“Vierhonderd jaar in een klooster en daarna vijftig jaar in Hollywood”, zo omschreef ooit een journalist het recept voor de verknipte psyche van de Filipino’s en de afwezigheid van een nationale identiteit. Zij verwees met deze zin naar de vierhonderd jaar durende Spaanse overheersing en de vijftig jaar dat de Amerikanen de scepter zwaaiden in dit eilandenrijk.
Ik ben er nog nooit geweest, maar het land heeft mijn interesse omdat ik al jaren met veel Filipino’s en -na’s werk. Duizenden jonge professionals komen naar Thailand op zoek naar werk en miljoenen verspreiden zich over de rest van de wereld om hun diensten aan te bieden als huishoudster, kindermeisje, verpleegster, arts, ingenieur of kelner, met name in de Golfstaten. Gezamenlijk sturen deze overzeese arbeidsnomaden jaarlijks zo’n twaalf miljard dollar naar hun moederland, tien procent van het Filipijnse Bruto Nationaal Produkt.
De Filipijnse overheid, veelal een stelletje cowboys, dat eens in de zes jaar min of meer door de uiterst invloedrijke Katholieke kerk bij elkaar geharkt wordt, na verkiezingen waar elke denkbare vorm van fraude uitgeprobeerd is, applaudisseert bij elke dollar die er binnenkomt. Oplossingen bedenken voor de oorzaken van de grootschalige massa-emigratie en kostbare ‘braindrain’ – hoogopgeleiden zoeken hun heil ook veelal elders – wordt voor de Filipijnse politici op deze manier een agendapunt dat net zo belangrijk is als ramen zemen.
De oorzaken van de massale uittocht van de Filipijnse arbeidskrachten liggen uiteraard in de sociaal-economische moestuin: lage lonen, corruptie, (wanneer je naar Thailand komt omdat je de corruptie in je thuisland zat bent, dan is het wel heel erg gesteld met de economische ethiek daar), politiek geweld (er zijn het afgelopen jaar meer dan honderd linkse journalisten afgeknald) en een algehele economische malaise.
Filipijnse politico’s voeren een actief emigratiebeleid. Een collega van mij kreeg 2500 pesos (70 euro) van de overheid toen ze besloten had naar Thailand te vertrekken. De oplettende lezers onder ons, en dat zijn er op het blog velen, zullen wellicht denken: waarom werken die hoogopgeleide Filipino’s niet zelf aan de problemen in hun land, net als in elk ander land?
En daar komt de verstikkende Katholieke kerk “into the picture” ladies and gentlemen… Filipino’s zijn nog roomser dan de paus en begrippen als ‘verandering’, ‘andere aanpak’, ‘ommekeer’, of ‘revolutionaire beweging’ zijn nog heidenser dan vuistneuken bij kaarslicht.
De “People’s Revolution” in de jaren ’80, onder leiding van Corazon Aquino, stierf een wiegedood door de macht van de Katholieke kerk in het land. Aquino was binnen een jaar ingekapseld door de kardinalen.
Twee weken geleden hadden we een feestje op school. Er ging iemand weg. Ik zat met een aantal collega’s aan een tafel te schransen en vroeg aan George uit Kenya wat Melissa de Mallorca, de Filipijnse wiskundelerares die tegenover me zat, toch de hele tijd zat te lezen.
“The bible, man. She’s reading the fucking bible…”
Cor Verhoef, 5 augustus 2010.
Ingezonden mededeling
Stichting Thailandblog Charity steunt dit jaar een nieuw goed doel door een E-boek te maken en te verkopen met bijdragen van bloglezers. Doe mee en beschrijf, fotografeer of film uw favoriete plekje in Thailand. Lees hier alles over ons nieuwe project.
Beste Cor,
Beetje gechargeerd dit stuk. De Catholica komt er wel heel erg slecht vanaf en als we naar het vele welzijnswerk kijken van de Catholica in o.a. Filippijnen, maar ook wereldwijd, is een en ander hierboven beschreven bezijden de waarheid. Tenzij je atheist bent natuurlijk …. 😉
Reactie verwijderd. Niet relevant voor Thailandblog.
Beste Han, wel degelijk relevant voor TB. Het werpt een licht op de grote aantallen Filipino’s die hun thuisland verruild hebben voor Thailand en de redenen daarvoor. Er werken naar schatting 100.000 Filipino’s in Thailand, veelal in het onderwijs. Ik weet, beste Han, dat het geen doorsnee TB stuk is, maar het is weer eens wat anders dan lezersvragen als “Hoe kom ik van Suvarnabumi bij mijn hotel?” (Die lezersvraag heeft er echt gestaan)
Tja, de Filipijnen, ’n straatarm land met zeer grote verschillen tussen de armen en de rijken. Ben daar 2 keer geweest ten tijde van Marcos. Toen was het er al niet veilig en ik heb gehoord dat het tegenwoordig nog erger geworden is. Vandaar ook wellicht dat er velen hun land ontvluchten en o.a. naar Thailand komen om ’n beetje meer welvaart en zekerheid te hebben?
Beste Cor Verhoef,
De Filipijnen zijn een arm, maar geweldig mooi land met net als overal in Zuid-Oost Azië een grote scheiding tussen arm en rijk.
En hoe raar het ook mag klinken in het overwegend katholieke land, het niveau van het onderwijs is er absoluut beter dan in Thailand.
De Filipijnen tellen 7000 eilanden,waarvan er enkelen, vooral die met grotere steden, wat onveiliger zijn, maar de kleinere eilanden zijn volstrekt veilig, ‘crime rate’ 0. Ook daar kan Thailand nog een lesje van leren.
Ik was er twee jaar geleden, ook in het gebied waar die tyfoon langs trok. Een van de grootste problemen in de Filipijnen zijn de Jaarlijkse tyfoons, ieder jaar zo’n 18 a 19, waarvan de helft ‘landfall’ maakt, met een neerslag van zo’n 2 meter in een paar dagen tijd en windsnelheden van rond 200 kilometer per uur.
Kijk de filmpjes op You Tube, van de verwoestingen die dat aanricht.
En ga erheen, om te weten waar je over schrijft