Wan di, wan mai di (deel 21)

Het condominiumgebouw waar Chris in woont, wordt gerund door een oudere vrouw. Hij noemt haar grandmother, omdat ze dat zowel naar status als naar leeftijd is. Grandmother heeft twee dochters (Daow en Mong) van wie Mong op papier de eigenaresse is van het gebouw.

Broeierig

In het weekend is het wat broeierig in de soi. Nee, het is niet te wijten aan het regenseizoen in combinatie met de hoge temperaturen. En nee, het is ook niet omdat de jongere gig met grandfather meekomt om grandmother het leven zuur te maken. Er is een onderhuidse burenruzie die af en toe ontaardt in stem verheffen en schelden.

De directe aanleiding is de ‘heilige koe’ van de Thaise overburen. Ja, u leest het goed. Niet alleen de hindoes hebben een heilige koe maar ook de boeddhistische Thais hebben er een. Die van de hindoes eet gras, zoals ik zelf jaren geleden zelf heb gezien in India. Die van de boeddhisten in dit land eet – in tegenstelling tot de orders van de junta – geen rijst maar benzine.

Familie

Recht tegenover de voordeur van mijn condo woont een familie waarover ik het met u nog niet gehad heb. De reden is dat ik niet graag roddel maar over deze familie valt niet veel goeds te vertellen.

De familie bestaat uit een (gescheiden) moeder van naar schatting 45 jaar met haar twee volwassen zonen. Sinds een maandje woont ook haar wat zieke en moeilijk lopende moeder in het townhouse. En o ja, ze hebben ook een hond waarvoor ze niet zorgen, zoals ik dat gewend ben. Ik ben dan ook ‘maar’ een farang.

De moeder is – ik schrijf het niet graag op – moddervet (waar zij één been heeft heb ik er twee) en heeft een baan in het ziekenhuis. Haar oudste zoon werkt daar ook. Voorzover ik kan zien en oordelen bestaat zijn leven uit werken (altijd overdag), tv-kijken, roken en spelen met zijn mobieltje.

In zijn optiek bestaat de hond uitlaten uit het openzetten van het hek zodat de hond naar buiten kan. Vervolgens gaat hij door met waar hij mee bezig was en bekommert zich niet meer om de hond. Als het stortregent (en de soi voor enkele uren onder water staat) betekent dat dat de hond met ‘zijn ziel onder zijn arm’ loopt en alleen onder het afdakje van mijn condo kan schuilen.

De jongere zoon studeert nu op de universiteit. Zijn vader (die ik één keer gezien heb omdat zijn ex hem de huid volschold toen hij een keer langskwam en de hele buurt uitliep om te kijken wat er gaande was) helpt hem financieel en heeft voor hem ook een auto gekocht, een nieuwe uiteraard.

Nieuwe auto

Met deze nieuwe auto komt hij de meeste weekenden bij zijn moeder en broer doorbrengen. Geen probleem met dien verstande dat er heel weinig parkeergelegenheid is in de soi. Daarnaast is de soi zo krap dat twee auto’s elkaar onmogelijk kunnen passeren. Tot nu toe was er weinig aan de hand omdat alleen Tai (van het winkeltje op de hoek) de pick-up in de soi parkeerde. Maar nu moeten er twee auto’s in de soi worden geparkeerd.

Ik zou zeggen: daar maken we geen probleem van. Degene die het eerste thuiskomt, parkeert de auto wat verder in de soi zodat de ander zijn auto ook in de soi kan parkeren.

Daar denkt de zoon heel anders over. Hij moet en zal zijn nieuwe auto voor de deur parkeren. Hij wil er zicht op houden omdat hij bang is voor…..ja, voor wat? Dat iemand een kras maakt op zijn auto, inbreekt in zijn auto, zijn auto jat?

In het weekend is vanaf het arriveren van de nieuwe auto in de soi de buiten tl-verlichting nu de hele nacht volop aan. De elektriciteitsrekening en mijn nachtrust (het licht schijnt precies in mijn condo) zijn blijkbaar minder belangrijk dan zijn gemoedsrust.

Tai is niet de beroerdste vrouw in Talingchan dus zij zet de auto weg als de zoon zijn auto moet parkeren. Vervolgens zet zij de pick-up weer in de soi terug.  De zoon moet echter om de haverklap met zijn auto de soi uit. Tai kreeg daar een beetje een punthoofd van. Zij vroeg hem zijn auto ergens anders te parkeren als hij weet dat hij er zo vaak uit moet.

Zij vroeg om begrip dat zij elke keer de auto moet verzetten. En de zoon wordt natuurlijk kwaad als Tai en haar man niet thuis zijn want dan kan hij er niet uit. In dat geval belt hij Tai op met het verzoek naar huis te komen om de pick-up te verplaatsen.

Duiven

Ik schreef al dat sinds kort ook de grootmoeder in het townhouse woont. Ik denk dat zij graag bij haar dochter wil wonen, omdat zij niet zo goed ter been meer is. Ook schijnt zij wat ademhalingsproblemen te hebben en een huiduitslag.

Daarvoor ging ze laatst naar de dokter. Die informeerde of ze ook in aanraking kwam met dieren. Ja hoor, vertelde ze, mijn dochter heeft een hond en in de ochtend strooit de farang overbuurman zijn oude brood in de soi en daar komen dagelijks ongeveer 20 duiven op af. Vanaf 6 uur zitten ze al te wachten op hun ontbijt. Nou, dat contact met dieren vond de dokter niet zo goed idee.

En zo kwam de roddel in de soi dat ik min of meer verantwoordelijk ben voor de ziekte van grootmoeder. Geen woord over de hond, over het gietijzeren hek dat de duiven de hele dag door eenvoudig toegang geeft tot het hondevoer in zijn voerbak in het voorportaal. Geen woord over het aantal duiven dat – gelet op de hoeveelheid ingedroogde duivenpoep – al jarenlang slaapt onder het regen-afdak van het naburige huis. Nee, het lag uitsluitend aan de duiven die ‘s ochtends oud brood komen eten bij die farang.

Rijst eten

U zult vast begrijpen hoe het afliep. Ik ben ook de beroerdste niet en heb het voeren van mijn oude brood aan de Thaise duiven gestaakt. Niet alleen om de lieve vrede in de soi te bewaren maar ook omdat Prayut’s woorden om meer rijst te eten volgens mij niet alleen bestemd waren voor mensen maar ook voor dieren. Mijn buurman heeft dat goed begrepen. Hij voert de duiven nu zijn restantjes rijst elke dag. Maar de duiven lijken niet zo ‘happy’ als met mijn oude brood.

Chris de Boer