Un tailandés na Wehrmacht alemá

Levo anos buscando un libro que poida arroxar luz sobre unha das páxinas máis intrigantes da historia da Segunda Guerra Mundial de Tailandia. Na portada hai unha foto dun oficial do alemán wehrmacht con inconfundibles trazos faciais asiáticos. Este libro contén as memorias de Wicha Thitwat (1917-1977), unha tailandesa que serviu nas filas do exército alemán durante este conflito. wehrmacht servira.

En 1936 matriculouse na Academia Militar de Bangkok e dous anos despois este aspirante a oficial, xunto con outro compañeiro de estudos, foi enviado a Bélxica para estudar sistemas militares de comunicación na Escola Militar de Bruxelas. Sorprendido pola invasión alemá de maio de 1940, non puido regresar inmediatamente a Tailandia e por razóns que non teño do todo claras, apareceu de súpeto uns meses despois nunha escola militar alemá. En si isto non era tan estraño porque xa desde finais do 19^e século, a petición do rei Chulalongkorn, os candidatos oficiais tailandeses foron enviados a escolas militares europeas para seguir adestrando. Porén, non está claro se o seu compatriota, que fora enviado con el a Bruxelas, tamén se foi a Alemaña.

Como se mencionou, Wicha Thitwat comezou a estudar na Academia Militar de Berlín, pero menos dun ano despois alistouse voluntariamente como funker ou operador de radio no 29^e División de Granaderos Panzer do alemán Wehrmacht. Poucos meses despois do seu alistamento, foi trasladado ao 3^e División de Granaderos Panzer. Con toda probabilidade, isto ocorreu co acordo -tácito- do entón goberno tailandés porque, despois de todo, non era só un nacional tailandés, senón tamén un aspirante a oficial tailandés e responsable como tal...

A principios de 1942, mudou nunha unidade que se coñecería como Batallón Leste 43. Unha unidade baixo mando alemán formada exclusivamente con asiáticos: polo menos 300 xaponeses formaban parte desta unidade. Lóxico, porque Xapón era un aliado de Alemaña desde 1938. A maioría destes soldados da Terra do Sol Nacente eran estudantes de varias academias militares de Alemaña no estalido da guerra e alistáronse voluntariamente. Seguindo os pasos dos xaponeses, tamén seguíronlle varios centos de coreanos e mongois que viñeron de Manchuria. Corea estivo ocupada por Xapón desde 1909 e Manchuria desde 1931.

Un dos aspectos estrambóticos desta xa estraña unidade foi que no Batallón Leste 43 tamén serviron varias ducias de chineses. Eran oficiais candidatos do Exército Nacionalista Chinés Kuomintang que foron adestrados en Alemaña antes da guerra. Entre eles estaba o fillo do xefe de estado chinés Chiang Kai-shek. O Kuomintang levaba loitando contra os xaponeses desde 1936, que se apoderaran de gran parte de China. Agora pelexaron ombreiro con ombreiro nel Batallón Leste 43. Outro continxente especial estaba formado por uns poucos indonesios que, tras a ocupación xaponesa do seu país e o colapso asociado do réxime colonial holandés, crían que podían facer o seu grano facendo traballos ocasionais para o ocupante. Probablemente foi grazas á mediación dos xaponeses que estes seguidores de Sukarno acabaron cun uniforme alemán.

Os homes restantes nesta unidade eran asiáticos capturados nas filas do Exército Vermello e recrutados en campos de prisioneros de guerra. Aínda que a maioría destes antigos prisioneiros de guerra volveron máis tarde aos seus, de composición étnica oriental Batallóns acabaría. Por exemplo, había unidades para kirguisos, kalmoeks e osetios. Batallón Leste 43 foi despregado desde mediados de 1943 contra o Exército Vermello e na loita contra os partidarios que operaban nas costas do exército alemán. A falta do libro, podo dicir pouco sobre a carreira de Whicha Thitwat, pero pode que chegou ao oficial porque, polo menos, nunha foto leva os ombreiros dun "Führerbewerber', un funcionario candidato. En calquera caso, sobreviviu á guerra e despois do seu regreso a Tailandia converteuse en coronel do exército tailandés. Na década de XNUMX, Whicha Thitwat era un agregado militar tailandés adscrito sucesivamente ás embaixadas tailandesas en Dinamarca, Noruega e Islandia.

Segundo Whicha Thitwat, varias ducias de tailandeses serviron no exército alemán durante a Segunda Guerra Mundial. Ata que non podo poñer as mans no seu libro, só puiden atopar outro e entón aínda era de orixe "mixta". A nai de Lucien Kemarat era francesa, o seu pai era un tailandés de Isaan, que probablemente chegou ao que entón era Indochina por unha parada intermedia. a douce Francia perdera. Case inmediatamente despois de que a maior parte de Francia fose ocupada, o entón mozo de 18 anos Kemarat intentou alistarse nas Waffen SS como voluntario de guerra. A súa candidatura foi rexeitada por motivos raciales, polo que en 1941 dedicouse ao Lexión Voluntaria Francesa (LVF), unha lexión de voluntarios creada por colaboradores franceses para traballar co wehrmacht para loitar na fronte oriental. Nas filas da LVF había condicións moito menos estritas e inmediatamente permitíuselle feldgray poñerse un escudo de armas. Adestrado orixinalmente como explorador, finalmente converteuse no primeiro artillero da ametralladora pesada MG

42. Kemarat foi ferido e feito prisioneiro de guerra polos soviéticos a principios de 1943 pero logrou escapar e reincorporarse á súa unidade. No verán de 1943 o LVF transformouse no 'Sturmbrigade Frankreich' e incorporouse ás Waffen SS onde esta unidade chegaría a ser infame como a Waffen SS Panzergrenadier División 'Charlemagne' que, xunto con voluntarios holandeses, noruegueses e daneses das SS, morreu en 1945 ata o último home. Cancillería do Reich defender en Berlín.

Panzergrenadier Kemarat, que finalmente acabou coa Waffen SS, foi asignado ao 10^e empresa (antitanque) do Rexemento de Infantería No 58. Os alemáns necesitaban carne de canón e ao parecer o sangue asiático xa non era un obstáculo para as Waffen SS. Sobreviviu ás pesadas batallas antiaéreas en Ucraína, Pomerania e no Oder. Con varios centos de superviventes do Rexemento de Infantería no 58 intentou escapar a Dinamarca pero o 2 de maio de 1945 esta unidade rendeuse aos británicos. Non está claro se Lucien Kemarat foi feito prisioneiro ou se escapou de civil. Seguro que volveu a Francia despois da guerra. Segundo o meu antigo camarada, o historiador militar normando Jean Mabire, estivo vivo polo menos ata principios dos anos 2000, e en 1973-1974 contribuíu á escritura do seu libro.La Division Charlemagne: les combats des SS français en Poméranie'....