Falang dá charlas a bargirl

Unha nova moza veu traballar ao bar Wonderful 2 a semana pasada. Pois nena, ten 39 anos. É de arredor de Roi Et. Chámase Sutjai, pero agora Noi. Presentáronme na súa primeira noite. Nin unha palabra de inglés. Iso sempre é difícil, e puxéronme.

Ben, que tiña que dicir ela? Que podería dicir ela? Nada. Agora sei como preguntar o nome de alguén en tailandés, así que comecei a conversa. Ela entendeu iso. Ela case estaba equivocada, polo que ao principio pensei que se chamaba Sutnoi, pero houbo unha forte protesta contra iso.

O "francés" en holandés é case imposible de pronunciar para o tailandés medio. Eu adoito facelo Franco de e así será Flanco. Isto é moi próximo ao comúnmente usado "farang", que significa estranxeiro da raza caucásica (branca). Os primeiros brancos que entraron en contacto frecuente cos tailandeses foron franceses, polo que non é tan estraño. Tamén hai outras teorías.

En fin, así son Flanco, que neste caso recita obedientemente as frases máis habituais en semellante primeira conversa en inglés. Entón Noi repiteo e despois intento dar de novo unha resposta comprensible. E así seguimos con alegría. Revisáronse os números máis importantes: 300, para o barfine; 1000, ST cun cliente moi agradable; 1500, ST cun cliente menos agradable; e 2000, a oferta inicial de LT.

... ata pode parecer triste

Noi realmente non ten unha cara sexy, e cando se senta tranquila mirando cara adiante pode incluso parecer triste. Tampouco é doado se non podes sacar as túas palabras e non te entenden. Pero é moi doce e moi cariñosa.

Cando imos de compras ás 7-Eleven pola noite, todo está ben colocado no seu lugar na neveira. As bolsas de plástico péganse meticulosamente e comezan a formar unha pequena pila nun caixón. Primeiro quítanse as tapas dos vasos de iogur baleiros, despois ela coloca os vasos xuntos e as tapas colócanse na cunca superior. Só entón desaparecen no colector do lixo.

Os meus zapatos botados están nunha fila ao final da cama en pouco tempo. Con cordóns desatados, porque así debe ser. Despois de pedir permiso, baléanse coidadosamente os petos dos meus pantalóns, para que os pantalóns poidan ir á Lavandería ao día seguinte sen pensalo. A miña banda de sudor recibe un traballo con xabón e colga para secar un pouco máis tarde no apoyabrazos dunha cadeira de balcón.

Ensaiando cores

É hora de ensaiar máis as cores. Vermello Marlboro Botella verde. Zume de laranxa. Ceo negro. Almofada branca. Coño rosa. Ela recorda case todo.

"Eu un pouco inglés", e indica unha distancia de menos dunha polgada co seu dedo polgar e índice. Entón ela aumenta a distancia ata dous centímetros e di: "Eu agora!" Doulle unha merecida aperta.

"Primeiro te duchas?", pregunto. Ela mírame, hojea as súas notas, e logo chega o inesperado: "Podemos ducharnos xuntos".

Pois adiante entón. É moi perigoso polo risco de esvarar, pero ten moito coidado. Ela deixa unha pastilla de xabón de lado, para "tomollow monning". Só cando a auga alcanzou a temperatura adecuada podo unirme a ela. Ao principio treme por un momento. A súa timidez está a desaparecer moi ben.

É curioso que á mañá seguinte saia da ducha de novo levando a toalla de baño (non, non estivemos na ducha en toda a noite) e primeiro se poña con habilidade a roupa interior antes de quitar a toalla de baño.

Iso faime rir. E de feito a si mesma tamén. Cando entro ao baño, o meu cepillo de dentes está listo, coa cantidade correcta de pasta de dentes e a tapa está no tubo por primeira vez nun tempo.

Listo para ir ao buffet do almorzo, e esta vez sen boca aberta e man xesticulando, pero: "Eu fame comer".

– Reubicado en memoria de Frans Amsterdam (Frans Goedhart) † abril de 2018 –