Mia Noi fyrirbærið í Tælandi

Þetta fyrirbæri Mia Noi (sambönd, önnur eiginkona, húsfreyja) hefur breiðst út á öll stig tælensks samfélags. Sögur af mikilvægum mönnum í samfélaginu sem eiga nokkrar konur má finna í ýmsum miðlum.

Þetta fyrirbæri olli hins vegar mikilli (réttmætri) gagnrýni í hinum vestræna heimi. Á þessum grundvelli sendi Svasti Sobhon prins minnisblað árið 1913 um að setja einkvæni í lög, til að mæta gagnrýni erlendis frá. Þrátt fyrir að Rama VI væri á annarri skoðun voru engin ný lög samþykkt. Þar að auki umkringdi Rama VI sig aðallega ungum mönnum og það var frekar konungleg yfirlýsing!

Taíland breytti ekki lögum sínum fyrr en 1932 og það varð ólöglegt að eiga fleiri en eina konu. Formlega mun þetta vera „ólöglegt“ en í reynd er það óstýrilátara. Hins vegar eru það nú ekki lengur forréttindi aðeins fyrir auðmenn eða yfirstétt. Svo lengi sem maðurinn sér um konu sína (mia luang) og börnin mun hún samþykkja það, stundum með tregðu. Betra en að vera einn með börn. Mia noi getur þá séð um manninn. Hins vegar, ef mia noi fær meiri peninga en hún, mun eldurinn springa! Í hinum fjölmörgu tælensku sápuóperum og samfélaginu eru hlutirnir hins vegar ekki eins einfaldir og hér er lýst. Þekkt orðatiltæki er því: „Þetta er venjulega gert „á laumi“, þó að tælenski vínviðurinn viti yfirleitt um þessi mál löngu fyrir pressuna.“

Áður fyrr var það öðruvísi að eiga fleiri en eina konu af ýmsum ástæðum. Þetta er saga sem strákur sagði.

Þegar ég var ungur kynntist ég hugsunum kínverska samfélagsins um að eiga fleiri en eina konu. Þessi opinberun kom ekki frá manni, heldur frá kínversku húsfreyjunni okkar.

Þegar ég bjó í Bangkok uppgötvaði ég að húsfreyja okkar var mia noi húsráðanda okkar vegna þess að hún sagði mér það. Þá var hún fjörutíu og fimm ára og maður hennar fimmtugur. Þau höfðu verið saman í 21 ár. Það virtist ekki vera ævintýri frá húsráðanda okkar, á kostnað fyrri konu hans.

Madame Chao sagði mér hlæjandi að eiginmaður hennar, sem var góður kínverskur sonur, hefði verið þvingaður af hefð til að fara með val foreldra sinna á eiginkonu. Faðir fyrri konu hans og faðir hans voru gamlir vinir. Þau höfðu komið sér saman um að ef annar ætti son og hinn ætti dóttur myndu þau giftast með það að markmiði að sameina fjölskyldur sínar og virðuleg fyrirtæki.

Í slíkum tilfellum er ekki haft samráð við unga manninn og konurnar um þetta mál og konfúsísk siðfræði veitir börnunum ekki rétt til að synja. Húsfreyja mín sagði þessa sögu með kímnigáfu.

„Þannig að maðurinn minn vissi frá 8 ára aldri að hann myndi giftast dóttur perlukaupmannsins, sem bjó í sömu götu. Faðir hans var demantakaupmaður. Svo þú sérð að það hentaði báðum fjölskyldum vel.“ "En elskuðu þau hvort annað?" ég spurði

Kínverskt samfélag er öðruvísi. Það er ekki það mikilvægasta á milli hjóna. Fyrsta skylda mannsins míns var við föður sinn og móður. Þeir gáfu honum mat og menntun. Það var skylda hans að fara að óskum þeirra í þágu fjölskyldunnar.“

"En hvað með hans eigin hamingju?"

„Af hverju hefði hann ekki verið ánægður? Hann hafði allt sem hann þurfti og miklu meira en margir aðrir. Stundum velti ég fyrir mér menningarheimum sem halda að „rómantísk“ ást sé hin eina sanna hamingja. Ef maðurinn minn hefði ekki fengið góðan mat og góða menntun, hefði rómantísk ást glatt hann?“

„Fjölskyldan mín átti bara nóg af peningum til að ala okkur upp. Við vorum klæðskerar. Hvergi eins rík eða eins mikilvæg og fjölskylda mannsins míns.

„Ég var sendur í kínverska skólann í átta ár og var mjög heppinn að það var svo mikil menntun. Faðir minn var frekar upplýstur. Hann taldi að menntaðar dætur væru miklu meira virði en bara fallegar konur. En ég er sáttur við aðstæður mínar eins og þær eru núna eins og fólkið sem ég bý með.

Heimild: Pattaya Mail