Hi-So en Lo-So, sociale klassen in Thailand
In Thailand is status erg belangrijk. De Thaise maatschappij is sterk hiërarchisch ingedeeld. Rangen en standen zijn voor de Thai al snel duidelijk.
Zo is een dienstbetrekking vooral belangrijk om de status die de Thai er aan kunnen ontlenen. Ambtenaren worden slecht betaalt maar dit soort beroepen zijn in trek omdat het aanzien oplevert.
Zelfs in de Thaise taal worden hiërarchie verschillen aangeduid. De Thaise taal kent persoonlijke voornaamwoorden die duidelijk maakt of degene een jonger of ouder persoon aanspreekt, maar ook iemand van een lagere of hogere stand.
Dit verklaart waarom veel Thai weinig moeite hebben met bepaalde vormen van discriminatie. Thai hebben vrij simpele gedachten over de sociale positie waar je toe behoort. Iemand met en donkere huid werkt op het land, op straat of in de bouw. Een persoon met een lichte huid werkt op kantoor. Dus degene met een donkere huidskleur staat onderaan de sociale ladder.
Je maatschappelijke positie wordt onder andere bepaald door afkomst, functie en financiële middelen. Thai pronken dan ook met rijkdom. Kleding en de auto waar je in rijdt zijn voorbeelden van aspecten die erg belangrijk zijn voor veel Thai. Tijdens de enorme economische groei in de beginjaren ’90, was Thailand één van de belangrijkste afzetmarkten voor Mercedes Benz. Ondanks de verkeerschaos in Bangkok rijden veel Thai liever naar het werk dan dat ze met de Skytrain gaan. Een auto is nu eenmaal belangrijk voor je aanzien.
Hi-So
De bovenlaag van Thaise maatschappij staat bekend als ‘Hi-So’. Dit is afgeleid van het Engelse ‘high society’. Tot de Hi-So behoren Thaise adel en rijke Chinese-Thaise families. Hi-So hoeft niet de afstamming te betekenen maar kan ook te maken hebben met rijkdom en uiterlijk vertoon.
De economische groei eind jaren ’80 en begin jaren ’90 hebben voor veel nieuwe rijken gezorgd. Deze ‘nouveau riche’ vormden een nieuwe groep onder de Hi-So. De bovenklasse van de Thai leeft vooral in en om Bangkok. De Hi-So vormt een dankbaar onderwerp voor roddelbladen en roddelrubrieken in de plaatselijke media. De Thailand Tatler is een magazine dat zich richt op de Hi-So. Het blad staat vol met succesvolle, mooie en rijke Thaise mensen.
Middenklasse
De Thaise middenklasse groeit ook hard. Deze bestaat uit hoogopgeleide Bangkokianen die vooral in de voorsteden van Bangkok wonen en op een kantoor werken in de hoofdstad. Opvallend genoeg vertoont deze groep veel westerse trekjes. Het westerse ideaal van huisje, boompje, beestje, wordt nagestreefd.
Onderklasse
De onderklasse, de grootste groep, wordt gevormd door de agrarische sector. Deze Thai wonen vooral in dorpen op het platteland. Het idyllische dorpsbeeld wordt vandaag de dag echter wreed verstoord. De jonge dorpelingen trekken massaal naar de grote stad gedreven door werkeloosheid en armoede. Ze gaan er aan de slag als taxichauffeur, bouwvakker of prostituee.
Door de massale opstand van boeren en de bevolking uit de provincie, die zich sterk identificeren met de politiek beweging van een aantal jaren geleden (de Redshirts) is er wel meer politieke aandacht voor deze groep. Maar de verschillen in ontwikkeling en welvaart zijn nog steeds enorm groot.
Scheiding van de klassen
De Thai houden de scheiding nog redelijk strikt in stand. Omgang met iemand uit een lagere standing wordt niet op prijs gesteld. Huwelijk en partnerkeuze worden bepaald door de sociale klasse waartoe men behoort.
De vriendelijkheid van de Thai ten opzichte van toeristen heeft voor een belangrijk deel te maken met de hiërarchische indeling van de maatschappij. Je moet nu eenmaal respect hebben voor iemand uit een hogere klasse. Een farang is blank en heeft geld, dus staat hoger op de maatschappelijke ladder.
Hoe bizar het ook klinkt maar de Thai uit de midden- en hogere klasse vinden het ondenkbaar en nogal belachelijk dat een farang samenleeft of trouwt met een vrouw uit de Isaan. Voor een Thai is de sociale klasse belangrijker dan de gevoelens die je voor iemand koestert.
Wij, in het westen zijn opgevoed met de gedachte dat iedereen gelijk is, ongeacht huidskleur, afkomst of geloof. Voor ons komen de ideeën van de Thai over de sociale structuur dan ook op zijn zachtst gezegd, vreemd over.
– Herplaats bericht –
In het Westen zijn we opgevoed met het feit dat iedereen gelijk is? Realiseer je dat dit met name in Nederland tot in het extreme wordt doorgetrokken. In bv Belgie, Duitsland en Engeland (om maar een paar omringende landen te noemen) is er bv al veel meer sprake voor (hoger) gezag, en zijn de verhoudingen op het werk al veel meer hierarchisch. In Engeland heb je nog steeds een sterke klasse maatschappij. Ook in veel andere Westerse landen buiten Europa ben ik dit tegengekomen, zowel in werk als prive.
Het verhaal over de verschillende klassen in Thailand klopt. Maar laten we ons ook realiseren dat Nederland een uitschieter is in de andere richting.
helemaal mee eens. Bij Lufthansa wordt ik met alle egards behandeld. In Engeland vaak ook maar het is na 50 jaar wat minder geworden. Mijn Nederlandse timmerman bleef ook netjes bij de deur staan wachten tot ik zei dat hij kon binnenkomen
Volledig met U eens. Toen in Nederland de leraren al lang bij de voornaam werden genoemd, spraken wij in Belgie nog altijd met Meester en Juffrouw. Ook de U vorm word in Belgie nog steeds veelvuldig gebruikt.
Dit is trouwens in Frankrijk en Duitsland ook zo. Later sprak ons personeel ons nooit met de voornaam aan.
Ook in de gezondheidszorg in Belgie is er verschil. De gewone burger gaat in het ziekenhuis op consult bij de specialist, degene die het kan betalen gaat Privé naar de dokter. Dit is waarschijnlijk ook een van de redenen dat er minder wachtljsten zijn dan in Nederland.
Over Hi-So en Lo-So,
Ik weet niet wat jullie ervaring is maar als je als farang een vriendin hebt in Thailand dan stijgt de familie in aanzien in het dorp waar ze wonen. Iets wat ze blijkbaar heel belangrijk vinden, Ik heb soms de indruk dat ze compleet langs hun schoenen gaan lopen doordat ze een farang in de familie hebben. En waarop gebaseerd? Over welk aanzien praten we? Als de farang zuinig is met zijn centjes dan wordt hij al snel uitgemaakt voor khi nie-jouw (gierig) en heeft de familie gezichtsverlies en wordt er heimelijk gelachen. Ik heb dat eens mogen aanschouwen in een dorp verderop waar een farang erg op zijn centen zat. Geef hem ongelijk hij heeft er hard voor gewerkt toch?. En gezichtsverlies zo lijkt het wel, is het ergste wat er is in Thailand.
Maar hoe zit het met jaloezie? Heb je in een familie/straat/dorp meerdere farangs dan wordt het leuk. Als de een een huis bouwt wil de ander dat ook, Als de een een auto heeft wil de ander dat ook, Als de een met de familie naar zee gaat, wil de ander dat ook. En allemaal in overtreffende trap. Mijn ervaring is dat neven en nichten van de betreffende Thaise nogal jaloers kunnen zijn op hun succesvolle nichtje die een farang aan de haak heeft geslagen. Sommige proberen met alle macht dat te overtreffen door een nog “rijkere” farang te vinden. Maar ze realiseren zich helemaal niet dat de farang in eigen land gewoon Jan met de pet is en vaak zelf niet eens een in de quote top 1.000.000 voorkomt. Ik vraag me wel eens af hoe ze dat ondergaan als ze in zo’n ver land aankomen.
De jaloezie kan best wel ernstige vormen aannemen. Men gaat zelfs zo ver door allerlei slechte zaken over de andere farang en zijn Thaise te verzinnen en te verspreiden die uiteindelijk leiden tot ruzies binnen de familie. Alsof geld gelukkig maakt? In zo’n geval niet dus. Het is toch alleen maar makkelijk als je er genoeg van hebt.
Ik mis soms wel eens de gedachte dat men de ander gewoon iets vanuit het hart al het goede gunt en wenst. En dat terwijl dit land er zo van vol is van geven in de hoop dat je na je dood een beter bestaan zult krijgen en er voor wordt beloont. Maar blijkbaar is het als je onderaan een ladder staat in Thailand of in het midden of bovenaan toegestaan om neer te kijken op de ander die nog moet beginnen en er wellicht nooit komt.
U spreekt hier over de onderste treden van de Thaise maatschappelijke ladder. Hier is een farang in de familie nog een “voordeel”.
Aan de andere kant van het spectum: Dochter van een 150-mans fabriekje was met een wat oudere ( 20jaar leeftijdsverschil) blanke Ir. getrouwd. Dochter werd doodgezwegen en nergens meer uitgenodigd.
Zoon van een grote industrieel… wilde trouwen met een dame van hetzelfde “karakter”. Sinsod van.. 200 MILJOEN Thai baht + nog wat “kleine emolumenten”. Daar komt zelfs een rijke blanke academicus niet eens in de buurt.
Met een Thaise zakenvriendin een keer afgesproken bij de bank. “Titirat, je ziet eruit als een kerstboom”. Klopt, men mag niet het idee hebben, dat ik niet kapitaalkrachtig genoeg ben.
Met een andere zakenvriendin: wilde nooit naast me lopen in de stad. “I am not a lady beer bar”, was haar antwoord. Dus liep ze altijd enkele meters voor me uit.
Ik en mijn Thaise vrouw zaten een paar jaar geleden in een Songtaew, (Een pick-up waarin achterin banken zijn aangebracht en vaak ook een dak tegen de regen.)
We stapten uit en met ons stapte ook een Thaise dame uit die we niet kende.
Haar opmerking naar mijn vrouw was: Mijn farang man hoeft niet in zo’n songtaew te zitten. Wij hebben een eigen auto.Wij hebben geld genoeg.
Het lijkt vaak dat jalouzie , geld zucht, achterbakse klap. leugens de nieuwe religie van de Thaise dames is geworden. Dat geldt ook voor de Thaise populatie in nederland.
Alle lof voor het heldere verhaal over de klassensamenleving in Thailand. Dit fenomeen speelt overigens door heel Azië. In India denken ze nog steeds in kastes en de feodalew structuur van bijv Pakistan is nog middeleeuws.
Nog een paar details:
– Thaise ambtenaren verdienen weliswaar niet zoveel, maar ze worden wel doorbetaald in hun vakantie. Ze zijn verzekerd tegen ziektekosten en meestal hun ouders ook. Ze hebben meerjarige contracten en ze hebben recht op pensioen. Dat zijn plezierige bijkomstigheden.
– Thais laten niet alleen graag zien hoe goed ze het hebben door hun rijkdom te tonen, wat op zich al een dure hobby is, maar ze laten het ook graag blijken door te laten zien hoeveel ze wel niet uit kunnen geven. Dat is een nog veel duurdere hobby.
en inderdaad, in Nederland zijn we allemaal zogenaamd gelijk, maar mensen hebben ook hier maar al te graag wat centjes achter de hand, waarmee ze zich meer gelijk voelen dan anderen. “Ons soort mensen” en allerlei sociale codes zijn ook in Nederland van groot belang.
Een interessant onderwerp om te reageren. Waarom? Klasse, rangen en standen zijn altijd een interessant fenomeen voor wetenschappers (-logen). Bibliotheken vol zijn er al over geschreven. Ik vind het alleen jammer dat de reacties overwegend over Sek Loso e.d. gingen en niet over het onderwerp. Het probleem is: Met wie moet je vergelijken? Westerse cultuur etc.? Wat is je eigen beleveningsbeeld daarin? Wat is je referentiekader (Marcuse, Fromm? en zovele anderen). Mij bekruipt vaak het gevoel dat ik over dit soort onderwerpen en de reacties erop, die ik met plezier lees, vaak zeer subjectief en bekrompen ervaar. Want, nogmaals, met wie en wat vergelijk je? Bijv. Nederland. Ieder normaal denkend Nederlander vindt dat er een soort klassemaatschappij is. Denk maar eens aan een schouwburgbezoek. Maar waar trek je de grenzen? Bij een bepaald inkomen/vermogen? Afkomst? Iemand van adel die geen cent te makkeren heeft? Of een hardwerkende, energieke, creatieve geest die iets ontdekt heeft, daardoor rijk is geworden, maar toch niet wordt geaccepteerd door de hogere klasse/ Over wie hebben we het? Ook in Thailand kun je volgens mij niet simpel de maatschappij in drie klassen verdelen. Te simpel. Het is een groot grijs gebied, die door de hele samenleving trekt en gelukkig kent deze maatschappij een “middenkader” , de ruggegraat voor een economische samenleving. Maar je kunt nu eenmaal geen afbakening maken. Het loopt allemaal in elkaar over. Wat mij intrigeert en het antwoord heb ik nog niet gevonden of ergens gelezen. Hoe zit het Thais systeem in elkaar. Ik bedoel dit: ik heb vernomen dat een parlemementslid, om gekozen te worden een universitaire opleidig moet hebben gehad. Dus geen democratie. Maar hoe gaat dat in het land? Als ik door mijn woongebied rijd of fiets kom ik geregeld billboards tegen met mensen die zich verkiesbaar stellen (ban). In Nederland kan iedereen zich verkiesbaar stellen, gemeente, provincie etc. Hoe is dat in Thailand? Wat zijn de voorwaarden? Hoe zit het systeem in elkaar? Daar zou ik graag antwoord op hebben, geen speculaties maar feitelijk.
Hallo Peter,
Bedankt erg informatief.
In Thailand hoor ik vaak de termen hi-so, low-so gebruiken, dus daarom vroeg ik me wat het woord voor middenklasse was, niemand die het mij kon vertellen en ik begon bijna te geloven dat het niet bestond, maar achteraf gezien kwam door de taal-kloof.
Jij doet er trouwens ook wat snel mee af 🙂
Wat ik nu weet is dat lo-so en hi-so in de volksmond enkel betrekking hebben op geld zoals in arm en rijk.
De termen voor sociale klasse in het Thais zijn:
chan tam – Lage klasse
chan glaang – Middenklasse of Modaal
chan sung – Bovenklasse of Elite
Ik ben trouwens van mening dat sociale klassen in termen als arm, modaal, rijk en elite wel degelijk onderscheid maken in Westerse landen waaronder ook Nederland, ook al zouden veel mensen willen geloven dat het niet zo was.
Vrienden in Bangkok hadden het over MiSo, lijkt me ook wel passen.
Ze wisten overigens niet hoe de beroemde zanger/gitarist Sek Loso aan zijn artiestennaam komt, en waren zeer verrast toen ik verwees naar zijn afkomst. Dat werd liever niet geweten.
Hadden de Bangkokiaanse vrienden al eens Japanese soep gegeten?
Want dat eet iedereen uit de middenklasse (MiSo ;~)
Als ik op bezoek ga bij goede thaise vrienden (niet de buren) maak ik een waai. In Nederland zou dan een hand hebben gegeven.
Ik maak ook een waai naar het portret van de koning als ik een beker in ontvangst moet nemen op een podium na een hardloopwedstrijd. Dit vind ik gek, maar ik weet niet hoe ik er anders mee om moet gaan. Mijn medelopers vinden het in ieder geval prachtig.
Vorig jaar had een man belangstelling voor mijn schoonmoeder en wilde trouwen met haar. Er werd een bruidschat vastgesteld op 20.000 bath vanwege het feit dat de dochter een falang heeft. Ik heb dus behoorlijke toegevoegde waarde in de familie, hoewel mijn bijdrage zeer gering is. Mijn schoonmoeder is 76 jaar overigens en heeft dus nog steeds waarde. De man kon de bruidschat niet opbrengen en is nu onzichtbaar.
Dat zegt jouw schoonfamilie waarschijnlijk, maar het zou wel is kunnen dat die man het gewoon afgebold is omdat hij normaliter helemaal geen bruidschat moest betalen aangezien jouw schoonmoeder al gehuwd is geweest. Een bruidschat in Thailand geld enkel voor jonge ongetrouwde maagden en dat is echt de waarheid, anders is het noppes ga maar is na. Met vriendelijke groeten.
Betr. Hi-So en Lo-So. Khun Peter, Chapeau! Eindelijk iemand die de spijker op de kop slaat. Veel vragen en discussies op Thailandblog worden in een klap irrelevant en worden beantwoord als de lezer jouw proza tot zich door laat dringen en begrijpt. Ik wil wil er aan toevoegen dat het geschrevene in feite voor heel Z.O. Azië geldt. Ik heb zelf 10 jaar in Indonesia gewoond en daar is het niet anders, evenaks in Malaysia en de Filippijnen, landen waar ik ook uitgebreide ervaringen heb opgedaam. Dank voor jouw heldere verwoording van dit aspekt van de Aziatische culturen.
Herinnert iedereen zich nog de roodhemden demonstraties maart-mei 2010? ? Met bijna honderd doden, duizend gewonden en duizenden gearresteerden? In dat jaar begon thailandblog ook!
Twee spandoeken die vaak werden gezien en ook boven de podia hingen waren deze:
1. กู เป็น ไพร่ koe pen phrai ‘Ik ben een horige’ Een ironische verwijzing naar de manier waarop hi-so over lo-so denkt met de boodschap: ‘Dat pikken we niet meer!’
2 โค่น อำมาทย์ koon ammaat ‘Weg met de elite!’
Dat betekent, en anderen wijzen daar ook op, dat een grote meerderheid van de Thaise bevolking niet meer gelooft in de oude hierarchische waarden. Die worden alleen nog aangehangen door een kleine groep daarboven die het doet voorkomen alsof het nog een onderdeel is van die mooie Thaise cultuur, Thainess genaamd.
Ach ja, die spandoeken.
En om zaken te stellen zo als ze zijn , hobbelen de roodhemden achter een groep aan die uitsluitend en alleen de stemmers gebruikt hebben om zichzelf te verrijken.
Vergeet er ook niet bij te vermelden dat veel Hiso clans een huwelijk met een farang of blank persoon als een schande zien. Ze hebben veel liever dat er in een gelijke klasse met een Thai of minstens dan toch een rijke Jap of Koreaan getrouwd word.
Eigenlijk doet de Thaise samenleving me veel denken aan de westerse samenlevingen honderd tot een paar decennia geleden…..Ook bij ons was er dan de klassen indeling en moesten de vrouwen er zo wit mogelijk bijlopen…..De auto’s konden niet zwaar en groot genoeg zijn …..de gouden kettingen niet lang genoeg…..In het westen zijn we dit grotendeels ontgroeid…..hier moet men dat nog allemaal leren en ondervinden.
En later moesten we zo bruin mogelijk zijn, want dan was je in staat een vakantie naar Spanje te betalen. En als je wit terugkwam van vakantie, klopte er iets niet
“Huwelijk en partner keuze worden worden bepaald door de sociale klasse waar men toe behoort” Klopt helemaal! Een arm meisje van het platteland kan het tot bijvrouw schoppen van een min of meer welvarende Bangkokker maar meestal niet veel verder. Het huwelijk is daar voor vrouwen niet echt geschikt om te stijgen op de sociale ladder zoals in westerse landen. Wie voor een dubbeltje geboren is…… Vandaar dat ze hun toevlucht zoeken bij de farangs. Die kijken niet naar dat soort onderscheid. Het heeft natuurlijk ook zijn nadelen. Rijke Thais weten dat als een van hun kinderen introuwt in een arme familie (wat ze echt niet zullen toestaan) dat de familie niet enkel verlies van status zal lijden, maar ook geld zal verliezen
Je krijgt er immers vaak een behoeftige schoonfamilie bij.
Wanneer de farang daar achter komt, al heel snel trouwens, is dat toch meestal al te laat.
Ik ben al 15 jaar getrouwd met een Thaise uit de Isaan. We zien elkaar heel graag en ik wil ze voor geen ander ruilen. Mijn auto is geen Mercedes-Benz maar een Toyota van 16 jaar oud. Hij rijdt nog altijd goed en heeft me al die jaren nooit in de steek gelaten. Waarom zou ik dan geld verspillen aan een nieuwe? Voor mij is iedereen gelijk en ik trek me van dat status gedoe dan ook niets aan.
Jouw vrouw vertelt net hetzelfde tegen haar vriendinnen:
Ben al 15 jaar met dezelfde man, het is geen Mercedes maar een oude Toyota.
En hij heeft me nog niet in de steek gelaten, en er geld aan verspillen doe ik ook niet.
Grapje Guido, het ga je goed, David Diamant.
Ooit in Laos ontmoetten wij een jong Thais echtpaar, duidelijk uit de “betere” klasse. Omdat mijn Thai maar matig vlotte gingen we over in het Engels, een taal die het echtpaar uitstekend bleek te spreken. Zeker een half uur met ze gesproken. Al die tijd hebben ze mijn Thaise vrouw geen blik waardig gegund! Laat staan dat ze iets tegen haar zeiden. Mijn vrouw probeerde zich ook in het gesprek te mengen maar daar werd niet op ingegaan. Ach een mia farang.
Ooit las ik in een boek over dit onderwerp dat het extreme vormen kan aannemen.
Voorbeeld: twee vrienden. De een maakt flink promotie, de ander niet. dan komt er een moment waarop de vriendschap ophoudt opdat het onbetamelijk wordt door het verschil in status. Beiden begrijpen dat.
Toch gaat het ook bij Europeanen zo, alleen niet in Europa. Ik heb van ’88 tot ’98 in Indonesia gewoond en gewerkt en daar gebeurde het uiteraard ook wel eens dat er een Buleh (farang) bij een borrel met een autochtone dame verscheen. Als dat een ontwikkelde zakenvrouw was met goed Nederlands of Engels werd die al gauw geaccepteerd en opgenomen in de gesprekken. Echter als het ging om een juffrouw van onbetekenende komaf of ontwikkeling (meestal “golddiggers” of bardames) werd zo iemand genegeerd. Als je bij chique Javanen werd gevraagd voor een receptie haalde je het niet in je hoofd om met zo iemand daar te verschijnen. Dat kon echt niet. Dus ook daar grote standsverschillen. Na een poosje raak je eraan gewend, het heeft ook z’n voordelen. Je hoeft dan niet meer voor de vorm beleefdheidsconversaties te voeren met types waar je eigenlijk geen behoefte aan hebt.
Volgens mij werd mijn vrouw enkel genegeerd omdat ze het met een farang hield. Ze namen niet de moeite om uit te vinden met wie ze te maken hadden. Ze hebben simpelweg geen woord met haar gewisseld. Mijn vrouw heeft namelijk ook een universitaire achtergrond. Het feit dat ze met een farang optrok was voldoende om haar te kwalificeren als “onvoldoende” . Overigens denk ik dat het standsverschil of zo men wil het verschil in maatschappelijke status meer wordt bepaald door de hoogte van de bankrekening dan door intellectuele capaciteiten.
Nooit gemerkt dat algemene ontwikkeling bv door de Thais wordt gewaardeerd. De meesten lezen immers niet eens de krant, laat staan en boek.
Overigens delen platvloerse bewoners van de Isaan de farangs in in twee sociale categorieën of standen: Farangs en farangs kee nok. Wordt u ingedeeld bij de laatste categorie dan behoort u tot de laagste kaste in Thailand. Soms is het beheersen van de Thaise taal al voldoende u daar toe te rekenen! Een rijke farang spreekt toch geen Thai?
Ja, Slagerij van Kampen, ik begrijp je frustratie, het is ook zuur dit mee te maken. Er zijn zo van die dingen die onwetende farangs zich niet kunnen voorstellen, tot ze er mee geconfronteerd worden. Helaas kun je mensen er niet voor waarschuwen, zeker in Nederland niet, zo heb ik bij diverse gelegenheden ervaren. Men kijkt je dan verdwaasd aan, men weigert je te geloven en je kunt zo maar voor “racist” of “nazi” uitgemaakt worden. Ik heb dan ook al lang geleden de handdoek in de ring gegooid en mijd bij verjaardagen en partijtjes dit soort onderwerpen. Verder merk ik op dat academisch gevormde Thaise dames die een relatie met een farang nastreven in het algemeen met die farang “weg” willen, dus naar Europa, Australië, USA etc. Die dames weten feilloos hoe zij in Thailand bezien worden en dus is “vlucht” een voor de hand liggende optie.
Het strak indelen in sociale klassen in een maatschappij zoals Thailand is volgens mij de belangrijkste manier om de sociale ongelijkheid in takt te houden. Immers: wat hebben wij nodig met de onderliggende klasse(s) Zie de kastes in India. Net als in India is in Thailand sociale mobiliteit moeilijk. Het risico daarvan is natuurlijk een mogelijk opkomend klasse bewustzijn in marxistische zin. De klassen als elkaar natuurlijke tegenstanders. Het Thaise denken maakt een Nederlands “poldermodel” onmogelijk. Dit verklaart mogelijk de clashes tussen de roden en de gelen.
Het verhaal klopt voor zo ver wel maar ik mis de macht van geld, het omkopen, het kopen van titels en school gradaties en diploma’s. Het betekend dat er in vooral de Hi-so klasse heel veel ‘fake’is. Ik werkte eens op kantoor van de agent van Siemens en daar hij vooral de marine bediende met Siemens maar ik alle zendmasten in elke gemeente en elk overheids onderdeel plaatste, werd ik vaak meegenomen naar een lunch met een hoog geplaatste en leerde van de eigenaar over hoe zulke mensen aan hun positie waren gekomen. Iemand met b.v. militaire opleiding van een lage klasse, trouwt met een dochter van een rijke familie en heeft dan de financiele middelen om zijn ‘sterren’ (carriere) te kopen. Dit kan ook middels contacten die je hebt, wat in Nederland ‘vriendjes politiek’ wordt genoemd. De mix van rijk met een gestudeerd iemand van lagere klassen, betekend dat het door elkaar heen loopt maar door de hoge functie in het vooruitzicht, gaan ze zich al snel als Hi-so gedragen. Ik kijk eerlijk gezegd neer op al dat uiterlijk vertoon. Het zijn tenslotte allemaal mensen, en mensen hebben zwaktes, dus het is niet allemaal klasse en power wat je ziet. Ik merk wel in mijn huidige omgeving waar ik in een door mij verbouwd mooi huis woon waarvan ik geen eigenaar ben, dat men mij vraagt waarom ik het niet koop. Die vraag gaat alleen over status. Als ik ga uitleggen wat een vastzittend geleend kapitaal kost zonder dat het iets opbrengt maar ik huur goedkoop,zo goedkoop dat de eigenaar zijn geld in nog geen 50 jaar zou terug verdienen en het huis is afgeschreven. Dus is het voor mij veel goedkoper om te huren dan om te kopen en waarom zou ik op mijn leeftijd nog eigendommen willen hebben. Ik heb eerlijk gezegd geen moeite met klassen en ben mezelf, loop op slippers, draag short en T-shirt maar heb maling aan wat ze van mij denken. Ik weet wie ik ben. Ik heb overigens de ervaring van 10 jaar getrouwd te zijn geweest met een 20 jaar jongere van de armste Isaan-familie, gescheiden, vriendinnen gehad die in het onderwijs zaten. NU samen met iemand die 30 jaar op ’n bank heeft gewerkt waarvan de hele familie grote winkels hebben en veel land… ik wordt denk ik meestal ingeschat en geaccepteerd op persoonlijkheid en kwaliteiten. Niet op geld want dat heb ik niet met een karig AOW-tje.
Ik vermoed wanneer men de hoogte van je AOW- tje kent en het gebrek aan bezittingen de Thai je helemaal niet zo hoog ziet zitten.
Wellicht denken ze nu dat je een exentrieke millionair bent en je zo gedraagt vanwege de vrees voor berovingen en ontvoeringen. of dat je gestoord bent.
Een arme westerling heeft immers geen geld voor het vliegtuig en vakantie te nemen of zelfs helemaal niet meer te werken.
Zelfs mijn vrouw laat aan de buitenwereld geen rijkdom zien, omdat ze bang is dat de kleinkinderen ontvoert worden of dat er nog meer familie leden haar om geld komen vragen.
Tja, de Thai aristocracy is nog steeds te dominant in de Thaise politiek en samenleving!!
………de Bastille is nog niet bestormd!
En dan zijn er ook nog een aantal Thai die uit de Lo-So afkomstig zijn, in de Mi-So terecht zijn gekomen en zich gedragen alsof ze Hi-So zijn.
Zo volg ik een aantal Thaise dames op Instagram, waaronder een aantal van bovengenoemde.
Designer kleding en schoenen, dure jurkjes met veel decolleté zodat de vergrotingen beter te zien zijn, appartementje van minstens 25,000 p/m, om de twee dagen eten in een sjiek restaurant, elke weekend feest, elke maand een weekend in een resort, waar ze tien verschillende bikini’s nodig hebben, twee keer per jaar een vakantie naar het buitenland, enz.
Werken heb ik ze nooit zien doen. Een vriend of man heb ik ook nooit gezien. Maar als ze op bezoek gaan bij hun ouders blijken deze gewoon te wonen in een simpel huisje ergens in de Isaan.
Ik neem aan dat ze niet voor niets hun profiel op instagram zetten.
Wanneer het niet voor werk is zal het wel voor iets anders zijn.
Een duidelijk en waar artikel.
Gelukkig laten twee koningen in Thailand zien dat die verschuilen in hiërarchie ook overbrugd kunnen worden.
Zo was de moeder van wijlen koning Bhumibol, Srinagarindra genaamd, een dochter van een zeer eenvoudige marktkoopman. Zij werd verpleegkundige en huwde Prins Mahidol, een arts, in de Verenigde Staten waar ook koning Bhumibol werd geboren.
De huidige vorst, koning Maha Vajiralongkorn, huwde vier keer. De eerste keer met zijn hoog-adellijke nicht, Soamsawali (samen kregen ze een dochter), daarna met een gewone jonge aankomende actrice, Yuvadhida (samen kregen ze 4 zonen en een dochter), daarna trouwde hij met Srirasmi, een paleis medewerkster (samen kregen ze een zoon), en tenslotte met Suthida, een vroegere stewardess bij Thai Airways.
Het is te hopen dat het goede voorbeeld van deze twee vorsten de hiërarchische verschillen in Thailand zal verminderen!
Mijn vrouw komt ook uit de Isaan,ze maakt de familie heel duidelijk dat de kosten in Nerland veel hoger zijn dan in Thailand.
Je kan als Falang wel vertellen hoeveel je verdiend maar uit groot doenderij niet verteld wat je kosten zijn denken de Thai”s zo die verdiend veel.
Het is ook de Falang zijn verantwoordelijkheid om tevertellen dat het niet alleen zonneschijn is.