Wan di, wan mai di (22. hluti)

„Wan di, wan mai di“ þýðir góðir tímar, slæmir tímar. Þessi færsla er sú 22. í röðinni um hversdagslega atburði. 

Loksins var tíminn kominn. Í Hollandi köllum við það dag lífs þíns. Dagurinn sem þú giftir þig formlega. Og þó að þetta hafi verið annað skiptið mitt á ævinni, þá var það samt allt öðruvísi en í fyrra skiptið.

Einnig í fyrsta skipti leit ég á hjónaband sem samning milli tveggja manna fyrir samfélaginu til að styðja hvort annað, umhyggju fyrir hvort öðru og fyrir börnin sem myndu fæðast úr hjónabandi.

Það var aldrei samningur fyrir mig að staðfesta ást mína á konu og það var ekki núna. Þegar ég gifti mig árið 1989 var partí í gangi. Nú var þetta bara mjög formlegt mál sem enginn nema ég og konan mín vissum neitt um.

Zeewolde

Við vorum búin að ákveða að við myndum gifta okkur fyrir nokkrum mánuðum. Ég var búinn að fara í sendiráðið til að spyrja hvaða skjöl ég þyrfti að sýna til að fá yfirlýsingu frá þeim um að ég væri einhleypur og frjáls maður til að ganga í hjónaband.

Ég var með yfirlýsingu úr íbúaskrá sveitarfélagsins þar sem ég var gift um að skilnaður minn hefði verið skráður þar. Hins vegar var þessi yfirlýsing dagsett 2007 og ég þurfti að hafa yfirlýsingu sem var ekki eldri en 6 mánaða. Þegar ég kom heim skráði ég mig inn á heimasíðu sveitarfélagsins Zeewolde til að sjá hversu fljótt ég gæti fengið nýlega yfirlýsingu.

Ég fylgdi valmyndinni og rakst á spurninguna um að slá inn DIGID kóðann minn. Jæja, ég hafði aldrei heyrt um það áður. Síðan sendi ég tölvupóst (með skannaðri gömlu skilnaðaryfirlýsingu í viðhenginu) með beiðni minni. Ég lofaði líka að ég gæti millifært gjaldfallið fyrir yfirlitið fljótt því ég á enn bankareikning í Hollandi.

Ég fékk tölvupóst til baka morguninn eftir. Embættismaðurinn sem heldur utan um íbúaskrá í sveitarfélaginu útskýrði að ég er ekki með DIGID kóða þar sem ég hef búið erlendis í mörg ár og verið afskráður. Hún lofaði að gefa yfirlýsinguna, senda mér hana í tölvupósti sama dag og birta yfirlýsinguna líka.

Þar sem ég bjó erlendis þurfti ég ekki að borga neitt til að búa til yfirlitið. Hugsaðu um það. Ég var með skönnuð yfirlitið í tölvupósthólfinu mínu um kvöldið og frumritið í pósthólfinu viku síðar. Ofur hröð þjónusta og ókeypis!

Brúðkaupsdagur

Við höfðum pantað tíma fyrirfram hjá þýðingaskrifstofunni ásamt afritunarbúð ásamt útlendingaaðstoðarþjónustu á móti hollenska sendiráðinu. Þau myndu raða öllum pappírsvinnu til að gifta sig opinberlega samkvæmt tælenskum lögum.

Engin bið á alls kyns skrifstofum, engar hugsanlega erfiðar spurningar um myndir af fjölskyldunni, hvar við bjuggum saman og þess háttar. Svo ekkert vesen, en auðvitað er upphæð í baht í ​​staðinn. Ég get tekið undir það, á Wim Sonneveld að hafa sagt.

Umræddan dag tókum við leigubíl snemma í sendiráðið til að fá tilætluðu kandídatsskírteini. Við komum að byggingunni klukkan 08.15:4 og fengum úthlutað númer 9.00. Það var komið að okkur klukkan 7:XNUMX. Á meðan hafði Paul blogghöfundur einnig tekið sér sæti í biðstofu sendiráðsins. Vertu viss um að flýta þér, sagði Paul áður en við fórum inn um glerhurðina því ég er með númer XNUMX.

Stutta viðtalið við embættismann sendiráðsins fólst í því að afhenda öll skjöl og greiða gjaldfallna upphæð. Þú getur beðið fyrir utan yfirlýsinguna, sem verður tilbúin eftir um klukkustund, sagði frúin.

Tælensk framhald

Hún hafði ekki sagt of mikið. Eftir að hafa setið við skrifborðið hinum megin við götuna í klukkutíma og drukkið kaffi, gekk ég aftur að sendiráðinu og svo sannarlega var yfirlýsingin tilbúin. Fór aftur yfir götuna svo starfsmaðurinn við skrifborðið gæti unnið að því að þýða yfirlýsingarnar og slá inn nafnið mitt á taílenska stafi. Sem betur fer var ég komin með nafnspjald með nafni mínu á taílensku. Hún þurfti eiginlega ekki að leggja sig fram.

Eftir hálftíma var allt búið og leigubíll kom sem myndi flytja okkur á hverfisskrifstofuna þar sem brúðkaupið myndi fara fram, í einstökum þjónustuformi. Hér var líka skondið að skipuleggja hjónaband, en í baht kostaði það aðeins meira. Það þurfti að skrifa undir alls kyns pappíra að framan og aftan, bréfinu var pakkað í fallegan kassa og klukkan 11.00 vorum við aftur úti í sólinni.

Og svo heim með leigubíl. Klukkan 11.30, fyrir hádegi, vorum við komin heim aftur, gift eftir 4 tíma... Er þetta líka Amazing Thailand?

Chris de Boer