Staðsetning Bangkok: um farang…

Þegar árið 2001, skömmu eftir að Tvíburaturnarnir höfðu verið sprengdir fyrir Filista, -gæti það ekki orðið mikið meira hausinn aftur- settist ég að í borg englanna til að byggja upp líf sem enskukennari/ferðastjóri/ skáti/eiginmaður , ég rakst á mánaðarblað sem ég hefði viljað vera frumkvöðull seequu stofnandi; Farang tímaritið. ég var of sein aftur…

Tímaritið var undrabarn kanadískra sjálfskipaðra blaðamannaafbrotamanna, Jim Algie og Cameron Cooper. Eftir ótal grófa ósigra í kanadísku fjölmiðlalandslagi ákváðu þessir tveir herrar, eftir örugglega ekki síður óteljandi að ferðast til Thailand, að setja upp mánaðarlegt tímarit í Land van de Glimlach „sem var ekki fyrir alla, hvað þá neinn“.

Fyrsta árið var hugarfóstur þessara tveggja óhefðbundnu fjölmiðlaævintýramanna enn að hluta til í svarthvítu og á forsíðu fyrsta tölublaðsins var - í lit - ekki svo ferskt andlit hins merka „bakpokaferðalanga í Asíu“; ljóshærðar dreadlocks yfir augum sem sögðu; „Fokkinn pabbi, gerðu mig úr arf ef þú vilt, en þessir sveppir eru það besta sem hefur komið fyrir mig síðan þú fórst frá mér og mömmu“.

Blikkið á hippa-dom reyndist ekki vera meira en það í síðari þáttum, blikk.

Á næstu árum þróaðist mánaðarblaðið yfir í stílhrein glansferðalag full af greinum skrifuðum af herrum ritstjórnarinnar og traustum kjarna rithöfunda sem fóru á asískar leiðir þar sem hippar hætta sér sjaldan. Myrkur húðflúrheimur munka í Bangkok. Myrkur djúp viðskipti með tegundir í útrýmingarhættu á Chatuchak markaðnum. Flóttaferðir áströlskrar konu sem gerði það að sporti að ríða eins mörgum tælenskum karlmönnum og hægt er og henda þeim síðan með „g'day“. Út og aftur með Karen sveit í frumskógi Búrma, sveit sem hefur barist við herforingjastjórnina þar í landi í fjóra áratugi.

Eftir nokkur ár ákvað Cameron að endurnefna tímaritið „Untamed Travel“. Ástæðan fyrir því var sú að „Farang“ er taílenskt orð sem þýðir „vesturbúi“. Hins vegar voru sögurnar sem sendar voru oft yfir önnur lönd í Suðaustur-Asíu og titillinn „Farang“ varð klaustrófóbískur.

Árið 2004 gerðu ritstjórar samning við Bangkok Post um að sjá um dreifingu og ráða auglýsendur. Loftkælingin varð að vera á. Hins vegar höfnuðu auglýsendurnir. Þegar Cameron var spurður hvers vegna sagði hann á sínum tíma; „Ég held að fyrirtæki geti ekki bundið okkur. Fyrirtæki líkar ekki við hluti sem eru óljósir fyrir þau. „Ótamd“ snýst ekki um það Thailand að selja þótt það væri sápustykki. Ég byrjaði á þessu til að gefa Asíubúum innsýn í heimshluta sem er heillandi fyrir galla sína. Dvalarstaðirnir munu selja sig.

Henni lauk árið 2007. Cameron og félagar hans höfðu ekki lengur efni á leigunni á litlu skrifstofunni fyrir ofan svitabúðina á Thanon Samsen. Starfsfólk hans, Tælendingar og Farang, buðust til að halda áfram að vinna launalaust. Öllum fannst hér vera stunduð blaðamennska sem enn átti eftir að finna upp í ótal löndum. Því miður kastaði ritstjórinn inn handklæðinu. Topptímarit, sem blikkar stöðugt til lesandans og sjálfs sín, með óendanlega mikið af sjálfs- og öðrum spotti, horfið.

Skömm. Er gott starf hérna...?