolis, descriptus fuit, sine dubio una ex pulcherrima et stupenda civitate in Asia et fortasse etiam in mundo. Etiam mercatores Teutonici, natura in-terram noti, ut Jeremias van Vliet, qui princeps mercator VOC in Ayutthaya ab anno 1639 ad 1641 erat, superlativo carebat, ut hanc variam et admirabilem civitatem describeret. Palatia evocativa et pulchra templa per retis canalium opertorum memoriam evocaverunt Venetiae, Bruges et Amstelodami in peregrinis occidentalibus. Primum conspectum urbis ceperunt venientem ad urbem navigio Phraya traiecto Chao. Atque illa prima statua ab altis, moenibus urbis praelibatis infiguis praealtis, quae aurantiaco-rubra et alta viridia tecta vitreae et aurei coloris chedis lucida contra caelum caeruleum vibrant eminebant.

Ayutthaya orta est circa 1350 in orientali ripa Chao Phraya tamquam satellite urbis Sukhothai. Facendo callido usu trium fluminum, qui in proxima vicinitate influebant (flumen Lopburi, Pa Sak fluminis et Men Nam vel Chao Phraya) et retis fodiendo fossas navigabiles et fossas defensivas, urbs saeculo quinto decimo in quam celeriter dilatatur. vix aliter dici potuit amplissima insula et eximie idonee sita. Hic locus certe non fortuitus fuit: Ayutthaya modo extra fines Thadal sinus Siam sita erat, qui directus impetus difficilis ab mari in inundationis periculo obscuratus est. Locus eius intra cingulum canalium et fluminum et circa paludes et terra humida quae transituri non facile erant, ubi malariae culices regnabant, Ayutthaya urbem expugnare difficillimam fecit.

Usque ad finem saeculi sexti decimus, tantum aliquot campos palatii in urbe sabuleo saepti sunt. Reliqua urbs muris fictilibus aggeribus ligneis vallis munita, sub Ramathibodi I rege constructa est (1350-1369). Harum defensionum originalium vix quicquam conservatum est, sed fragmenta huius muri primi adhuc reperiri possunt propter Wat Ratcha Pradit Sathan. Haec constructiones Burmese resistere non potuerunt, et urbs capta est die 30 Augusti 1569. Fuit Burmese Maha rex Thammaracha, qui ab 1569 ad 1590 regnavit, qui, ob inruptionem Cambodianam minatam, substructuram defensionis urbis lepidissimam. Muros autem terreos et muros cocti erigi iussit. Quod pulvis pyrius et tormentum magis magisque usi sunt ad positiones defensivas destruendas, potest etiam huic sententiae atrociori contulisse.

Quamvis ingens officium esset, hoc propositum ambitiosum paucis annis confectum est. Proiectum completum est anno 1580 ad muros urbis extendendo. 12 portae magnae civitatis, et 12 portae aquae in vallo aedificatae, aditum ad urbem praebentes. Singulae hae portae satis latae erant ut bovem plaustrum transire permitteret et per cacumen metri alto pictum sanguine rubro cumulum erat. Huius numeri electio minime verisimiliter non accidit, sed symbolice ad cyclum 12 annorum zodiaci Sinensium. Non sine causa nomen urbis in Sanscritica fuit Maha Nagara Dvaravati quae abusive translata 'Magna urbs cum portis' neutiquam. Praeter has autem magnas portas erant etiam plures duodenae minores portae et meatus arcubus pulchris coronati, quae saepe satis latae erant ut adultus transiret vel quae pars systematis irrigationis complexus erat. Pulchra, sed urgente restitutionis necessitate, exemplum talis portae est Pratu Chong Kut, quae post Wat Rattanachai Scholam Consilii urbis inveniri potest.

Muri ipsi urbem magnificam praebebant. Dicere se tanti monumenti esse minoris momenti est. Mediocris erant circiter 2,5 metra crassa et 5 ad 6,5 metra alta et instructa embrasuris et propugnaculis validis. Fundamento terrae compactae, laterite et pulvere lapideo, pluribus metris altis, in fundamento solido exstructae sunt. In muris intus, murus terrenus 3 ad 4 metra altus et 5 metra latitudinis per totam longitudinem currebat, quae custodiae urbis vigiliae adhibebantur. Ubi moenia urbis flumina non confingunt, fossa viginti metra lata et saltem sex metra alta tuta sunt. Longissimum muri latus plusquam 4 chiliometrorum longum, brevissimum 2 chiliometrorum. In Hua Ro Market potest partialem refectionem muri urbis invenire, cum magna pars fundationis adhuc in perimetro aquilonali Magni Palatii inveniri potest.

Anno 1634, supra dimidium saeculum postquam Burmese muros urbis lateris compleverat, Siamesius rex Prasat Thong (1630-1655) muros civitatis renovavit et signanter auxit. Inter annos 1663 et 1677 omnes urbis moenia ad instantiam Regis Narai (1656-1688) aedificata sunt a Iesuita Siculo et architecto Tommaso Valguernera, qui ecclesiam Sancti Pauli in Lusitania paucis ante annis inclusam aedificaverat. Cum anno 1760 iterum irruptionis Burmese valde realis factus est, prior rex Uthumphon, qui anno 1758 regnaverat, e monasterio, ubi ad defensionem urbis instituendam secesserat, rediit. Magnam partem hominum convocavit et alterum murum urbis terribile ante Magnum Palatium nullo tempore aedificare potuit, cum aquae et canales ingentibus truncis ingentibus clausae essent. Minima pars huius tumultuariae sed solidae defensionis structurae prope U-Thong Road servata est inter Wat Thammikarat et Klong Tho.

VOC praepositus mercator Jeremias Van Vliet anno 1639 scripsit Ayutthaya nullum bastationes vel castellas habere significativas. Aliae rationes a tempore hanc fabulam confirmant. praesidiis tantum munitis vallo erant. Videtur quod incolas capitis Siamesiensis post muros urbis tam tutos senserunt ut castellis additis nihil opus haberent. De tabula urbana satis certa a Nicola Bellin anno 1725 conscripta L'Histoire Générale des Voyages per Abbé Antoine Prevost non pauciores quam 13 munitiones ex latericio factae reperiuntur, quae omnes fere moenium urbis sunt. Re vera, hoc significat murum minus quam saeculum urbis significanter auctum ac roboratum esse. Haec utique omnia cum prope diuturno bello a finitimis regionibus Burma petierant. Praecipua castella Sat Kop Fort, Maha Chai Fort et Phet Fort, quae principales aditus urbis aquaticae continebant. Historici Siamesium ad haec castella conficienda adiuvisse a mechanicis mechanicis Lusitanis magnum numerum tormentorum requisitorum suppeditarunt vel in officinas locales conjecerunt. Sed circa annum 1686 erat praefectus Gallicus de la Mare, qui primae missionis diplomaticae Francogalliae ad aulam regis Narai pertinebat, qui multis castellis aedificandis et renovandis praefectus erat. De la Mare non erat gubernator ingeniarius sed flumen, sed hoc apparenter non impedivit Gallos in ulteriore renovatione munitionum militarium usque ad 1688 laborare.

11 saltem ex iis castellis plus minusve praedae ac cladis 1767 superfuerant. Potuerunt etiam una, duo, tres a Burmeseensibus ingentes et solide extructa ut destruerentur. Ex tabula gallica edita Parisiis anno 1912 a Commissio Archéologique de l'Indochine Ineunte saeculo XX supersunt castella VII adhuc superfuisse. Hodie duo tantum ex his castellis supersunt: ​​magna castella Pratu Klao Pluk ad Wat Ratcha Pradit Sathan eversa et restaurata Diamond Castrum contra Bang Kaja quae meridianam accessum ad urbem per Chao Phraya defendebat. Uterque autem bonam perspectionem praebebit in architectura militari saeculo septimo decimo superiore.

Diamond Castrum Ayutthaya

Post ruinam et destructionem Ayutthaya anno 1767, moenia urbis cito in vitium ceciderunt. Sub Rama I (anno 1782-1809) fundatoris dynastiae Chakri erat fatum valde inutilem sed aliquando tam gravem muri civitatis tandem signatam. Magnam sectionem dirutam habuit et materiam recuperatam in constructione capitis sui novi capitis Bangkok habuit. Lapides ab Ayutthaya etiam confecti sunt in matre quae anno 1784 in Lat Pho canali in Phra Pradaeng aedificata est, ne progressus salinizationis ulterioris mediterranei. Rama III (1824-1851) mortem ultimam eripuit, caeteros urbis muros dirutos habens. Multa huius materiae adhibita sunt ad fabricandum gigantes chedi Wat Saket. Et cum corruit, rudera nucleum fecerunt eorum quae postea facta sunt aureum monte vel aurei montis. Ultimae murorum reliquiae in Ayutthaya anno 1895 evanuerunt cum praefectus Phraya Chai Wichit Sitthi Satra Maha Pathesatibodi viam U-Thong, anulus circa urbem, constructus est. Cum hoc, unus ex ultimis testibus sensibilibus magnitudini, quam Ayutthaya quondam possedit, disparuit...