Op 23 januari 2013 vertrok ik met drie anderen, waaronder twee bestuursleden van de stichting Mercy International Zoetermeer naar Thailand. In Nederland lag dik sneeuw, maar dat ben je daar heel vlug vergeten.
De vlucht ging voorspoedig maar boven Bangkok was er nog geen plaats voor onze plane zodat we 20 minuten hebben rondgecirkeld en een mooie sightseeing boven de stad hadden.
Na een douche zijn we een flinke wandeling gaan maken want Henny (een van de reisgenoten) en Adelbert (secretaris van de stichting) wisten een flappentap die geen extra kosten rekende. Brr! Wat een onbegaanbare hoge slechte trottoirs. Je zult hier in een rolstoel zitten. Slapende mannen op bankjes en eetwagentjes. Je snapt niet dat iedereen zijn eten aan de man gebracht krijgt.
Ook moesten we nog boodschappen doen want Adelbert had een chocoladefondue beloofd. Ook had hij zijn ijssalon Swensen’s ontdekt dus kregen we een heerlijk ijsje. Toen waren we lichtelijk gesloopt en gingen onder zeil.
De volgende dag op naar Petchabun met een prachtig Toyota busje waarin we meer dan 500 km werden vervoerd. We werden in Lomsak vreugdevol ontvangen, niet alleen door de kinderen maar ook de leiding was erg blij met onze komst. Ik werd door Annette (Doorn, voorzitter) rondgeleid en er werd verteld wat er allemaal al door Mercy was gebouwd en bereikt.
In Khon Kaen wachtte het echte werk op ons
Zondags gingen we naar Khon Kaen waar het echte werk op ons wachtte. Er waren al heel wat Australiërs aan het werk. Het regende zodat we eerst aan het stenen sjouwen werden gezet, want er lagen te veel op de eerste verdieping. Met een paar plankjes en touwen hebben we een hevel gemaakt zodat we niet met die grote bouwstenen van de ladder af moesten.
Verder hebben we heel veel geschuurd en buiten en binnen geverfd. De mannen hebben geholpen met asfalteren van de paden op het terrein. Ik zie Henny nog aan het harken met die blubber asfalt. Ook werden zij aan het werk gezet om grote ijzeren binten te schuren en te meniën en dat in de zon. Wij stonden gelukkig onder een afdak en kienden het zo uit dat de zon net niet op ons werk scheen. Dat lukte natuurlijk niet altijd.
IJsjes voor de kinderen
In het gele huis kregen we een ontbijtje en om 11 uur koffie, en er was altijd fruit. ’s Avonds moesten we er zelf op uit om te zorgen voor de warme hap. Die gebruikten we meestal langs de weg aan plastic tafeltjes. In de stad was het allemaal veel duurder. De brommer stond dan ook in hetzelfde vertrek en ook lag er wel eens iemand te slapen op de bank verderop. Maar het eten was er prima .
We zijn ook met de meisjes naar Swensen’s geweest want Adelbert was jarig geweest en had aan zijn familie om geld gevraagd om daar op ijs te trakteren. Dat was natuurlijk een feest voor die kinderen .
Na twee weken hebben we met een bioloog de ISAAN tour gedaan door Noordoost-Thailand. Vijfentwintig jaar geleden mocht ons reisgezelschap daar niet komen vanwege oorlogsdreiging. We hebben er ook nog een oorlogsmuseum bezocht en de resten van oorlogstuig gezien.
Al met al was de reis een geweldige ervaring. Er wordt daar goed werk verricht en iedereen was erg blij met ons. Misschien ga ik volgend jaar weer mee als mijn conditie nog zo goed is.
Corrie Jongepier
Naschrift van de redactie: We nodigen anderen, die ook een bezoek aan een van de tehuizen van Mercy hebben gebracht, in de voetsporen van Corrie en Adelbert (zie House of Mercy Foundation: Overal kinderen) te treden en een verslagje te schrijven over hun ervaringen. De foto links toont het jongenshuis in Khon Kaen. Beneden wonen de kleintjes, boven de tieners.
Ingezonden mededeling
28 bloggers schreven al een verhaal over hun favoriete plekje in Thailand. Die komen in een boekje dat stichting Thailandblog Charity maakt ter ondersteuning van weeskinderen in Lom Sak. Heb je ook zo’n plekje? Pak je pen of camera en doe mee. Lees hier alles over ons nieuwe project.
Een prachtig verhaal…
maar zie helaas óók de keerzijde van het arme Isaan, in de stad Khon Kaen.
Studenten bezoeken dagelijks in en na schooltijd de Junkfood Company KFC Chicken in Fairy=Plaza.
Min of meer een a-sociale orgie, met zo’n tien studenten rondom 1 of 2 tafeltjes en vreten en schreeuwen
aldaar zo’n klein uurtje.
Met in één hand de i-Phone of i-pad, en met hun andere hand graaien ze de kip en patat met een flinke klodder ketchup van de bordjes op tafel!
Daarna verlaten ze het pand met een hoop troep en de helft nog niet opgevreten kip en frieten achtergelaten op de tafels.
Pa weet hier natuurlijk niets van, en is met zijn plastic teenslippers aan.,een of ander dak aan het bedekken.
Kijk eens in de gemiddelde bar rond om KKU wat daar gebeurd.
Ik ken wel wat studenten, en in veel gevallen zijn het niet pa en moe die er voor betalen…..
Verder is Khon Kaen ook weer niet zo heel erg arm vergeleken met veel dorpen er omheen. De gemiddelde falang welke ik uit Khon Kaen ken heeft zelfs een aardig eind minder te besteden als veel Thai welke ik in Khon Kaen zie.
Als je een avondje uit gaat in bijvoorbeeld U bar achter het Pullman hotel, kijk eens wat voor auto’s daar geparkeerd staan….. Er zit geld zat in Khon Kaen en dat zit niet bij de falang.
beste BA,
Ik ken Khon Kaen niet maar wel Bangkok. Soms, of moet ik zeggen vaak, bedriegt de schijn. De dure auto (de BMW, de Benz) is gekocht op afbetaling. Twee of drie termijnen niet betaald – ook al ken je de bankdirecteur – wordt de auto opgehaald. Zodra de betalingen weer binnenkomen staat de Benz weer voor de deur. Ben ik achtergekomen omdat twee mensen in mijn condo wel erg vaak van auto wisselden…..
Chris,
Denk niet dat het in Bangkok veel anders is, zij het dan dat KK een stuk kleiner is en het dus kleinschaliger is.
Tuurlijk gaat het meeste op afbetaling. Alleen ik doel niet op de gemiddelde BMW. Een beetje BMW 328i kost je al meer als 30.000 bath aan afbetaling per maand, dan zit er nog geen benzine in of niks.
Maar bijvoorbeeld Porsche, Maserati, Lamborgini, een BMW M3 en dat soort auto’s, 5 miljoen baht+. Een BMW M3 bijvoorbeeld kan je hier bij de dealer niet eens uit het boekje bestellen. Dat is dan al special order uit Munchen. Prijs? Je kent het gezegde, als je er om moet vragen dan….
Central Plaza heeft zijn eigen supercar parking op de ground floor, mogen alleen hele dure auto’s in. Als je vervolgens een Rolls Royce ziet stoppen, waar 3 meiden uit springen die even lekker gaan winkelen dan sta je de eerste keer wel een beetje vol ongeloof te kijken 🙂