Pua, Pua, Pua

Sagak eta kondairak herrialde guztietan gertatzen dira eta Thailandia ez da salbuespena. Istorio polit bat aurkitu nuen lar giboiari buruz, Thailandiako oihan euritsuetan bizi den tximino handi bati buruz.

Thai folklore tradizionalean, giboia etsita dagoen maitale baten berraragitzetzat hartzen da. Giboiak askotan entzuten dira "kantatzen" zuhaitzetatik eta intziri triste samarrak Pua, Pua, Pua bezalakoak dira. Hor, bada, printzesa dolu baten mamua entzuten da, galdutako senarrari dei egiten diona haren bila itxaropenik gabe baina amaigabean.

Pua senarrarentzako thailandierazko hitza da (nahiz eta arrunt samarra). Kondairak giboiaren soinu tipiko horien nola eta zergatik kontatzen du.

Aspaldi, aspaldi, izarrak gazteak zirenean eta jainkoek beren botere magikoak gizon hilkorrekin partekatzen zituztenean, bazen Chantakorop izeneko printze gazte bat, oihaneko ermitau batera bidali zutena magia ikastera, ermitauek bakarrik zekiten jainkoen magia. . Printzeari nekagarriak eta aspergarriak iruditu zitzaizkion halako ikasketak, baina bere zori onerako ermitauak alaba bat izan zuen, Mora, zeina bere dantza dotorearekin entretenitu eta bananak, durian puskak eta beste fruitu batzuk ekartzen zizkion.

Chantakorop ikasketak amaitutakoan, jauregira itzuliko da tronua aldarrikatzeko. Aurretik reis doa, ermitauak urna txiki bat ematen dio. «Urna honetan beti gordeko duzula espero dut opari bat dago. Zure bihotzeko desiorik handiena jasotzen du –esan zuen ermitauak–, ordea, ez duzu urina ireki behar zure aitaren jauregira iritsi arte. Zure erreinuko segurtasunera iritsi baino lehen irekitzen baduzu, zoritxar handia gertatuko zaizu". Printzeak ermitauaren hitzak beteko zituela agindu zuen eta esker onez onartu zuen oparia. Ermitaua makurtu egin zen bere gonbidatu gorenaren aurrean eta utzi egin zuen: «Sawasdee (Agur), Ez ahaztu esan dizudana. Abisatu zaituzte! ”

Chantakorop-ek bere bidaia luzea hasi zuen oihanean zehar. Egun berri bat argitzen zen bakoitzean, urna ezin astunagoa egiten zela ohartzen zen. Printzearen jakin-mina ere hazi egin zen eta azkenean ezin du gehiago itxaron. Pazientziarik gabe urnatik estalkia kendu eta bere harridurarako, Mora, ermitauaren alaba maitagarria, magiaz agertu zen. Chantakorop eta Mora presaka ezkondu ziren gertueneko herrian. Bidaia jarraitu zuten errege jauregira, printzea bere andregaia aitari oparitzeko irrikaz.

Erreinuaren mugara hurbildu zirenean, Chantakorop ermitauaren abisua basatiki gogoratu zen eta gizonari hitza hautsi zuela konturatu zen. Izan ere, une hartan basotik bidelapur bat agertu zen, eta printzeari erronka bota zion Morarekin sari gisa. Ausart borrokatu ziren, baina printzea laster nekatu zen bidaia luzeagatik. Bidelapurrak kolpe indartsu batekin jo zuen printzea, lurrera eroriz, eta bere ezpata eskura geratu zitzaion. "Mora!" oihukatu zuen: "Azkar, nire bizitza baloratzen baduzu, ekarri nire ezpata!"

Mora bidelapurren aurretik iritsi zen ezpata, baina bidelapur ikusita une batean distraitu eta ezpata zegoen lekuan utzi zuen. Bidelapurrak beretzat hartu zuen arma eta berehala hil zuen printzea. Bere ekintzarik ezaren ondorioek izututa, Mora bere printze maitearen gorputzaren gainean makurtu eta oihukatu zuen: "Pua, pua, pua (gizon, gizon, gizon)".

Bidelapurrak bihotza hautsi zuen emakumea hartu zuen. Morak ez zuen eutsi eta denbora guztian egin zuen guztia "Pua, pua, pua" oihukatzea izan zen. Egunaren amaieran, ilunabarrean, jainkoek mespretxuz begiratu zieten zerutik, eta bat-batean ermitaua alaba eta bidelapurren aurrean gelditu zen. Haren abisuaren traizioaz lotsatuta, giboi bihurtu zuen.

Egun horretatik aurrera basoan ibiltzen da eroritako senarraren bila: "Pua, pua, pua" giboiaren soinu malenkoniatsua da bere dolu eta tristura betiko abestia.