Ervaringen met een ‘Visa Run’ vanuit Bangkok

Het blijft onbegrijpelijk gedoe, die visaruns. Waarom kun je niet gewoon naar de Immigration in je woonplaats voor een stempel waarvoor je dan hetzelfde betaalt als de totale kosten van een visarun.
Dit heeft drie voordelen:
– minder onzinnig tijdverlies in een minibus of vliegtuig, inclusief verkeersrisico.
– meer geld in de zakken van de Thaise overheid
– beter voor het milieu
Nadeel:
– gezichtsverlies omdat zo nog duidelijker wordt dat het allemaal geldklopperij is.

Misschien moet je je dit soort dingen niet afvragen.

Toevallig heb ik vorige week nog een visarun uitgevoerd.

Gezien zijn positieve ervaring met “Quick Thai Visa Run” ( http://www.thaivisarun.com/map.htm ), heb ik het advies van GerrieQ8 gevolgd, en heb ik ook voor deze maatschappij gekozen.
Deze maatschappij is dus al eens besproken op TB. Voor zij die dit ook willen lezen en bekijken volg dan volgende link
https://www.thailandblog.nl/expats-en-pensionado/visa/visa-run-thailand-uit-om-je-visum-te-vernieuwen-video/

Er is ondertussen wel iets gewijzigd.
Ze rijden niet meer naar Cambodja, maar naar Myanmar.
Hun website is trouwens nog niet aangepast aan de nieuwe bestemming.

Enkele dagen voor het vertrek had ik hun gecontacteerd, en gemeld dat ik wenste mee te gaan.
Geen probleem zei ze, en ik moest naam, telefoonnummer, type visum en wanneer ik wenste te gaan doorgeven. Dit laatste kan op dinsdag, donderdag, zaterdag en zondag.
De vrouw die ik aan de lijn had was vriendelijk, en sprak vrij goed Engels, waardoor het gesprek vlot verliep. Als afsluiter zei ze dat ik ten laatste om 0900 op de verzamelplaats moest zijn, en ik niet mocht vergeten om mijn paspoort, twee paspoortfoto’s en 2000 Baht mee te brengen.

Aan zij die hun Thaise vriendin of vriend echt geen dag kunnen missen is ook gedacht. Ze kunnen mee voor 800 Baht. Ik zou het echter niet aanraden, want het is echt rijden, stempel halen en terug rijden. Zie het dus niet als een uitstapje met een uurtje winkelen of zo, want er is echt niks te beleven of tijd voor. Maar goed, dat is jullie beslissing natuurlijk, en ik geef maar mee dat de mogelijkheid bestaat.

De verzamelplaats die ze bedoelt is de” Baanrai Coffeshop”.
Deze is gelegen op de hoek van Sukhumvit 63, naast het BTS Ekamai en schuin tegenover het Ekamai busstation. Normaal is dit dus voor iedereen makkelijk te bereiken. Vind je daar die koffieshop toch niet, dan nog geen probleem. Je kan dan bellen waar je ergens bent in de buurt, en dan komt een reisleidster je wel even ophalen zoals ik kon zien met een van de reizigers.

Bij aankomst aan de koffieshop vul je de gekende Immigration Arrival/Departure kaarten in die je daar krijgt van iemand van de maatschappij. De 2 pasfoto’s heb ik echter niet nodig gehad, en we diende ook geen visumformulier in te vullen. Op mijn vraag waarom ze dan wel nodig waren, kreeg ik als antwoord dat het voor hun ook een nieuwe immigratiepost was waar we naartoe gingen, en ze nog niet zeker wisten of die foto’s nodig waren of niet. Die paspoortfoto’s waren dus “voor het geval dat”, en een visumaanvraag hoefde niet want we zouden ook geen visum voor Myanmar in ons paspoort krijgen, alleen de In/Out stempels van Myanmar.
Vervolgens betaal je 2000 Baht en geeft die samen met je paspoort en de ingevulde Immigratie kaarten aan, laat ik ze maar, de reisleidster noemen. Ze zijn eigenlijk met 3 die gans de reis meegaan.

Vertrek is om 0930.
De bus is degelijk, de zitplaatsen ruim en de chauffeur rijdt volgens mijn mening goed en rustig.
Via Kanchanaburi, en een sanitaire stop van een 15-tal minuten, ben je rond 1430 aan de grenspost.

Deze grenspost noemt Phu Num Ron ( blijkbaar wordt het ook Phu Nam Ron genoemd). Het valt onder het gezag van Kanchanaburi Immigration. Kanchanaburi Immigration staat trouwens ook op je In/Out stempel, en niet de naam van de grenspost.

Phu Num Ron is een zeer kleine immigratiepost. De post bestaat uit twee gebouwen zonder verdiepingen. Een langs beide zijde van de weg (In-Out). In elk van die gebouwen is een Immigratiekantoor met twee loketten. Langs de kant waar je Thailand binnenkomt staat wat verder nog een derde gebouw. Dit wordt gebruikt voor medische keuringen. “Medical Check-up” staat er geschreven. Niet dat we ook daarlangs moesten. Daarnaast zijn er nog enkele eeltkraampjes en dat is het zowat.

Voor je de bus verlaat krijgt je het paspoort terug van een van de reisleidsters, en gaat dan aanschuiven voor het loket van de Thaise Immigratie voor je “Out” stempel. Dat aanschuiven duurt niet lang, want buiten de met de bus meegekomen reizigers, een 35-tal denk ik, waren er geen andere reizigers te zien. Ik was ongeveer de 5de in de rij dacht ik, en was dus vlug aan de beurt. Aan het loket ook geen gedoe met foto’s of zo. Gegevens invoeren in het systeem, je even bekijken, stempelen en klaar. Minder dan een minuut denk ik.

Nadien geef je het paspoort terug aan de reisleidster, en word je met een mini-busje naar de immigratiepost van Myanmar gereden. Die rit duurt een 5-tal minuten. Beide posten lagen eigenlijk toch verder uit elkaar dan ik verwacht had. Uiteindelijk kom je bij de immigratiepost van Myanmar, die Htee Khee noemt. Het is een gebouwtje van enkele m2. Je hoeft zelfs niet uit te stappen. Alleen de reisleidster stapt uit en gaat met je paspoort naar Immigratie. Duurt een 5-tal minuten voor ze terug is met de paspoorten, die van jou en de medereizigers van de mini-bus. Je paspoort krijg je dan terug, en die heeft ondertussen een vierkante “In”, en ronde” Out” stempel van Myanmar gekregen met vermelding van de Immigratiepost Htee Khee.

Terug aan de Thaise grenspost, ga je opnieuw naar het loket van de Thaise Immigratie (andere kant van de weg ditmaal) en krijg je een nieuwe In stempel met een nieuwe verblijfsduur. Ook hier weer vlot en geen foto gedoe.

Dan is het wachten tot iedereen klaar is. Alles bij elkaar ben je er zelf aan de grens nog geen half uurtje mee bezig denk ik (aanschuiven, stempel “Out”, mini-bus heen/terug, aanschuiven, stempel “In”)
Je moet nu natuurlijk wachten tot iedereen klaar is, maar gezien we maar met een 35-tal waren, en er geen “speciale” gevallen tussen zaten, ging dat vlot. Die tijd dat je moet wachten tot iedereen klaar is kan je eventueel gebruiken om wat te eten. Eens iedereen klaar vertrek de bus terug naar Bangkok.

Je verblijf aan die grens heeft dan alles bij elkaar een klein uurtje geduurd, dus dat valt best mee.

Via Kanchanaburi ,en weer een sanitaire tussenstop van een 15-tal minuten ga je terug richting Bangkok waar je terug op het vertrekpunt bent rond 2030.
Als je wil, en het is op de weg , mag je vroeger uitstappen indien dit voor jou gemakkelijker is dan terug te keren tot op de vertrekplaats. Gewoon even aangeven aan de reisleidster, en ze stoppen dan op de plaats die je wenst. Sommige heb ik hiervan gebruik zien maken, want dan moesten ze niet helemaal terug naar Bangkok.

Algemeen is deze visarun me dus goed bevallen. Het blijf natuurlijk lang rijden, maar de zetels in de bus waren goed en ruim, en wij hadden ook een naar mijn gevoel, goede chauffeur.
Voor het vertrek kan je goed ontbijten op, aan of in de buurt van de vertrekplaats, maar verder die dag wordt aan tijd om te eten niet veel aandacht besteed. Je kan dus best een lunchpakket meenemen voor in de bus, of je moet je met de snacks van de 7-11 tevreden stellen tijdens de sanitaire stops.
Drinken kan je daar ook kopen natuurlijk en bij vertrek krijg je wel een klein flesje water.
Aan de grens is er even tijd om te eten als je bij de eerste bent. Zorg daar dus voor, want zodra iedereen klaar is vertrekt de bus terug richting Bangkok. Ik denk niet dat de laatste eigenlijk de tijd hadden om te eten aan de grens.

Het grote voordeel van deze grenspost in Myanmar is dat er geen Visumsticker/stempel in je paspoort komt, zoals in Laos of Cambodja, wat natuurlijk je blaadjes in je paspoort spaart. Zeker nu we naar paspoorten van 10 jaar gaan, maar met hetzelfde aantal blaadjes, is dit toch wel belangrijk denk ik.

Zo, in het kort een verslagje van mijn laatste visumrun, en net als GerrieQ8 vond ik de ervaring met deze maatschappij toch positief.