Dagboek van Jacques: Een weekje vakantie in Thailand

Jacques Koppert (68) werkte na zijn opleiding aan de HTS en TH Delft als verkeersschout en officier van justitie in Breda en Rotterdam. Sinds zijn 63e is hij met pensioen. Hij is bijna 15 jaar getrouwd met de Thaise Soj (47). Beiden hebben een inmiddels volwassen zoon uit een eerdere relatie. In 2008 kochtten ze 1 rai (40×40 meter) grond, dichtbij het huis van Soj’s ouders, en bouwden er een eigen huis op.

Voorpret

Je bent twee maanden in je huis in Thailand, alle klusjes zijn gedaan. Dus ben je aan vakantie toe. Vakantie aan de kust, daar waren mijn vrouw, Soj, en ik het over eens. Ik vond Pattaya wel een mooi reisdoel. Na alle verhalen op dit blog, wilde ik de verleidingen die daar worden geboden wel eens aan den lijve ondervinden. Maar mijn vrouw is goed geïnformeerd en ze vond dat wat daar te koop is niet op mijn boodschappenlijstje behoorde te staan. Mijn argument, dat je er geweest moet zijn om er over mee te kunnen praten, maakte het er niet beter op. Andere bestemming dus.

Hua Hin, daar wilde Soj altijd al naar toe. Het feit dat de koning daar ook ooit een duik in zee heeft genomen, sprak mij wel aan. Dat moet een badplaats met allure zijn. Eigenlijk waren we het toch heel snel eens. Toen begon het bellen naar hotels en dat viel tegen. Vol of te duur. Mijn vrouw vindt alles boven de 2000 bath per nacht buitensporig hoog.

Het hotel in  Nakhon Sawan, waar we een tussenstop wilden maken, kostte 550 bath (incl. continental breakfast). Dat zijn tenminste Thaise prijzen. Maar het werd snel duidelijk dat hotels in badplaatsen andere tarieven hanteerden. Het is uiteindelijk Cera Resort geworden, een hotel gelegen tussen Cha-Am en Hua Hin. Voor een prijs van 2360 bath per nacht.

Verkeerslichten

We konden vertrekken. De eerste dag tot Nakhon Sawan, duidelijk geen vakantiebestemming. Het is eigenlijk niet meer dan één groot verkeersknooppunt, waar al het Noord-Zuid verkeer zich doorheen perst. De volgende dag snel op weg naar Cha-Am. Onderweg de meest verrassende combinaties van verkeerslichten tegen gekomen. In Phrae was ik toch al op het een en ander voorbereid zoals verkeerslichten die schuil gaan achter borden, zodat je pas op het laatste moment ontdekt dat er een stoplicht brandt.

Of de straat volgehangen met rode verlichting vanwege Chinees Nieuwjaar waardoor het rode verkeerslicht opgaat in de feestverlichting. Pas bij groen ontdek je dat er ook een verkeerslicht aanwezig is. Of een kruispunt van vijf wegen met verkeerslichten aan de overzijde van de kruising waarbij je je afvraagt welke verkeerslicht bij welke weg hoort. Het went allemaal.

Onderweg kwam daar een nieuwe variant bij. Twee verkeerslichtbakken boven de weg naast elkaar. De ene op groen, de andere op rood. Geen pijlaanduiding, beide verkeerslichten volle lens. Wat is daar de bedoeling van?  Ik ben gewoon mee blijven rijden met het verkeer. Dat is altijd de beste oplossing. Je rijdt in ieder geval met z’n allen door rood. Mijn conclusie, achteraf, is dat de rechtse lichtbak eigenlijk bestemd is voor rechtsafslaand verkeer. Blijkbaar waren de pijlen op of vond men dat iedereen dat wel zou begrijpen. Aansprakelijkheid van wegbeheerders bij onduidelijke verkeersaanduidingen is in Thailand een onderontwikkeld begrip.

Kaartlezen

Het verkeer had meer verrassingen. De doorgaande weg volgend kan je zomaar ineens, zonder enige waarschuwing, op een strook voor afslaand verkeer terecht komen. Niet leuk als dat op de rondweg van Bangkok gebeurt. Ik moet erbij vertellen dat we hier terecht kwamen omdat mijn vrouw absoluut geen kaart kan lezen. Ze heeft vele goede eigenschappen maar als bijrijdster is ze een ramp.

Mijn vrouw weet altijd precies te vertellen waar we af hadden moeten slaan, als we al voorbij de afslag gereden zijn. Ze vindt dat zelf niet zo erg, je kan toch altijd weer ergens keren? In dit geval kwamen we dus bij de verkeerde tolpoort uit. De poortwachter gaf ons bereidwillig uitleg en zei dat we gewoon even achteruit moesten rijden en dan vervolgens een paar banen opschuiven naar de andere tolpoort.

Oom agent

Manoeuvre veilig voltooid, juiste tolpoort door en toen stond daar de Thaise politieagent. Wij werden naar de kant gedirigeerd. Het internationaal rijbewijs moest getoond en vervolgens begon de discussie tussen agent en Soj. Waarom wij achteruit gereden waren. Omdat we verkeerd gereden waren. Dat dit een zware overtreding was. Of de agent begreep dat wij hier onbekend waren. Dat kon wel zijn maar, driftig tikkend op mijn rijbewijs, maakte hij duidelijk dat er 2000 bath betaald moesten worden bij een ons onbekend politiebureau en zolang hield hij mijn rijbewijs bij zich.

Soj vond dat geen goed idee en zocht al pratend naar contant geld. Ze baalde dat ze, behalve klein geld, alleen maar briefjes van 1000 bij zich had, want het was duidelijk dat deze agent zich niet met een paar briefjes van 20 liet afkopen. De deal werd beklonken voor de helft van de prijs. De agent verzekerde mij dat hij van Amsterdam hield en tekende vervolgens voor ons de route om op de weg naar Samut Sakhon te komen. Met een brede grijns kreeg ik een ferme handdruk en we mochten verder. Ik moet zeggen: de tekening klopte. Dat mocht ook wel voor zo’n prijs.

Zo arriveerden we eind van de middag in Cera Resort. Een leuk hotel met veel keramische elementen in de kamers. Het leukste vond ik de badkuip in de vorm van een grote keramische pot. De badkuip had ik graag laten zien, maar een foto van Soj in bad voldoet waarschijnlijk niet aan de huisregels. Jammer van zo’n mooie foto.

Hua Hin

De volgende dag naar Hua Hin. De plaats was anders dan ik me had voorgesteld. Het was druk en een parkeerplek was moeilijk te vinden. De entree naar het strand maakte geen vorstelijke indruk. Volgepakt met ligstoelen onder parasols, waar je voor 100 bath in mag zitten. Als je bekend bent in Hua Hin weet je waarschijnlijk waar je de auto kan parkeren en de drukte kan ontlopen. Het Naresdamristraatje  was leuk en gezellig, daar hebben we goed gegeten.

We wilden wat zien dus op pad naar Wat Huai Mongkhon, 15 km ten westen van Hua Hin. De monnik Luang Pu Thuat kijkt, veel meer dan levensgroot, hooggezeten op het publiek neer. Hij trekt veel bezoek. Maar je hond moet je thuis laten, gezien de tekst op het bord : Don’t bring pets to the Lord. Amuletjes werden niet per stuk maar met stapels tegelijk verkocht. Blijkbaar aan mensen die veel bescherming zochten. Wij zijn al verzekerd dus zijn we maar doorgelopen.

Daarna naar de floating markets. De eerste die je tegen komt, daar is helemaal niks aan. Uitgestorven, winkeltjes bijna allemaal gesloten. Hoe lang duurt het nog voor dit wordt opgeheven?

50 meter verder staat het bord naar Hua Hin San Phan Nam Floating Market. Daar was het gezellig druk. En souvenirs moeten toch gekocht worden, dat hebben we hier maar gedaan. Overigens is er niks drijvend aan de Floating Market. De winkeltjes staan stevig op palen in en rondom het water. Een leuke attractie voor kinderen, men laat een treintje tussen de winkeltjes door rijden.

Cha-Am

De volgende dag Cha-Am verkend. Hier loopt langs het gehele strand een weg, parkeren is makkelijk. Auto even het strand oprijden en tussen de bomen parkeren. Zelf ga je met je matje of stoeltje er voor zitten. Ideaal, alle Thaise badgasten doen het. Er zijn niet zoveel etenstentjes als in Hua Hin, maar de echte Thaise tentjes zijn voortreffelijk. Verse garnalen en krab, zo op de barbecue en voor ongeveer een derde van de prijs in Hua Hin. Geen tekst in het Engels, dus neem je Thaise partner mee.

Wij waren er net voor het weekend van het jaarlijkse krabfestival. Dat betekent goedkoop krab eten en blijkbaar kan je ook prijzen winnen met het vangen van krab. Wij hebben er niet meer aan meegedaan. De vakantie hier zat erop.

Kanchanaburi

De terugweg ging via Kanchanaburi. Daar zijn we al een paar keer geweest maar Soj bleek een verborgen agenda te hebben. Ruim tien jaar geleden had ze, bij een van de vele edelstenenwinkeltjes bij de beroemde brug, een armbandje gekocht. Daar is ze op uitgekeken en nu wilde ze dat verkopen of ruilen.

Ik installeerde me bij een koffietentje, Soj ging op zoek naar het winkeltje. Het duurde lang en toen ze terugkwam, bleek de missie niet geslaagd. Volgens mijn vrouw had ze het juiste winkeltje gevonden maar een handeltje bleek niet mogelijk. Het armbandje zal het mij inmiddels bekende lot ondergaan: het zal weggegeven worden.

De dag erna een tochtje met een long-tail boat op de River Kwai en zo over het water de Chunkai War Cemetry bezocht. Via de weg moeilijk te bereiken. Deze begraafplaats is veel kleiner dan de bekende Kanchanaburi War Cemetry. Bij Chunkai liggen ruim 1700 doden begraven, waarvan 314 Nederlanders. Op deze plaats heeft tijdens de bouw van de spoorlijn een ziekenhuis gestaan. Een goede plek voor bezinning.

Daarna zijn we met de derde klas trein de tocht richting Hellfire Pass gaan maken. Gratis voor de Thaien, 100 bath voor de buitenlanders. De trein rijdt op sommige plaatsen  via een uiterst smalle richel vlak langs de rotsen, hoog boven het water van de Kwae Noi. De tocht over de Birma spoorlijn is, met de geschiedenis in je achterhoofd, indrukwekkend.

De trein zat vol en stopte bij vele stationnetjes. Wij zaten midden tussen een grote groep kinderen op schoolreisje naar de watervallen bij Sai Yok Noi. De helft daarvan was uitgelaten druk, de andere helft trok het niet meer – het was al twee uur ’s middags – en was in slaap gevallen. Tegen het eind van de reis, station Nam Tok Sai Yok Noi,  was iedereen wakker. De meesten vonden het toch wel erg leuk dat er een farang in de groep was gaan zitten. Bekijks van alle kanten en kwetteren met Soj over wat ze allemaal hadden gedaan en nog gingen doen die dag. Het was een leuke heenreis.

De terugreis verliep anders dan de heenreis. De trein stroomde vol met toeristen die een stuk van het traject meereden, voor de meesten waren er alleen maar staanplaatsen. De verrassing kwam bij station Kao Run, de laatste halte voor Kanchanaburi. De loc werd afgekoppeld en we stonden een uurtje te wachten op de komst van een andere locomotief die ons verder zou brengen.

Leverde een leuk gesprek op met een Australisch echtpaar dat hun laatste vakantiedagen aan het doorbrengen was. Ze waren in Chiang Mai geweest, maar nog niet in Phrae. Ik greep mijn kans om tips door te geven voor de volgende vakantie in het Noorden.

De vakantie zat erop. De reis naar huis verliep probleemloos, geen politieagent meer gezien.

Van Jacques Koppert verscheen eerder op Thailandblog De week van Soj en Jacques Koppert, Dagboek van Jacques (schoolsportdag en jaarwisseling), Jacques Koppert blikt terug op de bouw van zijn huis, en hij maakte een samenvatting van de belangrijkste reacties op dit verhaal onder de titel Jacques Koppert blikt terug op de bouw van zijn huis.