Eftirréttir í Tælandi

Grautur, stundum súrmjólk með grjónum, stundum (brenndur) hafragrautur, stundum grjónagrautur, sykur stráður, það var eftirrétturinn minn á mínum yngri árum.

Seinna breyttist það í vanilju, vanillu eða súkkulaði og stundum samsetningu (kremsvört). Þegar ég kom fyrst til Þýskalands birtist bakki með bakkelsi á borðinu eftir máltíðina eða ís.

Fólk borðaði eitthvað sætt eftir heita máltíð, bara af því að það átti að vera þannig. Almennt séð hafði fólk ekkert svar við spurningunni: hvers vegna? Nú vitum við að sætur eftirréttur örvar meltinguna og dregur úr hvers kyns syfju eftir að hafa borðað.

Einnig í Thailand sætur eftirréttur er eðlilegt fyrirbæri og í flestum matvöruverslunum eru litríku og (sjúklega) sætu „khanoms“ til sölu. Tælenskir ​​eftirréttir eiga sér langa sögu, sem - í bókmenntum - nær aftur til Sukhothai tímabilsins á 14. öld og varð kannski enn vinsælli á Ayutthaya tímabilinu fram á 18. öld. Sagan segir að erlend kona hafi kynnt nokkra framandi eftirrétti til Tælands.

Marie Guimar átti portúgalskan föður og japanska móður og undir stjórn Thaisa konungs (1709 – 1733) varð hún yfirmaður konungsheimilisins, þar sem meira en 2000 konur voru starfandi. Marie kenndi konunum listina að elda, en einnig sérstaklega að búa til eftirrétti, sem hún þekkti frá Portúgal. Þessir eftirréttir eru venjulega gerðir úr deigi og safa úr kókoshnetunni, hrísgrjónamjöli með eggjarauðu og sykri sem aðalhráefni, svo sem "thong yip", "thong yot", "foi thong", "sankhaya" og "mo kaeng" eru enn vinsælar í dag. Uppáhalds sætt snarl Taílendinga.

Tælenskir ​​eftirréttir hafa alltaf gegnt mikilvægu hlutverki í sérstökum tilefni og athöfnum. Áður fyrr voru sumar tegundir af Khanom aðeins framleiddar einu sinni á ári, svo sem „khao niao daeng“ og „calamae“, bæði unnin úr glutinous hrísgrjónum, kókoshnetu, rjóma og sykri í tilefni af Songkran, tælenska nýárinu. Að búa til þessa eftirrétti tók töluverðan tíma og venjulega var það gert af hópi kvenna í þorpinu eða hverfinu. Eftirréttir voru síðan boðnir búddamunkunum í musteri. Því miður hefur þessi hefð glatast.

Hefð, sem er enn í heiðri á árlegri tælenskri hausthátíð, er að bjóða upp á „kluai khai“ (egg með banana) og „kraya sat“, blöndu af möluðum hrísgrjónkornum, baunum, sesam og kvoða af kókoshnetunni. , sem er soðin með sykri og þykkt í köku.

Einnig við önnur sérstök tilefni er boðið upp á fjölda „khanoms“ til að fullkomna máltíð. Í búddisma er litið á að bjóða „khanoms“ sem merki um vináttu og ást. Eftirréttir sem í boði eru bera því öll fallegu nöfnin sem lýsa hamingju. Mörg eftirréttarnöfn byrja á „thong“ (gull), eins og „thong yip“, „thong yot“ og „tong ek. Gull færir gæfu og táknar frægð og auð.

Sérstakir eftirréttir eru einnig kynntir í brúðkaupi. Frá fortíðinni er "sam kloe" (þrír vinir) eitthvað hefðbundið í hjónabandi. Þetta eru hveitibollur sem festast aðeins saman og steiktar í olíu. Niðurstaðan þegar upp er komin spáir fyrir um framtíð hjónanna. Ef kúlurnar þrjár haldast saman bíður langt og farsælt hjónaband. Ef einn bolti losnar þýðir það að það verða engin börn og ef allar þrjár kúlurnar losna er það slæmur fyrirboði fyrir brúðhjónin því hjónabandið mun bresta.

Þannig að flestar hefðir varðandi tælenska eftirrétti eru horfnar, en eftirréttir eru enn til. Sæt og oft með fallegum litum, þau eru alls staðar til sölu í götusölum, verslunum og stórum matvöruverslunum.

Þetta er allt of sætt fyrir mig, ég held mig við einhvern tælenskan ávöxt eða ávaxtajógúrt eftir máltíð.

– Endurbirt skilaboð –