Meira en fimmtungur Hollendinga fer ekki í sumarfrí
Fimmtungur Hollendinga fer ekki í frí í ár. Fjölskyldur fara oftast í frí og einstæðir án barna fara oftast ekki. Hlutfall fólks sem fer ekki í frí hefur sveiflast um 2003 prósent síðan 25, í ár er það 22 prósent af Hollendingum. 42 prósent fólks sem fer ekki finnst frí of dýrt. Í fyrra töldu 35 prósent það, samkvæmt Nibud.
Aðrar ástæður fyrir því að fara ekki í frí eru þær að fólk vill frekar gera eitthvað annað við peningana sína (30 prósent) eða að það vill frekar spara (13 prósent). 34 prósent af tekjum undir meðallagi fara ekki í frí á þessu ári. Orlofslaunin nota þau meðal annars til að greiða niður skuldir. Fólkið sem fer í frí fer að meðaltali í 15 daga.
Flestir eyða 2000 evrum í frí
Svarendur eyða um 2000 evrum á mikilvægasta frí ársins. Miðað við árið 2016 reiknar fólk með tekjur um eða yfir meðallagi að eyða um 500 evrum minna á þessu ári. Meira en tveir þriðju hlutar þeirra sem fara í frí reikna fyrirfram hvort þeir hafi efni á fríinu.
Orlofið er nánast alltaf greitt af orlofslaunum, sparnaði og peningum á viðskiptareikningi. Fólk sem á í erfiðleikum með að ná endum saman og fer í frí er líklegra til að greiða fyrir frí með orlofslaunum en fólk sem á auðvelt með að ná endum saman. Þeir bíða líka lengur áður en þeir bóka frí. 25 prósent fólks sem á í erfiðleikum með að ná endum saman nota peningana til að greiða niður skuldir eða gera upp vanskil.
Það er meira en nóg pláss fyrir launahækkun, segir meira að segja Klaas Knot. Það er jafnvel æskilegt. Þannig að við getum nánast öll farið í frí. Ástæðan fyrir því að þessi launahækkun verður ekki er vegna undirgefnis Hollendingsins.
Það mun ekki líða á löngu þar til VVD mun benda hollenskum starfsmönnum á að nú sé sannarlega kominn tími til að krefjast launahækkunar. Í þágu atvinnulífsins auðvitað, ekki launþegans.
Launahækkanir leiða ekki til þess að fólk hafi meira fé til að eyða. Það hækkar bara verð. Athafnamenn verða að fá þá peninga einhvers staðar frá.
Launahækkanir valda því verðbólgu. Einmitt það sem stórmennin hafa stefnt að í áratugi og hefur svo sannarlega ekki sýnt neina kaupmáttarabót. Sífellt meiri hagnaður fyrir fjölþjóðafyrirtæki og hærri skatttekjur.
Aðeins skattalækkanir geta tryggt betri kaupmátt en það vilja stórmennið ekki því það er á kostnað hagnaðar þeirra og skatttekna.