Maria’s Dagboek (deel 5)

Maria Berg (71) liet een wens in vervulling gaan: ze verhuisde naar Thailand en daar heeft ze geen spijt van. Eerdere dagboeken verschenen op 28 november, 29 december, 23 januari en 20 februari. Vandaag deel 5.

Maria is gevraagd handvaardigheid te geven, maar wanneer gaat dat gebeuren?

De afspraak is donderdags van 15 tot 16 uur les geven in handvaardigheids vakken. Op de fiets komen, is mij verboden, het is op dat moment van de dag veel te warm, vindt men, ik word met de auto gehaald. De eerste donderdag, als het 15:30 is, ga ik maar eens bellen. Ik krijg de vrouw aan de telefoon die mij gevraagd heeft voor de lessen. Sorry we zijn het helemaal vergeten, volgende week dan maar?

Het is weer donderdag en …. om 16 uur gaat de telefoon, sorry sorry,  een van de kinderen is van de schommel gevallen, we moesten naar het ziekenhuis. Tot volgende week dan maar? Met elke donderdag een ander verhaal, zijn we nu al 6 weken verder. O, ze willen me nog steeds hebben op de school, zeggen ze, maar wanneer het gaat gebeuren, dat is de vraag. Of ik dan nog wil, is ook de vraag.

Vier mensen die Engels spreken en dat op één dag

De hele dag geen zon, om 15:00 uur besluit ik om boodschappen te gaan doen, eerst mijn lichtrekening betalen bij de 7-Eleven. Er wordt me iets verteld, waar ik niets van begrijp en ineens staat er een dame naast me die me in het Engels uitlegt, wat de bedoeling is.

Verder naar de supermarkt, het begint ineens te regenen, ik zie bijna niets meer en ben doorweekt.Toch maar doorrijden, ik heb echt wat dingen nodig. Vlak voor de supermarkt houd het op met regenen en het heeft verder ook niet meer geregend. Ik zie er echt niet uit, net een verzopen kat, tot mijn verbazing kijkt niemand er naar. Mijn fiets heeft een grote mand voorop, de boodschappen passen er met gemak in.

Als ik net een paar minuten heb gereden, komt er een echtpaar naast me rijden. Zij vraagt me in het Engels of ik uit Amerika kom. We staan stil langs de kant van de weg, ze stellen zich voor en vertellen dat ze 30 jaar in Amerika hebben gewoond. Sinds kort wonen ze in dit dorp en hebben hier nog nooit een buitenlander gezien.

Ik leg uit waar ik vandaan kom en ze weten zowaar dat het in Europa ligt. Er stopt en auto naast ons, waar een jonge vrouw uitspringt, die mij, ook in het Engels, vraagt of ik problemen heb. Ze blijkt een vriendin van mijn schoondochter te zijn. Lief dat iemand zo bezorgd om mij is en al vier mensen die dus Engels spreken en dat op één dag.

Op verjaardagsvisite in Surin

Mijn schoondochter komt uit een gehucht even buiten Surin, er wonen 26 famillies allemaal in houten huizen op palen. Al wordt er niet veel aan verjaardagen gedaan, we komen voor de verjaardag van de oma van mijn schoondochter.

Veel vrouwen houden zich bezig met het weven van de meest prachtige zijden lappen, die in het plaatsje zelf ook door alle vrouwen als rok (sarong) gedragen worden. Wat ze zelf niet dragen wordt verkocht.

We eten ‘s avonds buiten. Achter ons liggen de koeien uit te rusten van hun zoektocht op de dag naar eten. In de verte hoor je allemaal kikkers en krekels, af en toe blaft er een hond. Om 20:00 uur gaan alle lichten uit, het is bedtijd voor iedereen. Wij rijden terug naar Surin, we hebben daar een hotelkamer; op een matje slapen, is wat heftig op m’n oude dag.

Scheiden doe je niet

Oma woont in een gehucht bij Surin en opa woont al jaren bij mijn zoon en schoondochter hier in het dorp. Scheiden doe je niet, vinden oma en opa, maar omdat ze constant ruzie hadden, is het op deze manier opgelost.

Oma en opa waren bij hun kleindochter op bezoek en kregen weer ruzie. Opa besloot dat hij maar terug ging naar het gehucht bij Surin. Er werd een grote zakdoek gepakt, alles werd er in gedaan, er ging een knoop in en opa ging op weg. Ja, niet met een auto, nee, opa ging lopend.

Mijn zoon kwam ‘s avonds van zijn werk thuis en vroeg: waar is opa? Nadat hij het hele verhaal had aangehoord, ging hij met de auto op pad om opa te zoeken. En ja hoor, na enige tijd, daar liep opa langs de snelweg, op weg naar huis. Mijn zoon ging langzaam naast hem rijden en vroeg of het niet verstandiger was om eerst wat samen te gaan eten voor hij verder ging. Daar had opa toch wel oren naar. Na de maaltijd, ging hij enigszins gekalmeerd weer mee naar het huis van mijn zoon. Vanaf toen wonen ze apart.

Lucky, de huishond; Berta, de buitenhond en Kwibus, de pup

De huishond is door mijn kleinkinderen Lucky genoemd en de buitenhond als grapje, omdat ze wit is met bruinrode vlekken Berta, zoals veel roodbonte koeien in Nederland. Op het grasveld voor mijn huis staat een stenen tafel met een paar bankjes er omheen, daar liggen nu ineens zes pups, de een nog leuker dan de ander, met een trotse moeder, Berta de buitenhond.

De buren hadden er al een gepakt, ik blij, ja, toch maar niet en hup werd hij weer bij de rest gedaan. Na een week waren er al drie pups door mensen mee genomen. De andere drie vinden mijn tuin wel wat en liggen in de schaduw van de bananenbomen. Bij mij worden ze niet weg gejaagd. Tot mijn verbazing vindt Lucky de huishond het allemaal best.

Weer zijn er twee pups mee genomen en moe heeft nu nog maar 1 kind. Een reutje, helemaal wit met bruine oortjes. Elke ochtend om half zeven word er hard gejankt en aan mijn deur gekrabt. Het wil eten. Als ik Kwibus roep, komt hij aangerend. Lucky de huishond vindt hem enig, er wordt veel gespeeld.

Ik was van plan om helemaal geen dieren meer te nemen, maar intussen heb ik nu al drie honden. Ik ga maar een bord in de tuin zetten met: wij zijn vol, aan twee kanten beschreven, een kant voor alles en iedereen, die langs loopt en de andere kant voor mijzelf. Misschien helpt het.