Bhí cuma chomh soiléir ar an mbliain ar dtús

Tá sé deacair a thuar, go háirithe nuair a thagann sé chuig an todhchaí. Dá mbeadh a fhios agam cad a bhí ag fanacht liom i mbliana, b’fhearr liom dul thar 2011. Agus d'fhéach sé chomh soiléir ...

Op 19 januari moest ik op slag met vriendin en kind de benen nemen van mijn fraaie villa in een buitenwijk van Bangkok naar een mooie bungalow buiten Hua Hin. Op de vlucht voor de maffia. Ineens bleek mijn vriendin er een dubbelleven op na te houden, waarin haar goklust de boventoon voerde. De auto werd volgeladen met wat noodzakelijke spullen en weg waren we uit de buurt waar ik na vijf jaar An Téalainn was geworteld.

In oktober 2010 maakte ik, nog onbekend met wat me boven het hoofd hing, op dit blog de balans op. Ik maakte melding van een stabiele relatie, waar overigens af en toe de vonken afsloegen. Dat die vonken uiteindelijk zouden ontaarden in een bosbrand, kon ik toen nog niet raden. In april vluchtte mijn vriendin voorgoed, en nam Lizzy mee. Ze begon aan een zwerftocht die haar zelfs tot Hong Kong bracht. Alles om uit handen te blijven van schuldeisers. Lizzy werd ondergebracht bij oma Khun Jai in de buurt van Nongkhai, zoals op dit blog onlangs te lezen viel.

Hoe is de stand van zaken nu, na zes jaar in An Téalainn? Ik erger me nog altijd aan (bijtgrage) zwerfhonden en het net zo zwervende vuilnis. De balans slaat nog altijd uit naar de positieve kant. Uiteindelijk blijkt het een goede zaak te zijn geweest om het drukke Bangkok te verruilen voor het rustiger en veel overzichtelijker Hua Hin. Kostte het me in Bangkok ruim een uur voordat ik met vrienden een biertje kon drinken, in Hua Hin zit ik binnen een kwartier in de binnenstad. Toegegeven de schaal van alles is hier wat kleiner, maar deze badplaats heeft voldoende om je er thuis te voelen. Hoeveel winkelcentra, restaurants of ziekenhuizen heeft een mens nodig? En het is hier veel gemakkelijker om vrienden of kennissen op te zoeken. Ik raad iedereen die zich in Bangkok, Pattaya of Hua Hin-Cha Am vestigt aan om lid te worden van de Nederlandse Vereniging. Al is het alleen maar om een keer per maand met wat landgenoten bij te praten. Ik zie steeds weer dat nieuwe inwoners denken dat ze zelf wel het wiel uit kunnen vinden en daarbij steevast hun neus stoten. Het is geen bewijs van zwakheid om af te gaan op adviezen van landgenoten die hier al jaren wonen.

Tot de positieve gebeurtenissen in 2011 reken ik de (kortstondige) hereniging met mijn dochter Lizzy. Mijn ex-vriendin heeft toegezegd dat ze in juni 2012 bij mij kan komen wonen, maar ook in dit geval luidt mijn standpunt: eerst zien en dan geloven. Ook positief was het verkrijgen van mijn Thaise motorrijbewijs (inclusief Honda Click) en – met vallen en opstaan – de zoektocht naar een nieuwe relatie. Die heb ik wellicht gevonden, hoewel de situatie nog te pril is om er over te reppen.  Daarover dus later meer.

Het Bangkok Hospital Hua Hin heeft in april zijn deuren geopend. Nog niet alles loopt op rolletjes. Veel specialismen zijn nog niet vast aanwezig, terwijl het oppassen is geblazen als u een ongeluk overkomt. Wil het ziekenhuis u behandelen, moet u eerst een garantie van 50.000 THB afgeven, dan wel een creditcard. Dat is moeilijk als je op een sportveld iets overkomt. Een Zwitserse vriend kon na een motorongeluk gelukkig zijn creditcard laten zien, anders was hem de deur gewezen. Vervolgens kwam een verpleegster verhaal halen omdat de handtekening op zijn kaart niet overeenkwam met die op papier, getekend door mijn hevige pijnen lijdende vriend. Ik heb de directeur op de gang van zaken aangesproken, maar hij verklaarde dat het hoofdbestuur vasthoudt aan deze regel.

Positief of negatief? Dat is de verwachte opening van de derde drijvende markt buiten Hua Hin. De eerst twee zijn op een steenworp afstand van elkaar ontstaan doordat twee groepen initiatiefnemers elkaar in de haren vlogen. Wat Huay Monkol, een groot tempelcomplex daar in de buurt, komt nu met een eigen Floating Market, dus dat kan een gevecht om de bezoeker opleveren.

Even spannend is de aanstaande opening van de Makro in Hua Hin. Waar nu Tesco Lotus in Market Village nog de touwtjes in handen heeft, komt nu ook de Makro vragen om de gunst van de klant. Hoe meer concurrentie, hoe groter het aanbod en hoe scherper de prijs. Bovendien verkoopt de Makro Nederlandse kaas en heerlijke afbakbroodjes.

Positief is ook het feit dat ik nu bijna kan lopen naar Immigration. Kostte een bezoek in Bangkok me bijna een dag voor het verlengen van mijn Extension of Stay, hier is de zaak in nog geen uur geregeld. Triest is natuurlijk dat Immigration de eigen verklaring van inkomen, afgestempeld door de Nederlandse ambassade, van nul en generlei waarde acht. Ik heb begrepen dat via Den Haag wordt getracht om terug te keren naar de oude gang van zaken, waarbij de ambassade in Bangkok zelf de opgave van inkomen controleert.

Positief of negatief? Na 1 januari behoor ik niet meer tot het legioen van ‘spookburgers’ en ben ik officieel geëmigreerd. Dat gaat fiscaal met hangen en wurgen. De belastingdienst is blijkbaar bang een Nederlander niet verder te kunnen uitknijpen en vraagt om een bewijs van het betalen van belasting in Thailand. Dat is onzin en onterecht, waar het belastingverdrag uit 1975 regelt dat de heffing is toebedeeld aan het woonland, na 1 januari dus Thailand. Ik kom binnenkort nog uitgebreid op deze onverkwikkelijke situatie terug.

Iemand merkte in een reactie op dat je als emigrant wel moet zorgen dat je iets te doen hebt.  Ook ‘goede doelen’ behoren in dat kader tot de activiteiten en het helpen van Birmese kinderen in het kampje Pakayor onder de rook van de Birmese grens is daar een voorbeeld van.  Hans Goudriaan (mijn bijna buurman in Hua Hin) is de drijvende kracht achter dit project, dat in 2012 met steun van Lions en lezers van Thailandblog het komend jaar een vervolg krijg.

Na zes jaar Thailand heb ik nog steeds geen spijt dat ik in 2005 de keuze heb gemaakt om hier te gaan wonen. De balans slaat nog steeds in positieve zin uit. Uiteraard zijn de omstandigheden en motieven voor iedereen verschillend. Emigratie mag nooit een vlucht zijn. Het moet de trek zijn in een nieuw avontuur. En gelukkig dat we niet weten wat ons in 2012 te wachten staat….