Lífið í Tælandi: Wan di, wan mai di (1. hluti)

Ég bý í sambýli í soi 33. Í Bangkok. Á hverjum degi er eitthvað fyrir það. Stundum gott, stundum slæmt en kemur mér oft á óvart.

Sambýlishúsið er rekið af eldri konu. Ég hringi í hana amma, því hún er bæði eftir stöðu og aldri. Amma á tvær dætur (Doa og Mong) þar sem Mong er eigandi hússins á pappír.

Ég vissi það ekki fyrr en ég bað atvinnumálaráðuneytið um að breyta heimilisfanginu í atvinnuleyfisbæklingnum mínum. Þá þurfti ég afrit frá eiganda byggingarinnar. Doa er fráskilin (en meira um það í síðari þætti) og Mong er giftur lögreglumanni og á dóttur.

Amma og afi lifa eins og köttur og hundur

Amma er gift afa. Það kemur þér ekki á óvart. Hjónin lifa eins og köttur og hundur og ég meina EKKI eins og köttur og hundur búi hér í Tælandi í mörgum hofum. Þeir hafa alltaf orð og slagsmál um allt og allt. Um litlu hlutina en líka um stóru hlutina í lífinu.

Þetta hefur leitt til þess að afi hefur oft leitað „hjálpræðis“ síns með annarri konu undanfarin ár. Yfirleitt í styttri tíma en núna hefur hann fundið konu sem hann hefur umgengist nokkuð lengi. Amma veit það og líkar það ekki. Afi hefur sínar eigin tekjur (lífeyrir), sinn eigin bíl og gerir – eftir því sem amma leyfir – það sem honum líkar.

Þegar hann mætir ekki í íbúðina kallar amma hann ógleði. Og ef það virkar ekki mun Dao eða Mong hringja í hann. Hann elskar ekki lengur ömmu sína heldur dætur sínar og barnabarn. Svo: Ég hitti afa ekki á hverjum degi, en ég hitti hann reglulega. Og þegar amma er nálægt er alltaf slagsmál.

Amma er Penny vitur, pund heimskur

Amma er, eins og Englendingar segja svo fallega, "penny wise, pound foolish". Hún er ömurleg á brjálæðislegan hátt. Að minnsta kosti: þegar kemur að íbúðarhúsnæðinu og þjónustunni við íbúana. Sjálf þurfti ég að bíða í um níu mánuði eftir nýrri baðherbergishurð og nú fékk ég þá ódýrustu sem hún fann.

Nú er búið að loka þvottahúsinu og veitingastaðnum vegna þess að amma gefur engar tilslakanir – peningalega séð – við nýja rekstraraðila beggja aðstöðunnar: að minnsta kosti sömu leigu og sömu fyrirframgreiðslu og gömlu rekstraraðilarnir.

Að íbúar kvarti yfir því að aðstaðan sé lokuð (og að sumir leigjendur hafi flutt í nýrra húsnæði 200 metrum neðar í jarðvegi) virðist vera henni lítt áhugavert að því leyti að hún kvartar yfir hærra lausahlutfalli, en tengir það ekki við eigin hegðun. Afi setur stundum fingurinn á sára blettinn og svo er auðvitað aftur slagsmál. Það virðist vera „lífsins hringur“ í soi mínum.

Chris de Boer