Standplaats Koh Chang: de Fin en de pad
Wonderlijk, is het niet? Mensen die kinderverscheurende Rottweilers beschouwen als koddige huisdieren en met hetzelfde gemak kikkers en padden die onverwachts opdoemen in badkamers classificeren als levensbedreigende monsters.
Arie, op zijn Fins gespeld als Aarrii, kwam gillend ons tuinpad oprennen. Aarrii is onze alcoholische buurman uit Finland die op 48-jarige leeftijd een uitkering geniet wegens arbeidsongeschiktheid, en op het goede Thaise eiland Koh Chang zijn uiterste best doet om de eeuwig zingende bossen van zijn moederland te vergeten door zich dagelijks drie slagen in de rondte te zuipen.
‘Corrrr, animal in my bathrroom, slimy animal!!’
Ik keek op uit mijn ‘Reptiles for Dummies’ boek en vroeg: ‘Snake?’
‘Noooo, not snake, amphibian, big eyes, sad face, sit in the shower, no move, eyes bigger than feet.’
Gewapend met een teenslipper en in de overtuiging dat Aarrii bevangen was door een Delirium Tremens, in Finland ook wel ‘lichte kater’ genoemd, volgde ik onze buurman die mij met onvaste tred naar zijn hut leidde.
Alvorens de badkamer te bereiken, bewoog ik mij eerst door de woonkamer van Aarrii’s hut, ervoor zorgend dat ik niet door mijn neus ademde. De stank van zijn woonstee was overweldigend en ik vroeg mij af waarom een amfibie zo gek was geweest om juist Aarrii’s hut te selecteren voor een kort verblijf.
‘There it is, the animal’, schreeuwde Aarrii, zwaaiend met een heupfles Thaise rijst whiskey.
Het was inderdaad een indrukwekkende pad, qua schoonheid. Zijn rug vertoonde roodbruine vlekken op een paarse achtergrond en zijn lodderige ogen leken Aarrii meewarig aan te kijken.
Ik zette mijn teenslipper naast hem op de betegelde vloer waar het monster onmiddellijk opklom – padden en teenslippers, het perfecte huwelijk – en serveerde het beest als een ober terug de tuin in.
‘I buy you drrrink’, galmde Aarrii en nam een niet bestaande slok uit zijn inmiddels lege heupfles.
‘That won’t be necessary, Aarrii. Just forget what happened.’
Aarrii’s ogen schoten inmiddels alle kanten uit en ik had een sterk vermoeden dat deze rijzige alcoholist een nieuw drankje nodig had om zijn demonen te bestrijden.
De volgende dag zag ik Aarrii op het strand, languit in een strandstoel met zijn hand op de kop van een Pitbull die zich naast de goede Fin in het zand had gevleid.
Aarrii’s uiterlijk was grotesk. Zijn kale schedel vertoonde alle bestaande schakeringen van de kleur rood en het vette lichaam vertoonde op diverse plekken symptomen van derde graads brandwonden.
Aarrii, heeft het Paradijs gevonden. De Pitbull weet van niets en likt de rug van Aarrii’s hand…
(Bron: Cor Verhoef, Het Triumvieraat, 15 april 2010)
Leuk stukje Cor,
wel triest dat alcohol zijn grote vriend is, terwijl hij op zo’n mooi eiland woont.
Is er gemakkelijk een huisje of condo te huren voor langere tijd ?
Heb er weer van genoten Cor! Verblijf jij op Koh Chang, dan loop ik je wellicht nog tegen het lijf in December, als ik een roodgevlekte, vadsige Fin met een whisky in zn hand en een pitbull ernaast tegenkom weet ik in elk geval wie het is. 😉
Dit zijn de artikelen , welke het zo aangenaam maken om het Thailandblog te lezen. Wil je mijn complimenten niet onthouden in de hoop meerdere van dit soort stukjes te lezen, niet alleen humorvol maar met een kern van waarheid.
@Freddie, op Koh Chang is van alles en nog wat te huur voor zo lang je maar wilt. Hoe langer je blijft hoe goedkoper.
@Miek37, ik was er op vakantie. KC is, samen met Koh Pa Ngan mijn favoriete eiland.