Engelstalige ‘Thaise’ evergreens
De eerste de beste avond dat ik me in het muzikale nachtleven van Bangkok stort krijg ik ze bijna allemaal te aanhoren; de Engelstalige evergreens.
Zittend aan een bar schettert het ‘Rolling on the river’ uit de luidsprekers en doet de bij gebrek aan klandizie en daardoor ontstane verveling, de bepaald niet vriendelijk kijkende dames enigszins opfleuren. Zo te zien is de tekst hen niet helemaal onbekend, want heupwiegend komen ze langzaam in beweging. De enige zin die ze meezingen is jawel … Rolling on the river.
Geesten bestaan
Op een volgend adres van hetzelfde laken een pak. Ook hier komt weer een, bijna ‘Thaise’ evergreen om de hoek kijken. Het ‘I have seen the rain, I have survived the pain’ klinkt in mijn oren. Alsof de regengod Pluvius meeluistert, stort opeens het regenwater buiten met bakken uit de hemel. Zouden de geesten waar menige Thai zo in geloofd dan toch bestaan? Aan het gezelschap dat aan de bar toeft, is het niet te merken dat ze onder zorgen gebukt gaan. Je zult het niet willen geloven; even later rolt ook in dit etablissement het ‘Rolling on the river’ door de ruimte. Geesten bestaan wel degelijk.
Country Road
Ietwat later op de avond kom ik op Soi Cowboy bij Country Road binnenstappen. Alsof ik de hoofdprijs heb gewonnen zet de daar spelende band het lijflied Country Road in.
Voor het geval je de woorden van de door John Denver zo populair geworden song niet meer helemaal kent: “Country Roads, take me home. To the place I belong. West Virginia, mountain momma. Take me home, country roads. Take me home now, country roads.” Het lijkt wel of alle aanwezigen uit West Virginia komen. Zo te horen willen ze allemaal naar huis, maar niemand maakt aanstalten om te vertrekken en velen zingen dapper mee met de nadruk steevast op “Take me home.”
Nou op Soi Cowboy zijn genoeg dames te vinden die je met veel genoegen naar huis, willen brengen, daar hoef je niet zoveel moeite voor te doen.
Je zult het vast niet willen geloven maar binnen een half uur zet de band ook hier nog ‘I have seen the rain’ en ‘Rolling on the river’ in.
Where do you come from?
Alvorens mijn bed op te zoeken drink ik op Sukhumvit Soi 11 in een rustige gelegenheid nog een glas wijn. Uiteraard moet ik weer twee vragen beantwoorden. “My name is Joseph” en bij wijze van grap geef ik op de tweede vraag als antwoord “I’m from West Virginia.” De bardame komt naast mij zitten, kijkt mij stralend aan en zegt: “That must be a beautiful country, I know your famous song. I like to take you home.” Ik vraag haar of ze met mij mee naar West Virginia wil. “No darling I like to go with you to your hotel.”
– Herplaatst bericht –
Ik mis ‘Hotel California’ in het verhaal 😉 Ook wel eens gelezen van iemand die steevast ‘Foodland’ antwoordde op ‘where you come from’.
Inderdaad evenals ‘Hey Jude’ van de Beatles. Ben nadien altijd dan weer blij het origineel of anders wel een live-uitvoering van Sir Paul te kunnen beluisteren of te aanschouwen.
Ik heb sterk de indruk dat al die bands die in het centrum van Bangkok in de bars voor farang spelen elkaar sterk beinvloeden. Ik ben een liefhebber van live muziek en kom dan ook geregeld op deze locaties. Als een band een nummer net in het repertoire heeft opgenomen, volgt de rest vaak vrij snel. Grappig is dat. Soms zijn het bekende nummers, soms ook minder bekende. Onder de laatste categorie bijvoorbeeld Temple Of The King van Rainbow en Holiday van Scorpions. Beide geen hitsingles geweest (bij mijn weten) en bij het grote publiek volledig onbekend. En ineens wordt zo’n nummer dan door vele bands gespeeld om vervolgens weer in de vergetelheid te raken. Nummers die vrijwel iedere band speelt zijn Zombie, Highway To Hell, Another Brick In The Wall, Sweet Child Of Mine. Ik denk dat 9 van de 10 bands die nummers alle vier speelt.
Misschien een aardig idee om een bingokaart met Engelstalige evergreens te maken voor Thailandblog lezers. Degene die het eerst de kaart vol heeft wint, maar je moet natuurlijk wel een kort filmpje opnemen van ieder nummer om te bewijzen dat het echt gespeeld is 🙂
Een in Thailand ook nog steeds gehoord en gespeeld nummer is “Linda Linda” van ons eigen, helaas overleden, Peter Tetteroo, of desgewenst van de Tee Set . Het was in Nederland slechts een klein hitje, maar stond in Thailand op een succesvolle verzamel-CD. Ook radar love van de Earring wil nog wel eens langskomen.
Maar de meest gezellige bar van allemaal vind ik Country Road.
Altijd heel gezellig, is de eerste waar ik naar toe ga zodra ik in bangkok ben.
Vergeet ook “Let it be ” niet van de Beatles in dit rijtje .Met door de Thaise zanger van de band aangepaste tekst: Whispel wolds of visdom….inderdaad een V ja ..
Ook leuk, “yellow liver”.
Ik heb ooit eens een alternatieve tekst gemaakt op Hotel California waar je in Thailand niet aan kunt ontsnappen omdat het zo vaak gespeeld wordt:
http://www.i-nomad.net/2011/12/hotel-california-alternative-lyrics_01.html
Leuk herkenbaar artikel. Helaas wordt het 9 van de 10 keer met de teksten nogal ruim genomen, d.w.z. de zangers leren het zo goed mogelijk fonetisch uit hun hoofd, maar hebben vaak geen flauwe notie waar de teksten over gaan. Gevolg is dat de uitspraak regelmatig behoorlijk fout gaat.
De meest erge die ik recentelijk mocht aanhoren was een verkrachting van CCR’s Cottonfields… en mijn vrouw heel enthousiast: “Leuk he dat zij zo goed Engels zingt?!”
Niemand op dit forum die ooit van zijn Thaise partner is weg gegaan vanwege muzikale menings verschillen?!
Wat de Beatles aangaat, aanrader: http://www.better.thebetterband.com
Deze jongens doen het al jaaaaaren en goed ook!
Een aantal jaren gelden mocht in Pattaya “one night in Bangkok ” niet in de bars gedraaid worden omdat
het publiek te enthousiast werd..
“Een aantal jaren gelden mocht in Pattaya “one night in Bangkok ” niet in de bars gedraaid worden omdat
het publiek te enthousiast werd..”
Weet je zeker dat dat de reden was? Dit liedje is namelijk jaren verboden geweest in Thailand.
Ik zou dan wel willen weten waarom het dan verboden was of is