Nýtingarréttahús: Getur þú haldið áfram að búa í húsinu ef taílenskur félagi þinn deyr?

Konan mín á land með húsi á í Tælandi. Ég hef borgað fyrir kaupin í efnahagslegum veruleika. Bankaskjöl geta sannað þetta. Salan gæti aðeins gengið í gegn ef ég skrifaði undir skjal á landaskrifstofunni við eignaskiptin þar sem ég lýsi því yfir að ég hafi ekki greitt satang fyrir kaupin. Réttarveruleikinn er því á skjön við efnahagslegan TIT

Konan mín á einn son í Tælandi. Þar sem erfðaskrá er ekki fyrir hendi, eini erfingi hennar.

Þrátt fyrir að konan mín trúi því staðfastlega og lofi því að ég, sem eftirlifandi félagi, fái nýtingarrétt á heimili fjölskyldunnar í Tælandi, tókst mér að sannfæra hana um að gera nokkrar „ráðstafanir“ ef hún myndi deyja fyrst. Einnig eitthvað sem hún trúir og lofar að gera ekki. Sem gleður mig mjög, en ekki alveg traustvekjandi.

Konan mín hafði (að minni beiðni) ævilangan nýtingarrétt á mínu nafni á heimili fjölskyldunnar (siet tie kep kin – nýtingarréttur) skrifaður aftan á titilinn (chanoot). Þetta gerðist í landaskrifstofunni (krontiedin).

Lagalegar afleiðingar þessa eru víðtækar, ekki bara fyrir mig heldur líka fyrir taílenskan stjúpson minn. Sem dæmi má nefna að lagalega séð getur hann aðeins nýtt jörðina og húsið eftir að nýtingarrétturinn á chanoot hefur verið fjarlægður. Til þess þarf hann að geta framvísað löggiltri þýðingu á dánarvottorði mínu á landaskrifstofunni. Það sama á við um taílenska konuna mína ef ég myndi deyja fyrst.

Ef ég lifi lengur en konan mín og dey í Evrópu er allt annað en sjálfsagt að tælenskur stjúpsonur minn fái dánarvottorð. Láttu lögleiða skjalið í belgíska utanríkisráðuneytinu, láttu stimpla það í taílenska sendiráðinu í Brussel og farðu eftir löggiltri þýðingu hjá MFA í Bangkok og framvísaðu því svo á landsskrifstofunni, ég sé ekki strákinn gera það. Hann talar aðeins tælensku og lífs- og hugsunarheimur hans nær varla lengra en í taílenska þorpssamfélaginu sem hann fæddist í. Þess vegna bað ég (ungan) manneskju í Belgíu að veita tælenskum stjúpsyni mínum stuðning ef þörf krefur.

Að auki höfum við gert „einkasamning“ á ensku og taílensku, þar sem allir undirritaðir lýsa því yfir að ég eigi rétt á að nota jörðina og húsið ævilangt. Þessi samningur var undirritaður af taílensku eiginkonunni minni, mér sjálfum, einkasyni hennar og konu hans. Mál sem enginn undirritaðs getur nokkru sinni haldið því fram að hann hafi ekki haft vitneskju um ævilangan nýtingarrétt minn á ávöxtum og búsetu. Þar að auki samþykkja jafnvel verðandi nakinn eigandi og lögfræðileg eiginkona hans einkasamninginn, sem gerir það mjög erfitt fyrir þau að deila eftir á.

Tilviljun, eins og taílenska eiginkonan mín, á ég frábært samband við taílenska (stjúp) soninn og konu hans. En það sem er getur alltaf breyst, þess vegna ... betra að fylla brunninn áður en kálfnum er drekkt.

Að hafa nýtingarrétt (rétt til lífstíðar - á heimili fjölskyldunnar eða ekki) (siet tie kep kin) ritaðan aftan á titilinn (chanoot) er frá lagalegu sjónarmiði viðeigandi (verndar)ráðstöfun fyrir eftirlifandi erlendur maki í Tælandi. Í félagsfræðilegum veruleika getur óþolinmóður gráðugur nakinn eigandi auðvitað alltaf verið mikið vesen. Á hinn bóginn, „vitur“ farrang tryggir að nærvera hans í Tælandi njóti mikils stuðnings í fjölskyldu taílenskrar eiginkonu hans. Þetta tryggir að nakinn eigandi getur hagað sér mun minna gráðugur, ef yfirleitt, án þess að verða fyrir reiði fjölskyldunnar 🙂