Chulalongkorn konungur (Rama V)
Á síðustu árum 19. aldar var Siam, eins og það hét þá, í ótryggri stöðu. Hættan á að landið yrði tekið og nýlenduvist af annaðhvort Stóra-Bretlandi eða Frakklandi var ekki ímynduð. Að hluta til þökk sé rússneskum erindrekstri var komið í veg fyrir þetta, að minnsta kosti er það niðurstaða Natanaree Posrithong frá Mahidol háskólanum í vísindariti sem ber yfirskriftina „Rússnesk-síamísk samskipti á valdatíma Chulalongkorns konungs“
Chulalongkorn konungur
Chulalongkorn Síamkonungur heimsótti Sankti Pétursborg árið 1897 og var tekið á móti sem mjög heiðursgesti af rússneska keisaranum Nikulási II. Þau höfðu hitt hvort annað nokkrum árum áður í Bangkok á ferð um Asíu sem þáverandi Tsarevich Nikulásar. Gestrisni keisarans hefur að miklu leyti haft áhrif á diplómatíska stefnu síamska í baráttunni við evrópska útþenslustefnu.
Það var upphaf diplómatískra samskipta milli landanna tveggja og sendi keisarinn síðan vanan diplómat að nafni Alexander Olarovski til Siam. Hann var skipaður fyrsti málefnastjóri og aðalræðismaður Rússlands í Síam.
Í þessari skipun fyrsta rússneska ræðismannsins í Bangkok sagði keisarinn: „Þessi skipun miðar að því að koma á traustum diplómatískum samskiptum milli Síam og Rússlands auk bræðralags okkar og mikillar vináttu.
Alexander Olarovsky
Sérstakt verkefni fyrir Alexander Olarovski, sem þegar hafði slegið í gegn sem stjórnarerindreki Rússlands í San Francisco og New York, var að hefta útrásarhátt Breta í Indókína og starfa sem sáttasemjari í átökum Siams við Frakkland.
Breskir landnemar höfðu þegar tekið Indland og Búrma og Frakkar voru virkir á Indókína-skaga. Fransk-síamska stríðið 1893 varð þegar til þess að Siam varð að gefa Laos upp í þágu Frakklands, svo að Siam breyttist í biðminni á milli Breta og Frakka, ef svo má segja. Það virtist aðeins tímaspursmál hvenær landinu yrði stjórnað af nýlenduveldi. Hins vegar átti Síam mikilvægan eign - ræktaði persónulega vináttu Chulalongkorns konungs og Nikulásar II keisara.
Nikulás II keisari Rússlands (Everett Collection / Shutterstock.com)
Rússneska trúboðið í Bangkok
Meira en 300 manns sóttu opnunarhátíð ræðismannsskrifstofunnar í Bangkok, þar á meðal mikill fjöldi evrópskra diplómata. Olarovski tilkynnti keisaranum að konungurinn hefði útvegað bestu bygginguna í Bangkok, nálægt Stórhöllinni.
Hlutverk rússneska diplómatsins var hins vegar langt frá því að vera hátíðlegt. Trúnaðarskýrsla rússneska utanríkisráðuneytisins, sem Olarovski fékk við skipun sína, gefur skýrar vísbendingar um áhyggjur Rússa af ástandinu í Síam. Skýrslunni var ætlað að undirbúa Olarovski til að öðlast innsýn í deiluna Síams-Frakklands og Breta og til að árétta meginmarkmiðin með nýju hlutverki hans sem fyrsti aðalræðismaðurinn í Bangkok.
Ensk-frönsk samningur
Þrátt fyrir samkomulag milli Breta og Frakklands um að virða landamæri Siam sýndu bæði löndin lítinn ásetning um að standa við það. Bretar náðu völdum sínum til Malajaskagans og Frakkar hernámu Kambódíu. Siam var klemmd á milli þessara tveggja valda, ef svo má að orði komast, og rússnesk áhrif voru mikilvæg til að stöðva þau.
Rússnesk diplómatía
Upphaflega áttu Rússar gott samband við Frakkland, þar sem fransk-rússneskt bandalag var til, en Bretar, sem tóku þátt í "stórleiknum" við Rússa í Afganistan, voru taldir alvarleg ógn af Olarovski. Rússar óttuðust einnig að Siam gæti fallið undir vald Breta vegna þess að margir háttsettir embættismenn í Tælandi höfðu þjálfað sig þar í landi og metið það sem þeir höfðu upplifað í Bretlandi.
Rússneski stjórnarerindreki var ákærður fyrir að vera á móti „útþenslu Breta til Indókína eftir diplómatískum leiðum,“ skrifaði Posrithong. „Að auki vonaði Nikulás II að Olarovski myndi þjóna sem sáttasemjari til að semja um málamiðlanir til að koma á jafnvægi í valdajafnvægi Frakklands og Bretlands, án þess að Siam missi fullveldi sitt.
Olarovski vann óþreytandi sem sendimaður keisarans til Síams til að vernda ríki vinar Nikulásar II. Hann notaði gott samband sitt við Frakka til að sannfæra þá um að hverfa frá Chanthaburi. Þetta hérað á landamæri að Kambódíu, en var komið undir franska stjórn vegna fransk-síamska stríðsins.
„Án Olarovski hefði samband Frakka og Síam algerlega blætt til dauða eftir 1893, en Posrithong skrifaði. „Vegna viðleitni rússneska aðalræðismannsins varð örlítið merki um frið milli Siam og Frakklands sýnilegt á fjórum árum. Þó að viðleitni Olarovskis hafi að mestu skilað árangri til að vernda Chakri ættina, tókst honum ekki að koma á varanlegum friði milli landanna tveggja.
Bretlandi
„Diplómatísk tilþrif Olarovskis hjálpuðu svo sannarlega til að halda Bretum frá Síam,“ segir rithöfundurinn.Hann hélt góðu sambandi við Breta og er nefndur sem dæmi um að hafa hjálpað til við að stofna Konunglega íþróttaklúbbinn í Bangkok ásamt breskum samstarfsmönnum. Olarovski deildi ástríðu fyrir hestum með Bretum og var fyrsti maðurinn til að rækta kappreiðarhesta í Tælandi.
Breska heimsveldið virti því landamæri Búrma og Síam í langan tíma, fram að síðari heimsstyrjöldinni, þegar konungsríkið var hernumið af Japan.
Að lokum
Rússum tókst að viðhalda hlýjum tengslum við Síam fram að byltingunni 1917. Síam, eins og mörg önnur lönd sem áttu góð samskipti við rússnesku konungsfjölskylduna, neituðu að viðurkenna bolsévika.
Heimild: The Nation and the Russia Behind The Headlines vefsíðan að hluta
Eftir að hin ýmsu konungsríki og höfðingjar komu meira og meira undir átta valdamestu (Chakri ætt) á 19. öld, varð Siam til. Þeir kortlögðu hvar landamærin lágu, sem var frekar óljóst fram að því vegna þess að þetta var bútasaumur áhrifasviða. Englendingar og Frakkar voru virkir á svæðinu og ekki kemur á óvart að Siam hafi fundið fyrir ógn eða að svæði sem Bangkok taldi vera undir áhrifum þeirra yrðu tekin undir sig. Hugsaðu um Frakka sem ruku upp Chao Praya ána með herskipum árið 1893 til að þrýsta á Siam. Fyrir vikið komst Laos, meðal annarra, undir franska stjórn og Siam varð að hætta við þessar kröfur:
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Franco-Siamese_War
http://www.siamese-heritage.org/jsspdf/1961/JSS_058_2h_Jeshurun_AngloFrenchDeclarationJanuary1896.pdf
Um svipað leyti höfðu Englendingar og Frakkar þegar komist að samkomulagi (1896) um að halda Síam sem biðminni. Ýmis vestræn ríki höfðu á meðan komið á hagstæðum viðskiptasamböndum við Siam, einnig eitthvað sem var minna hagkvæmt til að taka landið upp. Tími landnáms var líka á enda um aldamótin. Rússar munu án efa líka hafa verið tannhjól í þessu öllu saman, en ég fæ ekki í rauninni á tilfinninguna að það hafi verið mjög veruleg áhrif? Það gerir þetta auðvitað ekki minna áhugavert, allir litlu púslbútarnir mynda saman söguna eða það sem við vitum um hana.
Ég notaði vísvitandi orðið „sameiginlegt“ í titlinum til að draga nokkuð úr mikilvægi rússneskra áhrifa.
Mjög áhugaverð saga Gringo.
Í þessu tilfelli, betra góður vinur en fjarlægur vinur!
Falleg og áhugaverð saga Gringo. En eftir er spurningin: Hefði það ekki verið betur komið í nýlendu? Þá hefðu Tælendingar fengið mun víðtækari þróun í gegnum þekkingu á ensku og/eða frönsku og hefðu verið miklu efnameiri. Allt í lagi, Taíland hefur sinn sjarma...en líka svo marga galla. Hið raunverulega „kunnátta“ og iðnaður er alltaf „innflutningur“: Toyota, Suzuki, Nissan og svo margar aðrar greinar iðnaðar sem hefðu aldrei verið til án inntaks utan frá... Tungumál og stafróf eru frekar þjóðtrú því þú finnur ekki þá í einhverju öðru landi ... hvað þá velmegandi viðskipti.
Eru hin löndin sem voru nýlendu í Suðaustur-Asíu orðin velmegandi?
Til dæmis Filippseyjar, Indónesía, Indland, Kambódía, Víetnam, osfrv….
Hvað gagnast einhverjum öðrum ef hann er yfirráðinn/nýlendur?
Dauði, eyðilegging og arðrán……….
Þú spyrð ekki bara spurningarinnar hvort landnám hefði ekki verið betra, þú svarar henni líka jákvætt hvað varðar þróunarstig og velmegun. Mér sýnist að þú hafir aldrei heimsótt nærliggjandi lönd á svæðinu sem hafa verið nýlendust.
Í alvöru, Jan? Laos, Kambódía, Víetnam og Búrma hafa verið nýlenduríki og hafa þau þróast víðar? Nei, Taíland er þróaðast af þessum 5 löndum.
Hvað atvinnugreinar varðar: Stóri landbúnaðariðnaðurinn og ferðaþjónustan hafa að mestu verið sett á laggirnar af Tælendingum sjálfum (30-40 prósent af þjóðartekjum).
Jæja Jan, eru löndin í kring. sem einu sinni voru nýlenda, eru þeir orðnir svo miklu betri?
Svo þú sérð að Rússland þarf ekki alltaf að vera sýndur sem þessi stóri skelfilegur björn. Eins og öll þessi svokölluðu snyrtilegu lönd frá Vesturlöndum (þar á meðal Holland og Belgía) hafi alltaf hagað sér jafn snyrtilega í fortíðinni...
Fyndið hvernig sagan getur tekið allt aðra stefnu á mjög skömmum tíma (2017: viðbrögð frá T - miðað við 2022 núna)...
Og sérstaklega hversu auðtrúa við getum verið og hunsa skýr merki um yfirgang og stríðsofbeldi...
Stóri ógnvekjandi björninn, á myndinni hér að ofan sem góðlátlegt faðmlag, hafði þegar sigrað Krímskaga manu militari árið 2014: við horfðum á og samþykktum, hálfa leið samt. Úkraína var orðin leið á okkur.
Hversu heimsk gætum við verið með því að byggja leiðslur á sama tíma og gera Evrópu algerlega háða Pútín gasi?
Við höfum líka gleymt því í mörg ár að árið 1939 gerði Stalín árásarsáttmála við Hitler, að Hitler réðst síðan inn í Pólland og gaf Stalín helming af yfirráðasvæði Póllands, samkvæmt sáttmálanum. Og horfði á þegar Hitler leiddi nokkrar milljónir pólskra gyðinga til Auschwitz og gasaði þá.
Við erum ekki meðvituð um það.
Ég fæ ekki á tilfinninguna að T líti á Rússland sem góðlátlegan björn. Rússland, og öll önnur lönd, þar á meðal okkur í „siðmenntuðu Vesturlöndum“, starfa í eiginhagsmunum, þar með talið árásargirni og stríð. Málin eru oft flókin og lönd hjálpa oft aðeins hvort öðru ef þau telja að þau muni hagnast sjálfum sér eða koma í veg fyrir skaða á eigin hagsmunum.
Frá rússnesku sjónarhorni er skynsamlegt tilkall til Krímskaga (var þeirra, mikilvægt fyrir sjóhöfnina o.s.frv.), en frá úkraínsku sjónarhorni er skynsamlegt fyrir þá að segja „þetta land hefur verið okkar í mörg ár núna svo Rússland er árásaraðilinn/innlimunaraðilinn“ .
Hér kemur diplómatískt við sögu og samráð við þriðju lönd. Hvaða hagsmunir munu deyja og hverjir munu sigra? Til dæmis hefur fingurinn í köku Rússlands og hagsmuna þess og góðra samskipta verið Síam til góðs.
Að því er varðar árið 1939 reyndu Rússar fyrst að gera sáttmála við Frakka og Bretland um að ef til árásar kæmi á svæðinu af Þýskalandi myndu þeir stöðva Þýskaland í sameiningu. Það var hægt að koma Frökkum að því, en Bretar sendu vísvitandi sendimann án umboðs til Moskvu svo þetta varð að engu. Þeir vildu helst að Þýskaland héldi áfram stækkun sinni til austurs og yrði þannig hlíft vestur. Aukakostur var auðvitað sá að þessir viðbjóðslegu og hættulegu kommúnistar fengju alvarlega áföll. Aðeins þegar Rússar gátu ekki gert sáttmála við neitt annað Evrópuríki settust þeir niður með Þýskalandi sem síðasta úrræði. Rússland var enn ekki undirbúið fyrir stríð (sem var greinilega yfirvofandi). Síðan gerður samningur við óvininn. Litið var á Pólland sem auka biðminni, Wehrmacht varð að vera fjarri rússnesku landamærunum eins lengi og hægt var. Þess vegna Molotov-Ribbentrop sáttmálinn.
Ályktun: hlutirnir eru oft ekki svona svartir og hvítir, ekki á 19. öld, 20. eða þessari öld.
(ATH: já, innrásin í Rússland í ár, hún er forkastanleg og röng, það er lítið um það að deila)
Mjög áhugaverð grein. Það er enn áhugavert að lesa að í þá daga án flugvéla ferðaðist mikilvægir menn eins og konungur Tælands svona.
Spurningin um hvort landnám geri hlutina betri er mjög umdeild. Það var vissulega kostur að í flestum nýlenduríkjum var skipt út fyrir fremstu ættirnar að hluta eða öllu leyti og stundum jafnvel þurrkaðar út. Þetta er oft á kostnað margra fórnarlamba. Tælandi var hlíft við þeim örlögum. Spurningin er auðvitað hvort það hafi verið gróðans virði. Til að svara þessari spurningu mun ég nota svarið sem Ko Wen-je borgarstjóri Taipei gaf við utanríkisstefnu:
„Er Hong Kong betra en meginland Kína vegna þess að það var nýlenda af Bretum? Gera vestræn áhrif Asíuþjóðir betri? Þetta kann að virðast eins og bjórorð biturs útlendings, en í síðustu viku greindi Foreign Policy frá því að borgarstjóri Taipei, Ko Wen-je, hefði sagt þetta:
„Fyrir hin fjögur kínverskumælandi svæði - Taívan, Singapúr, Hong Kong og meginland Kína - því lengur sem landnámið er, því lengra er staðurinn. Það er frekar vandræðalegt. Singapúr er betri en Hong Kong, Hong Kong er betri en Taívan, Taívan er betri en meginlandið. Ég er að tala um menningu. Ég hef farið til Víetnam og meginlands Kína. Þrátt fyrir að Víetnamar séu fátækir að því er virðist stoppa þeir alltaf fyrir framan rauð umferðarljós og ganga fyrir grænu. Jafnvel þó að landsframleiðsla á meginlandi Kína sé hærri en í Víetnam, ef þú spyrð mig um menningu, þá er víetnamska menningin betri.“
Með þessari yfirlýsingu er Ko ekki að tala við Peking heldur til íbúa Taipei. Hann er að sýna styrk með því að láta undan í smá menningarstraumi - og sanna að hann er óhræddur við að gera sig sýnilegri drekanum handan sundsins.
NB, við vitum öll hvernig fór með Rússland.
Það er fínt, en við munum ekki gleyma belgíska peðinu okkar í þessari sögu, er það? Gustave Rolin-Jaequemyns gegndi enn stærra hlutverki fyrir Taíland, hann fékk vopnahlé þegar Frakkar réðust á Taíland og taílenski flotinn var að mestu eytt, hann samdi taílensku stjórnarskrána og stýrði teyminu sem vann þetta verkefni fyrir Rama V konung.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Gustave_Rolin-Jaequemyns
Gustave Rolin-Jaequemyns er nánast óþekkt persóna fyrir marga Belga og svo sannarlega ekki Belga, en hann hefur gegnt mjög mikilvægu hlutverki í nútímasögu Tælands / Siam. Hans Markvard Jensen er líka svo gleymd mynd.
Ég gleymdi að bæta því við að hann lék mjög stórt hlutverk með áhrifum sínum á Frakka, þannig að ekki aðeins vopnahlé kom einnig í veg fyrir innrás Frakka og landnám sem fylgdi.
Frakkar höfðu tekið Indókína á sitt vald og gert tilkall til svæðisins austur af Mekong og vildu gera Síam að verndarsvæði. Tvö herskip voru send til Bangkok og skoti frá síamska sjóhernum var skilað. Samningaviðræðurnar í kjölfar Pakna-atviksins 13. júlí 1893 voru fylgst vel með af stórveldunum og Síamarnir voru vel meðvitaðir um að öll mistök gætu reynst banvæn fyrir frelsi þeirra.[6]
Rolin-Jaequemyns var meðvitaður um að Siam ætti aðeins möguleika ef það gæti boðið þegnum sínum réttarvissu og viðunandi lífskjör og nýlenduveldin hefðu nægt öryggi til að koma á samskiptum. Eftir nokkurt tímabil með skutludiplómatískum hætti, þar sem hann treysti á tengslanet sitt við Institut de Droit International, gerði hann vopnahlé.
Rússneska sagan í þessu er mér ókunn