Phi Ta Khon, andahátíðin í Dan Sai

Phi Ta Khon, andahátíðin í Dan Sai

Í byrjun júlí fer hin árlega Phi Ta Khon hátíð fram í Isaan. Stór þjóðhátíð með stórkostlegri skrúðgöngu. Nokkuð sambærilegt við karnivalskrúðgöngu í Hollandi, en með drauga og frjósemi sem þema. Sérstaklega eru frjósemistákn karlkyns sett í sviðsljósið með mikilli kímnigáfu.

Á leiðinni á Phi Ta khon hátíðina

Miðvikudaginn förum við um hraðbrautina í átt að Bangkok. Við hringveginn um Bangkok beygjum við til hægri í átt að Ban Pa In. Síðan til norðurs, til Nakhon Sawan. Klukkan tólf fórum við framhjá þessum stað og ákveðum að borða hádegismat. Við gerum þetta á litlum veitingastað við veginn, þar sem við getum valið úr fjölda pönnur hvernig við viljum skreyta hrísgrjónin okkar. Fyrir þrjá menn 80 baht.

Klukkan tvö erum við nú þegar í Phitsanulok. Við förum ekki lengra, sérstaklega þegar við erum með einstaklega lúxus hótel að uppgötva. Toplang hótelið. Taílenskur ferðafélagi minn, Sun, tekst að lækka uppsett verð úr 1.400 baht á herbergi í 1.200 baht með því að semja og sleppa síðan morgunverðinum í 1.000 baht. Fallegt herbergi með öllu tilheyrandi og baðherbergi með baðkari. Við sjáum musterið með þúsund Búdda.

Poi fossinn

Fimmtudaginn erum við aftur snemma á ferðinni. Vegurinn liggur um fjöll og dali. Þegar við leyfum okkur að freista í annan kaffibolla á fallegum timburveitingastað er okkur kynntur matseðill sem sýnir að við erum á veitingastaðnum Vincent. Myndin á kortinu dregur engan vafa af: málverk eftir Van Gogh. Því miður getum við ekki gert okkur grein fyrir hvers vegna þjóðarstolt okkar er komið svona langt að heiman. Þegar þú pantar einfaldan kaffibolla færðu fyrst stórt glas með ísvatni, svo kaffið og loks tekanna með litlum bollum. Þannig er það Thailand venjulega á betri stöðum.

Klukkan ellefu sjáum við skilti sem gefur til kynna að það sé vegur að Poi-fossinum. Við erum í fríi og enn á svæðinu, svo við skulum kíkja. Við komumst að breiða á og sjáum bara að bíll er á leið inn í vatnið hinum megin. Ökumaðurinn snýr sér um nokkur stórgrýti. Bíllinn fer undir vatn þar til rétt undir opnum gluggum og rís svo aftur. Svo virðist sem bílstjórinn veit hvert hann á að keyra. Hægra megin við þessa sjálfvirka leið steypist vatnið niður meðfram stórum steinum. Ekki alveg stórkostlegt. Næsti foss, sem við beygjum af fyrir, heitir Kaeng Sopha. Þessi er miklu stærri og má kalla stórkostlegan. Aðgangseyrir er 200 baht fyrir útlendinga, 20 fyrir Tælendinga. Að bíll meðtöldum greiðum við hins vegar 300 baht. Það er ekkert reipi til að binda. Við keyrum áfram aftur. Landslagið hér er fallegt. Það er að vísu búið að höggva megnið af frumskóginum, en fjölbreytnin í skóglendi, hrísgrjónaökrum, vínberjagörðum, ananasakrum og hvaðeina er tilkomumikill.

Hótel

Klukkan eitt stoppum við á stað sem heitir Coffee Hill. Tælenskur hippi, sem hefur ekki lifað af sjöunda áratuginn, er eigandinn. Það er gaman að heyra vestræna tónlistina sem tengist honum og tíma hans. Auk kaffiveitinga er hér selt upprunalegt taílenskt vín. Höllin heitir Khao Koh. Það eru líka jurtasafar, jurtasjampó, jurtate. Í stuttu máli, allt er heilbrigt. Við erum varla í bílnum þegar úrhellisrigning losnar. Að keyra hægt. Hins vegar þegar við komum inn í Lomsak klukkan tvö er aftur þurrt.

Á ferðamannaskrifstofunni í Pattaya fékk ég nöfn á tveimur hótelum í fyrra. Sá með herbergi á milli 800 baht og 3.000 baht. Hitt er svo ódýrt að við treystum því varla. Við leitum fyrst að dýra hótelinu, sem heitir Lomsak Nattirut Grand. Það lítur út fyrir að vera dýrt, en minna en kvöldið áður. Sun mun gera aðra tilraun til að fá sanngjarnt verð. Við segjum honum að við viljum ekki fara yfir 800 baht. Hann kemur til baka með sorglegt andlit. 800 er ekki hægt, segir hann. Við spyrjum hversu mikið. 695 baht er svarið.

Klukkan þrjú borðum við umfangsmikla máltíð niðri á veitingastaðnum. Við sjáum að mynd í lyftunni með 100 kílóa nuddara endurspeglar raunveruleikann nákvæmlega. Það eru stöðugt einstaklega vel byggðar dömur sem ganga um. Ég þoli ekki að hugsa um það og tveir gagnkynhneigðir ferðafélagar mínir gera það ekki heldur, svo þetta er mjög slæmt. Þær síðarnefndu skemmta sér konunglega með flissandi stelpunum sem þjóna okkur.

Og Sai

Á föstudaginn klukkan 8.00:63 keyrum við til DanSai, bæjarins þar sem allt byrjaði. Annar fallegur vegur. Enn áhrifameiri vegna þess að við sjáum stöðugt svört ský hreyfast ógnvekjandi meðfram fjallatoppunum. Vegalengdin Lonsak-Dansai er 10 kílómetrar en í mesta lagi XNUMX kílómetrar þjást við af rigningu. Kílómetramerkin milli þrjátíu og fjörutíu eru sláandi. Þau eru öll til staðar en þeim er raðað í einstaklega leikandi röð. Ölvaðir vegavinnumenn eða félagslegt atvinnuverkefni fyrir blinda. Það er sláandi að við finnum fína kaffistaði alls staðar í þessum hluta Tælands. Gott kaffi, ekki dýrt og alltaf á fallegum punktum.

Í Dansai keyrum við fyrst framhjá chedi, Phra That Si Song Rak. Sagt er að það geymi minjar um Búdda frá miðri sextándu öld, en ég get ekki sannreynt það. Hvað sem því líður þá bjóða margir Tælendingar fram hér á hátíðinni. Það er sláandi að konur fá ekki að fara inn á torgið sem chedi er byggt á. Þeir mega heldur ekki fara inn í litla hofið. Ég hef aldrei séð þetta áður í Tælandi. Nú að götunni, þar sem Pitakhon hátíðin er haldin. Taílenska orðið Pi þýðir andi og því er þetta andahátíð. Uppruni þessa árlega atburðar er sagður liggja í gamalli goðsagnasögu.

Hvítur fíll

Prins Wetsanthon, endurholdgun Búdda, var örlátur maður. Svo rausnarlegur að hann gaf hvíta fíl föður síns til nágrannalands sem var eyðilagt af hræðilegum þurrkum. Hvíti fíllinn gat kallað á rigningu með töfrakrafti. Innfæddir voru reiðir yfir þessari rausn og kröfðust þess að prinsinn yrði vísað úr landi. Prinsinn var hins vegar í útlegð fyrir fullt og allt, þar til hann sjálfur átti ekkert eftir. Fyrir vikið öðlaðist hann uppljómun. Konungur og fólk var mjög hrifið og báðu prinsinn að snúa aftur. Þegar hann kom heim var tekið á móti honum með mikilli skrúðgöngu. Og sú ganga hefur farið fram árlega síðan, þar á meðal allir andarnir í frumskóginum sem höfðu notið góðs af gjafmildi prinsins.

Vegna þess að prinsinn gaf frá sér lækningu við þurrka, hvíta fílinn, er hátíðin haldin í lok júní eða byrjun júlí, tímabilið þegar allir bændur bíða eftir rigningu. Rigning er algjörlega nauðsynleg til að gera þurran jarðveg frjóan á ný. Þess vegna er hátíðin nú líka vel búin frjósemistáknum. Slíkt tákn par excellence er auðvitað typpið. Allir þátttakendur eru klæddir litríkum jakkafötum og búnir stórri grímu með fílsbol. Stundum er sverð borið í hendinni, hjöltin á því er getnaðarlim eða stundum einfaldlega trélim. Klæddu strákarnir nálgast stúlkurnar glettnislega sem hörfa síðan í skelfingu. Í öllu falli er tekið skýrt fram að þó að Taíland sé búddistaland er líka sterk trú á drauga. Við the vegur, ég fæ lánað hér að ofan upplýsingar við grein eftir Sjon Hauser í staðarblaði í Chiang Mai, sem hann sendi mér.

Tré typpi

Um hálf tólf komum við að Wat Phon Chai þar sem stór hluti starfseminnar fer fram. Það eru að vísu nokkrir hópar af svipuðum öndum sem dansa í kringum musterið, en þetta getur ekki heillað okkur, sérstaklega þar sem allir bera fána með nafni frægs bílamerkis. Styrktar brennivín, óvenjuleg samsetning. Við sjáum líka tvær fígúrur ganga um í litríkum jakkafötum sem eru tvöfaldar mannshæðir. Önnur er búin stórum trélim með rauðmálaðri eik, hinn aðeins með stóru hári. Hópar grímuklæddra skólabarna sýna listræna dansa sína á aðliggjandi stað.

Keppnir eru haldnar á hverju ári til að sjá hver nær bestum árangri. Krakkarnir skemmta sér mjög vel en það er greinilegt að foreldrar þeirra skemmta sér enn betur. Ótal sinnum þurfa afkvæmi þeirra að sitja fyrir fyrir stafrænu myndavélina. Enda er þetta eldorado fyrir ljósmyndarann. Margir elska að láta mynda sig við hliðina á fallegum draugum og greinilega elska draugarnir að sitja fyrir með gestum aftur og aftur. Við göngum um, drekkum bjór og borðum risastórar ísveislur í ísbúðinni á staðnum. Við upplýsum hvað og hvar viðburðirnir verða á morgun. Allt hefst klukkan átta og stóra skrúðgangan fer fram frá stóru torgi lengra upp að hofinu sem við höfum nú heimsótt.

Staðbundnir draugar

Við keyrum aftur á hótelið okkar og borðum kvöldmat í matsalnum. Við förum snemma í herbergin okkar og sofum líka snemma. Laugardagurinn er stóri dagurinn fyrir alla staðbundna anda. Klukkan sex leggjum við af stað til DanSai án morgunverðar. Við erum þarna klukkan sjö og finnum bílastæði á opnu sviði við götuna, þar sem skrúðgangan verður. Það mun síðar koma í ljós að þetta er kannski ekki svo góð hugmynd. Fyrst borðum við dýrindis súpu. Síðan göngum við að torginu þar sem gangan mun myndast. Á aðliggjandi íþróttavelli stórs skóla eru mörg börn þegar klædd upp af mæðrum sínum. Hér og þar eru stórar dúkkur, nú án mannlegs innihalds, en með stórum kynfærum.

Við setjum okkur í sæti á palli sem er sérstaklega byggður af þessu tilefni. Á móti okkur bíða hópar stúlkna og drengja í hefðbundnum klæðnaði eftir því að fá að stilla sér upp. Nokkru eftir klukkan átta kemur flot, alveg í gullgulum litum, með mynd af konungi. Allar stelpur og strákar stilla sér upp í snyrtilegum röðum fyrir framan og við hliðina á bílnum. Heildin stendur fyrir girðingum sem loka stóra torginu fyrir alla umferð. Eftir að hafa staðið í sólinni í hálftíma er sú skipun gefin að allir geti sest niður aftur.

Litríkt sjónarspil

Það eru margir sem ganga um með opinberan einkennisbúning Pitakhon-samtakanna. Og margar löggur og jafnvel hermenn með kylfur uppi. Hið síðarnefnda ekki vegna táknrænnar frjósemi. Allir eru hræðilega uppteknir en ekkert að gerast. Sennilega var öllu frestað vegna þess að borgarstjóri svaf yfir sig. Hins vegar keyrir tónlistarbíll alltaf inn á íþróttavöllinn.

Hlaupakeppnir fara fram á milli stóru Pitakhons og á milli fólks klætt eins og buffalo. Allt gengur í takt, það er notalegt ys. Ótrúlega margir hafa komið á þennan viðburð en ég sé sjaldan hvítan útlending. Flotið bíður enn aðgerðalaus. Aftur er tilkynnt um alls kyns hópa til að ákvarða hvaða bekk í hvaða skóla hefur skilað fallegasta og besta hópnum af Pitakhons.

Þetta er ótrúlega litríkt sjónarspil. Um tíuleytið leggjum við af stað til að drekka bjór á bjórbar við þessa götu, þar sem við sátum líka í gær. Á leiðinni sjáum við að bílnum er ekki lagt. Það er nú virkilega fullt af fólki. Stundum ganga þeir á torgið til að athuga hvort skrúðgangan sé enn hafin. Að hluta til koma þeir aftur, því það er ekki byrjað ennþá. Við erum á fjórða bjórnum okkar þegar ljóst er að það er meira en fólk sem gengur stefnulaust. Skrúðgangan er hafin. Við borgum og skoðum. Flotið fer framhjá með allar fallegu stelpurnar og strákana snyrtilega í röðum. Hópar Pitakhons. Margir einstakir Pitakhons. Tónlistarbílar.

Illir andar

Í mörgum bókmenntum les ég að þessi hátíð líkist hrekkjavöku, en fyrir mér er þetta karnival skrúðganga í veldi. Frábært, svo margir hafa mjög gaman af fólki. Einu sinni á ári geta allir notið sín. Uppklæddur í loðfeld, með grímu og dansandi og veifandi gervi typpinu. Við göngum á milli þessa hóps fólks aftur á staðinn þar sem bíllinn var og hittum Sun þar. Við stoppum hér og fylgjumst með. Ég mynda flottustu draugana og auðvitað fallegustu typpið. Öllum finnst gaman að stoppa og sitja fyrir. Sumir strákar þora greinilega að ganga aðeins lengra og bera börur með trépar á. Allt er hægt og leyfilegt, svo framarlega sem það þóknast öndunum. Við sjáum hóp drengja og karla, sem hafa svertað sig algjörlega, væntanlega illa anda

Þeir hræða stúlkur. Þeir virðast líka frekar drukknir. Svo hópur af strákum sem hafa drekkt sér í drullu. Táknrænt í raun falleg framsetning á því hvað góðir andar geta gert með þurra jörð í rigningu. Auðvitað vilja þessir krakkar hjálpa okkur. Hvaða máli skiptir þetta allt saman. Það er partýtími.

Óskiljanlegt en svo virðist sem ekkert lát sé á því. Við skiljum ekki hvaðan allir koma eða hvar þeir dvelja. Það sem er víst er að þeir ganga ekki í hringi. Á endanum ákveðum við að við snúum bílnum og hjólum bara með göngunni. Sun fer með okkur uppgefið. Það tekur tæpan klukkutíma þar til við erum komin út af götunni og getum beygt inn á stærri veg. Það eru um tveir tímar.

Strax fyrir utan DanSai er þegar rólegt aftur. Við borðum á sama veitingastað og fengum okkur kaffi í gær. Fínt. Við keyrum í gegnum Lomsak, þá ekki í átt að Pitsanulok heldur í átt að Phetchabun. Við keyrum áfram þar til mikil rigning neyðir okkur til að hætta. Sem betur fer finnum við hótel í Bueng San Phan. Skítt og ódýrt, en ekki skítugt.

Sunnudag keyrum við um Saraburi að hringveginum um Bangkok. Við verðum aftur til Pattaya skömmu eftir tólf.