Mentres, no campo

A estrada, chamada despectivamente "Hillbilly Avenue" por moitos.

Como urbano autoproclamado, poucas veces saio da cidade. Os días que me aventuro fóra dos límites da cidade son raros e nunca sen motivos convincentesn.

Sentado en postos de comida somnoliento, mirado pola xente rural fascinada, sempre sinto que me falta algo. Que o ruído da cidade e os acontecementos de Bangkok se poñan en marcha en canto saio da cidade, só para enfermarme. Porque non podo estar alí. Tonterías claro. Os acontecementos non ocorren só para agradarme. Ou é?

No campo de Tailandia nunca pasa nada, ou iso parece. O ritmo é tan lento que parece que as cousas están a suceder ao revés. A historia deste país estase escribindo na cabeceira de Bangkok e se a xente do rural quere formar parte del, terá que viaxar a Bangkok. Algo que moitos fan a intervalos regulares.

"Phut passaa Thai keng make make", canta o xerente do posto de comida situado nunha estrada pola que un ciclomotor circula unha vez por hora e que parece que foi construído só para que os veciños poidan dicir; "tamén temos un camiño". "Falas moi ben o tailandés". Agradézolle o eloxio, pero acusarme de dominar a lingua tailandesa por riba do nivel de xardín de infancia é unha descarada mentira.

A miña muller e máis eu estamos no equivalente tailandés de Heerjezusveen, porque estamos axudando ao meu sogro (76) a mudarse. A casa de madeira na que viviu durante os últimos vinte anos parece estar apoiada no ceo, está tan torta. Os exércitos de termitas levan anos traballando, coa determinación de nazis fanáticos, para reducir a estrutura a po.

O pai non quere marchar. Sinalámoslle que xa non é responsable de seguir vivindo nese fogar, que se atopa nun avanzado estado de disolución. Hoxe ou mañá, a peza inmobiliaria esborrallarase coma un castillo de naipes ao máis mínimo refacho de vento, como nun debuxo animado.

Cando, sen ningún esforzo, pateo co pé descalzo un gran burato no chan, vexo a papá morderse o beizo inferior. Parece convencido. A súa nova casa de pedra, dun só piso, está a cinco minutos a pé. Con baldosas novas no chan, unha cociña e un aseo "moderno", sen máis agachados para este tipo forte.

A aldea está chea de nenos pequenos. As escolas están pechadas e os cativos corren -os nenos sempre corren- andando en bicicleta, escalando e xogando, para min, a xogos incomprensibles. Que contraste cos seus compañeiros de Bangkokkeria que viviron durante o vacacións Pasar 18 horas ao día diante do seu ordenador e moitas veces xa tendo tres queixos aos 8 anos.

Á esquerda “Wat Kreaw”, á dereita a torre de son que producía suficientes decibelios para resucitar os mortos.

Diante do templo local instalouse un xigantesco sistema de son, dende as 7 da mañá se escoita un ruidoso punk rural divertido, que se escoita moito máis aló da vila. A xente que non coñece mellor sempre fantasea con que os templos budistas son lugares onde hai un silencio sereno que invita á reflexión e á procura da paz interior. En realidade, o "wat" tailandés medio e os terreos ao seu redor parécense máis a unha feira, onde o carrusel está permanentemente toleando.

Unha vez un tailandés preguntoume que pensaba da música que soaba no restaurante onde estaba a comer cuns amigos. “mai chop”, respondín eu -non me parece moito- despois de que o home ergueuse, camiñou ata o amplificador e subiu o volume o dobre. Aceptei. Todos os tailandeses cren firmemente que se sobes música mala o máis alto posible, converterase automaticamente en boa música.

O pop country tailandés que, mentres escribo isto, sae dunha congregación de altofalantes, coa potencia coa que U2 actúa normalmente nos estadios, non se pode describir nun-dous-tres. Os instrumentos adoitan estar formados por cantante, batería, baixo e guitarra solista.

O guitarrista solista fai rigorosamente o que se lle esixe; en solitario. O guitarrista solista comeza o solo no primeiro tempo, e despois non para ata o final da canción. Durante o coro, o guitarrista solista retoma un pouco o seu solo e, finalmente, cando o cantante parece estar tomando un respiro, empurra a canción ao clímax con berros chirriantes. Os solos de batería, ou mellor dito, "roturas de batería", adoitan lembrar o son que se escoita cando alguén cae polas escaleiras. Non para os débiles de corazón...

Outra música inmensamente popular é "luuk thung", un estilo de música que me encanta. "Luuk thung" é a versión tailandesa da música country. Os baixos lentos e soñadores e as melodías de órgano acompañan a dramática historia do cantante en cuxa vida todo saíu mal, todo o que pode saír mal. As melodías vocais tardan un pouco en acostumarse a un oído occidental -a voz soa algo pinchada, e ás veces parece que o cantante está cantando "desatonado"-, pero o conxunto é marabillosamente harmonioso. Despois de todo, "falso" e "puro" son conceptos que están determinados culturalmente. "Luuk thung" é, con diferenza, o estilo de música máis popular de toda Tailandia, incluíndo Bangkok. Unha vella broma neste país é que se xiras "luuk thung" cara atrás, o cantante recupera a súa casa, a súa terra, a súa muller, os seus fillos e o seu búfalo de auga.

Esta foto fará chorar os ollos de todos os amantes do coco

Mañá volta a Bangkok. Papá está asentado, feliz e agora dáse conta de que se converteu nunha chabola deprimente, aquela casa querida na que envelleceu.

Podo véxome finalmente asentándome nun lugar coma este cando rematei o exercicio. Traballando un pouco na miña novela. Que máis deberías facer?

Odio a xardinería...